ေဆာင္း၀င္ပါၿပီ။
တျမန္ေန႔ညေန ၄နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကစလို႔ ရာသီဥတုက အေအးဓာတ္ကဲလာပါတယ္။ တစ္ေႏြလံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ပူခဲ့ရာကေန အမွတ္မထင္စေအးလိုက္ေတာ့ ေနရထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားသလိုပါ။ ေျပာေလာက္ေအာင္ သိသိသာသာေအးတာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အပူရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေနသားက်ေနတာ ေလးငါးလေလာက္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ခပ္စိမ့္စိမ့္ေလး ေအးေနသလို ခံစားရပါတယ္။
ည၉နာရီေလာက္ အျပင္ထြက္ေတာ့လည္း ေအးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေနညတို႔မွာ ထမ္းေဆာင္ေနက် တာ၀န္ေက်ႃပြန္ရေလေအာင္ ထို္င္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၿပီး အဂၤလန္အမွတ္ေပးေဘာလံုးပြဲေလးေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္သြားၾကည့္ရပါတယ္။ လူတစ္ကိုယ္မွာ ၀ါသနာတစ္မ်ဳိးမွ ရွိမထားရင္၊ ကို္ယ့္၀ါသနာကို ကိုယ္သိမထားရင္ ပ်က္စီးဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္အပန္းေျဖစရာလည္းျဖစ္၊ အႏၲရာယ္လဲမရွိႏိုင္တဲ့ ဒီ၀ါသနာေလးကိုေတာ့ တယုတယ ေမြးျမဴထားျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ေဘာလံုးပြဲေလးေတြ ေမွ်ာ္ရင္းအသက္ရွင္ရတာလဲ တစ္မ်ဳိးေတာ့ အရသာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သူမ်ားေတြလို ကိုယ္အားေပးတဲ့အသင္းကို ေငြအားေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူပဲအားေပးပါတယ္။ သူမ်ားလုပ္အားကေန ကိုယ္ပိုက္ဆံရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့သူကေတာ့ မဟာလူမိုက္ႀကီးျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။
မေန႔ကလည္း
ေအးပါတယ္။ သီတင္းလည္းကၽြတ္၊ မိုးေတာ့မလြတ္ေပမယ့္ ရာသီကေတာ့ ေဆာင္းနဲ႔တူလာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီေဒသမွာ ႏွင္းမျမင္ရျခင္းပါ။ လူမွန္းသိကတည္းက ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ နွင္းေငြ႕ေ၀ေ၀ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာျဖစ္လို႔ ႏွင္းေငြ႕ေတြကိုေတာ့ လြမ္းမိပါေသးတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့
လဆန္း၁ရက္ေန႔ ေရာက္လာၿပီမို႔ လပတ္စာေမးပြဲ သီတင္းပတ္ေရာက္ျပန္ပါၿပီ။ ညေန၄နာရီကစလို႔ ေျဖလိုက္တာ ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးနဲ႔ ညပိုင္း၇နာရီထ္ိုးမွပဲ ၿပီးပါလိမ့္မယ္။
ဒီလကေတာ့ အခါတိုင္းလို ၁နာရီစာ စာေမးပြဲငယ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၃နာရီစာ စာေမးပြဲႀကီး စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ဒီလပိုင္းမွာ ၁နာရီခြဲစာ စာေမးပြဲလတ္စစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္ကို လွမ္းမျမင္ရတာေၾကာင့္ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲ ေစာေစာစစ္ရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ မႏွစ္ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘာမွမျပင္ဆင္ၾကေသးပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကလို ေအးလို႔မျဖစ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအင္အားက မႏွစ္ကထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္လာသလို၊ ကိုယ့္နာမည္လည္း မႏွစ္ကထက္ ပိုရလာလို႔ပါ။ ဒါ့အျပင္ ဘယ္လိုေက်ာင္းသားမ်ဳိးမဆို ထိန္းႏို္င္တယ္လို႔ နာမည္ရထားတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ကေလးေတြမွာ လက္ေရြးစင္ကေလးေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ကို္ယ္ေျပာခ်င္တဲ့ လက္ေရြးစင္ဆိုတာ သူမ်ားေတြလက္နဲ႔ေရြးထုတ္ရာမွာ အျပင္ကိုစင္ထြက္ေနရစ္တဲ့ ကေလးေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ အမ်ားစုက မိဘက မႏိုင္ၾကတဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘမႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းရပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အေရာင္တင္ေပးရမွာ “ လမ္းျပၾကယ္ ” ရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ပါ။
ခါတိုင္းလေတြမွာေတာ့ တစ္၀ိုင္းကို ေမးခြန္းတစ္စံုထုတ္ေပးၿပီး ကိုယ့္၀ိုင္းမွာကိုယ္ပဲ ေျဖခိုင္းပါတယ္။ ဒီစာေမးပြဲကိုေတာ့ ၀ိုင္းအားလံုး၊ ေက်ာင္းသားအားလံုးေပါင္းၿပီး ေမးခြန္းတစ္စံုတည္းကို ေျဖခိုင္းထားပါတယ္။ ဒါမွ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို သိႏိုင္မွာမို႔ပါ။ ဒီစာေမးပြဲရမွတ္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တကယ့္အေနအထားမွန္ကိုေတာ့ တိတိက်က်မေဖာ္ျပႏိုင္ေသးေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လုပ္အားႏႈန္းနဲ႔ ေလးစားမႈ၊ အာရုံစိုက္မႈကိုေတာ့ အေကာင္းဆံုး သံုးသပ္ႏုိင္ေအာင္ အေထာက္အကူျပဳပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာေမးပြဲရလာဒ္ကို အေျခခံၿပီး လာမယ့္သံုးလစာအတြက္ သင္ၾကားမႈစံနစ္ကို ျပန္ၿပီးေရးရမွာပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ တိုးတက္မႈနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း အေကာင္းဆံုးျဖည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ စီမံကိန္းျပန္ဆြဲေပးရပါလိမ့္မယ္။
ဒီသံုးလဟာ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ၉၊ ၁၀၊ ၁၁ သံုးလကို ေက်ာင္းသားသခ်ၤဳိင္းလေတြလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီလပိုင္းေတြဟာ ေက်ာင္းဖြင့္တာ သံုးလေက်ာ္လာၿပီျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တက္ႁကြမႈနဲ႔ ေလးနက္မႈ က်ဆင္းစျပဳလာတဲ့ လေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖဖို႔ကလည္း ေလး၊ ငါးလေလာက္ လုိေသးတာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာနဲ႔လည္း ေ၀းေနပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြကလည္း မႈိလိုေပါက္ေအာက္ ေပါလာေလ့ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေအာင္ က်င့္ေပးထားေပမယ့္ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံၾကားရင္ မေနႏိုင္ၾကတဲ့ ကေလးသာသာ အရြယ္ေတြမို႔ ဒီလပိုင္းေတြမွာ အာရုံကို ေတာ္ေတာ္စုစည္းႏိုင္ေအာင္ က်င့္ေပးေနရပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ လူ႔သဘာ၀အရ ပံုစံတူ တစ္ခုထဲကို ထပ္ကာ၊ ထပ္ကာလုပ္ေနရရင္ ၿငီးေငြ႕လာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ၾကားမႈပံုစံနဲ႔ အေနအထားကို မၾကာမၾကာ ေျပာင္းေပးမွပဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာသင္ခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ တတ္ႏို္င္သေလာက္ တည္ၿငိမ္မႈရွိေအာင္ ထိန္းထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူရဲ႕ဦးေဏွာက္ဟာ သူအက်င့္ရေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တာမို႔ပါ။ ဒါေတြတင္မကဘဲ ေက်ာင္းသားေတြ အၿမဲတမ္းတက္ႁကြမႈရွိေအာင္ အခက္အခဲေတြကို တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး မရိုးရေအာင္ ဖန္တီးေပးရပါတယ္။ အခက္အခဲဆိုတာမ်ဳိးဟာ လူေတြရဲ႕ ဇြဲ၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားမႈကို ႃမွင့္တင္ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္က်လြယ္တဲ့ အရြယ္ေတြျဖစ္တာမို႔ အခက္အခဲက ႀကီးလြန္းေနရင္ အရႈံးေပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတတ္တာမို႔ အၿမဲခ်ိန္ဆၿပီး ေပးရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈအလုပ္ကို ဆရာ၀န္အလုပ္နဲ႔ သေဘာသဘာ၀ခ်င္းဆင္တူတယ္လို႔ ကိုယ္ယူဆျဖစ္တာပါ။
မႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ႏွစ္တက္ေက်ာင္းသားေတြက ႏွစ္က်ေတြထက္ ပိုၿပီးထူးခၽြန္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ႏွစ္တက္ကေလးေတြက ႏွစ္က်ေတြထက္ ပိုအားနည္းေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုအာရုံစိုက္ေပးေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားဆိုတာ အထက္တန္းေက်ာင္းကို သြားစရာမလိုတာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမ်ားၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေမာင္းႏွင္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ႏွစ္တက္ကေလးေတြမွာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားေပးထားရတာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အခ်ိန္သိပ္မရွိပါ။ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာ အတင္းလုပ္ေပးေနရပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ ကေလးအမ်ားစုက ငပ်င္းေလးေတြျဖစ္ေနေတာ့ ပိုေတာင္သတိထားရပါေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲပ်င္းပ်င္း အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေအာင္ခ်င္ၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာတာထက္ေတာင္ ပိုပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုလည္း ကိုယ့္သင္ၾကားမႈေနာက္ကိုပါလာေအာင္ ႀကိဳးစားေပးရပါတယ္။ အိမ္မွာစာမက်က္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ေန႔တုိင္းေက်ာင္းတက္ရင္ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္ကို မက်က္ရဘဲ ေခါင္းထဲထည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ အပင္ပန္းခံႀကိဳးစားေပးပါတယ္။ သူတို႔စာမဖတ္ရင္ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔နဲ႔အတူ ၀ိုင္းဖတ္ေပးပါတယ္။ သူတို႔စာမက်က္ရင္ ကိုယ္ပါ၀ိုင္းက်က္ေပးပါတယ္။ အိမ္မွာဘာမွ အလုပ္မလုပ္တဲ့ကေလးေတြကို ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ အားလံုးလုပ္ခိုင္းပါတယ္။
ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမွ အိမ္မွာစာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္က်က္တယ္လို႔ မယံုခဲ့ပါ။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးခဲ့တဲ့ ကိုယ္တို႔ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ပ်င္းစိတ္၀င္တတ္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားရမွာပါ ပ်င္းတဲ့အခါေတြ ရွိပါေသးတယ္။ မိဘရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔သာ ဒီအဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ဒီဘက္ေဒသက မိဘမ်ားကေတာ့ ကို္ယ္တိုင္က ပညာမတတ္ရွာၾကရုံသာမက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ကို ပိုလို႔အာရုံထားၾကရတာေၾကာင့္ သားသမီးပညာေရးကို ကို္ယ္တို႔မိဘေတြေလာက္ ပံ့ပိုးမႈမေပးႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကပဲ အစစအရာရာ တာ၀န္ယူမွ အဆင္ေျပပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးပ်င္းေလးေတြမ်ားေလ ကိုယ္တို႔အစြမ္းပိုျပရေလမို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။
ပ်င္းခ်င္သေလာက္ပ်င္း၊ ဖ်င္းခ်င္သေလာက္ဖ်င္းပါေစ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ယူႏိုင္ဖို႔ အခုထဲက ခါးေတာင္းႀကိဳက္မျဖဳတ္တမ္းေပါ့။ ။
