အိပ္မက္သူေဌးႀကီး . . .

တကၠသိုလ္၀င္တန္း
စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အခ်ိန္စာရင္း ထြက္လာပါၿပီ။
မတ္လ ၇ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာစာ စေျဖရပါလိမ့္မယ္။
မႏွစ္ကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေျဖခဲ့တာမို႔ ေစာလည္းမေစာ၊ ေနာက္လည္း မက်တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကလည္း ဒီရက္ပတ္မွာပဲ ေျဖခဲ့တာမို႔ ႏွစ္ကူးခါနီးေလေလ ရင္ျပန္ခုန္လာေလေလပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး ရင္ျပန္ခုန္ခဲ့ေပမယ့္ ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲေရာက္မွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေတြးၿပီးရင္ခုန္ရပါေရာလား။

မႏွစ္က ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရင္ခုန္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့
ဒီႏွစ္ေက်ာင္းသား အင္အား ၃၀နီးပါးမွာ မတ္လမေျပာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာမွာကတည္းက ရင္ႀကိဳခုန္ေနပါၿပီ။ မခုန္ေနပါရိုးလား။
ေက်ာင္းသား သံုးပံုတစ္ပံုက အပ်င္းစံခ်ိန္တင္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြမို႔ အပ်င္းေရာဂါကို ေဆးကုေပးေနရတာ အခုထိ အျမစ္မျပတ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေခါင္းကိုဆင္နင္းခံရတယ္လို႔ ညတိုင္းညတိုင္း အိပ္မက္မက္ေနပါရဲ႕။

“ပ်င္းတယ္ဆိုတာ နံမည္သာဆိုးတာ လူေတာ့ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္ ငါ့တူရဲ႕”လို႔
မၾကာမၾကာ လက္ခ်ာေပးေလ့ရွိတဲ့ အညာက ကိုယ့္ဘႀကီးသာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားငပ်င္းေတြကို ေတြ႕ရင္ သူ႔ထက္ပ်င္းတဲ့လူူေတြ႕ၿပီဆိုၿပီး တစ္ခါတည္း ေတာထြက္သြားေလာက္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမ်ား စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔
“ငါမ်ား အပ်င္းကုမၸဏီေထာင္ၿပီး ေရာင္းစားရင္ ငါ့တပည့္ေတြအားေပးတာနဲ႔တင္ စီးပြားျဖစ္မယ္”လို႔
ေထာပနာျပဳယူရေအာင္ ပ်င္းရက္ၾကပါတယ္။ ပ်င္းဖို႔တာ၀န္က ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြရဲ႕တာ၀န္။ ေတာ္ေအာင္တတ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က ကိုယ့္တာ၀န္မို႔ ကေလးေတြကို ထိုးမယ့္လက္ၫွိဳးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပန္ထိုးရင္း ေန႔တိုင္းအားသစ္ေမြးၿပီး နည္းစံနစ္သစ္ေတြထြင္လို႔ ႀကိဳးစားေပးေနဆဲပါ။

တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာစာတစ္လံုးမွ မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းထဲကိုစာေတြ တစ္ခါတည္း ရိုက္သြင္း၊ အယူအဆေတြ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးႏိုင္တဲ့ နည္းစံနစ္မ်ား ရွာေတြ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ပါ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကေလးေတြလည္း စိတ္တိုင္းက် ပ်င္းလို႔ရ၊ ပညာလည္းတတ္၊ ဘ၀ေတြလည္း လွကုန္ၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ၊ ပညာေရးပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုမွာျဖစ္လို႔႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဲဒီေလာက္ မစြမ္းႏိုင္ေသးပါ။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း အရင္ကလို စကၠဴကထၳဴျပားေပၚမွာ ပံုဆြဲၿပီးျပရမယ့္ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ နည္းပညာပစၥည္းအကူအညီေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သြားရည္က်ရုံကလြဲၿပီး အိပ္မက္နဲ႔ပဲ က်ိန္းေက်ေနတုန္းပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမွမပိုင္ရင္ေတာင္ အိပ္မက္ေတာ့ ပိုင္ေသးတာမို႔ ဒီေန႔အထိေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ေပးခ်င္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိ အိပ္မက္ထဲမွာ ညစဥ္ထည့္မက္ရင္း အိပ္မက္သူေဌးႀကီးဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနဆဲပါေလ။ ။

အမ်ဳိးသားေန႔ . . .

