ေပါင္ ၁၆၀ . . .

မေန႔ညေနက . . .
မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕ဖို႔
သူထိုင္တဲ့ေဆးခန္းကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း အလုပ္ကိုယ္စီ၊ တာ၀န္ကိုယ္စီနဲ႔ တစ္ခ်က္မွမအားရသူေတြျဖစ္တာမို႔ တစ္ေယာက္န႔ဲတစ္ေယာက္ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္အားထုတ္ယူၾကရပါတယ္။ မေန႔ကေတာင္ ကိုယ့္ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္က ည၈နာရီေက်ာ္မွၿပီးတာကို တစ္နာရီေစာလႊတ္ၿပီး တကူးတကန္႔ သြားေတြ႕ရတာပါ။

သူ႕ကိုလည္းေတြ႕ေရာ ကိုယ့္မွာ သူ႔ရုပ္ကိုေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ဖမ္းယူရပါတယ္္။ သူငယ္ခ်င္းက နဂိုကပိန္ရတဲ့အထဲမွာ ငွက္ဖ်ားတစ္ပတ္ေက်ာ္မိလိုက္တာ နဂိုပိန္မွာ ငွက္ပိန္ေပါင္းလို႔ အရိုးေပၚမွာအေရကပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ပိန္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ အင္း...ေရာဂါဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဆရာ၀န္ေသာ၊ ဘာေသာ ေရြးတာမွမဟုတ္တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမားလို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။

သူ႔ေဆးခန္းမွာ အသင့္ေတြ႕ရတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚမွာ သူေပါင္ခ်ိန္ေနတာေတြ႕လို႔ ကိုယ္လည္းအားက်မခံတက္ခ်ိန္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္စက္မွာေပၚေနတဲ့ ဒိုင္ခြက္ထဲကျမားကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားရပါေရာလား။ သူငယ္ခ်င္းတုန္းက ၁၀၄မွာပဲ ျပခဲ့တဲ့ ေပါင္ခ်ိန္စက္ဟာ ကိုယ့္က်မွ ၁၆၀တိတိကို အားပါးတရႀကီးျပေနပါေတာ့တယ္။
အသက္ပဲ ဒီအရြယ္ေရာက္လာပါတယ္ တစ္ခါမွ ေပါင္၁၁၀မေက်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္က အခုေတာ့ ေပါင္၁၆၀ေက်ာ္ႀကီးေတာင္ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ ကိုယ့္အရပ္က ျမန္မာေနရွင္နယ္အရပ္(Myanmar National Height) ပဲရွိတာေၾကာင့္ BMI တြက္ၾကည့္ရင္ ၀တယ္လို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ျဖစ္လို႔ေနပါေပါ့။

အလုပ္မ်ားသလို၊ စိတ္လည္းပင္ပန္းတဲ့ ပညာေရးေလာကမွာ တစ္ရက္တစ္ရက္ကို ၁၂နာရီ၊ ကေန ၁၅နာရီထိ အလုပ္လုပ္ေနရတာေတာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေပါင္ခ်ိန္တက္လာရပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္က ၂၈လက္မပဲရွိတဲ့ ကိုယ့္ခါးကလည္း အခုဆို ၃၂ျဖစ္ေနတာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားမိလာလို႔ပါ။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ၀လာတာမို႔ ကိုယ္အလုပ္ပင္ပန္းတယ္ေျပာရင္ ဘယ္သူမွေတာင္ မယံုခ်င္ပါ။ မသိတဲ့လူမ်ားဆိုရင္ ကိုယ္ေတာ့စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ခံေနတယ္ထင္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပါေရာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္တြက္ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း တစ္ခါမွ နားနားေနေနနဲ႔ ဇိမ္မခံျဖစ္ပါ။ ဒါေတာင္ Weight တက္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းသာလြန္းလို႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ကေတာ့ ဘာခ်မ္းသာသလဲ မေမးပါနဲ႔။
မနက္မိုးလင္းလို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြမ်က္ႏွာ ျမင္လုိက္ရတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ
မဂၤလာရွိေသာ နံနက္ခင္းလို႔ ေတြးလိုက္ၿပီးသားပါ။
စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ကုိယ္ရွင္းျပသမွ် ဒက္ခနဲ၊ ဒက္ခနဲ နားလည္သြားရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တယ္ေတာ္တဲ့ငါပဲလို႔ မရွက္တမ္းေႁကြးေၾကာ္ၿပီး စိတ္ထဲက ေပ်ာ္ပါတယ္။ တစ္ခါနဲ႔ နားမလည္ၾကျပန္ရင္လည္း ေနာက္တစ္မ်ဳိးရွင္းျပဖို႔ ထပ္စဥ္းစားရတာေၾကာင့္ အပ်င္းေျပပါတယ္။ ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေျပာစကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္လုိက္နာတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေတြ႕ရရင္ ရင္ထဲမွာ ပီတိအျပည့္နဲ႔ ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ညံ့တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေျပာရခက္တဲ့ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ ႀကံဳရျပန္ရင္လည္း သူတို႔ေလးေတြ ေတာ္လာေအာင္၊ ေျပာစကားနားေထာင္ လိုက္နာတဲ့ လူလိမၼာေလးေတြ ျဖစ္ရေအာင္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံု၊ ဗ်ဴဟာမ်ဳိးစံု သံုးလို႔ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ဆံုးမရတာေၾကာင့္
ပ်င္းခ်ိန္၊ စိတ္ပ်က္ခ်ိန္ နည္းနည္းမွေတာင္ မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခုလိုအေလးခ်ိန္ေတြ တိုးလာတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အခုလို ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားႀကီးျဖစ္လာတာကို ကို္ယ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့
“ေကာင္းတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ ... အဟန္႔ရွိတာေပါ့”လို႔ ေထာပနာျပဳပါတယ္။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္လို႔ေတာ့ ေနတာပါပဲ။ အလံုးအထည္ေလးရွိလာေတာ့လည္း လူၾကားထဲမွာ ထည္ထည္၀ါ၀ါေလးေတာ့ ရွိသြားတာေတာ့ အမွန္ပါ။ အရင္က ဖလံေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ လူၾကားထဲမွာ ကိုယ့္အေကာင္ေလးက ေပ်ာက္ေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္...
သြားရလာရတာ အရင္ကေလာက္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးမရွိေတာ့တာေတာ့ ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာေရးေလာကမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔၊ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာေနရလို႔ အခုလို ၀ေနတယ္လို႔ ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ၿပီး ေပါင္ ၁၆၀ ကုိလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးလက္ခံရင္း
ကိုယ္ကေတာ့...
ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီးေနၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးလို႔...