ရွိတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ျပင္ . . .

ေက်ာင္းသားေတြ ကို အားမရေသးပါ...

ဒီတစ္ပတ္စာေမးပြဲစစ္လိုက္တာ ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္က်ကုန္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေမးရိုးေမးစဥ္ကေန ပံုစံေျပာင္းၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ နားလည္မႈစြမ္းရည္နဲ႔ ပင္ကိုယ္အသိဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို စစ္ၾကည့္လိုက္မိလို႔ပါ။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြဟာ ဒါျမင္ရင္ဒါလုပ္ဆိုတဲ႔ ၾကက္တူေရြးစာသင္ နည္းစံနစ္နဲ႔ ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနၾကတာျဖစ္လို႔ ဆက္စပ္ေတြးေခၚတတ္တဲ့ Consequential thinking ဥာဏ္ရည္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး အားနည္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္လည္း နည္းေပါင္းစံုသံုးလိို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးေနေပမယ့္ အခုထိေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ပံုစံကို မေရာက္လာေသးပါ။

ခက္တာက
ဒီဘက္ေခတ္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ မိဘေတြကပါ ေအာင္ရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေတြ ေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေနၾကတာပါပဲ။ တတ္မတတ္က လူမသိဘူး၊ ေအာင္မေအာင္ဘဲ လူသိတယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့အေတြးေတြရွိေနၾကတဲ့ ကေလး၊ လူႀကီးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာသူ႔အႀကိဳက္၊ ကိုယ့္အႀကိဳက္ၫွိလို႔ ေအာင္လည္းေအာင္၊ တတ္လည္းတတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးေနရပါတယ္။ မတတ္ရင္လည္း ကိုယ့္တာ၀န္မေက်သလို၊ တုိင္းျပည္ကို ဒုကၡေပးဖို႔
တတ္ေယာင္ကား ဘြဲ႕ရလူပိုတစ္ေယာက္ေမြးထုတ္ေပးမိပါလိမ့္မယ္။ တတ္ၿပီးမေအာင္ျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္ထမင္းအိုး ေမွာက္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီအေနအထားႏွစ္ရပ္လံုးက
ကင္းေအာင္လုပ္ရတဲ့အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းဟာ အျမင္သက္သာမယ္ထင္ရသေလာက္
လက္ေတြ႕သိပ္မသက္သာလွပါ။

ကိုယ့္ဆီကိုေရာက္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုကေတာ့ ဘုရားစူးတကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာင္းသားေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီတစ္ပတ္စာေမးပြဲမွာ သခ်ၤာကို ဘဲဥမကြဲေအာင္ ေျဖျပသြားတဲ့ေက်ာင္းသူက ရွိပါေသးတယ္။ အသက္၁၆ႏွစ္အရြယ္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဟာ
၁၀၀၀၀ထဲက ၃၄၈ကို မႏုတ္တတ္တာ ေျပာမယံုႀကံဳဖူးမွပဲ သိပါလိမ့္မယ္။ ဂဏန္းတြက္ေနရင္ လက္ခ်ဳိးၿပီးေပါင္းေနၾကတုန္းပါပဲ။ ၁၅၀ကို ၁၃နဲ႔ မစားတတ္ပါ။ အႏုတ္ကိန္းအခ်င္းခ်င္းေတြ႕ရင္ ေပါင္းေပးရမယ္ဆိုတာ မသိပါ။ အဂၤလိပ္စာမွာ Subject, verb, object ဆိုတာ ဘာေတြကိုေခၚသလဲ မသိပါ။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာအကၡရာစုစုေပါင္းဘယ္ႏွစ္လံုးရွိသလဲဆိုတာလည္း မသိပါ။ ဋသံလ်င္းခ်ိတ္ကို မေရးတတ္ပါ။ ဒီကေလးေတြကို တတ္လည္းတတ္၊ ေအာင္လည္းေအာင္ရေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတဲ့ အေနအထားဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ခက္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ေရာက္လာတဲ့ေက်ာင္းသား ၈၀ရာခိုင္ႏႈန္းက ေအာက္သက္မေက်ပါ။ အေျခခံပညာ တစ္စက္ကေလးေတာင္ မပါလာပါ။ ဒီလိုေျပာလို႔ ကိုယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ေနတယ္လို႔လည္း ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးေစခ်င္ပါ။ ေအာက္ေျခမပါတဲ့ကေလးကို တတ္ေအာင္သင္ရတာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အရည္အေသြးကို အစြမ္းကုန္ထုတ္ၿပီး ႀကိဳးစားေပးရတာမို႔ ကိုယ့္ရည္ကိုယ္ေသြး ပိုတိုးတက္ေစတာမို႔ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြအက်ဳိးအတြက္ ေတြးလုိက္မိတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမေကာင္းပါ။ သူ႕အဆင့္၊ သူ႕အတန္းနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ အသိဥာဏ္မ်ဳိးသာ ေအာက္ေျခအတန္းေတြတုန္းက ထည့္ေပးလိုက္ရင္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္မွာ အခုလို တပင္တပန္းလုပ္စရာမလိုသလို ေအာင္ျမင္မႈလည္း ပိုရမွာေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခပ္လြယ္လြယ္ပုစၧၲာေလးကိုေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲေျဖရွင္းေနရတဲ့၊ အဂၤလိပ္စာ တစ္လုံုးဖတ္ဖို႔ ေရးဖို႕ အႀကိတ္အနယ္ႀကိဳးစားေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။ တကယ္ဆို ကေလးေတြဒီေလာက္ မပင္ပန္းသင့္ပါ။
ကေလးေတြပင္ပန္းတာ လူႀကီးေတြအသံုးမက်လို႔ပါ။
ေက်ာင္းသားေတြ မသက္သာတာ ဆရာေတြညံ့လို႔ပါ။

