ရာသီေတြး . . .

ေဆာင္း၀င္ေလၿပီ

ႏွင္းေငြရည္လည္း
မပီတတ္ေသး
ခ်မ္းေအးလြန္းစြ
၀ါကၽြတ္လ...

ဒီႏွစ္ ေဆာင္း၀င္တာ ေစာပါတယ္။ မႏွစ္ကဆိုရင္ ခရစ္စမတ္ကာလမွာေတာင္ အေအးဓာတ္က သိပ္မပီျပင္တတ္ေသးပါ။ အခုေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ အေအးဓာတ္က ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမဆင့္ ေရာက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေငြ႕ကိုေတာ့ တစ္စက္မွမျမင္ရပါ။ အဲဒီလို ႏွင္းမက်ဘဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ေအးေနတာႀကီးက အခံရဆိုးလွပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေႏြတုန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ပူခဲ့ၿပီး မိုးမွာလည္း မိုးႀကီးခဲ့တာမို႔ ေဆာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေအးလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ရာသီေတြလည္း မမွန္ေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ မိုးရာသီထဲမွာတင္ပဲ ေဆာင္းတြင္းပိုုင္းေအးသလို ေအးတတ္ပါေသးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းႀကီးမွာ မိုးေတြရြာတတ္တာလည္း မဆန္းေတာ့သလိုပါ။ ဒီကေရွ႕ဆိုရင္ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းဆိုတဲ့ ရာသီေတြဟာ မည္ကာမတၱပဲ က်န္ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

ရာသီေတြ ေဖာက္ျပန္ရတာ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးကုန္တာေၾကာင့္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ သစ္ေတာေတြကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ခုတ္ထြင္ေရာင္းခ်ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း စိတ္တိုမိပါတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူကေတာ့ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးၿပီး ခ်မ္းသာသြားေပမယ့္ သစ္ေတာျပဳန္းလို႔ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တဲ့ဒဏ္ကိုက်ေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားအားလံုး ညီတူမွ်တူ ခံၾကရပါေတာ့တယ္။ ပိုၿပီးခံရရွာတာက အေျခခံလူတန္းစားေတြပါ။ ဒီလိုေဆာင္းတြင္းပိုင္း ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးမွာ အေႏြးထည္မပါဘဲ ေျခဗလာနဲ႔ သြားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ျမင္ရတိုင္း သစ္ေတာနဲ႔ သစ္ပင္ေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူေတြကိုပဲ နာနာေမတၱာပို႔မိပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုေဆာင္းတြင္းပိုင္းေရာက္ရင္ ကိုယ့္မိဘေတြကို ျပန္သတိရမိေလ့ရွိပါတယ္။။ ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္ေဖေဖတို႔ အလုပ္ရႈပ္ၾကပါၿပီ။ မနက္ေစာေစာထေျပးဖို႔ စီမံကိန္းေတြခ်ၿပီး အားကစား၀တ္စံုေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ ျပင္ၾကဆင္ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ကိုယ္တို႔သားအဖတေတြ တစ္ခါမွထမေျပးျဖစ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတိုင္း ကိုယ့္ေမေမက ကိုယ့္အေဖကို “ရွင္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဒီႏွစ္ေဆာင္းေရာ မနက္ပိုင္းထေျပးၾကဦးမွာလား”လို႔ ခနဲ႔ေမးေလး ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္အေဖကလည္း “ေျပးမွာေပါ့ မိန္းမရယ္။ တို႔သားအဖ ႏွစ္တိုင္းေျပးလာတာ ဘယ္ထံုးစံပ်က္ခံမလဲ”လို႔ အည့ံမခံျပန္ေျပာေနက်ပါ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ က်န္းမာေစေၾကာင္း အေ၀းကေန ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ ပါတယ္။

ေဖေဖ့ဆီက အေမြကို အျပည့္အ၀ဆက္ခံထားတဲ့ကိုယ္လည္း ေဆာင္းမနက္ခင္းတိုင္း ထေျပးျဖစ္ပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားကစား၀တ္စံုကေတာ့ တစ္ေဆာင္းသစ္ရင္ တစ္ခါ၀ယ္ျဖစ္ပါရဲ႕။ စိတ္ကူးေလးမ်ားေပါက္လို႔ ေျပးျဖစ္ရင္ အဆင္သင့့့္ျဖစ္ရေအာင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိေတာ့ စိတ္ကူးက မေပါက္ဖုူးေသးပါ။ ေဆာင္းမနက္ပိုင္း ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးေလးမွာ အိပ္ရာထဲေကြးေနရာတဲ့ အရသာကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ေသးလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္က လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ ထိုက္သင့္တဲ့ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့လုပ္ဖို႔ ကို္္ယ့္ကိုယ္ကို ေမာင္းႏွင္ေနပါၿပီ။

ကိုယ္တို႔ဆရာေတြဟာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္ပိုင္းေရာ၊ ရုပ္ပိုင္းပါ ႀကံ့ခိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းႏွီးၿပီး လုပ္ေနရတာမို႔ တာ၀န္ယူမႈပိုင္းကလည္း သူမ်ားေတြထက္ ပိုျမင့္ပါတယ္။ ဒါတင္မက ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္လည္း နည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းေရာ၊ ရုပ္ပုိင္းပါ အျမင့္ဆံုးအဆင့္အထိ ႃမွင့္တင္ထားမွ ေတာ္ရာက်ပါမယ္။ အဲဒီအသိေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိေပမယ့္ အခုထိေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုပဲ အားစိုက္ႃမွင့္တင္ေနျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းဆိုလို႔ ေရခ်ဳိးကာနီးမွာ အိပ္ထမတင္ေလး အခါႏွစ္ဆယ္ေလာက္လုပ္ဖို႔ ဒိုက္ကေလး နဲနဲထိုးဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေမာင္းႏွင္ယူရပါတယ္။ အခုထိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ႀကံ့ခိုင္မႈျပည့္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသက္ကေန ေရွ႕ကိုဆက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပဳျပင္ျပင္ေနပါမွ ေတာ္ကာက်ပါေတာ့မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းတြင္းမွာ မရိုးႏိုင္တဲ့ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးအတိုင္းပဲ အားကစား၀တ္စံုတစ္စံုကေတာ့ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ေျပးဖို႔ႀကံမိျပန္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမနက္ကေတာ့ ၆နာရီထိုးမွ အတင္းလူးလဲထၿပီး စာသင္ခ်ိန္မီေအာင္ အႀကိတ္အနယ္ လုပ္ခဲ့ရပါေၾကာင္း . . .။ ။