ဒီေန႔
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ရက္ အမ်ဳိးသားေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခတ္ေတြေျပာင္း၊ စနစ္ေတြေျပာင္း၊ သင္ခန္းစာေတြ ေျပာင္းကုန္တာေၾကာင့္
ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြခမ်ာ အမ်ဳိးသားေန႔ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိၾကေတာ့ပါ။ သိပၸံတြဲယူၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ပိုဆိုးပါတယ္။ ဒါေတာင္ စကားေျပမွာ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ားေရးတဲ့ အမ်ဳိးသားေန႔စကားေျပပါေနလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ခက္တာက ေက်ာင္းသားေတြက စာဆိုတာကို စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကတာျဖစ္လို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျဖန္႔စဥ္းစားဖို႔ စိတ္မကူးတာပါ။ သမိုင္းေနာက္ခံကိုလည္း ရွာဖို႔ေဖြဖို႔ ၀ါသနာမပါ၊ ေယာင္လို႔လည္း အိပ္မက္မမက္ပါ။ သူတို႔မမက္လည္း ကိုယ္တို႔ကေတာ့ အိပ္မက္ေတြ အငွားထည့္ေပးေနပါတယ္။

မေန႔ကပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကေမးပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေန႔က်ေတာ့ရွိၿပီး အမ်ဳိးသမီးေန႔က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မရွိတာလဲတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ေတာ္မူတဲ့ သေကာင့္သားကို က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်င္စိတ္ပါ ေပါက္သြားပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို သမိုင္းသင္ေပးဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္သြားမိပါတယ္။ ၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း သမိုင္းမရွိတဲ့လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့မယ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လည္း ဗလာ၊ ေရွ႕ေမွ်ာ္ၾကည့္လည္း ဟာလာဟင္းလင္းအျဖစ္မ်ဳိးကေတာ့ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားသင့္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔မွာ ကေလးေတြကို ေနာက္ကိုလည္းၾကည့္တတ္၊ ေရွ႕ကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ေအာင္ နတ္မ်က္စိပုလင္းကြဲေတြကို အတင္းၿဖဲေပးေနရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ပံုမွန္တကၠသိုလ္၀င္တန္းကိုလည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးေနရပါေသးတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ ကိုယ္တို႔ထက္ ပိုေတာ္ခ်င္ေတာ္မယ္။ ကိုယ္တို႔ေလာက္ေတာ့ တာ၀န္မႀကီးဘူးလို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သိရသေလာက္ကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ဘာမဆို ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာက်ေတာ့ အရာရာ ဆရာကိုပံုအပ္ၾကလြန္းလို႔ ဆရာေတြမွာ တာ၀န္ေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ရလြန္းပါတယ္။ ဒီလို အျပင္တာ၀န္ေတြမ်ားလြန္းေနတာေၾကာင့္ အဓိကတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ သင္ၾကားမႈပိုင္းမွာ အားနည္းကုန္ၾကတာျဖစ္မယ္လို႔လည္း ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အေတြးပါ။ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အဓိကတာ၀န္ကိုသာ ဖိိဖိစီးစီး တာ၀န္ယူၾကရရင္ ပိုေတာ္လာမွာေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္သူေတြက ကူညီလမ္းၫႊန္ေပးၾကမလဲ။ အေျဖရွာလို႔ အခုထိမရေသးတဲ့ ပုစၧာပါ...

ဒီလိုပါပဲ။
ရက္ႀကီး ေန႔ႀကီးေတြေရာက္ရင္ ေတြးစရာေလးေတြက ေပၚလာေတာ့တာပါ။ ေတြးေတြးၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္လိုက္၊ မေအာင္ျမင္လိုက္၊ ျပန္ေတြးလိုက္နဲ႔ပဲ ေခါင္းကဆံပင္ေတာင္ အနက္အေရအတြက္ နည္းလာေပါ့။ ။

ဟိုေရႊ႕ သည္ေျပာင္း ဖိုးသံေခ်ာင္း . . .

မေန႔ညက
၂နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ကိုယ့္အိ္မ္ေဘးကို ငွက္ေပ်ာဖူး ၆လံုးေလာက္ က်ပါတယ္.

တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဲပါ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီလိုလုပ္သလဲဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါ။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြက မကြဲတာပါ။ အိမ္တစ္အိမ္ကေတာ့ ေခါင္မိုးေပါက္သြားပါတယ္။ ျခင္ေထာင္ကိုျဖတ္သြားတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖူးက ေျမႀကီးထဲ၀င္သြားတာ ကံေကာင္းလို႔ မကြဲတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ မကြဲတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြကို မနက္မိုးလင္းေတာ့ တပ္ကလာၿပီး သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ရွင္းေပးရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား မၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာ မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ လူတန္းစားအားလံုး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။

အားလံုးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္သြားရင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလည္း တက္တက္ႁကြႁကြနဲ႔ ပညာသင္ႏိုင္ၿပီး တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာမလြဲပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုကိုယ္တိုင္ မစြမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္ ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းရုံပဲ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္ၾကရင္ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ဒီထက္ပိုၿပီး ႀကဳိးစားေပးဖို႔ေတာ့ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။

ေနာက္လဆန္းမွာ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာမေရြး ဆင္းရဲသားကေလးေတြကို အခမဲ့ပညာသင္ေပးေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို စာသင္ခံုေတြလွဴဖို႔ စီစဥ္ေနပါတယ္။ ခံု၂၀၀န္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ရမယ္လို႔မွန္းထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္၊ ေဟာင္းေတြရဲ႕ ကုသိုလ္တစ္၀က္၊ ကိုယ့္ကုသုိလ္တစ္၀က္ပါ။ ဒီထက္မက လွဴခ်င္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္က ပညာေရးနယ္ပယ္ကဆိုေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဌာနေတြကို လွဴတာပဲ ပိုအားသန္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပညာေရးဆိုတာ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပညာေရးမွာလွဴျခင္းဟာ တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေႁကြးျပဳျခင္းလို႔ျမင္တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ဘယ္သူေတြဘာပဲ လုပ္ၾကပါေစ။ ကိုုယ္တို႔ပညာတတ္ေတြအေနနဲ႔ က်ရာတာ၀န္မွာ တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရင္ျဖင့္ မေ၀းေတာ့တဲ့ အနာဂတ္မွာ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ ေရႊေရာင္လႊမ္းလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း ဒီတစ္ညေတာ့ အိမ္နဲ႔အေ၀းမွာ အိပ္လိုက္ရပါေၾကာင္း။ ။

နားနားေနေန မေနႏိုင္ . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ
အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ပိုပင္ပန္းသလိုပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ စာသင္ရက္သံုးေလးရက္ေလာက္ နားလိုက္ရၿပီးမွ ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္ျပန္စလိုက္ေတာ့ စာနဲ႔သံုးေလးရက္ေလာက္ ေ၀းကြာသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အစိမ္းသက္သက္ ေက်ာင္းသားေတြျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔အလုပ္က စာေမးပြဲစစ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးရမွာမို႔ က်သြားတဲ့ အရွိန္ကို အျမန္ဆံုးျပန္တင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ဆႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားသစ္သံုးေလးေယာက္လည္း တိုးလာပါေသးတယ္။ သစ္လိုက္တဲ့ေက်ာင္းသား သစ္သစ္သစ္သစ္နဲ႔ေတာင္ ျမည္ပါေသးတယ္။ ေလးငါးေျခာက္လလံုး စာတစ္လံုးမွမၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုအားကိုးလို႔ လာအပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြကို စိတ္မပ်က္ေစရဆိုတဲ့ ကိုယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ပဲ ဒီေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို လက္ခံထားပါတယ္။ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကိုပါ သင္ၾကားမႈေနာက္ပါႏိုင္ေအာင္ အားစိုက္ေပးရေတာ့တာမို႔ သံုးဆႀကိဳးစားေနရတာ တစ္ခုပါ။ ပင္ပန္းတယ္ဆိတာထက္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္နည္းသြားတယ္ဆိုတာက ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္က စာသင္ေနရရင္ ဘယ္ေတာ့မွပင္ပန္းတယ္ မထင္တတ္တဲ့ လူစားျဖစ္ေနလို႔ပါ။

တစ္ခုရွိတာက နားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အခါတိုင္းလို လုိင္းေပၚသိပ္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အားေမြးတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ေရးတေမာ အိပ္ခ်င္အိပ္။ မအိပ္ခ်င္ရင္လည္း သင္ခန္းစာေတြႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရတာေတြေၾကာင့္ ဒီလေတာ့ စာအေရးႀကဲသြားပါေတာ့တယ္။ တစ္လလံုးေနမွ ပိုစ့္ေလးငါးပုဒ္ပဲ ရပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားရင္အားသလိုေတာ့ ေရးေနျဖစ္ဦးမွာမို႔
အားေပးပါဦး။ ။

တန္ေဆာင္တိုင္ရဲ႕ က်က္သေရ . . .

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည...

