ဥေပကၡာ ဘယ္လိုျပဳရမယ္ . . .

ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲကို ကိုယ္ေရာက္ေနခဲ့တာ ဒီႏွစ္ဆုိရင္ ခုနစ္ႏွစ္ေျမာက္ပါၿပီ။
ဆရာမ်ဳိးစံု၊ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးစံုလည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရွင္ႀကီး၀မ္းေရာ၊ ရွင္ငယ္၀မ္းပါ စံုေအာင္၀င္ခဲ့ဖူးတယ္မ်ား ေျပာရမလားမသိပါ။

လုပ္သက္ၾကာလို႔ ၀ါရင့္လာတာနဲ႔အမွ် အေျခအေနေတြကို ကိုယ္တြယ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္လည္း တိုးတက္လာပါၿပီ။ ႏုစဥ္အခါကေတာ့ အခက္အခဲတစ္ခုခုမ်ားႀကံဳရင္ ေခါင္းေတြပူၿပီး၊ ပ်ာယာခတ္ေနေအာင္ အေျဖရွာရပါတယ္။ ဒီဘက္ကာလပိုင္းမွာေတာ့ ျပႆနာေတြကိုရင္ဆိုင္ရာမွာ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ေျဖရွင္းၿပီး ျဖစ္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ပညာသိထက္၊ အာရုံသိ ပိုအားေကာင္းလာတယ္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မလိုပါ။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင့္က်က္လာတယ္ေျပာေျပာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္တစ္ခုက အားနည္းတဲ့လူေတြအေပၚမွာ အႏိုင္က်င့္တာေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမွစိတ္မထိမ္းႏုိင္ေအာင္ စိတ္တိုတတ္တာပါပဲ။ ေဒါသထြက္ရင္ ကိုယ္ပဲအသက္တိုမွန္းသိေပမယ့္ မထြက္ဘဲေနလို႔မရတာ တကယ္ကိုဆိုးပါတယ္။ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးထဲမွာ ခက္ပါတယ္လို႔ေျပာၾကတဲ့ မုဒိတာတရားကို ပြားႏိုင္ေပမယ့္ ဥေပကၡာတရားကို ပြားလို႔ကိုမရႏိုင္တာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ထဲက အဆိုးဆံုးနဲ႔ အႀကီးမားဆံုးအားနည္းခ်က္ပါ။

ဥေပကၡာတရားကို ပြားဖို႔ခက္ေနရတဲ့ၾကားထဲမွာ ကို္ယ္က်င္လည္ေနရတဲ့ ပညာေရးေလာကဆုိတာကလည္း အျမင္မေတာ္တာေတြ ဒုနဲ႔ေဒးဆိုေတာ့ ေဒါသမထြက္ရတဲ့ရက္ မရွိသေလာက္ေတာင္ ရွားေနပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္စိတ္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ အျပစ္လုပ္ရင္၊ အမွားအယြင္းတစ္ခုခုရွိရင္ စိတ္ရွည္၊ သည္းခံႏိုင္သေလာက္ လူႀကီးေတြ၊ ဆရာေတြ နည္းလမ္းမက်ရင္ ဘယ္လိုမွကို သည္းခံလို႔မရပါ။ ပညာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြဘက္က အားနည္းခ်က္ေတြမ်ားေတြ႕မိရင္ အသားေတြပါတုန္ေအာင္ စိတ္တိုတတ္ပါတယ္။

အခုလည္း တစ္သက္နဲ႔တစ္ကို္ယ္ မၾကားဖူးတာၾကားရတာေၾကာင့္ ေဒါသအေတာင့္လိုက္ထြက္ရျပန္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ စာသင္တဲ့ဆရာက သူ႔အိမ္မွာ က်ဴရွင္လာတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ water cooler ၀ယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားေတြဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းပါသတဲ့။ ေတာင္းတာမွ ႏွစ္ခါေတာင္ေတာင္းတယ္ဆိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ၀ယ္လဲမ၀ယ္ပါဘူးတဲ့။ ၀ယ္ျဖစ္တယ္ထားပါဦး ကိုယ့္အိမ္အတြက္ပစၥည္းကိုေတာ့ ကိုယ့္ေငြနဲ႔ကိုယ္ ၀ယ္သင့္ပါတယ္။ အခုလိုမ်ဳိး ေခါင္းစဥ္လွလွေလးတပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြေပၚက လူလည္က်တာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ယုတ္ညံ့လြန္းပါတယ္။ ျပန္ေျပာခြင့္ မရွိတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဆီက ညစ္ညာၿပီးေတာင္းတာကေတာ့ ေအာက္တန္းက်လြန္းတာကို ေတြးမိတိုင္း ေဒါသေတြအေတာင့္လုိက္ ထြက္ရပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီမွာစာသင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ လကုန္ရင္ မီတာခလည္း ေပးၾကရပါသတဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြဆီက ေငြကို တကယ့္သပိတ္၀င္၊ အိတ္၀င္ႀကံခ်က္ကေတာ့ ပက္စက္လြန္းလိုက္တာ။

