ပင္ပန္းလိုက္တာ . . .

ပင္ပန္းလိုက္တာ...

ညည္းခ်င္ေပမယ့္လည္း ညည္းလို႔လံုး၀မျဖစ္တဲ့ဘ၀ပါ။
ကေလးေတြအားလံုးက ကိုယ့္မ်က္ႏွာ၊ ကိုယ့္အရိပ္အေျခကို ၾကည့္ေနၾကတာျဖစ္လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲပင္ပန္းပင္ပန္း ဟန္ေဆာင္ေနရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုသနားဖို႔ထက္ ကိုယ္ပင္ပန္းလို႔ အလုပ္ထဲမွာ အာရုံစိုက္တာက်သြားတာနဲ႔ ႀကိဳးစားအားက်ၿပီး ေလသြားဖို႔က ပိုမ်ားပါတယ္။ ဒါကလည္း ကေလးသဘာ၀ပါ။ ကိုယ္လည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ ဒီသဘာ၀ကို သိထားတဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပါေစ။ ကေလးေတြေရွ႕မွာေတာ့ တစ္ခ်က္ကေလးေတာင္ ဟန္မပ်က္ေစရပါ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ညဘက္ အိပ္ေရးမျပည့္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ သင္ပုန္းေရွ႕မွာမတ္တပ္ရပ္ၿပီး lecture ေပးေနရင္းကေန မိုက္ခနဲ၊ မူးခနဲ ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကဆရာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္သလို ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနျပရတာပါပဲ။ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းျခင္းဟာ ထိပ္တန္းကေနပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။

တစ္ခါတစ္ခါ အသားတစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနေပမယ့္ မ်က္ႏွာကို ခ်ဳိႏိုင္သမွ်ခ်ဳိေအာင္ထားျပရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ထဲကရယ္ခ်င္ေနေပမယ့္ ေဒါသထြက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆူရ၊ ေငါက္ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာမ်ား “ရယ္ခ်င္ရက္နဲ႔ ဇာတ္ကြက္ကိုဆ . . . ငိုလိုက္ရတယ္။ လြမ္းတသက္သက္ငိုခ်က္လ်က္နဲ႔ကြယ္ . . . ခိုင္းေစခ်က္ညီမွ်ရန္ကြယ္ . . . ရယ္ရျပန္တယ္” ဆိုတဲ့ ကေခ်သည္သီခ်င္းထဲက စာသားကို သြားသြားသတိရမိပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြေရွ႕မွာ ဟန္ေဆာင္ရတာမ်ားလြန္းလုိ႔ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ေဒါသထြက္ေနသလား၊ မထြက္ဘူးလားဆိုတာေတာင္ မခြဲျခားတတ္ေတာ့ပါ။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ ကေလးေတြနဲ႔ပဲ နပမ္းလံုးေနရတာမ်ားေတာ့
ေလာကႀကီးကိုေတာင္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဥပုသ္မေစာင့္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ လူမႈေရးပြဲေတြလည္း ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုပါပဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥေတြလည္း ကိုယ္နဲ႔လားလားမွမဆိုင္ေတာ့တာ ဒီႏွစ္ဆိုရင္ ခုနစ္ႏွစ္ထဲေတာင္ ၀င္လို႔လာပါၿပီ။ အသက္ကလည္း မငယ္ေတာ့သလို ႀကီးေတာ့လည္း မႀကီးေသးဘူးေတာ့ ထင္မိပါတယ္။ Brittny Spears ရဲ႕ သီခ်င္းထဲက Not a girl, not yet a woman ဆိုတဲ့စာသားကို ကိုးကားၿပီးေျပာရရင္ေတာ့
Not a boy, not yet a man လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အရြယ္ေရာက္လာပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းေက်ာင္းေနဖက္အခ်င္းခ်င္းျပန္ေတြ႕ၾကရင္ “တို႔ေတြ ကေလးလား လူႀကီးလား”လို႔ ေမးၾကရပါတယ္။

လူႀကီးအလုပ္ေတြ တာ၀န္ေတြထမ္းေနၾကရေပမယ့္
အတြင္းစိတ္က ထိုက္သင့္သေလာက္ရင့္က်က္ဖို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းလုိေနတဲ့ အရြယ္ဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါလည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကေလးဆန္ခ်င္ဆန္တတ္ပါဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ငန္း၊ တာ၀န္ေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေတြေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔အရြယ္ေတြဟာ ကေလးစိတ္ကေလးေတြကို ဖံုးထားၾကရတာပါပဲ။ အခုလည္းၾကည့္ေလ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ညည္းခ်င္ေပမယ့္ လုပ္ငန္းသဘာ၀၊ ပညာမာန၊ သိကၡာမာနေတြက အဲဒီလိုညည္းဖို႔ ခြင့္မျပဳေလေတာ့ သိသာသိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔အခ်ဳိးမ်ဳိးခ်ဳိးထားရပါေရာလား။

ဒီလပတ္စာေမးပြဲၿပီးရင္ေတာ့ ၇ရက္ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသားေတြကို နားေပးေနက် ကိုယ့္ထံုးစံအတိုင္း တစ္ရက္လံုးလံုးအနားရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေန႔မွာ က်န္တာေတြလုပ္ဖို႔ထက္ တစ္ေနကုန္အားရပါးရအိပ္ပစ္ဖို႔ပဲ စိတ္သန္ေနပါေတာ့တယ္။ အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာ ေလာကေရာ၊ ေသာကေရာ၊ တာ၀န္ကိုပါ ေမ့ထားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြျဖစ္လို႔ အင္မတန္မက္ေမာစရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေတြပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္က ညကိုျမတ္ႏိုးလြန္းတာေၾကာင့္ ညတိုင္းညဥ့္နက္မွ အိ္ပ္ျဖစ္ေနတာပါ။ ေန႔ဆိုရင္ လူေတြၾကည့္ရတာ မ်က္စိေနာက္စရာေကာင္းလြန္းတာမို႔ နားရက္မွာေတာ့ လူေတြနဲ႔ေ၀းေအာင္ တစ္ေန႔ခင္းလံုး အားပါးတရ အိပ္ပစ္လိုက္ပါဦးမယ္။

အခုေလာေလာဆယ္ စာေမးပြဲကာလအတြင္းမွာေတာ့
ပင္ပန္းလိုက္တာလို႔
ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ရင္ထဲကေန အားပါးတရညည္းရင္း အျပင္မွာေတာ့ လန္းဆန္းတက္ႁကြလို႔ . . .