၀ီရိယျပည့္ မနက္ျဖန္ . . .

၀ီရိယနည္းလိုက္တာ...

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၫွာမတာေျပာလိုက္မိပါတယ္။
တကယ္ပါ။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ အဆိုးဆံုးအားနည္းခ်က္က ၀ီရိယ နည္းျခင္းပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ သံုးပါးလိုအပ္မွန္း ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက သိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအားနည္းလြန္းတဲ့ ၀ီရိယကို ဒီအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ လံုေလာက္ေအာင္ မျဖည့္ႏိုင္တာက ကိုယ့္အျပစ္ပါ။

ပိုဆိုးတာက ကိုယ့္အက်င့္က ညကိုျမတ္ႏိုးလြန္းျခင္းပါ။ တိတ္ဆိတ္၊ ၿငိမ္သက္လို႔ မ်က္စိေရာနားပါ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ညပိုင္းအခ်ိန္ေတြကို အိပ္ပစ္ရမွာ အေတာ္ႀကီးကို ႏွေျမာပါရဲ႕။ ညဘက္ေတြမွာ အေစာဆံုးအိပ္ျဖစ္တဲ့ရက္ဆိုရင္ ၁၂နာရီပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ၁နာရီေနာက္ပိုင္းမွပဲ အိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာဆိုရင္ မနက္လင္းအားႀကီး ၃နာရီေလာက္မွပဲ အိပ္ျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ညဥ့္နက္ေအာင္ေနတဲ့ အက်ဳိးကေတာ့ မနက္ဘက္မွာ အိပ္ရာထေနာက္က်ေလ့ရွိျခင္းပါ။

မနက္ဆုိရင္ ၆နာရီအမီ မနည္းကုန္းရုန္းထယူရေလ့ရွိပါတယ္။
အေျခခံပညာေက်ာင္းသားဘ၀ကေရာ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကပါ မနက္ ၅နာရီမွာ အိပ္ရာထတဲ့ရက္ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္။ ခရီးသြားစရာရွိလို႔ ေစာေစာထရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲေနလိုက္တာက ပိုေသခ်ာပါတယ္။ မနက္လင္းအားႀကီးပိုင္းမွာကန္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္ခ်င္ရင္လည္း ႏႈိးစက္ခ်ၿပီးအိပ္ရာကထတာထက္ မအိပ္ဘဲထိုင္ေစာင့္မွ အဆင္ေျပပါတယ္။ မအိပ္ဘဲေနလို႔ရေပမယ့္ အိပ္လိုက္မိရင္ေတာ့ အထခက္လြန္းတာေၾကာင့္ပါ။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ကိုယ္က family အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ပြဲစားခရီးေတြ စီစဥ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ညလံုးေပါက္မအိပ္ဘဲေနရတဲ့အျပင္ ေနာက္ရက္တစ္ရက္လံုးလည္း တစ္ေမွးမွေမွးခြင့္မရဘဲ ခရီးစဥ္စီစဥ္ရေပမယ့္ အိပ္ငိုက္ျခင္းျပဳျခင္းေတာ့ တစ္ခါမွမရွိခဲ့ဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ရာထဲ၀င္လိုက္မိရင္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာင္ဆက္တိုက္အိပ္ယူရေလ့ရွိပါတယ္။

တကယ္ဆို မနက္အိပ္ရာထပ်င္းရျခင္းဟာ ကိုယ့္ငယ္ငယ္က ဘ၀ေနမႈပံုစံနဲ႔ အမ်ားႀကီးဆိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ့္မိဘႏွစ္ေယာက္လံုးက ၀န္ထမ္းေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ မနက္ဆိုရင္ ၇နာရီေက်ာ္မွ အိပ္ရာတေလ့ရွိတာပါ။ ေစ်းသူ၊ ေစ်းသားေတြကေတာ့ မနက္၄နာရီထိုးရင္ အိပ္ရာထၾကရတာေၾကာင့္ သားသမီးေတြပါ ေစာစာထရင္း အက်င့္ရကုန္တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ငယ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး က်င့္ခဲ့တဲ့ ဒီအက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျပႆနာျဖစ္ရပါရဲ႕။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ေတာ့ မနက္ေစာေစာထရပါေရာလား။ အဲဒီမွာတင္ မၾကာခဏဆိုသလို အိပ္ရာထေနာက္က်တဲ့ ဆိုးက်ဳိးႀကီးကို ခံရပါရဲ႕။ ညဘက္အအိပ္အေနနဲတဲ့အျပင္ မနက္ေစာေစာထတဲ့ အက်င့္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ညစ္ရေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါ။

ႏႈိးစက္ခ်ၿပီးအိပ္ျပန္ေတာ့လည္း ႏႈိးစက္ကိုပိတ္္ၿပီး ျပန္အိပ္မိတတ္ပါေသးတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ္ပိတ္ခဲ့တဲ့ ႏႈိးစက္ကုိျပန္ၾကည့္ရင္း ဘယ္သူမ်ားပိတ္သြားပါသလဲဆိုတာေတာင္ ျပန္စဥ္းစားယူရပါေသးရဲ႕။ ႏႈိးစက္ျမည္ရင္ ထပိတ္ရမယ္ဆိုတာကို စိတ္ေရာခႏၶာကိုယ္ကပါ အလိုအေလ်ာက္လုပ္တဲ့အထိ ၀ီရိယေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္အိပ္ပါေလေရာ။ အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ကိုယ္အိပ္တာကို သူမ်ားလာႏႈိးရင္ စိတ္တိုတတ္ျခင္းပါ။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ စိတ္တိုေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္အိပ္ေနရင္ မႏႈိးရဲၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို အားက်စရာေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္အပုတ္ေတြပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမႊမ္းတင္လိုက္ခ်င္ပါေသးရဲ႕။

ဒီမနက္လည္း ၇နာရီထိုးကာနီးမွ အိပ္ရာကႏိုးလာတာေၾကာင့္ သင္တန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လြတ္ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္တိုလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ခက္တာက စိတ္တိုရမွာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဆူလို႔၊ ေငါက္လို႔ မရတဲ့သူျဖစ္ေနေလရဲ႕။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္၀င္လို႔ မနက္စာစားရင္း ဒီpostကို ေရးမိပါတယ္။ ကိုယ့္၀ီရိယကို ဂုဏ္ယူလို႔ မရွက္တမ္းႁကြားျခင္းလို႔လည္း ယူဆခ်င္ယူဆလို႔ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခါ ဒီpostမ်ဳိးထပ္တင္စရာမလိုေအာင္ ကိုယ္က်ဳိးစားပါေတာ့မယ္။ ညဘက္သန္းေခါင္ေက်ာ္ထိမေနေတာ့ဘဲ မနက္ပိုင္းကို ၅နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ထႏိုင္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္(ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ျပင္းထန္ပါတယ္) ေလ့က်င့္ရပါလိမ့္မယ္။
လူဆိုတာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကိုသိရင္ ျပင္မွပဲတိုးတက္မယ္ မဟုတ္ပါလား။
သိလ်က္နဲ႔ ေပေတၿပီး လူမိုက္လုပ္ေနခဲ့တာေတြကို ဒီေန႔ေနာက္ဆံုး ျပည္ဖံုးကားခ်လို႔
၀ီရိယအျပည့္နဲ႔ႏိုးထလာမယ့္ ေန႔သစ္မနက္ျဖန္ကို ေစာင့္ရင္း...