ႏွလံုးသားထဲက ပုဂံျပည္ ( ၁ ) . . .

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ 

ပထမဆံုးတက္(ဂ္)ပို႔(စ္)ကို စ်ာန္၀င္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လူငယ္ေရးရာေတြကိုေရးဖို႔ အရွိန္နည္းနည္းက်သြားတာေၾကာင့္ ေႏြရာသီအားလပ္ရက္က ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ပုဂံကို အပန္းေျဖခရီးရက္ရွည္သြားခဲ့သမွ် ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းအျဖစ္ေရးထားခဲ့တာေတြကို ျမန္မာျပည္နဲ႔ အေ၀းမွာေရာက္ေနၿပီး ျမန္မာ့ေျမ၊ ျမန္မာ့ေရ၊ ျမန္မာ့သဘာ၀ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနသူေတြ အလြမ္းေစဖို႔ ခရီးသြားမွတ္တမ္းအျဖစ္ တင္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂံမွာ ၁၂ ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနၿပီး တစ္ၿမဳိ႕လံုးအႏွံ႔ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ သြားခဲ့၊ လာခဲ့၊ ေလ့လာခဲ့တာမို႔ ပုဂံရဲ႕အလွ၊ ပုဂံရဲ႕အႏွစ္သာရနဲ႔ ပုဂံသားေတြရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ၀ိညာဥ္ကိုပါ ထဲထဲ၀င္၀င္ျမင္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ဒီခရီးသြားမွတ္တမ္းဟာ အေျခအေန အေကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ တိုင္းျခားကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ ခ်စ္စြာေသာ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအတြက္ အလြမ္းေျပစရာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔လဲ ယူဆမိပါရဲ႕...

၄.၄.၂၀၁၁

ဒီေန႔ အိပ္ရာထတာ ေနာက္က်ပါတယ္။ ၁၀နာရီေက်ာ္ေလာက္မွပဲ ႏိုးပါတယ္။ ထမင္းသြားမစားေတာ့ဘဲ ၿမဳိ႕မေစ်းမွာ အဆင္ေျပတဲ့စားစရာတစ္ခုခု စားလိုက္တယ္။ တစ္လက္စတည္းနဲ႔ ပုဂံလက္မွတ္ပါ ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕ခံုေတြ ကုန္ေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတန္းပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသြားမ်ားတဲ့ ရာသီျဖစ္တာမို႔ ေၾကးမမ်ားရဲေတာ့ပါ။ ရတဲ့ခံုကိုပဲ ၀မ္းပန္းတသာ ယူခဲ့ပါတယ္။ ကားခက ႏွစ္ေယာက္စာကို ၁၁၂၀၀ က်ပါတယ္။

 ၿပီးေတာ့ junction center ကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္စိလည္ေနတာေၾကာင့္ ေစ်းပတ္၀န္းက်င္မွာပဲ တလည္လည္ျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့သူ ေက်းဇူးနဲ႔ သေျပကုန္းအ၀ိုင္းႀကီးကေန ေတာင္ဘက္(မေသခ်ာပါ သူမ်ားေဒသမွာ ေတာင္ေျမာက္မကြဲပါ) ကို ေမာင္းခ်သြားမွပဲ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မ၀ယ္ေတာ့ဘဲ အေပၚထပ္တက္ၿပီး ကစားရုံမွာကစားတယ္။ ကိုယ့္အရြယ္က ကေလးမဟုတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ကေလး ကစားတဲ့ဂိမ္းေတြက အဆင္မေျပပါ။ ေသနတ္ပစ္တာပဲ ကစားျဖစ္ပါတယ္။  ၿပီးေတာ့ အရုပ္ေကာက္တဲ့ဂိမ္း ကစားျပန္ေတာ့ လည္း တစ္ခါထည့္ရင္ ကြိဳင္ေလးခုကုန္ၿပီး အရုပ္ေတြကို က်ပ္ညပ္ေနေအာင္ ထည့္ထားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ခါေကာက္အၿပီး မွာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါတယ္။ 

အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ ဆံပင္တစ္ခါထပ္ျပင္ပါတယ္။ ၅နာရီေလာက္ကတည္းက ဆံပင္ျပင္တာ ည၇နာရီခြဲမွပဲ ၿပီးပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ခမ်ာလည္း ေတာင္သြားေျမာက္သြားနဲ႔ ေျခရာမ်ားေတာင္ ထပ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ အမ်ဳိးသမီး ဆံပင္ျပင္ေနတဲ့ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းၿပီး စနည္းနာၾကည့္ေတာ့ သူ႕ဆံပင္ကို ျပင္ေပးေနတဲ့ဆရာက ရန္ကုန္က နံမည္ႀကီး Tony ထြန္းထြန္းပါတဲ့။ ၾကားဖူးနား၀ရွိေနတဲ့နံမည္ျဖစ္ေပမယ့္ မာမီေတြေတြ႕ရင္ ေၾကာစိမ့္တဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ စကားမေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ အမ်ဳိးသမီးကေတာ့ သူတို႔ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ေလေပးေျဖာင့္ေနတာ ေတြ႕ရပါရဲ႕။ အေရးထဲမွာ အဲဒီမာမီက ကိုယ့္ကို တိုးရစ္လို႔ ထင္ေနတာေၾကာင့္ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေနပူစပ္ခါးမွာ မနားမေန ခရီးသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေၾကးနီေရာင္ အသားအရည္ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို အာဖရိကန္မ်ား ထင္ေနေရာ့သလား ခ်စ္စြာေသာ မာမီ တိုနီထြန္းထြန္းရယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲက ေျပာမိပါေတာ့တယ္။ 