အထက္ကေျပာခဲ့တာကို အံ့ၾသတယ္ဆိုရင္ ဒါအကင္းပဲရွိေသးတယ္လို႔မ်ား ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
က်ဳရွင္တစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားေတြသင္တန္းေၾကးသြင္းတာ ေနာက္က်ရင္ လမ္းမထြက္ၿပီး ထိုင္ထလုပ္ခို္င္းပါသတဲ့။ ရက္ေတာ္ေတာ္ေလးလြန္ေအာင္ လစာမသြင္းႏိုင္ေသးရင္ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားကို ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး မိဘနံမည္နဲ႔တကြ သင္တန္းေၾကးမသြင္းေသးတဲ့အေၾကာင္းကို လူျမင္ကြင္းမွာ ကပ္ထားပါသတဲ့ဗ်ား။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပညာေစ်းသည္မ်ားပါလိမ့္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ကန္ေတာ့ခ်င္စိတ္ပါ တဖြားဖြားေပၚလာေအာင္ ၾကည္ညိဳမိပါရဲ႕။
အဲဒီခ်စ္စရာေကာင္းလွပါေသာ က်ဴရွင္ဆရာက သူ႔ေက်ာင္းသားေတြထဲက ေျပာလို႔၊ဆိုလို႔မရတဲ့ ေက်ာင္းသားဆုိရင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ၿပီး ရုပ္ဖ်က္၊ ေအာက္မွာစာတန္းထိုးၿပီး ကပ္ေလ့ရွိပါသတဲ့။ ေက်ာင္းသားျဖစ္သူရွက္ၿပီး ေနာက္မလုပ္ရဲေအာင္ပါတဲ့။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဆံုးမနည္း။ ေက်ာင္းသားျဖစ္သူရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဂုဏ္သိကၡာကို တစ္စက္ကေလးမွ ထည့္မစဥ္းစားတာ ဘယ္လိုမွစဥ္းစားလို႔မရပါ။ ေက်ာင္းသားကို လူစာရင္းမွ သြင္းရဲ႕လားလို႔ပဲ ေမးရေတာ့မလိုပါပဲ။

ေလးစားစရာေကာင္းလွတဲ့ အဲဒီဆရာရဲ႕ ေကာင္းသတင္းေလးေတြက မကုန္ေသးပါ။ ၿမိဳ႕မွာ စတိတ္ရႈိးေတြ၊ ဇာတ္ပြဲေတြရုံသြင္းရင္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လက္မွတ္တုေတြလုပ္ေပးပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးလိုက္တဲ့လူပါလိမ့္။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို ေလး၊ ငါးေထာင္ဆိုရင္ အေစာင္၂၀ဆိုရင္ပဲ ကန္ထရုိက္ခမ်ာ ေငြတစ္သိန္းနီးပါးေလာက္ နာရွာပါေရာ။ ကိုယ္ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ သူမ်ားစီးပြားေရးပ်က္စီးရတာကို နည္းနည္းေလးမွေတာင္ စဥ္းစားမိရဲ႕လားမသိပါ။

တကယ္ဆိုရင္ ဒီကိစၥဟာ ဘာပဲေျပာေျပာ ခိုးမႈပါပဲ။
ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ ဆံုးမရမယ့္အစား ခိုးမႈက်ဴးလြန္ေအာင္ေတာင္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနတာ ဘာေၾကာင့္မ်ား မရွက္သလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္မရပါ။ ေက်ာင္းသားဆိုတာမ်ဳိးကေတာ့ ကိုယ့္ဆရာလုပ္ရင္ ဘာမဆို အထင္ႀကီးၿပီးသားမို႔ ဆရာလုပ္တာကို အဟုတ္ႀကီးထင္သြားရင္ ကေလးေတြေနာင္ေရး ရင္ေလးစရာႀကီးပါ။ သင့္ရာအပ္ပို႔ ဆရာတို႔ဆိုတဲ့စကားက ေက်ာင္းသားေတြကို ငရဲပို႔ရမယ္လို႔မ်ား ေတြးမိတဲ့ဆရာထင္ပါရဲ႕ေလ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ၾကားထဲကေနရွက္လို႔မဆံုးေတာ့ပါ။ စိတ္လည္း မတိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ဆရာေရာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ပါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာက ပိုသြားပါေတာ့တယ္။

တစ္ရက္တစ္ရက္လည္း မျမင္သင့္တာေတြ၊ မၾကားသင့္တာေတြ မၾကာမၾကာၾကားေနရတာမ်ားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွလည္း အေရမထူႏိုင္ပါ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးကိုတိုးတက္ျမင့္မားေအာင္လုပ္ဖို႔ အားလံုးမွာတာ၀န္ရွိၾကတာမို႔ ေက်ာင္းဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ က်ဴရွင္ဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းလမ္းမက်တာေတြျမင္ေနသမွ် ေဒါသထြက္၊ စိတ္တိုျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။

စိတ္တို၊ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ၾကားကပဲ ဆရာဆိုတာ ဘယ္လိုဆိုတာကိုျပဖို႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ႀကိဳးစားေနျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးကအထင္ေသးၾကတဲ့ ပညာေရးေလာကသားေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အစြမ္းရွိသေရြ႕ အားထုတ္ေနဦးမွာပါ။ ႏွမ္းတစ္လံုးထဲနဲ႔ ဆီမျဖစ္ခ်င္ေနပါေစ။ တာ၀န္ေက်ဖို႔ အေရးႀကီးတာမို႔ အမ်ားႀကီးမလုပ္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေသာ စံျပပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေစရမယ္ေလ။

ကိုယ္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ မဟုတ္လား...