ေယာနိေသာနဲ႔ ေနေတာ့မယ္ . . .

“ေယာနိေသာ မနသီကာရ”
သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္စြာႏွလံုးသြင္းပါ။

ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာပါ။
ေလာကီေရာ၊ ေလာကုတၱရာအတြက္ပါ လိုက္နာက်င့္သံုးသင့္တဲ့ တရားေတာ္ပါပဲ။
ဒီေခတ္၊ ဒီအခါလို အျမင္မေတာ္တာေတြ၊ စိတ္ဖိစီးစရာေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေအာင္ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ပဲဒုကၡေရာက္ဖို႔မ်ားပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေအာင္ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္မွာေရာဂါစေနပါၿပီ။ ႏွလံုးသိပ္မေကာင္းေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္အသက္က ၃၀ပတ္လည္ဆိုေတာ့ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီေရာဂါမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လိုမွမပတ္သက္သင့္တဲ့ အရြယ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ဒီေရာဂါ အစပ်ဳိးတာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ အထက္ကတရားေတာ္ကို သြားေတြ႕တာပါပဲ။

ကိုယ့္အက်င့္ဆိုးတစ္ခုက အျမင္မေတာ္တာေတြေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တာပါ။ သူမ်ားေ၀ဒနာကို ကိုယ့္ရင္နဲ႔ခံစားတတ္သူလို႔ စကားလံုးလွလွ ေျပာရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ထိုင္သနားေနျခင္းဟာ အတၱကိလမထ(ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္ျခင္း)သက္သက္ပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႏွိပ္စက္လာလိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့လည္း ႏွလံုးချမာမခံႏိုင္ေတာ့ရွာဘူးထင္ပါရဲ႕။ အသက္ရွဴေကာင္းေကာင္းမ၀တာ၊ အပင္ပန္းမခံႏိုင္တာ၊ ေက်ာဘယ္ျခမ္းကေအာင့္တာတို႔နဲ႔ ကိုယ့္ကိုအခ်က္ေပးပါေတာ့တယ္။

ကိုယ့္လုပ္ငန္းသဘာ၀က စိတ္ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ ပညာေရးေလာကဆိုေတာ့ နကိုကမွတာ၀န္ႀကီးရတဲ့ၾကားထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ့္ကိုေပးထားခဲ့တဲ့ တာ၀န္ေတြကပိုလို႔ေတာင္မ်ားေနပါေသးတယ္။ ဒါ့အျပင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူေပမယ့္ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ၾကတဲ့ အျခားပညာေရးေလာကသား ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ တုိက္ခိုက္ထိုးႏွက္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခံရပါေသးတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ကိုယ္ေခါင္းထဲေတာင္ ထည့္မစဥ္းစားတာမို႔ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ကိုဒုကၡေပးေနတာက ဘာမဆိုအေကာင္းဆံုးျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ဘာပဲလုပ္လုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္ခ်င္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီအက်င့္ကလည္း အရိုးစြဲေနေတာ့တာပါပဲ။ ပိုဆိုတာက ကို္ယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေကာင္းေစခ်င္လြန္းတာပါ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သူမ်ားထက္ပိုေတာ္၊ ပိုစိတ္ဓာတ္ေကာင္းတဲ့
တုိင္းျပည့္သားေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါပဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အေကာင္းဆံုးလုပ္တာေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါ။
ကုိယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ပိုင္တာျဖစ္လို႔ အခက္အခဲလည္း မရွိခဲ့ပါ။ သူမ်ားကို ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုခက္ခဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူငယ္တန္းကေန ကိုးတန္းေလာက္ထိ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ဇြဲ ဘာတစ္ခုမွမပါခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အရွင္ေမြးေန႔ခ်င္းႀကီးသလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ကိစၥက အေျပာမလြယ္သလို၊ အလုပ္ကလည္း တကယ္ခက္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ေဘးထိုင္ေနေပမယ့္ ပါးစပ္မၿငိမ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ထူးေတြရဲ႕ ေလေသနတ္ကိုလည္း ခံရပါေသးတယ္။
ကုလားမႏိုင္၊ ရခိုင္မဲတတ္တဲ့ ခ်စ္စြာေသာေက်ာင္းဆရာမတို႔ရဲ႕ ဗ်ဴဟာျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုစိတ္အလိုမက်လို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို
ရမယ္ရွာရန္လုပ္တိုင္းလည္း ကေလးေတြအတြက္ စိတ္တိုရတာေတြလည္း မနည္းမေနာပါ။

ဒီအခက္အခဲေတြကို အံတုၿပီးရင္ဆိုင္လာခဲ့တာ ခုနစ္ႏွစ္ေျမာက္ပါၿပီ။
လူလည္းေတာ္ေတာ္အီေနပါၿပီ။
ေသမွာကိုေတာ့ မေၾကာက္ပါ။ လူဆိုတာ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ေတာ့ ေသရမွာခ်ည္းပါပဲ။
အလုပ္မလုပ္ႏိုင္မွာကိုေတာ့ ေသတာထက္ပိုေၾကာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ပညာေတြ အလကားျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမေနရပါၿပီ။ စိတ္မတိုေအာင္၊ ေဒါသမထြက္ေအာင္ အၿမဲသတိထားပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ အခက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဥေပကၡာပါရမီကိုလည္း ျဖည့္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကိုယ္မေျပာနဲ႔ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ ခၽြတ္လို႔မကၽြတ္ခဲ့တဲ့ သတၱ၀ါေတြပဲလို႔ ေဖာ့ေတြးၿပီး သက္သာေအာင္လည္းေနပါတယ္။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီလိုေနတာဟာ ကိုယ့္စရိုက္မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ ကသီလင္တႏိုင္ပါတယ္။ မေတာ္တဲ့အ၀တ္ႀကီးကို ၀တ္ေနရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မႏိုင္၀န္ႀကီးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႏွိပ္စက္ၿပီး အသက္ကုန္သြားတာထက္စာရင္ေတာ့ ႏိုင္သေလာက္ေလးလုပ္ၿပီး အသက္ရွည္ေအာင္ေနတာက ပညာရွိပိုဆန္တာေၾကာင့္ ဒီေန႔ကစလို႔
ေယာနိေသာ မနသီကေရာေတာ ပါ။