အခုေတာ့
အေျခခံကို ေက်ညက္ေအာင္ထည့္မေပးႏိုင္ဘဲ အထက္ဆင့္ကိုတင္လႊတ္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြမွာ ၀န္ပိကုန္ၿပီးေတာ့ သင္ခန္းစာေတြကိုေရာ၊ ပညာေရးကိုပါ အာရုံစိုက္မႈက်ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ မရရင္ရေအာင္ႀကိဳးစားမယ္၊ မလြယ္ရင္လြယ္ေအာင္နည္းလမ္းရွာမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးနဲ႔ေက်ာင္းသားဆိုတာ တစ္ရာမွာသံုးေယာက္ေတာင္ မရွိပါ။ ဒါလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္။ ကေလးဆိုတာ ႏိုင္တဲ့၀န္ပဲထမ္းခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အခုေတာ့ ကိုယ္ခံပညာမတတ္ဘဲနဲ႔ သတ္ကြင္းထဲကိုလႊတ္ခံရသလို ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ တစ္ဘက္ရန္သူက တိုက္ခိုက္တာကို လည္စင္းအေသခံဖို႔ ေစာင္႔ေနႀကသလိုပါပဲ။ စာေမးပြဲက်ဖို႔ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ခံေနၾကရတာႀကီးကိုက နည္းနည္းမွ သဘာ၀မက်လွပါ။

ကိုယ္တို႔ တကၠသိုလ္၀င္တန္းအဆင့္ဆရာေတြမွာ ဘာမွေရြးစရာမရွိပါ။
ေအာက္တန္းေတြက မတတ္တစ္တတ္နဲ႔ အတန္းတင္လႊတ္လိုက္တဲ့ကေလးေတြကို မတတ္လည္းတတ္ေအာင္၊ အတင္းႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ရုန္းကန္ေပးၾကရေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္လို႔ ေအာက္တန္းအဆင့္ဆရာမ်ားကသာ သူတို႔တင္ေပးတဲ့ေက်ာင္းသားအေပၚမွာ တာ၀န္ေက်ရင္၊ ေအာင္စာရင္းအေပၚမွာ တန္ဖိုးထားရင္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုေလးစားရင္ ဘယ္ေလာက္လွပလိမ့္မလဲလို႔ မၾကာမၾကာေတြးမိပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုယ္တို႔အဆင့္က ဆရာေတြမွာ ငါးတကာယိုထားတဲ့ေခ်းေတြ ပုဇြန္ေခါင္းမွာလာစုေနသလို အတန္းစဥ္ဖ်က္ဆီးခံထားရသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို သနားစိတ္ေတြနဲ႔ သိကၡာေတြရင္းၿပီး တြန္းတင္ေပးေနၾကရပါေပါ့လား . . .

အေတြးေတြ အသိေတြထက္ အလုပ္က ပိုမ်ားရမွာ နိယာမျဖစ္ပါတယ္။
ေရြးစရာမရွိသလို၊ ေရြးလည္းမေရြးသင့္တဲ့ အေနအထားမွာ ကိုယ့္အလုပ္ကေတာ့ ေရာက္လာသမွ်ကေလးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ နည္းေပါင္းစံုသံုးၿပီး သူတို႔ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ႀကိဳးစားေပးရမွာပါ။ သူတို႔ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ တကယ္တမ္းဆိုရင္ ကိုယ္ေအာင္ျမင္မႈပဲမို႔ ကေလးေတြမ်က္ႏွာကို မွန္လိုၾကည့္ရင္း ဒီထက္တိုးတက္လာေအာင္ ႀကိဳးစားေပးရုံကလြဲလို႔ ဘာမွလုပ္စရာမရွိပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ အျပစ္တင္ေနရင္ အခ်ိန္ကုန္ရုံသာရွိမွာမို႔ လုပ္စရာရွိတာကိုပဲ ဆက္လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွကိုယ့္ကို သင္ေပးထားတဲ့ပညာ၊ ကိုယ္ရပ္တည္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္၊ ကိုယ္ေျပာေနတဲ့စကား၊ ကိုယ္စားေနတဲ႔ထမင္းအေပၚ တာ၀န္ေက်ႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါလား။ ။