နာေလးနာ . . .

စိတ္တိုလိုက္တာ...

စိတ္တိုရင္ ေက်ာဘယ္ဘက္ျခမ္း(ႏွလံုးရွိတဲ့ေနာက္ဘက္)က ေအာင့္ေအာင့္လာတယ္။
စိတ္မတိုေအာင္ေနမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ တိုမိရျပန္ၿပီ။ က်န္တ့ဲကိစၥအားလံုးမွာ စိတ္မတိုေအာင္ ထိန္းလို႔ရႏိုင္ေပမယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာမို႔ ကရုဏာေဒါသကေတာ့ မထြက္ခ်င္လည္း ထြက္ေနရေတာ့တာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြကို စာတင္မကဘဲ ဘက္စံုေထာင့္စံုက ေတာ္ေစ၊ ေကာင္းေစခ်င္တာ ကို္ယ့္ဆႏၵပါ။ အစစအရာရာ သူမ်ားထက္ထူးခၽြန္ၾကတဲ့၊ သူမ်ားထက္၀ီရိယေကာင္းတဲ့၊ သူမ်ားထက္ေစတနာပိုတဲ့၊ သူမ်ားထက္အနစ္နာခံႏိုင္တဲ့၊ သူမ်ားထက္ပိုအသိရွိတဲ၊့ သူမ်ားထက္ပိုဇြဲေကာင္းတဲ့၊ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးလူေရးလူမႈနားလည္တဲ့၊ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးမိဘကိုအလုပ္အေႁကြးျပဳမယ့္၊ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးတိုင္းျပည္ကိုတိုးတက္ေစမယ့္ ကေလးေတြျဖစ္ေစခ်င္လွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ေတြ လုပ္ေန၊ ကိုင္ေန၊ ႀကိဳးစားေန၊ ေျပာေန၊ ဆိုေနသမွ်ဟာ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ေတြခ်ည္းပါ။ သူတို႔ေလွ်ာက္မယ့္လမ္း ေျဖာင့္ၿဖဴးေအာင္၊ သူတို႔စားမယ့္တမင္း ဟင္းေကာင္းေအာင္၊ သူတိို႔ေနမယ့္တိုက္ ပိုခမ္းနားေအာင္၊ သူတို႔ေမြးလာမယ့္သားသမီး ဂုဏ္ပိုရွိေအာင္၊ သူတို႔ကို သူမ်ားေတြက ပိုေလးစားေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အျပည့္အသိပ္နဲ႔ပါ။

ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲကို စ၀င္လိုက္ကတည္းက ကိုယ့္မွာလုပ္သမွ်အလုပ္၊ ဖတ္သမွ်စာ၊ ေတြးသမွ်အေတြးအားလံုး ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္အားသန္တဲ့ ရသစာေပဘက္ကိုေတာင္ ေခါင္းသိပ္မလွည္ျ့ဖစ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားစိတ္ပညာ၊ သင္ၾကားမႈနည္းစံနစ္ေတြ၊ ကေလးသူငယ္ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစာေပေတြ၊ သင္ရိုးၫႊန္းတန္းေတြ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ၊ သူတို႔ေတြဗဟုသုတျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူတို႔ေတြ အိပ္ငိုက္တတ္တဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေျပာျပရေအာင္ ဟာသတုိေလးေတြပဲ အားစုိက္ဖတ္ရပါတယ္။ ေတြးမွ်အေတြးတိုင္းမွာလည္း ဘယ္ေက်ာင္းသားကို ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာေတြပဲ ပါေနပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္မွာ ၁၂နာရီေလာက္ သူတို႔ဘ၀ေကာင္းက်ဳိးကို အားသြန္ခြန္စိုက္ သင္လိုက္၊ ၾကားလို္က္၊ ဆိုဆံုးမလိုက္နဲ႔ လုပ္လိုက္ရတာ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ပါးစပ္ေတာင္မဟႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိဆိုပါေတာ့။

တကယ္ဆို ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးဟာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာပါ။ သူတို႔ေအာင္ျမင္မႈဟာ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈပါ။ သူတို႔အနာဂတ္ဟာ ကိုယ့္အနာဂတ္ပါ။ သူတို႔သမိုင္းေၾကာင္းဟာလည္း ကိုယ့္သမိုင္းေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။ သိဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါ။ သိလည္း သိစရာမလိုပါ။ သိလည္းမသိေစခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အရင္းႀကီးႀကီးထည့္ထားရရင္ အျမတ္မ်ားမ်ားလိုခ်င္တဲ့ လူ႔သဘာ၀အရ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုး ရင္းႏွီးထားရတဲ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဆီက အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုးေတြ ျပန္ရခ်င္တာ ကိုယ့္အျပစ္လို႔ ဆိုၾကရင္လည္း ရင္ေကာ့ၿပီးခံဖို႔ အသင့္ရွိေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကေလးေတြ ပံုစံမက်ေသးတာ ေတြ႕ရရင္ ဘယ္လိုမွစိတ္ထိန္းလို႔မရေအာင္ စိတ္တိုမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာရွိအမ်က္အျပင္မထြက္ဆိုၿပီး ဘယ္သေကာင့္သားကမွန္းမသိ ဆိုရိုးထားခဲ့တာေၾကာင့္ ကို္ယ့္မွာဘယ္သူူူမွမသိေအာင္ ကိုယ့္ေဒါသကို ျပန္ျပန္ၿမိဳခ်ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုေနပါေစ ကိုယ့္ေဒါသယမ္းအိုးကို လူမျမင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း ဟန္မပ်က္ေနရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို အခံရခက္လွပါရဲ႕။

ၾကားဖူးတဲ့ စကားတစ္ခုက
ဆရာဆိုတာ “ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ” နာသံုးနာနဲ႔ ျပည့္ရပါမယ္တဲ့။ ကိုယ့္မွာေတာ့ နာသံုးနာတင္မက “ႏွလံုးနာ”ပါ ထပ္တိုးလို႔ အခုဆိုရင္ နာေလးနာျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ။