ဒီေန႔
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ရက္ အမ်ဳိးသားေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေခတ္ေတြေျပာင္း၊ စနစ္ေတြေျပာင္း၊ သင္ခန္းစာေတြ ေျပာင္းကုန္တာေၾကာင့္
ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြခမ်ာ အမ်ဳိးသားေန႔ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိၾကေတာ့ပါ။ သိပၸံတြဲယူၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ပိုဆိုးပါတယ္။ ဒါေတာင္ စကားေျပမွာ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ားေရးတဲ့ အမ်ဳိးသားေန႔စကားေျပပါေနလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ခက္တာက ေက်ာင္းသားေတြက စာဆိုတာကို စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကတာျဖစ္လို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျဖန္႔စဥ္းစားဖို႔ စိတ္မကူးတာပါ။ သမိုင္းေနာက္ခံကိုလည္း ရွာဖို႔ေဖြဖို႔ ၀ါသနာမပါ၊ ေယာင္လို႔လည္း အိပ္မက္မမက္ပါ။ သူတို႔မမက္လည္း ကိုယ္တို႔ကေတာ့ အိပ္မက္ေတြ အငွားထည့္ေပးေနပါတယ္။
မေန႔ကပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကေမးပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေန႔က်ေတာ့ရွိၿပီး အမ်ဳိးသမီးေန႔က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မရွိတာလဲတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ေတာ္မူတဲ့ သေကာင့္သားကို က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်င္စိတ္ပါ ေပါက္သြားပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို သမိုင္းသင္ေပးဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္သြားမိပါတယ္။ ၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း သမိုင္းမရွိတဲ့လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့မယ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လည္း ဗလာ၊ ေရွ႕ေမွ်ာ္ၾကည့္လည္း ဟာလာဟင္းလင္းအျဖစ္မ်ဳိးကေတာ့ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားသင့္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔မွာ ကေလးေတြကို ေနာက္ကိုလည္းၾကည့္တတ္၊ ေရွ႕ကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ေအာင္ နတ္မ်က္စိပုလင္းကြဲေတြကို အတင္းၿဖဲေပးေနရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ပံုမွန္တကၠသိုလ္၀င္တန္းကိုလည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးေနရပါေသးတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ ကိုယ္တို႔ထက္ ပိုေတာ္ခ်င္ေတာ္မယ္။ ကိုယ္တို႔ေလာက္ေတာ့ တာ၀န္မႀကီးဘူးလို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သိရသေလာက္ကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ဘာမဆို ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာက်ေတာ့ အရာရာ ဆရာကိုပံုအပ္ၾကလြန္းလို႔ ဆရာေတြမွာ တာ၀န္ေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ရလြန္းပါတယ္။ ဒီလို အျပင္တာ၀န္ေတြမ်ားလြန္းေနတာေၾကာင့္ အဓိကတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ သင္ၾကားမႈပိုင္းမွာ အားနည္းကုန္ၾကတာျဖစ္မယ္လို႔လည္း ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အေတြးပါ။ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အဓိကတာ၀န္ကိုသာ ဖိိဖိစီးစီး တာ၀န္ယူၾကရရင္ ပိုေတာ္လာမွာေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္သူေတြက ကူညီလမ္းၫႊန္ေပးၾကမလဲ။ အေျဖရွာလို႔ အခုထိမရေသးတဲ့ ပုစၧာပါ...
ဒီလိုပါပဲ။
ရက္ႀကီး ေန႔ႀကီးေတြေရာက္ရင္ ေတြးစရာေလးေတြက ေပၚလာေတာ့တာပါ။ ေတြးေတြးၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္လိုက္၊ မေအာင္ျမင္လိုက္၊ ျပန္ေတြးလိုက္နဲ႔ပဲ ေခါင္းကဆံပင္ေတာင္ အနက္အေရအတြက္ နည္းလာေပါ့။ ။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ရက္ အမ်ဳိးသားေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေခတ္ေတြေျပာင္း၊ စနစ္ေတြေျပာင္း၊ သင္ခန္းစာေတြ ေျပာင္းကုန္တာေၾကာင့္
ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြခမ်ာ အမ်ဳိးသားေန႔ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိၾကေတာ့ပါ။ သိပၸံတြဲယူၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ပိုဆိုးပါတယ္။ ဒါေတာင္ စကားေျပမွာ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ားေရးတဲ့ အမ်ဳိးသားေန႔စကားေျပပါေနလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ခက္တာက ေက်ာင္းသားေတြက စာဆိုတာကို စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကတာျဖစ္လို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျဖန္႔စဥ္းစားဖို႔ စိတ္မကူးတာပါ။ သမိုင္းေနာက္ခံကိုလည္း ရွာဖို႔ေဖြဖို႔ ၀ါသနာမပါ၊ ေယာင္လို႔လည္း အိပ္မက္မမက္ပါ။ သူတို႔မမက္လည္း ကိုယ္တို႔ကေတာ့ အိပ္မက္ေတြ အငွားထည့္ေပးေနပါတယ္။
မေန႔ကပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကေမးပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေန႔က်ေတာ့ရွိၿပီး အမ်ဳိးသမီးေန႔က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မရွိတာလဲတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ေတာ္မူတဲ့ သေကာင့္သားကို က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်င္စိတ္ပါ ေပါက္သြားပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို သမိုင္းသင္ေပးဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္သြားမိပါတယ္။ ၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း သမိုင္းမရွိတဲ့လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့မယ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လည္း ဗလာ၊ ေရွ႕ေမွ်ာ္ၾကည့္လည္း ဟာလာဟင္းလင္းအျဖစ္မ်ဳိးကေတာ့ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားသင့္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔မွာ ကေလးေတြကို ေနာက္ကိုလည္းၾကည့္တတ္၊ ေရွ႕ကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ေအာင္ နတ္မ်က္စိပုလင္းကြဲေတြကို အတင္းၿဖဲေပးေနရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ပံုမွန္တကၠသိုလ္၀င္တန္းကိုလည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးေနရပါေသးတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ ကိုယ္တို႔ထက္ ပိုေတာ္ခ်င္ေတာ္မယ္။ ကိုယ္တို႔ေလာက္ေတာ့ တာ၀န္မႀကီးဘူးလို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သိရသေလာက္ကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ဘာမဆို ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာက်ေတာ့ အရာရာ ဆရာကိုပံုအပ္ၾကလြန္းလို႔ ဆရာေတြမွာ တာ၀န္ေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ရလြန္းပါတယ္။ ဒီလို အျပင္တာ၀န္ေတြမ်ားလြန္းေနတာေၾကာင့္ အဓိကတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ သင္ၾကားမႈပိုင္းမွာ အားနည္းကုန္ၾကတာျဖစ္မယ္လို႔လည္း ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အေတြးပါ။ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အဓိကတာ၀န္ကိုသာ ဖိိဖိစီးစီး တာ၀န္ယူၾကရရင္ ပိုေတာ္လာမွာေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္သူေတြက ကူညီလမ္းၫႊန္ေပးၾကမလဲ။ အေျဖရွာလို႔ အခုထိမရေသးတဲ့ ပုစၧာပါ...
ဒီလိုပါပဲ။
ရက္ႀကီး ေန႔ႀကီးေတြေရာက္ရင္ ေတြးစရာေလးေတြက ေပၚလာေတာ့တာပါ။ ေတြးေတြးၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္လိုက္၊ မေအာင္ျမင္လိုက္၊ ျပန္ေတြးလိုက္နဲ႔ပဲ ေခါင္းကဆံပင္ေတာင္ အနက္အေရအတြက္ နည္းလာေပါ့။ ။
No comments:
Post a Comment