တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ရွိသမွ်ႏိုင္ငံသားအားလံုးဟာ တန္ဖိုးတူညီပါတယ္။
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ထက္ ပိုအေရးမႀကီးပါ။
ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ့ အဲဒီလိုအသိမ်ဳိး မ၀င္ခဲ့ဖူးပါ။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေဆးေက်ာင္းသားပီပီ မာနႀကီးၿပီး စိတ္ႀကီးေတာ္ေတာ္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိဇၹာ၊ သိပၸံက ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာတတ္စာရင္းေတာင္ သိပ္မသြင္းခ်င္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာ၀န္ေလာင္း၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕အျမင့္ဆံုးပညာကို သင္ယူေနတဲ့သူ၊ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးေတြတသီႀကီးရခဲ့တဲ့သူ ဆိုတဲ့အသိေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခလည္းေတာ္ေတာ္ေလး လြတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေလးတႁကြႁကြ၊ နားၾကပ္ကေလးတကားကားနဲ႔ ေသြးႀကီးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခုလို လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာလို႔ အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္းျမင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွပဲ အထက္ကအေတြးမ်ဳိး၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ေတာ့ေနာက္မက်ေသးဘူးလို႔လဲ ထင္မိပါတယ္။
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ ျပည္သူအားလံုးအတူတူပါပဲ။ တစ္ေယာက္မွ မရွိလို႔မျဖစ္ပါ။ ဆရာ၀န္ေတြခ်ည္းပဲ ေနလို႔မရသလို၊ ဆိုက္ကားသမားေတြခ်ည္းပဲလဲ ေနလို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အားလံုးဟာ ကၽြန္းကိုင္းမီွ၊ ကိုင္းကၽြန္းမီွပါပဲ။ ဥပမာလွလွေပးရရင္ နာရီတစ္လံုးထဲက ေခြးသြားစိတ္ေတြအတုိင္း ေခြးသြားစိတ္အေသးမရွိရင္ အႀကီးမလည္ႏိုင္သလို၊ ေခြးသြားစိတ္ အႀကီးမရွိရင္လည္း အေသးမလည္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသးသည္ျဖစ္ေစ စိတ္ႀကီး၀င္စရာအကြက္ တစ္ကြက္မွမျမင္ပါ။
ဒါ့အျပင္ ရာထူးႀကီးျခင္း၊ ပညာပိုတတ္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာ တာ၀န္ပိုရွိျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ယူရမႈ၊ တာ၀န္သိရမႈပိုမ်ားတဲ့အတြက္ ပိုလို႔ေတာင္ သိမ္သိ္မ္ေမြ႕ေမြ႕ရွိရမွာ့ပါ။ ဒါတင္မက ပညာပိုတတ္သူ၊ ရာထူးႀကီးသူေတြဟာ ပညာမတတ္သူ၊ ရာထူးငယ္သူေတြကို ေဖးမကူညီရမယ့္ တာ၀န္ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိမ့္ပါးသူေတြအေပၚ ေမာက္ေမာက္မာမာ မျပဳသင့္ပါ။ တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ကတာ၀န္ရွိသူျဖစ္ေနသလို အျခားတစ္ေနရာမွာ သူကလည္းတာ၀န္ရွိသူပါပဲ။ ကိုယ့္နယ္ေရာက္တုန္း ကိုယ္ကႏႊာလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔နယ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ သူကလည္း ျပန္ႏႊာေတာ့မွာ မလြဲပါ။ ဒီလိုသာ အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။
သူကေတာ့ ေျမႀကီးတူးတဲ့သူ၊ အိမ္သာက်င္းတူးတဲ့သူမို႔ မထီမဲ့ျမင္ျပဳရမယ္လို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္မထင္ေစခ်င္ပါ။ သူသည္လည္း အိမ္သာတြင္းတူးတဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ သူသာတူးမေပးရင္ အိမ္သာေတာင္တက္ရမွာမဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့့္ သူ႔ကိုလည္းေလးစားမႈေပးရပါလိမ့္မယ္။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ႀကည့္ခ်င္ရင္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ထိပ္တန္းအဆင့္ပညာရွင္ေတြ၊ ဆယ္တန္းမွာ ပညာအထူးခၽြန္ဆံုးေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြခ်ည္းပဲစုၿပီး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တည္လို႔ သီးသန္႔ေနခိုင္းၾကည့္ပါ။ သံုးလေလာက္အတြင္း ဆရာ၀န္ေတြ ဒုကၡေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုုင္းျပည္မွာ လမ္းေဘးပလတ္စတစ္ေကာက္တဲ့ ကေလးကအစ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အေရးပါပါတယ္။ သူမရွိရင္လည္း အမႈိက္ထဲကေန ေရႊထြက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သာတူညီမွ်စိတ္ထားၾကရင္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီး အခုထက္ပိုတိုးတက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးကို ဘာေၾကာင့္ေရးျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးက်န္းမာေရး အေျခအေနကို အားမရတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက မီးယပ္သားဖြားအထူးကုဆီမွာ သြားျပရင္းရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကို အေျခခံမိလို႔ပါ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ဂ်င္ေျခလည္ေနတဲ့အျပင္ အထူးကုဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္ပိုတတ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနတာမို႔ သြားျပခိုင္းလိုက္တာပါ။ အဲဒီမွာ တစ္သက္တာအမွတ္တရ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။
ခ်စ္စရာေကာင္းလွစြာေသာ အိုဂ်ီမမက အမ်ဳိးသမီးေျပာသမွ်ေရာဂါလကၡဏာေတြကို အာရုံစိုက္ၿပီးနားမေထာင္တဲ့အျပင္ လူကိုလည္း မတူသလိုဆက္ဆံပါသတဲ့။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးကလည္း ၾကာေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားလည္း ဆရာ၀န္ပါပဲလို႔ ေျပာယူရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဆရာ၀န္ကေတာ္ျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ က်န္းမာေရးအသိမရွိရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေငါက္ပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အမ်ဳိးသမီးက
“ညဘက္ေရာက္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုးပူတယ္”လို႔ ေျပာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ သံုးလေလာက္ရွိၿပီိလို႔ေျဖေတာ့
“ခံလက္စနဲ႔ ဆက္ၿပီးခံလိုက္ေပါ့”တဲ့။
ဆရာ၀န္ပါးစပ္က ထြက္တဲ့စကားဆိုတာ ယံုေတာင္မယံုခ်င္ပါ။ ပိုဆိုးတာက အထူးကုဆရာ၀န္ရဲ႕စကား ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ သူႈ႕ကို သင္ေပးလုိက္ရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားနစ္နာလိုက္ပါသလဲ။ ကိုယ္တို႔ ေဆးေလာကႀကီးေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်က္သေရရွိလိုက္ပါလိမ့္။ က်ိန္ခဲ့ရတဲ့ “ဟစ္ပိုကေရးတီးက်မ္းက်ိန္စာ” ဘယ္ၾကားမွာမ်ား သြားထားခဲ့တယ္ မသိေတာ့ပါ။ ဆရာ၀န္ရဲ႕အလုပ္ဆိုတာ ေဆးပညာဗဟုသုတ မရွိတဲ့သူေတြကို ဗဟုသုတေတြ ျဖန္႔ျဖဴးေပးဖို႔ပါ။ မရွိရေကာင္းလားလို႔ ဆူဖို႔ေငါက္ဖို႔ မဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုအားကိုးတႀကီး အသက္ပါေပးၿပီး ယံုလို႔လာတဲ့ လူနာရဲ႕စကားကုိ အေလးအနက္ထားၿပီးနားေထာင္ေပးရမွာပါ။ လုိအပ္ရင္ လူနာရဲ႕ ပုဂၢဳိလ္ေရးရင္ဖြင့္စကားေတြကိုပါ နားေထာင္ေကာင္းနားေထာင္ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အယူအဆကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုမလုပ္ႏိုင္ရင္ ကိုင္ထားတဲ့ ေဆးထိုးအပ္ကို လႊင့္ပစ္လုိက္ရုံပါပဲ။
ကိုယ့္ညီမ ေဆးေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေမးပါတယ္။ “ညီမေလး...အစ္ကိုျဖစ္တဲ့သူ ဂ်ဴတီကုတ္ကေလးနဲ႔ လွလွေလးျမင္လို႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တာလား”လို႔။ “လွခ်င္ရုံ၊ လူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္ရုံနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းမတတ္နဲ႔။ အပင္ပန္းခံႏိုင္မယ္၊ ေစတနာ အျပည့္ထားႏိုင္မယ္၊ တစ္ဘ၀လံုးကို အမ်ားအတြက္ႏွစ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္”လို႔ပါ တစ္ဆက္တည္း ေျပာလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ညီမေလးလည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္လို႔ ကိုယ့္စကားအတိုင္း လူနာတိုင္းကို တေလးတစားနဲ႔ ကုေပးေနပါတယ္။ ပါရဂူျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းထက္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးကို အက်ဳိးျပဳျခင္းကပဲ ပိုအေရးပါတယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ယူဆပါတယ္။ ေစာေစာက အထူးကုမ်ဳိးထက္စာရင္ ခရီးသည္အေပၚမွာ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာကေတာင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ပိုလို႔အက်ဳိးျပဳပါတယ္။ ပိုၿပီးလိုအပ္ပါတယ္။
စကားစပ္မိလို႔ အမတ္ႀကီးဦးေပၚဦးေျပာဖူးတဲ့ ပညာရွိေခြးၿမီးပံုျပင္ေလး ေျပာခ်င္ပါေသးရဲ႕။ ဥပမာေပးေလးလွလြန္းလို႔ပါ။ ပညာတတ္ၿပီး ဘ၀င္ျမင့္၊ ေအာက္ေျခလြတ္တဲ့သူမ်ားဟာ ပညာရွိိေခြးၿမီးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ပညာဆိုတာ အၿမီးနဲ႔တူပါသတဲ့။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ႕ ပညာက်ေတာ့ ႏြားၿမီးနဲ႔တူပါတယ္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ့္အရွက္ကိုလံုေအာင္ဖံုးႏိုင္တဲ့အျပင္ မွက္ေတြျခင္ေတြလည္း ေျခာက္လို႔ေမာင္းလို႔ရပါသတဲ့။ ပညာရွိလူယုတ္မာေတြက်ေတာ့ ပညာရွိေခြးၿမီးပါတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျခင္ေတြမွက္ေတြ မေျခာက္ႏိုင္ရံုသာမက ကိုယ့္အရွက္ေတာင္မလံုပါဘူးတဲ့။
ဒါေၾကာင့္
ေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ပညာတတ္ျဖစ္တယ္၊ ရာထူးႀကီးတယ္ဆိုတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြအေပၚမွာ မထီမဲ့ျမင္ျပဳေနၾကရင္ျဖင့္ ပညာတတ္ေခြးၿမီးေတြမ်ားသထက္မ်ားၿပီး ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ တိုးတက္မႈေတြ ေႏွးရပါလိမ့္မယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အခြန္ေငြေတြနဲ႔ သင္ထားၾကရတဲ့ပညာကို တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အက်ဳိးရွိသထက္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေပးၾကရင္ျဖင့္ . . .
ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ထက္ ပိုအေရးမႀကီးပါ။
ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကေတာ့ အဲဒီလိုအသိမ်ဳိး မ၀င္ခဲ့ဖူးပါ။
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေဆးေက်ာင္းသားပီပီ မာနႀကီးၿပီး စိတ္ႀကီးေတာ္ေတာ္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ိဇၹာ၊ သိပၸံက ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာတတ္စာရင္းေတာင္ သိပ္မသြင္းခ်င္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာ၀န္ေလာင္း၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕အျမင့္ဆံုးပညာကို သင္ယူေနတဲ့သူ၊ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးေတြတသီႀကီးရခဲ့တဲ့သူ ဆိုတဲ့အသိေတြနဲ႔ ေအာက္ေျခလည္းေတာ္ေတာ္ေလး လြတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေလးတႁကြႁကြ၊ နားၾကပ္ကေလးတကားကားနဲ႔ ေသြးႀကီးခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခုလို လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာလို႔ အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္းျမင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွပဲ အထက္ကအေတြးမ်ဳိး၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ေတာ့ေနာက္မက်ေသးဘူးလို႔လဲ ထင္မိပါတယ္။
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ ျပည္သူအားလံုးအတူတူပါပဲ။ တစ္ေယာက္မွ မရွိလို႔မျဖစ္ပါ။ ဆရာ၀န္ေတြခ်ည္းပဲ ေနလို႔မရသလို၊ ဆိုက္ကားသမားေတြခ်ည္းပဲလဲ ေနလို႔မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အားလံုးဟာ ကၽြန္းကိုင္းမီွ၊ ကိုင္းကၽြန္းမီွပါပဲ။ ဥပမာလွလွေပးရရင္ နာရီတစ္လံုးထဲက ေခြးသြားစိတ္ေတြအတုိင္း ေခြးသြားစိတ္အေသးမရွိရင္ အႀကီးမလည္ႏိုင္သလို၊ ေခြးသြားစိတ္ အႀကီးမရွိရင္လည္း အေသးမလည္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသးသည္ျဖစ္ေစ စိတ္ႀကီး၀င္စရာအကြက္ တစ္ကြက္မွမျမင္ပါ။
ဒါ့အျပင္ ရာထူးႀကီးျခင္း၊ ပညာပိုတတ္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာ တာ၀န္ပိုရွိျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ယူရမႈ၊ တာ၀န္သိရမႈပိုမ်ားတဲ့အတြက္ ပိုလို႔ေတာင္ သိမ္သိ္မ္ေမြ႕ေမြ႕ရွိရမွာ့ပါ။ ဒါတင္မက ပညာပိုတတ္သူ၊ ရာထူးႀကီးသူေတြဟာ ပညာမတတ္သူ၊ ရာထူးငယ္သူေတြကို ေဖးမကူညီရမယ့္ တာ၀န္ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိမ့္ပါးသူေတြအေပၚ ေမာက္ေမာက္မာမာ မျပဳသင့္ပါ။ တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ကတာ၀န္ရွိသူျဖစ္ေနသလို အျခားတစ္ေနရာမွာ သူကလည္းတာ၀န္ရွိသူပါပဲ။ ကိုယ့္နယ္ေရာက္တုန္း ကိုယ္ကႏႊာလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔နယ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ သူကလည္း ျပန္ႏႊာေတာ့မွာ မလြဲပါ။ ဒီလိုသာ အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ တိုးတက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။
သူကေတာ့ ေျမႀကီးတူးတဲ့သူ၊ အိမ္သာက်င္းတူးတဲ့သူမို႔ မထီမဲ့ျမင္ျပဳရမယ္လို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္မထင္ေစခ်င္ပါ။ သူသည္လည္း အိမ္သာတြင္းတူးတဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္ပါတယ္။ သူသာတူးမေပးရင္ အိမ္သာေတာင္တက္ရမွာမဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့့္ သူ႔ကိုလည္းေလးစားမႈေပးရပါလိမ့္မယ္။ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ႀကည့္ခ်င္ရင္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ထိပ္တန္းအဆင့္ပညာရွင္ေတြ၊ ဆယ္တန္းမွာ ပညာအထူးခၽြန္ဆံုးေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြခ်ည္းပဲစုၿပီး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တည္လို႔ သီးသန္႔ေနခိုင္းၾကည့္ပါ။ သံုးလေလာက္အတြင္း ဆရာ၀န္ေတြ ဒုကၡေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုုင္းျပည္မွာ လမ္းေဘးပလတ္စတစ္ေကာက္တဲ့ ကေလးကအစ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အေရးပါပါတယ္။ သူမရွိရင္လည္း အမႈိက္ထဲကေန ေရႊထြက္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သာတူညီမွ်စိတ္ထားၾကရင္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီး အခုထက္ပိုတိုးတက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီေဆာင္းပါးကို ဘာေၾကာင့္ေရးျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးက်န္းမာေရး အေျခအေနကို အားမရတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက မီးယပ္သားဖြားအထူးကုဆီမွာ သြားျပရင္းရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကို အေျခခံမိလို႔ပါ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ဂ်င္ေျခလည္ေနတဲ့အျပင္ အထူးကုဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္ပိုတတ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေနတာမို႔ သြားျပခိုင္းလိုက္တာပါ။ အဲဒီမွာ တစ္သက္တာအမွတ္တရ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။
ခ်စ္စရာေကာင္းလွစြာေသာ အိုဂ်ီမမက အမ်ဳိးသမီးေျပာသမွ်ေရာဂါလကၡဏာေတြကို အာရုံစိုက္ၿပီးနားမေထာင္တဲ့အျပင္ လူကိုလည္း မတူသလိုဆက္ဆံပါသတဲ့။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးကလည္း ၾကာေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ ကၽြန္မအမ်ဳိးသားလည္း ဆရာ၀န္ပါပဲလို႔ ေျပာယူရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဆရာ၀န္ကေတာ္ျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ က်န္းမာေရးအသိမရွိရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေငါက္ပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အမ်ဳိးသမီးက
“ညဘက္ေရာက္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုးပူတယ္”လို႔ ေျပာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ သံုးလေလာက္ရွိၿပီိလို႔ေျဖေတာ့
“ခံလက္စနဲ႔ ဆက္ၿပီးခံလိုက္ေပါ့”တဲ့။
ဆရာ၀န္ပါးစပ္က ထြက္တဲ့စကားဆိုတာ ယံုေတာင္မယံုခ်င္ပါ။ ပိုဆိုးတာက အထူးကုဆရာ၀န္ရဲ႕စကား ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ သူႈ႕ကို သင္ေပးလုိက္ရတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားနစ္နာလိုက္ပါသလဲ။ ကိုယ္တို႔ ေဆးေလာကႀကီးေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်က္သေရရွိလိုက္ပါလိမ့္။ က်ိန္ခဲ့ရတဲ့ “ဟစ္ပိုကေရးတီးက်မ္းက်ိန္စာ” ဘယ္ၾကားမွာမ်ား သြားထားခဲ့တယ္ မသိေတာ့ပါ။ ဆရာ၀န္ရဲ႕အလုပ္ဆိုတာ ေဆးပညာဗဟုသုတ မရွိတဲ့သူေတြကို ဗဟုသုတေတြ ျဖန္႔ျဖဴးေပးဖို႔ပါ။ မရွိရေကာင္းလားလို႔ ဆူဖို႔ေငါက္ဖို႔ မဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုအားကိုးတႀကီး အသက္ပါေပးၿပီး ယံုလို႔လာတဲ့ လူနာရဲ႕စကားကုိ အေလးအနက္ထားၿပီးနားေထာင္ေပးရမွာပါ။ လုိအပ္ရင္ လူနာရဲ႕ ပုဂၢဳိလ္ေရးရင္ဖြင့္စကားေတြကိုပါ နားေထာင္ေကာင္းနားေထာင္ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အယူအဆကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုမလုပ္ႏိုင္ရင္ ကိုင္ထားတဲ့ ေဆးထိုးအပ္ကို လႊင့္ပစ္လုိက္ရုံပါပဲ။
ကိုယ့္ညီမ ေဆးေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေမးပါတယ္။ “ညီမေလး...အစ္ကိုျဖစ္တဲ့သူ ဂ်ဴတီကုတ္ကေလးနဲ႔ လွလွေလးျမင္လို႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တာလား”လို႔။ “လွခ်င္ရုံ၊ လူတြင္က်ယ္လုပ္ခ်င္ရုံနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းမတတ္နဲ႔။ အပင္ပန္းခံႏိုင္မယ္၊ ေစတနာ အျပည့္ထားႏိုင္မယ္၊ တစ္ဘ၀လံုးကို အမ်ားအတြက္ႏွစ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္”လို႔ပါ တစ္ဆက္တည္း ေျပာလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ညီမေလးလည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္လို႔ ကိုယ့္စကားအတိုင္း လူနာတိုင္းကို တေလးတစားနဲ႔ ကုေပးေနပါတယ္။ ပါရဂူျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းထက္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးကို အက်ဳိးျပဳျခင္းကပဲ ပိုအေရးပါတယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ယူဆပါတယ္။ ေစာေစာက အထူးကုမ်ဳိးထက္စာရင္ ခရီးသည္အေပၚမွာ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ဆိုက္ကားဆရာကေတာင္ တိုင္းျပည္အတြက္ ပိုလို႔အက်ဳိးျပဳပါတယ္။ ပိုၿပီးလိုအပ္ပါတယ္။
စကားစပ္မိလို႔ အမတ္ႀကီးဦးေပၚဦးေျပာဖူးတဲ့ ပညာရွိေခြးၿမီးပံုျပင္ေလး ေျပာခ်င္ပါေသးရဲ႕။ ဥပမာေပးေလးလွလြန္းလို႔ပါ။ ပညာတတ္ၿပီး ဘ၀င္ျမင့္၊ ေအာက္ေျခလြတ္တဲ့သူမ်ားဟာ ပညာရွိိေခြးၿမီးတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ပညာဆိုတာ အၿမီးနဲ႔တူပါသတဲ့။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ႕ ပညာက်ေတာ့ ႏြားၿမီးနဲ႔တူပါတယ္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ့္အရွက္ကိုလံုေအာင္ဖံုးႏိုင္တဲ့အျပင္ မွက္ေတြျခင္ေတြလည္း ေျခာက္လို႔ေမာင္းလို႔ရပါသတဲ့။ ပညာရွိလူယုတ္မာေတြက်ေတာ့ ပညာရွိေခြးၿမီးပါတဲ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျခင္ေတြမွက္ေတြ မေျခာက္ႏိုင္ရံုသာမက ကိုယ့္အရွက္ေတာင္မလံုပါဘူးတဲ့။
ဒါေၾကာင့္
ေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ပညာတတ္ျဖစ္တယ္၊ ရာထူးႀကီးတယ္ဆိုတာနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြအေပၚမွာ မထီမဲ့ျမင္ျပဳေနၾကရင္ျဖင့္ ပညာတတ္ေခြးၿမီးေတြမ်ားသထက္မ်ားၿပီး ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ တိုးတက္မႈေတြ ေႏွးရပါလိမ့္မယ္။ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အခြန္ေငြေတြနဲ႔ သင္ထားၾကရတဲ့ပညာကို တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အက်ဳိးရွိသထက္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေပးၾကရင္ျဖင့္ . . .
No comments:
Post a Comment