ရာသီဥတု သာသာယာယာရွိတာမို႔ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္လည္း ဖိုးလမင္းက ရႊန္းရႊန္းျမျမသာေနတာမို႔ ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းမႈ သႏၲရသကို ပီပီျပင္ျပင္ ခံစားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယိုးဒယားဘက္ကမ္းက တထိုင္းထိုင္းေဖာက္ေနတဲ့ ေျဗာက္အိုးသံေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဘယာနကရသပါ နည္းနည္းစြက္ေနတာကိုလည္း မညာခ်င္ပါ။

ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲေတြ ထိတ္လန္႔စရာေတြႀကံဳခဲ့ႀကံဳခဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားေတြ႕ရင္ ျဖစ္ၿပီးသမွ်အားလံုးေမ့ၿပီး ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့တာပါ။ ခက္တာက ဘာသာတကာ့ဘာသာထဲမွာ ကိုယ္တို႔ဘာသာနဲ႔၊ လူမ်ဳိးတကာ့လူမ်ဳိးထဲမွာ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ပြဲလမ္းသဘင္ အမ်ားဆံုးျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီလံုး လစဥ္ရာသီပြဲတစ္ပြဲစီရွိပါတယ္။ ဒါေတြတင္အားမရေသးပဲ ဘုရားပြဲေက်ာင္းပြဲေတြ ၾကားေဖာက္လုပ္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးပ်ံေရာ၊ ေက်ာင္းတင္ပြဲပါမက်န္ ပြဲေလးလမ္းေလး ထည့္ရမွာ ေက်နပ္ခ်င္တဲ့လူမ်ဳိးပါ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခက္ေနတာက ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ ရာသီပြဲေတြမွာ ပြဲေတာ္ရဲ႕သရုပ္နဲ႔ အႏွစ္သာရကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ထက္ လူစုလူေ၀းနဲ႔ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္စိတ္ကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ေနတာပါ။ ဘုရားပြဲေက်ာင္းပြဲပါမက်န္ ဘီယာေသာက္ပြဲ မူးပြဲႀကီးျဖစ္ေနတာက မ်ားပါတယ္။ ေသာက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ရက္မဆို ေသာက္လို႔ရပါလ်က္နဲ႔ ဒီလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးက်မွ အထူးတလည္ ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ၿပီး ေသာက္ၾကေတာ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို ႀကားထဲက အားနာမိပါေသးတယ္။ မေသာက္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ားက်ျပန္ေတာ့လည္း ဘုရားကိုပဲၾကည္ညိဳသေယာင္ေယာင္၊ ဘာသာေရးပဲ ေလးစားသေယာင္ေယာင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ညာတာပါေတးနဲ႔ ညဘက္ပိုင္းမ်ား ဘုရားေပၚမွာ မိတ္ကပ္အေဖြးသား အတိုအျပတ္အထင္းသားနဲ႔ ေၾကာ္ျငာ၀င္တာက မ်ားမ်ားလုပ္ၾကပါေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ အခါႀကီးရက္ႀကီးဆိုရင္ ဘုရားသြားရမယ္ လိပ္ဥမတူးေတာင္ ေညွာ္ေလာက္ေတာ့ခံရမယ္လို႔ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ယူဆခဲ့မိတာ မညာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူႀကားထဲသြားရင္ ကို္ယ့္အေကာင္ေသးေသးနဲ႔ သူမ်ားနင္းမိလို႔ ျပားသြားမွာစိုးရိ္မ္ရတာရယ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြေတြ႕ရင္ အထင္ေသးခံရမွာေၾကာက္တာရယ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး၀ါသနာမပါတာရယ္ေၾကာင့္ အခါႀကီးရက္ႀကီးညဘက္မ်ဳိးမွာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ကို မသြားျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အရြယ္ေလးနည္းနည္းေရာက္လာေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးဟာ သူမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ခုတံုးလုပ္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပဲလို႔။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အခုပဲၾကည့္ပါ။
ကိုယ့္ဖာသာ ေသာက္ခ်င္စားခ်င္ ပဲညွစ္ခ်င္တာကိုပဲ အခါႀကီးရက္ႀကီးကို အေၾကာင္းျပရပါေသးတယ္။ ဒါထက္ပိုဆိုးတာက ဘုရားေက်ာင္းကန္ဆိုတာကို သမီးရည္းစား ခ်ိန္းေတြ႕စရာေနရာ သစၥာႏွံစရာေနရာလို႔ သေဘာထားတာပါပဲ။ စဥ္းစားႀကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ခရစ္ယာန္မွ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ ခ်ိန္းမေတြ႕ပါ။ ဘယ္အစၥလာမ္မွ ပလီမွာမခ်ိန္းၾကပါ။ ကိုယ္တို႕ၾကမွ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို မ်က္စိရွက္ေအာင္ ဘုရားသြားၿပီး မဖြယ္မရာ ျပဳမွျပဳတတ္ၾကပါေပရဲ႕။ သူ႔ဖာသာ တြဲခ်င္ရာနဲ႔တြဲလို႔ ရည္းစားျဖစ္တဲ့သူက မယံုတိုင္း ေဘးလြတ္ရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆးစံေနေတာ္မူတဲ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို သက္ေသထူတာ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ပါေပရဲ႕။ ဘုရားမ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ဖက္က မိန္းကေလးက ယံုမွတ္လို႔ ပံုအပ္ျပန္ရင္လည္း ဘုရားခမ်ာ ၾကားထဲက တရားခံျဖစ္ရမယ့္ ကိန္းပါ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးပါကလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျဖစ္မွေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟူသမွ်ကို ခ်စ္ရေတာ့မွာမို႔ ဒီေန႔တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကိုလည္း စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔(ေၾကာက္စိတ္ေလး အသာေဘးဖယ္ရင္း) ႀကိဳဆိုိလိုက္ပါတယ္။ ေဆးေပါင္းခမွန္းသိေပမယ့္ မယ္ဇလီရွာလို႔ မရတာေၾကာင့္ သုတ္ၿပီးေတာ့လည္္း မစားလိုက္ရပါ။ လသာသာညမွာ အျပင္ခဏထြက္ရင္း ေလညင္းခံျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ အိမ္ျပန္ရပါတယ္။ (အသက္ကိုဥာဏ္ေစာင့္တယ္ မဟုတ္လား) အိမ္မွာနားနားေနေန ရုပ္ရွင္ထိုင္ၾကည့္ရင္း ေျဗာက္အိုးသံလား ဘာသံလားနားစြင့္ရင္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ လတန္ေဆာင္တိုိင္ကို မေအးတေအးပဲ ျဖတ္သန္းလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခုေကာင္းတာက ညႀကီးမင္းႀကီး ဘယ္သူမွ အျပင္သိပ္မထြက္ၾကေတာ့တာမို႔ က်ီးမႏိုးပြဲနဲ႔ ေရာၿပီး တကယ္ခိုးမယ့္ (မသိရင္ေျဖာင္၊ သိရင္ေျပာင္ လုပ္မယ့္) ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားရန္က ကင္းလြတ္တာကိုပဲ တန္ေဆာင္တုိင္ရဲ႕ က်က္သေရလို႔မ်ားေခၚရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိပါေၾကာင္း။

ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ . . .

ညေနပိုင္းက
ဘေလာ့တစ္ခုကို အလည္သြားရင္း ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲေနၾကသလဲဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သံုးသပ္ခ်က္ ၁၂ခ်က္ေပးထားတာကို ျပန္လည္ေ၀ငွေပးလို႔ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေထာက္ျပထားတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ အႀကဳိက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့-

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ဘာသာေရးမွာ သဒၶါတရားထက္သန္သေလာက္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္တဲ့ေနရာမွာ သဒၶါတရားနည္းတယ္
ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။

ကိုယ္အပါအ၀င္ အမ်ားစု သတိမထားမိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးအက်င့္က ဆရာေတာ္ေျပာသလို တကယ္လဲဟုတ္ပါတယ္။ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္ေတြမွာ သိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလွဴေလ့ရွိတဲ့ သူေဌးႀကီး တစ္ခ်ဳိ႕ဟာ သူတို႔အိမ္က အိမ္ေဖာ္၊ အလုပ္သမားေတြကိုက်ေတာ့ ကၽြန္လိုဆက္ဆံၿပီး ညံ့ေပ့ဆိုတဲ့ စားစရာေတြကိုပဲ ေကၽြးတာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ေစ်းထဲက ဆိုင္ရွင္တစ္ခ်ဳိ႕ဟာ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ပရိတ္ႀကီး၊ စီးပြားတက္မယ့္ဂါထာေပါင္းမ်ားစြာကို အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ရြတ္ၿပီး ႁကြလာတဲ့ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို အမြန္တျမတ္လွဴေပတန္းေပမယ့္ ဆိုင္မွာေစ်းလာ၀ယ္တဲ့ သူေတြအေပၚမွာေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို လွီးတာ၊ ရိတ္တာ၊ ႏႊာတာ၊ လွီးတာ မျမင္ခ်င့္အဆံုး ျမင္ေနရတာပါပဲ။

တကယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းလုပ္ရာမွာပါ သဒၶါတရားေလးထားသင့္ပါတယ္။ ၀ယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္အပ္သူကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာအျပည့္၊ သဒၶါတရားအျပည့္နဲ႔ ေရာင္းခ်၊ ၀န္ေဆာင္မႈေတြေပးၾကရင္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္၊ ေရာင္းပန္းလွၿပီး စီးပြားေရးအဆင္ေျပမွာ မလြဲပါ။

ဆရာေတာ္ ေထာက္ျပထားတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကိုလည္း သေဘာက်မိပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ပ်င္းရိတဲ့အကုသိုလ္ကို ေရာင့္ရဲေက်နပ္တဲ့ ကုသိုလ္ထင္ၿပီး အလုပ္မႀကိဳးစားဘဲေနၾကတယ္။

ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့ အေတြးပါ။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ကိုယ့္ဖာသာ ပ်င္းလို႔အလုပ္မလုပ္တာကို တို႔ကေတာ့ ေလာဘမႀကီးေပါင္၊ ရတာေလးနဲ႔ပဲ ေရာင့္ရဲၿပီး တရားေတာ္နဲ႔ အညီေနတာပဲ ဆိုတဲ့လက္သံုးစကားနဲ႔ ကိုယ္ပ်င္းတာကို ပ်င္းတယ္၀န္မခံဘဲ ရွင္ေတာ္ဘုရားကိုပါ အမႈတြဲထဲပါေအာင္ ဆြဲထည့္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ဘ၀တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ ရွာေဖြေနတဲ့လူေတြမွာ အကုသိုလ္ေကာင္၊ ေလာဘအိုးေတြအျဖစ္ သမုတ္ခံရေတာ့တာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးဆိုတာ
လူေတြကို ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ႏွစ္ျဖာ အက်ဳိးျပဳဖို႔ ဘုရားေတြ၊ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြက ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဘုရား၊ ဘယ္ဘာသာကမွ ဘာသာေရးလုပ္ရင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မထားပါ။ ဘာသာေရးသမားမွန္ရင္ ဆင္းရဲရမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ေလာကမွာ ဘယ္သူမွဘာသာေရး လုပ္ၾကေတာ့မယ္မထင္ပါ။ ရွင္ေတာ္ဘုရားက ၀ိသမေလာဘမထားဖို႔ ေဟာၾကားခဲ့ေပမယ့္ ေလာကီလူသားေတြမို႔ သမေလာဘေတာ့ ထားခြင့္ရွိပါတယ္။ အတၱကိုေလွ်ာ့ၿပီး အမ်ားအက်ဳိးျပဳဖို႔ ေငြကိုႀကိဳးႀကိဳးစားစား ရွာေနျခင္းဟာလည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳျခင္းလို႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ နားလည္လာမွာပါလိမ့္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး . . .

တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ေနရတယ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို
၀ထၳဳေရးတဲ့အခါမွာ ထည့္သံုးျဖစ္ဖူးပါတယ္။ အခုမွ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳရပါတယ္။

စိတ္ရင္းအမွန္ကို ေျပာရရင္ ဘယ္သူမွ မထိတ္လန္႔ေစခ်င္ပါ။ ဆင္းရဲတာကို လူေတြခံႏိုင္ခ်င္ခံႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနရတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွခံႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားစားရတဲ့ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ထက္ တဲကုပ္ေလးထဲမွာ ေအးေအးလူလူစားရတဲ့ ငါးပိရည္တစ္ခြက္ဟာ ပိုအရသာရွိပါလိမ့္မယ္။

တကယ္ဆိုရင္ လူ႔အသက္တန္းဟာ တိုလြန္းပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အသက္တန္းက ပိုလို႔ေတာင္တိုပါေသးတယ္။ ပံုမွန္က်န္းမာေရးရွိတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တန္းဟာ ၆၀ျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တန္းဟာ ၆၅ႏွစ္ပဲရွိတာပါ။ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ေရာဂါဆန္းေတြကလည္း မ်ားသထက္မ်ားလာေနပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ သဘာ၀ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုးေတြကလည္း ဒီဘက္ဆယ္စုႏွစ္ပိုင္းမွာ ပိုမ်ားလာေနပါတယ္။ ကမၻာႀကီးလည္း က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းေတာ့ပါ။

ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အာဃာတေတြ ရန္ၿငိဳးေတြ ခ၀ါခ်လို႔ ကမၻာ့က်န္းမာေရးကို ၀ိုင္း၀န္းတာ၀န္ယူသင့္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုးႀကီးေတြဆိုက္လာရင္ လူမ်ဳိးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ေသေဘးနဲ႔ ႀကံဳၾကမွာ မလြဲပါ။ ဒီေလာက္အေနအထားဆိုးႀကီးမွာ အစြဲအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တိုက္ေနခိုက္ေန၊ သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ျမင္ရၾကားရတိုင္း ရင္ထဲမွာမေကာင္းပါ။

ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသင့္ပါၿပီ...

သံေခ်ာင္းတို႔အေဖ . . .

ကံေကာင္းလို႔ မေသတဲ့ သံေခ်ာင္းတို႔ အေဖတစ္ေယာက္ မယ္ေတာ္မွာ ႏွစ္ညအိပ္လိုက္ရၿပီးေတာ့ ၁၀ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာပဲ “ျပည္ေတာ္၀င္”ခဲ့ပါတယ္။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူမ်ားတကာလို ထမင္းထုပ္ေတာ့ မစားခဲ့ရတာ ကံေကာင္းပါရဲ႕။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အတိုးခ်ၿပီး အိပ္မယ္ႀကံေပမယ့္ ရဲရဲနီတဲ့ဗမာ့ေသြးေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းေမွးလို႔ မရခဲ့ေၾကာင္းပါ။ ဟိုနားက ခၽြတ္ခနဲ အသံၾကားတိုင္း၊ ဒီနားက ခ်က္ကနဲအသံၾကားတိုင္း အသင့္ျပင္ထားတဲ့ အထုပ္၊ အပိုးကိုပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေနမိတာေၾကာင့္လည္း ပါပါရဲ႕။

ဒီၾကားထဲရက္ေတြမွာ လိုင္းေပၚလည္း မတက္ႏုိင္တာေၾကာင့္ စိတ္ပူၿပီး ေမးၾကျမန္းၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ဖိုးကံေကာင္းတစ္ေယာက္ ခလုတ္မထိ၊ ဆူးမၿငိဘဲ ႏိုင္ငံျခားကေန ျပန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးပါရေစ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါပဲ ႀကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ တစ္ခါတည္းေနာင္က်ဥ္ေအာင္ မွတ္သြားပါေတာ့တယ္။ အ၀တ္တစ္ထည္၊ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ခမ်ာ သူ႔တိုင္းလည္မွာ မင္းနံတာ(မင္းနႏၵာမဟုတ္) ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရွိစုမဲ့စုေလးထုတ္ၿပီး အ၀တ္အစားတစ္စံုပါ ၀ယ္ၿပီးစြတ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ Shopping ထြက္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျဖခဲ့ရပါတယ္။

ဘေလာ့ဆီကိုလည္း မေရာက္တာ ေလးငါးရက္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ဒီရက္ပတ္ေတာ့ စာေရးတာနည္းနည္းက်ဲခ်င္က်ဲသြားႏိုင္တာမို႔ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ပရိသတ္ေလးကို ႀကိဳတင္ေမတၱာရပ္ခံရင္း သံဗုေဒၶရြတ္လို႔ နားပါရေစဦး။ ။

ရာသီေတြး . . .

ေဆာင္း၀င္ေလၿပီ

ႏွင္းေငြရည္လည္း
မပီတတ္ေသး
ခ်မ္းေအးလြန္းစြ
၀ါကၽြတ္လ...

ဒီႏွစ္ ေဆာင္း၀င္တာ ေစာပါတယ္။ မႏွစ္ကဆိုရင္ ခရစ္စမတ္ကာလမွာေတာင္ အေအးဓာတ္က သိပ္မပီျပင္တတ္ေသးပါ။ အခုေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ အေအးဓာတ္က ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမဆင့္ ေရာက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေငြ႕ကိုေတာ့ တစ္စက္မွမျမင္ရပါ။ အဲဒီလို ႏွင္းမက်ဘဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ေအးေနတာႀကီးက အခံရဆိုးလွပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေႏြတုန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ပူခဲ့ၿပီး မိုးမွာလည္း မိုးႀကီးခဲ့တာမို႔ ေဆာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေအးလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ရာသီေတြလည္း မမွန္ေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ မိုးရာသီထဲမွာတင္ပဲ ေဆာင္းတြင္းပိုုင္းေအးသလို ေအးတတ္ပါေသးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းႀကီးမွာ မိုးေတြရြာတတ္တာလည္း မဆန္းေတာ့သလိုပါ။ ဒီကေရွ႕ဆိုရင္ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းဆိုတဲ့ ရာသီေတြဟာ မည္ကာမတၱပဲ က်န္ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

ရာသီေတြ ေဖာက္ျပန္ရတာ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးကုန္တာေၾကာင့္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ သစ္ေတာေတြကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ခုတ္ထြင္ေရာင္းခ်ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း စိတ္တိုမိပါတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူကေတာ့ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးၿပီး ခ်မ္းသာသြားေပမယ့္ သစ္ေတာျပဳန္းလို႔ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တဲ့ဒဏ္ကိုက်ေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားအားလံုး ညီတူမွ်တူ ခံၾကရပါေတာ့တယ္။ ပိုၿပီးခံရရွာတာက အေျခခံလူတန္းစားေတြပါ။ ဒီလိုေဆာင္းတြင္းပိုင္း ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးမွာ အေႏြးထည္မပါဘဲ ေျခဗလာနဲ႔ သြားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ျမင္ရတိုင္း သစ္ေတာနဲ႔ သစ္ပင္ေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူေတြကိုပဲ နာနာေမတၱာပို႔မိပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုေဆာင္းတြင္းပိုင္းေရာက္ရင္ ကိုယ့္မိဘေတြကို ျပန္သတိရမိေလ့ရွိပါတယ္။။ ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္ေဖေဖတို႔ အလုပ္ရႈပ္ၾကပါၿပီ။ မနက္ေစာေစာထေျပးဖို႔ စီမံကိန္းေတြခ်ၿပီး အားကစား၀တ္စံုေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ ျပင္ၾကဆင္ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ကိုယ္တို႔သားအဖတေတြ တစ္ခါမွထမေျပးျဖစ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတိုင္း ကိုယ့္ေမေမက ကိုယ့္အေဖကို “ရွင္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဒီႏွစ္ေဆာင္းေရာ မနက္ပိုင္းထေျပးၾကဦးမွာလား”လို႔ ခနဲ႔ေမးေလး ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္အေဖကလည္း “ေျပးမွာေပါ့ မိန္းမရယ္။ တို႔သားအဖ ႏွစ္တိုင္းေျပးလာတာ ဘယ္ထံုးစံပ်က္ခံမလဲ”လို႔ အည့ံမခံျပန္ေျပာေနက်ပါ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ က်န္းမာေစေၾကာင္း အေ၀းကေန ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ ပါတယ္။

ေဖေဖ့ဆီက အေမြကို အျပည့္အ၀ဆက္ခံထားတဲ့ကိုယ္လည္း ေဆာင္းမနက္ခင္းတိုင္း ထေျပးျဖစ္ပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားကစား၀တ္စံုကေတာ့ တစ္ေဆာင္းသစ္ရင္ တစ္ခါ၀ယ္ျဖစ္ပါရဲ႕။ စိတ္ကူးေလးမ်ားေပါက္လို႔ ေျပးျဖစ္ရင္ အဆင္သင့့့္ျဖစ္ရေအာင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိေတာ့ စိတ္ကူးက မေပါက္ဖုူးေသးပါ။ ေဆာင္းမနက္ပိုင္း ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးေလးမွာ အိပ္ရာထဲေကြးေနရာတဲ့ အရသာကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ေသးလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္က လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ ထိုက္သင့္တဲ့ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့လုပ္ဖို႔ ကို္္ယ့္ကိုယ္ကို ေမာင္းႏွင္ေနပါၿပီ။

ကိုယ္တို႔ဆရာေတြဟာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္ပိုင္းေရာ၊ ရုပ္ပိုင္းပါ ႀကံ့ခိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းႏွီးၿပီး လုပ္ေနရတာမို႔ တာ၀န္ယူမႈပိုင္းကလည္း သူမ်ားေတြထက္ ပိုျမင့္ပါတယ္။ ဒါတင္မက ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္လည္း နည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းေရာ၊ ရုပ္ပုိင္းပါ အျမင့္ဆံုးအဆင့္အထိ ႃမွင့္တင္ထားမွ ေတာ္ရာက်ပါမယ္။ အဲဒီအသိေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိေပမယ့္ အခုထိေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုပဲ အားစိုက္ႃမွင့္တင္ေနျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းဆိုလို႔ ေရခ်ဳိးကာနီးမွာ အိပ္ထမတင္ေလး အခါႏွစ္ဆယ္ေလာက္လုပ္ဖို႔ ဒိုက္ကေလး နဲနဲထိုးဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေမာင္းႏွင္ယူရပါတယ္။ အခုထိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ႀကံ့ခိုင္မႈျပည့္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသက္ကေန ေရွ႕ကိုဆက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပဳျပင္ျပင္ေနပါမွ ေတာ္ကာက်ပါေတာ့မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းတြင္းမွာ မရိုးႏိုင္တဲ့ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးအတိုင္းပဲ အားကစား၀တ္စံုတစ္စံုကေတာ့ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ေျပးဖို႔ႀကံမိျပန္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမနက္ကေတာ့ ၆နာရီထိုးမွ အတင္းလူးလဲထၿပီး စာသင္ခ်ိန္မီေအာင္ အႀကိတ္အနယ္ လုပ္ခဲ့ရပါေၾကာင္း . . .။ ။