တျမန္ေန႔ညေန ၄နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကစလို႔ ရာသီဥတုက အေအးဓာတ္ကဲလာပါတယ္။ တစ္ေႏြလံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ပူခဲ့ရာကေန အမွတ္မထင္စေအးလိုက္ေတာ့ ေနရထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားသလိုပါ။ ေျပာေလာက္ေအာင္ သိသိသာသာေအးတာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အပူရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေနသားက်ေနတာ ေလးငါးလေလာက္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ခပ္စိမ့္စိမ့္ေလး ေအးေနသလို ခံစားရပါတယ္။
ည၉နာရီေလာက္ အျပင္ထြက္ေတာ့လည္း ေအးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေနညတို႔မွာ ထမ္းေဆာင္ေနက် တာ၀န္ေက်ႃပြန္ရေလေအာင္ ထို္င္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၿပီး အဂၤလန္အမွတ္ေပးေဘာလံုးပြဲေလးေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္သြားၾကည့္ရပါတယ္။ လူတစ္ကိုယ္မွာ ၀ါသနာတစ္မ်ဳိးမွ ရွိမထားရင္၊ ကို္ယ့္၀ါသနာကို ကိုယ္သိမထားရင္ ပ်က္စီးဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္အပန္းေျဖစရာလည္းျဖစ္၊ အႏၲရာယ္လဲမရွိႏိုင္တဲ့ ဒီ၀ါသနာေလးကိုေတာ့ တယုတယ ေမြးျမဴထားျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ေဘာလံုးပြဲေလးေတြ ေမွ်ာ္ရင္းအသက္ရွင္ရတာလဲ တစ္မ်ဳိးေတာ့ အရသာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သူမ်ားေတြလို ကိုယ္အားေပးတဲ့အသင္းကို ေငြအားေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူပဲအားေပးပါတယ္။ သူမ်ားလုပ္အားကေန ကိုယ္ပိုက္ဆံရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့သူကေတာ့ မဟာလူမိုက္ႀကီးျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။
မေန႔ကလည္း
ေအးပါတယ္။ သီတင္းလည္းကၽြတ္၊ မိုးေတာ့မလြတ္ေပမယ့္ ရာသီကေတာ့ ေဆာင္းနဲ႔တူလာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီေဒသမွာ ႏွင္းမျမင္ရျခင္းပါ။ လူမွန္းသိကတည္းက ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ နွင္းေငြ႕ေ၀ေ၀ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာျဖစ္လို႔ ႏွင္းေငြ႕ေတြကိုေတာ့ လြမ္းမိပါေသးတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့
လဆန္း၁ရက္ေန႔ ေရာက္လာၿပီမို႔ လပတ္စာေမးပြဲ သီတင္းပတ္ေရာက္ျပန္ပါၿပီ။ ညေန၄နာရီကစလို႔ ေျဖလိုက္တာ ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးနဲ႔ ညပိုင္း၇နာရီထ္ိုးမွပဲ ၿပီးပါလိမ့္မယ္။
ဒီလကေတာ့ အခါတိုင္းလို ၁နာရီစာ စာေမးပြဲငယ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၃နာရီစာ စာေမးပြဲႀကီး စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ဒီလပိုင္းမွာ ၁နာရီခြဲစာ စာေမးပြဲလတ္စစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္ကို လွမ္းမျမင္ရတာေၾကာင့္ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲ ေစာေစာစစ္ရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ မႏွစ္ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘာမွမျပင္ဆင္ၾကေသးပါ။
ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကလို ေအးလို႔မျဖစ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအင္အားက မႏွစ္ကထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္လာသလို၊ ကိုယ့္နာမည္လည္း မႏွစ္ကထက္ ပိုရလာလို႔ပါ။ ဒါ့အျပင္ ဘယ္လိုေက်ာင္းသားမ်ဳိးမဆို ထိန္းႏို္င္တယ္လို႔ နာမည္ရထားတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ကေလးေတြမွာ လက္ေရြးစင္ကေလးေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ကို္ယ္ေျပာခ်င္တဲ့ လက္ေရြးစင္ဆိုတာ သူမ်ားေတြလက္နဲ႔ေရြးထုတ္ရာမွာ အျပင္ကိုစင္ထြက္ေနရစ္တဲ့ ကေလးေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ အမ်ားစုက မိဘက မႏိုင္ၾကတဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘမႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းရပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အေရာင္တင္ေပးရမွာ “ လမ္းျပၾကယ္ ” ရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ပါ။
ခါတိုင္းလေတြမွာေတာ့ တစ္၀ိုင္းကို ေမးခြန္းတစ္စံုထုတ္ေပးၿပီး ကိုယ့္၀ိုင္းမွာကိုယ္ပဲ ေျဖခိုင္းပါတယ္။ ဒီစာေမးပြဲကိုေတာ့ ၀ိုင္းအားလံုး၊ ေက်ာင္းသားအားလံုးေပါင္းၿပီး ေမးခြန္းတစ္စံုတည္းကို ေျဖခိုင္းထားပါတယ္။ ဒါမွ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို သိႏိုင္မွာမို႔ပါ။ ဒီစာေမးပြဲရမွတ္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တကယ့္အေနအထားမွန္ကိုေတာ့ တိတိက်က်မေဖာ္ျပႏိုင္ေသးေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လုပ္အားႏႈန္းနဲ႔ ေလးစားမႈ၊ အာရုံစိုက္မႈကိုေတာ့ အေကာင္းဆံုး သံုးသပ္ႏုိင္ေအာင္ အေထာက္အကူျပဳပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာေမးပြဲရလာဒ္ကို အေျခခံၿပီး လာမယ့္သံုးလစာအတြက္ သင္ၾကားမႈစံနစ္ကို ျပန္ၿပီးေရးရမွာပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ တိုးတက္မႈနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း အေကာင္းဆံုးျဖည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ စီမံကိန္းျပန္ဆြဲေပးရပါလိမ့္မယ္။
ဒီသံုးလဟာ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ၉၊ ၁၀၊ ၁၁ သံုးလကို ေက်ာင္းသားသခ်ၤဳိင္းလေတြလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီလပိုင္းေတြဟာ ေက်ာင္းဖြင့္တာ သံုးလေက်ာ္လာၿပီျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တက္ႁကြမႈနဲ႔ ေလးနက္မႈ က်ဆင္းစျပဳလာတဲ့ လေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖဖို႔ကလည္း ေလး၊ ငါးလေလာက္ လုိေသးတာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာနဲ႔လည္း ေ၀းေနပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြကလည္း မႈိလိုေပါက္ေအာက္ ေပါလာေလ့ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေအာင္ က်င့္ေပးထားေပမယ့္ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံၾကားရင္ မေနႏိုင္ၾကတဲ့ ကေလးသာသာ အရြယ္ေတြမို႔ ဒီလပိုင္းေတြမွာ အာရုံကို ေတာ္ေတာ္စုစည္းႏိုင္ေအာင္ က်င့္ေပးေနရပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ လူ႔သဘာ၀အရ ပံုစံတူ တစ္ခုထဲကို ထပ္ကာ၊ ထပ္ကာလုပ္ေနရရင္ ၿငီးေငြ႕လာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ၾကားမႈပံုစံနဲ႔ အေနအထားကို မၾကာမၾကာ ေျပာင္းေပးမွပဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာသင္ခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ တတ္ႏို္င္သေလာက္ တည္ၿငိမ္မႈရွိေအာင္ ထိန္းထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူရဲ႕ဦးေဏွာက္ဟာ သူအက်င့္ရေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တာမို႔ပါ။ ဒါေတြတင္မကဘဲ ေက်ာင္းသားေတြ အၿမဲတမ္းတက္ႁကြမႈရွိေအာင္ အခက္အခဲေတြကို တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး မရိုးရေအာင္ ဖန္တီးေပးရပါတယ္။ အခက္အခဲဆိုတာမ်ဳိးဟာ လူေတြရဲ႕ ဇြဲ၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားမႈကို ႃမွင့္တင္ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္က်လြယ္တဲ့ အရြယ္ေတြျဖစ္တာမို႔ အခက္အခဲက ႀကီးလြန္းေနရင္ အရႈံးေပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတတ္တာမို႔ အၿမဲခ်ိန္ဆၿပီး ေပးရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈအလုပ္ကို ဆရာ၀န္အလုပ္နဲ႔ သေဘာသဘာ၀ခ်င္းဆင္တူတယ္လို႔ ကိုယ္ယူဆျဖစ္တာပါ။
မႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ႏွစ္တက္ေက်ာင္းသားေတြက ႏွစ္က်ေတြထက္ ပိုၿပီးထူးခၽြန္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ႏွစ္တက္ကေလးေတြက ႏွစ္က်ေတြထက္ ပိုအားနည္းေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုအာရုံစိုက္ေပးေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားဆိုတာ အထက္တန္းေက်ာင္းကို သြားစရာမလိုတာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမ်ားၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေမာင္းႏွင္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ႏွစ္တက္ကေလးေတြမွာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားေပးထားရတာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အခ်ိန္သိပ္မရွိပါ။ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာ အတင္းလုပ္ေပးေနရပါတယ္။
ဒီၾကားထဲမွာ ကေလးအမ်ားစုက ငပ်င္းေလးေတြျဖစ္ေနေတာ့ ပိုေတာင္သတိထားရပါေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲပ်င္းပ်င္း အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေအာင္ခ်င္ၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာတာထက္ေတာင္ ပိုပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုလည္း ကိုယ့္သင္ၾကားမႈေနာက္ကိုပါလာေအာင္ ႀကိဳးစားေပးရပါတယ္။ အိမ္မွာစာမက်က္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ေန႔တုိင္းေက်ာင္းတက္ရင္ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္ကို မက်က္ရဘဲ ေခါင္းထဲထည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ အပင္ပန္းခံႀကိဳးစားေပးပါတယ္။ သူတို႔စာမဖတ္ရင္ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔နဲ႔အတူ ၀ိုင္းဖတ္ေပးပါတယ္။ သူတို႔စာမက်က္ရင္ ကိုယ္ပါ၀ိုင္းက်က္ေပးပါတယ္။ အိမ္မွာဘာမွ အလုပ္မလုပ္တဲ့ကေလးေတြကို ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ အားလံုးလုပ္ခိုင္းပါတယ္။
ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမွ အိမ္မွာစာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္က်က္တယ္လို႔ မယံုခဲ့ပါ။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးခဲ့တဲ့ ကိုယ္တို႔ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ပ်င္းစိတ္၀င္တတ္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားရမွာပါ ပ်င္းတဲ့အခါေတြ ရွိပါေသးတယ္။ မိဘရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔သာ ဒီအဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ဒီဘက္ေဒသက မိဘမ်ားကေတာ့ ကို္ယ္တိုင္က ပညာမတတ္ရွာၾကရုံသာမက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ကို ပိုလို႔အာရုံထားၾကရတာေၾကာင့္ သားသမီးပညာေရးကို ကို္ယ္တို႔မိဘေတြေလာက္ ပံ့ပိုးမႈမေပးႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကပဲ အစစအရာရာ တာ၀န္ယူမွ အဆင္ေျပပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးပ်င္းေလးေတြမ်ားေလ ကိုယ္တို႔အစြမ္းပိုျပရေလမို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။
ပ်င္းခ်င္သေလာက္ပ်င္း၊ ဖ်င္းခ်င္သေလာက္ဖ်င္းပါေစ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ယူႏိုင္ဖို႔ အခုထဲက ခါးေတာင္းႀကိဳက္မျဖဳတ္တမ္းေပါ့။ ။
No comments:
Post a Comment