Wednesday 11 August 2010

မဆံုျဖစ္ခဲ့ေသာ . . .

ေစာေစာက အလုပ္ကိုလာရင္း လမ္းမွာေဆး/မန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔လမ္းမွာဆံုတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀က အတူတူကဗ်ာေတြေရးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ဆံုသြားေတာ့ ကိုယ္လည္းသူ႔ကုိ ရုတ္တရက္ လွမ္းမေခၚျဖစ္ဘူးေလ။ ကိုယ္က ဆိုင္ကယ္ေပၚကျဖစ္ေနၿပီး သူကသူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတာဆိုေတာ့ သူလည္းသတိမထားမိလိုက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ သတိထားမိဦးေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ကနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပံုမတူေတာ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုသူမမွတ္မိဖို႔မ်ားပါတယ္။ တကယ္ဆိုကိုယ္ကအရင္မွတ္မိတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကပဲစေခၚသင့္မွန္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမွန္းေသေသခ်ာခ်ာသိပါရဲ႕နဲ႔ လွမ္းမေခၚျဖစ္လိုက္ဘူး။
ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္းအ့ံအားသင့္တာလည္း ပါေကာင္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းကေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြကို ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွာ တာ၀န္ခ်ေပးတာမ်ားလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကိုမွ ျပန္ေတြ႕ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့မိရိုး အမွန္ပါ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တာ၀န္နဲ႔လား၊ အလည္အပတ္လားေတာ့ မသိပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ကို လွမ္းေခၚဖို႔ ႏႈတ္ဆြံ႕ေနတာေတာ့ အမွန္ပါ။

ၿပီးမွ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ျပန္လွည့္ရွာေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ပါ။ ဘယ္ၾကားကိုမ်ား ၀င္သြားပါလိမ့္ဆိုၿပီး လိုက္ရွာေသးေပမယ့္ လံုး၀ကိုရွာလို႔မေတြ႕ေတာ့တာပါ။ အဲဒီေတာ့မွ စိတ္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ ကိုယ္တို႔ဘ၀ေတြဆိုတာ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ ျပန္ဆံုၾကဖို႔အေရး ေတာ္ေတာ္ေ၀းပါတယ္။ တာ၀န္ကိုယ္စီနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ျပန္႔ႀကဲေနၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြမဟုတ္လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာ ျပန္ျမင္ရေတာ့ အရင္ကလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို လြမ္းလိုက္တာေလ...


No comments:

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger