တကၠသိုလ္၀င္တန္း
စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အခ်ိန္စာရင္း ထြက္လာပါၿပီ။
မတ္လ ၇ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာစာ စေျဖရပါလိမ့္မယ္။
မႏွစ္ကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေျဖခဲ့တာမို႔ ေစာလည္းမေစာ၊ ေနာက္လည္း မက်တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကလည္း ဒီရက္ပတ္မွာပဲ ေျဖခဲ့တာမို႔ ႏွစ္ကူးခါနီးေလေလ ရင္ျပန္ခုန္လာေလေလပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး ရင္ျပန္ခုန္ခဲ့ေပမယ့္ ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲေရာက္မွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေတြးၿပီးရင္ခုန္ရပါေရာလား။
မႏွစ္က ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရင္ခုန္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့
ဒီႏွစ္ေက်ာင္းသား အင္အား ၃၀နီးပါးမွာ မတ္လမေျပာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာမွာကတည္းက ရင္ႀကိဳခုန္ေနပါၿပီ။ မခုန္ေနပါရိုးလား။
ေက်ာင္းသား သံုးပံုတစ္ပံုက အပ်င္းစံခ်ိန္တင္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြမို႔ အပ်င္းေရာဂါကို ေဆးကုေပးေနရတာ အခုထိ အျမစ္မျပတ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေခါင္းကိုဆင္နင္းခံရတယ္လို႔ ညတိုင္းညတိုင္း အိပ္မက္မက္ေနပါရဲ႕။
“ပ်င္းတယ္ဆိုတာ နံမည္သာဆိုးတာ လူေတာ့ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္ ငါ့တူရဲ႕”လို႔
မၾကာမၾကာ လက္ခ်ာေပးေလ့ရွိတဲ့ အညာက ကိုယ့္ဘႀကီးသာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားငပ်င္းေတြကို ေတြ႕ရင္ သူ႔ထက္ပ်င္းတဲ့လူူေတြ႕ၿပီဆိုၿပီး တစ္ခါတည္း ေတာထြက္သြားေလာက္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမ်ား စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔
“ငါမ်ား အပ်င္းကုမၸဏီေထာင္ၿပီး ေရာင္းစားရင္ ငါ့တပည့္ေတြအားေပးတာနဲ႔တင္ စီးပြားျဖစ္မယ္”လို႔
ေထာပနာျပဳယူရေအာင္ ပ်င္းရက္ၾကပါတယ္။ ပ်င္းဖို႔တာ၀န္က ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြရဲ႕တာ၀န္။ ေတာ္ေအာင္တတ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က ကိုယ့္တာ၀န္မို႔ ကေလးေတြကို ထိုးမယ့္လက္ၫွိဳးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပန္ထိုးရင္း ေန႔တိုင္းအားသစ္ေမြးၿပီး နည္းစံနစ္သစ္ေတြထြင္လို႔ ႀကိဳးစားေပးေနဆဲပါ။
တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာစာတစ္လံုးမွ မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းထဲကိုစာေတြ တစ္ခါတည္း ရိုက္သြင္း၊ အယူအဆေတြ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးႏိုင္တဲ့ နည္းစံနစ္မ်ား ရွာေတြ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ပါ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကေလးေတြလည္း စိတ္တိုင္းက် ပ်င္းလို႔ရ၊ ပညာလည္းတတ္၊ ဘ၀ေတြလည္း လွကုန္ၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ၊ ပညာေရးပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုမွာျဖစ္လို႔႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဲဒီေလာက္ မစြမ္းႏိုင္ေသးပါ။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း အရင္ကလို စကၠဴကထၳဴျပားေပၚမွာ ပံုဆြဲၿပီးျပရမယ့္ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ နည္းပညာပစၥည္းအကူအညီေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သြားရည္က်ရုံကလြဲၿပီး အိပ္မက္နဲ႔ပဲ က်ိန္းေက်ေနတုန္းပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမွမပိုင္ရင္ေတာင္ အိပ္မက္ေတာ့ ပိုင္ေသးတာမို႔ ဒီေန႔အထိေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ေပးခ်င္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိ အိပ္မက္ထဲမွာ ညစဥ္ထည့္မက္ရင္း အိပ္မက္သူေဌးႀကီးဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနဆဲပါေလ။ ။
စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အခ်ိန္စာရင္း ထြက္လာပါၿပီ။
မတ္လ ၇ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာစာ စေျဖရပါလိမ့္မယ္။
မႏွစ္ကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေျဖခဲ့တာမို႔ ေစာလည္းမေစာ၊ ေနာက္လည္း မက်တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကလည္း ဒီရက္ပတ္မွာပဲ ေျဖခဲ့တာမို႔ ႏွစ္ကူးခါနီးေလေလ ရင္ျပန္ခုန္လာေလေလပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး ရင္ျပန္ခုန္ခဲ့ေပမယ့္ ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲေရာက္မွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေတြးၿပီးရင္ခုန္ရပါေရာလား။
မႏွစ္က ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရင္ခုန္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့
ဒီႏွစ္ေက်ာင္းသား အင္အား ၃၀နီးပါးမွာ မတ္လမေျပာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာမွာကတည္းက ရင္ႀကိဳခုန္ေနပါၿပီ။ မခုန္ေနပါရိုးလား။
ေက်ာင္းသား သံုးပံုတစ္ပံုက အပ်င္းစံခ်ိန္တင္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြမို႔ အပ်င္းေရာဂါကို ေဆးကုေပးေနရတာ အခုထိ အျမစ္မျပတ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေခါင္းကိုဆင္နင္းခံရတယ္လို႔ ညတိုင္းညတိုင္း အိပ္မက္မက္ေနပါရဲ႕။
“ပ်င္းတယ္ဆိုတာ နံမည္သာဆိုးတာ လူေတာ့ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္ ငါ့တူရဲ႕”လို႔
မၾကာမၾကာ လက္ခ်ာေပးေလ့ရွိတဲ့ အညာက ကိုယ့္ဘႀကီးသာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားငပ်င္းေတြကို ေတြ႕ရင္ သူ႔ထက္ပ်င္းတဲ့လူူေတြ႕ၿပီဆိုၿပီး တစ္ခါတည္း ေတာထြက္သြားေလာက္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမ်ား စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔
“ငါမ်ား အပ်င္းကုမၸဏီေထာင္ၿပီး ေရာင္းစားရင္ ငါ့တပည့္ေတြအားေပးတာနဲ႔တင္ စီးပြားျဖစ္မယ္”လို႔
ေထာပနာျပဳယူရေအာင္ ပ်င္းရက္ၾကပါတယ္။ ပ်င္းဖို႔တာ၀န္က ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြရဲ႕တာ၀န္။ ေတာ္ေအာင္တတ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က ကိုယ့္တာ၀န္မို႔ ကေလးေတြကို ထိုးမယ့္လက္ၫွိဳးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပန္ထိုးရင္း ေန႔တိုင္းအားသစ္ေမြးၿပီး နည္းစံနစ္သစ္ေတြထြင္လို႔ ႀကိဳးစားေပးေနဆဲပါ။
တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာစာတစ္လံုးမွ မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းထဲကိုစာေတြ တစ္ခါတည္း ရိုက္သြင္း၊ အယူအဆေတြ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးႏိုင္တဲ့ နည္းစံနစ္မ်ား ရွာေတြ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ပါ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကေလးေတြလည္း စိတ္တိုင္းက် ပ်င္းလို႔ရ၊ ပညာလည္းတတ္၊ ဘ၀ေတြလည္း လွကုန္ၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ၊ ပညာေရးပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုမွာျဖစ္လို႔႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဲဒီေလာက္ မစြမ္းႏိုင္ေသးပါ။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း အရင္ကလို စကၠဴကထၳဴျပားေပၚမွာ ပံုဆြဲၿပီးျပရမယ့္ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ နည္းပညာပစၥည္းအကူအညီေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သြားရည္က်ရုံကလြဲၿပီး အိပ္မက္နဲ႔ပဲ က်ိန္းေက်ေနတုန္းပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမွမပိုင္ရင္ေတာင္ အိပ္မက္ေတာ့ ပိုင္ေသးတာမို႔ ဒီေန႔အထိေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ေပးခ်င္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိ အိပ္မက္ထဲမွာ ညစဥ္ထည့္မက္ရင္း အိပ္မက္သူေဌးႀကီးဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနဆဲပါေလ။ ။
No comments:
Post a Comment