တစ္ရက္တစ္ရက္နဲ႔ အသက္ေတြလည္း ႀကီးလို႔လာပါၿပီ...
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ေနတာေၾကာင့္ အသက္ကိုေတာင္ သတိမထားမိတာ ၾကာပါၿပီ။
ကိုယ့္အလုပ္ကလည္း နားရက္ယူလို႔ မျဖစ္တဲ့အျပင္
မနက္၆နာရီေလာက္ကတည္းက ဇယ္စက္သလို အလုပ္ေတြလုပ္လိုက္ရတာ ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစားၿပီး ၂နာရီေလာက္ကစၿပီး အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္လိုက္တာ ည၉နာရီေလာက္ေရာက္မွ တစ္ေန႔တာအလုပ္ၿပီးပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာမွမလုပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အားကုန္ေနပါၿပီ။ တစ္လကုန္လို႔ လဆန္း၇ရက္ေန႔ေရာက္မွပဲ တစ္ရက္တာ အနားရပါတယ္။ ကိုႀကီးေက်ာက္ေျပာသလုိ အားကုန္လို႔ ပ်ားအံုစားရမယ့္ကိန္းပါ။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ေနမိပါလိမ့္လို႔ပါ။ လူျဖစ္လာတဲ့ဘ၀မွာ သူမ်ားထက္ပုိေတာ္၊ ပိုတတ္၊ ပိုေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့ အတၱေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ္ကအင္မတန္မွ ခ်မ္းသာခ်င္ပါတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္ေျပာရင္လည္း ေျပာၾကပါေစ။ ဆင္းရဲမွာ အင္မတန္ေၾကာက္ပါတယ္။ သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ေျပာဖူးသလို ဆင္းရဲမွာေၾကာက္တယ္၊ ဆင္းရဲရင္ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ပညာေတြပိုတတ္လာေအာင္၊ သူမ်ားကိုမ်ားမ်ားကူညီႏိုင္ေအာင္ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ေငြမ်ားမ်ားရွိမွ ျဖစ္တာပါ။ လက္ဗလာနဲ႔ေတာ့ လူမႈေရးလုပ္လို႔ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါ။
ေလာကမွာ ကိုယ္၀မ္းအနည္းဆံုးအခ်ိန္ဟာ သူမ်ားက အကူအညီလာေတာင္းတာကို မေပးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ တပင္တပန္းႀကဳိးစားေနရခ်ိန္ကဆိုရင္ သူမ်ားေတြရဲ႕ဒုကၡကို ျမင္ေနလ်က္နဲ႔ မတတ္ႏိုင္လို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ခဲ့ရတာ အင္မတန္၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့လူေတြကို ကူညီဖို႔၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ထဲမွာေငြမရွိရင္ေတာ့ အိပ္မက္သာသာပဲ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကူညီရင္ေတာ့ ရႏိုင္ေပမယ့္ ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္သလိုျဖစ္ရုံရွိမွာမို႔ ဘာမွထိေရာက္မႈ ရွိမယ္မထင္ပါ။ ကိုယ္က ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္လို႔ စက္ရုံတစ္ခုေထာင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ စက္ရုံအလုပ္သမားေတြကို အလုပ္ေပးထားႏိုင္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ လက္ဗလာနဲ႔ ပရဟိတလုပ္ခ်င္ေနရင္ သူမ်ားအိမ္မွာ ေရသြားထမ္းေပးတာပဲ လုပ္လို႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ဳိးသာဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္မာနတစ္ခြဲသားနဲ႔ ဒီတစ္သက္ ပရဟိတလုပ္ျဖစ္မွာေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ကိုယ့္မွာေငြလိုပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ့္ကို လူေနၿခံဳၾကား စိတ္ေနဘံုဖ်ားလို႔ေျပာရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ လုပ္ေနၾကတဲ့ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းႀကီးေတြကို အင္မတန္မွအားက်ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ဘာသာရပ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေေအာင္ သင္ၾကားေပးၿပီး ေျမေတာင္ေႃမွာက္ေပးခ်င္တာ တကယ့္ဆႏၵပါ။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္မယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ ေမြးထုတ္ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ႀကီးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ မကုန္ခမ္းႏိုင္တဲ့ ပညာရင္းျမစ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာကို တင္ပို႔ေရာင္းခ်ၿပီး တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ထဲမွာ ႏွစ္ပဲတစ္ျပားရွိရုံနဲ႔ လုပ္လို႔မရႏိုင္ပါ။ အခုဆိုရင္ အစိုးရက ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြတည္ေထာင္ခြင့္ေပးထားတာကို ၀မ္းပါးမိေပမယ့္ အနည္းဆံုးသိန္းသံုးေလးေထာင္ရွိမွ ထူေထာင္ႏိုင္မွာျဖစ္တာမို႔ ေ၀းေ၀းကပဲ လြမ္းေနရပါတယ္။ ေၾကာ္ၿငာတစ္ခုထဲမွာ ေဒြးေျပာသလို
လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေသးေတာ့ အိုင္ဒီယာေတြကို ေဘးပံုခ်ထားရပါရဲ႕။
ဒီအေတြးေတြနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ မနားမေနႀကိဳးစားေနေပမယ့္ အခုထိေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူေဌးမျဖစ္ေသးပါ။ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲကစာသားကို ကိုးကားၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ -
“ဒုကၡကိုမ်က္ေျချပတ္ေအာင္ ေျပးခဲ့တဲ့ခရီးပါ...
ဒီဘ၀ႀကီး...
အခုထိေတာ့ မ်က္ေျချပတ္ေအာင္ ျဖတ္လို႔မရလည္း နည္းနည္းေတာ့ အသက္ရွဴ...
ေခ်ာင္လာစ...” လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႔တစ္လံပုဂံဘယ္မွမေရြ႕ႏိုင္တာ အမွန္ပဲမို႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ အေကာင္းျမင္အေတြးေတြနဲ႔ အားသစ္ေတြေမြးရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မနက္ျဖန္ေတြနဲ႔အတူ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ေနတာေၾကာင့္ အသက္ကိုေတာင္ သတိမထားမိတာ ၾကာပါၿပီ။
ကိုယ့္အလုပ္ကလည္း နားရက္ယူလို႔ မျဖစ္တဲ့အျပင္
မနက္၆နာရီေလာက္ကတည္းက ဇယ္စက္သလို အလုပ္ေတြလုပ္လိုက္ရတာ ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစားၿပီး ၂နာရီေလာက္ကစၿပီး အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္လိုက္တာ ည၉နာရီေလာက္ေရာက္မွ တစ္ေန႔တာအလုပ္ၿပီးပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာမွမလုပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အားကုန္ေနပါၿပီ။ တစ္လကုန္လို႔ လဆန္း၇ရက္ေန႔ေရာက္မွပဲ တစ္ရက္တာ အနားရပါတယ္။ ကိုႀကီးေက်ာက္ေျပာသလုိ အားကုန္လို႔ ပ်ားအံုစားရမယ့္ကိန္းပါ။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ေနမိပါလိမ့္လို႔ပါ။ လူျဖစ္လာတဲ့ဘ၀မွာ သူမ်ားထက္ပုိေတာ္၊ ပိုတတ္၊ ပိုေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့ အတၱေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ္ကအင္မတန္မွ ခ်မ္းသာခ်င္ပါတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္ေျပာရင္လည္း ေျပာၾကပါေစ။ ဆင္းရဲမွာ အင္မတန္ေၾကာက္ပါတယ္။ သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ေျပာဖူးသလို ဆင္းရဲမွာေၾကာက္တယ္၊ ဆင္းရဲရင္ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ပညာေတြပိုတတ္လာေအာင္၊ သူမ်ားကိုမ်ားမ်ားကူညီႏိုင္ေအာင္ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ေငြမ်ားမ်ားရွိမွ ျဖစ္တာပါ။ လက္ဗလာနဲ႔ေတာ့ လူမႈေရးလုပ္လို႔ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါ။
ေလာကမွာ ကိုယ္၀မ္းအနည္းဆံုးအခ်ိန္ဟာ သူမ်ားက အကူအညီလာေတာင္းတာကို မေပးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ တပင္တပန္းႀကဳိးစားေနရခ်ိန္ကဆိုရင္ သူမ်ားေတြရဲ႕ဒုကၡကို ျမင္ေနလ်က္နဲ႔ မတတ္ႏိုင္လို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ခဲ့ရတာ အင္မတန္၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့လူေတြကို ကူညီဖို႔၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ထဲမွာေငြမရွိရင္ေတာ့ အိပ္မက္သာသာပဲ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကူညီရင္ေတာ့ ရႏိုင္ေပမယ့္ ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္သလိုျဖစ္ရုံရွိမွာမို႔ ဘာမွထိေရာက္မႈ ရွိမယ္မထင္ပါ။ ကိုယ္က ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္လို႔ စက္ရုံတစ္ခုေထာင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ စက္ရုံအလုပ္သမားေတြကို အလုပ္ေပးထားႏိုင္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ လက္ဗလာနဲ႔ ပရဟိတလုပ္ခ်င္ေနရင္ သူမ်ားအိမ္မွာ ေရသြားထမ္းေပးတာပဲ လုပ္လို႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ဳိးသာဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္မာနတစ္ခြဲသားနဲ႔ ဒီတစ္သက္ ပရဟိတလုပ္ျဖစ္မွာေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ကိုယ့္မွာေငြလိုပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ့္ကို လူေနၿခံဳၾကား စိတ္ေနဘံုဖ်ားလို႔ေျပာရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ လုပ္ေနၾကတဲ့ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းႀကီးေတြကို အင္မတန္မွအားက်ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ဘာသာရပ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေေအာင္ သင္ၾကားေပးၿပီး ေျမေတာင္ေႃမွာက္ေပးခ်င္တာ တကယ့္ဆႏၵပါ။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္မယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ ေမြးထုတ္ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ႀကီးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ မကုန္ခမ္းႏိုင္တဲ့ ပညာရင္းျမစ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာကို တင္ပို႔ေရာင္းခ်ၿပီး တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ထဲမွာ ႏွစ္ပဲတစ္ျပားရွိရုံနဲ႔ လုပ္လို႔မရႏိုင္ပါ။ အခုဆိုရင္ အစိုးရက ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြတည္ေထာင္ခြင့္ေပးထားတာကို ၀မ္းပါးမိေပမယ့္ အနည္းဆံုးသိန္းသံုးေလးေထာင္ရွိမွ ထူေထာင္ႏိုင္မွာျဖစ္တာမို႔ ေ၀းေ၀းကပဲ လြမ္းေနရပါတယ္။ ေၾကာ္ၿငာတစ္ခုထဲမွာ ေဒြးေျပာသလို
လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေသးေတာ့ အိုင္ဒီယာေတြကို ေဘးပံုခ်ထားရပါရဲ႕။
ဒီအေတြးေတြနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ မနားမေနႀကိဳးစားေနေပမယ့္ အခုထိေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူေဌးမျဖစ္ေသးပါ။ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲကစာသားကို ကိုးကားၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ -
“ဒုကၡကိုမ်က္ေျချပတ္ေအာင္ ေျပးခဲ့တဲ့ခရီးပါ...
ဒီဘ၀ႀကီး...
အခုထိေတာ့ မ်က္ေျချပတ္ေအာင္ ျဖတ္လို႔မရလည္း နည္းနည္းေတာ့ အသက္ရွဴ...
ေခ်ာင္လာစ...” လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႔တစ္လံပုဂံဘယ္မွမေရြ႕ႏိုင္တာ အမွန္ပဲမို႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ အေကာင္းျမင္အေတြးေတြနဲ႔ အားသစ္ေတြေမြးရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မနက္ျဖန္ေတြနဲ႔အတူ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။
No comments:
Post a Comment