ကိုယ့္မူ၊ ကိုယ့္ဟန္ . . .

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
အခ်ိန္ေတြ ကုန္လိုက္လာတာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖဖို႔ ၄လေက်ာ္ပဲ က်န္ပါေတာ့လား။

သင္ခန္းစာကေတာ့ သံုးပံုႏွစ္ပံုျပတ္ေအာင္ သင္ၿပီးေနပါၿပီ။ တစ္ရက္ကိုမွ နည္းနည္းပဲသင္ၿပီး သင္ခန္းစာေက်ညက္မႈကို ဦးစားေပးထားခဲ့တာျဖစ္လို႔ ျပန္လွန္သင္ၾကားမႈပိုင္းကို သိပ္ေတာ့စိတ္မပူမိပါ။ တစ္ပတ္တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါေလာက္ သင္ခန္းစာေတြကို ပိုင္းၿပီးစာေမးပြဲငယ္ေလးေတြ စစ္ေပးထားတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ ျပန္လွန္ေလ့က်င့္ၿပီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးထားပါေသးတယ္။ စာသင္ခ်ိန္မွာ နည္းစံနစ္ထက္ သေဘာတရားကို ဦးစားေပးၿပီး သင္ထားပါတယ္။ သေဘာတရားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရွိသြားရင္ နည္းစံနစ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြယူလို႔ ရတာပါပဲ။ ကိုယ္ေျပာေနက်စကားနဲ႔ဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ How ထက္၊ ဘာေၾကာင့္လုပ္ရသလဲဆိုတဲ့ Why ကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးထားပါတယ္။ သင္ခန္းစာေတြကို Must know(သိကိုသိရမယ့္စာ)၊ Should know(သိသင့္တဲ့စာ)၊ Good to know(သိရင္ေတာ့ပိုေကာင္းသလို၊ မသိရင္လည္း ျပႆနာသိပ္မရွိတဲ့စာ) ဆိုၿပီး ပိုင္းျခားေပးထားပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကဘယ္ေလာက္ပဲ ေပးေနပါေစ ခံယူသူသာ အဓိကျဖစ္တာမို႔ အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္က်န္ရစ္တဲ့ ငတိေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ မ်ဳိးေစ့ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းပါေစ ေျမဆီေျမႏွစ္ေပၚမွာမူတည္ၿပီး အပင္သန္မႈျခင္းကြာတတ္တာ သဘာ၀မို႔ သိပ္ေတာ့လည္း၀မ္းမနည္းမိပါ။ ပညာေရးေလာကထဲကို စ၀င္ကာစကေတာ့ ကိုယ္ေပးသေလာက္မရရင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ၀မ္းနည္းမိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတၱာဟိ၊ အတၱေနာ၊ နာေထာ(မိမိကိုယ္သာကိုးကြယ္ရာ)ျဖစ္တာမို႔ သူတို႔ဘ၀အတြက္ သူတို႔က ပိုႀကိဳးစားရမွာကို မႀကိဳးစားရင္ေတာ့လည္း ဘုရားေဟာတရားေတာ္ထဲကလို ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေပးၿပီး သေဗၺသတၱာကမၼသကာလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးမႈကေတာ့ ဆံခ်ည္တမွ်င္စာေလာက္ေတာင္ မေလ်ာ့ေစရပါ။

ကိုယ့္နည္းစံနစ္က သူမ်ားေတြနဲ႔ တကယ့္ေျပာင္းျပန္ပါ။ စာသင္ခန္းတြင္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခိုင္းပါတယ္။ သခ်ၤာတြက္ခ်ိန္မွာဆို လိုအပ္ရင္ သီခ်င္းပါဖြင့္ထားေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ သီခ်င္းေလးညည္းရင္းတြက္ေတာ့ ဉာဏ္ရည္ေတာင္ ပိုလို႔ထက္ပါေသးတယ္။ ဆရာ၊ တပည့္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိေအာင္ အာရုံစိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားေပးပါတယ္။ သင္တန္းခ်ိန္မွာ ဆရာကို ေၾကာက္ေနဖို႔မလိုပါ။ ၀ါသနာပါရင္ ျငင္းလို႔ေတာင္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းခ်ိန္ျပင္ပမွာေတာ့ ဆရာ၊ တပည့္ေဒြးေရာယွက္တင္ ေနခြင့္မေပးပါ။ ဆရာေရာ၊ တပည့္ပါ သိကၡာအက်မခံပါ။ စာသင္ၾကားမႈကိုလည္း ေဖေဖာ္၀ါရီလပိုင္းထိ ဖိသင္ထားၿပီး လလယ္ေလာက္ကစလို႔ သင္ၾကားမႈကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးကို ဦးစားေပးၿပီး စိတ္ဓာတ္တက္ႁကြလာေအာင္ပဲ စစ္ဆင္ေရးလုပ္ပါတယ္။ စာေမးပြဲတြင္းမွာ စာအသစ္မသင္ပါ။ ညဘက္မွာ ၁၀နာရီခြဲရင္ အားလံုးအိပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ႏွစ္တာလုပ္ထားတဲ့ အလုပ္ကပဲ စကားေျပာတာပါ။ ဘာေတြထပ္သင္လို႔မွာ အက်ဳိးမရွိေတာ့ပါ။

ေနာက္ ကိုယ္ကဘယ္ေတာ့မွ တစ္ႀကိဳခန္႔မွန္းေမးခြန္း ထုတ္မေပးပါ။ သင္ခန္းစာအားလံုး မႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားကို သင္ခန္းစာတစ္၀က္ကိုပဲ ႏိုင္ေအာင္၊ ေက်ညက္ေအာင္ ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ရဲရင္ ခံရဲေအာင္ က်င့္ေပးထားပါတယ္။ စာမႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသား၊ စိတ္ဓာတ္မေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ဘယ္လိုမွအေအာင္မခံႏိုင္ပါ။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ညံ့ဖ်င္းတဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲေရာက္လာရင္ ေလာကနာပါလိမ့္မယ္။ အေခ်ာင္သမားစိတ္ဓာတ္နဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္မ်ား တိုင္းျပည့္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ တုိင္းျပည့္အေရး မေတြး၀ံ့စရာျဖစ္သလို သူ႔ကိုသင္ေပးလိုက္မိတဲ့ ဆရာမွာလည္း ရင္ထုမနာျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္ကေလးေတြကို ကိုယ္အၿမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ္သင္ေပးထားတဲ့ပညာဟာ သူမ်ားကို ေစာ္ကားဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ႀကီး၀င္ ဘ၀င္ျမင့္ဖို႔ လံုး၀မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ပါ။ သူမ်ားကို ကူညီဖို႔ ၊ တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေႁကြးျပဳဖို႔ သင္ေပးထားတာျဖစ္မွန္း သိေအာင္ ရိုက္သြင္းပါတယ္။ ကိုယ္ခံယူခ်က္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ တုိင္းျပည္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးမွ ကိုယ့္ပညာကို မရေစရပါ။ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ ထင္းခုတ္စားလို႔ ရတဲ႔ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ မပ်က္ေစရပါ။ ကိုယ့္အယူအဆကို အမ်ားကလက္မခံေတာ့တဲ့ ေန႔ေရာက္ရင္ ဒီေလာကကေန ကိုယ္နားပါေတာ့မယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ ကေလးေတြေရာ မိဘေတြပါ တစ္ေသြးတည္းတစ္သားတည္း ရွိေနတာမို႔ မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲအတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္လုပ္ေပးဖို႔ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရင္း ေက်နပ္ေနဆဲပါ။ ။