သူတို႔အနားမွာ ရပ္ေနရင္း ေၾကာစိမ့္လာတာေၾကာင့္ ဆံပင္အလွျပင္ဆိုင္ေရွ႕က စားေသာက္ဆိုင္မွာ တစ္ခုခုစားရင္းေစာင့္မယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ သြားထိုင္ၿပီး မီႏူးဖတ္လိုက္မိတာ ေခါင္းႀကီးပါ ေတာ့တယ္။ ကိုရီးယားစားစရာေတြကိုလည္း ခံတြင္းမေတြ႕ပါ။ တရုတ္ဟင္းေတြၾကည့့့္ျပန္ေတာ့လည္း ၄၀၀၀ တန္ ေစ်းအေပါဆံုးပါ။ ႏွစ္ေသာင္းတန္အထိေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေစ်းအေပါဆံုးျဖစ္တဲ့ တစ္ေထာင္တန္ vanilla coffee ဆိုတာပဲ ေသာက္ရင္းေစာင့္လိုက္ပါတယ္။ အရသာကေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါ။ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ အႃမႈပ္ေလးေတြကို လွတပတ စီစဥ္ထားတာေၾကာင့္ မေသာက္ဘဲ အလွၾကည့္စရာေတာင္ ေကာင္းေနပါေသးရဲ႕။ ေကာ္ဖီအေဖ်ာ္ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ အျဖဴေရာင္နတ္သမီး နဲ႔ ေဒၚေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) တို႔ကိုေတာင္ မဆီမဆိုင္ သတိရလိုက္မိပါေသးေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာ္ဖီနဲ႔မတည့္တာမို႔ ေနာက္ထပ္ေသာက္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ေတာင္မကူးပါ။

၈နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး  စည္ပင္ရိပ္သာထဲကဆိုင္မွာပဲ ညစာစားျဖစ္ပါတယ္။ မစားျဖစ္တာၾကာေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ငါးရွဥ့္ေျခာက္စပ္စားၾကည့္ပါတယ္။ စပ္ေတာ့စပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေျခာက္ပါ။ တစ္ကယ္ဆိုရင္ ငါးရွဥ့္စိုစပ္လို႔ နံမည္ေပးသင့္တယ္လို႔ ဆိုင္ရွင္ကို ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မွန္တာေျပာရင္ ရြာျပင္ထုတ္ခံရမွာ စိုးရိမ္ရတာေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေစ်းကေတာ့ တစ္ပြဲကို ၄၀၀၀ ပါတဲ့။ အရသာရွိတာမို႔ တန္တယ္လို႔ပဲ ယူဆလိုက္ပါေတာ့တယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ည ၁၀ နာရီ၀န္းက်င္ရွိေနၿပီမို႔ နားလိုက္ပါတယ္။

  

၅.၄.၂၀၁၁

မနက္အိပ္ရာထၿပီး ေစ်းသြားမနက္စာစားပါတယ္။ ေစ်းထဲကဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဒံေပါက္စားျဖစ္တယ္။ ေစ်းသင့္ပါတယ္။ အရသာလည္း မဆိုးပါ။ ဒါေပမယ့္ အပူဒဏ္ျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္ ဘာစားစား အရသာ မေတြ႕ပါ။ စားၿပီးေတာ့ ရိပ္သာျပန္ၿပီး ထုပ္စရာပိုးစရာေတြ ထုပ္ရပိုးရပါေတာ့တယ္။ ဒီညေန ၇ နာရီထိုးရင္ေတာ့ ေနပူေတာ ကို ႏႈတ္ဆက္ပါေတာ့ မယ္။ ဒီေလာက္ပူေလာင္လြန္းတဲ့ေဒသႀကီးကေန ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေျပးခ်င္ပါၿပီ။ ကိုယ္တိုင္က အပူဒဏ္ကို ေၾကာက္လြန္းတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါလာဖို႔ေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ရဲေတာ့ပါ။ ဒီေဒသဟာ ေန႔ပိုင္းဆိုရင္ ပူလြန္းေလာင္လြန္းတာမို႔ လူေတြအားလံုး အိမ္တြင္းပုန္းေနၾကၿပီး ညပိုင္းေရာက္မွ မီးေရာင္ေတြ တထိန္ထိ္န္နဲ႔ အသက္၀င္တဲ့ေဒသလို႔ ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ေတာ့ပါ။ တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာလည္း မလိုအပ္ဘဲ ေ၀းကြာလြန္းတာေၾကာင့္ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲလြန္းပါရဲ႕။

  

 ၿမဳိ႕မေစ်းရဲ႕ ေစ်းတန္းတစ္ေနရာ...

 

ေနျပည္ေတာ္ရဲ႕ ၿမဳိ႕မေစ်းအ၀င္ တစ္ေနရာ...

 

ပူပူေလာင္ေလာင္ေနေရာင္ေအာက္က ဒီဗီဒီဆိုင္ကေလးေတြ...

စားခ်င္တာစား၊ ပူဖို႔ကေတာ့ အာမခံၿပီးသား...

ညေန ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ၿမဳိ႕မေစ်းေရွ႕က ေညာင္ဦးမန္း ကားဂိတ္ကို သြားရပါတယ္။ ညေနစာကိုေတာ့ ေစ်းတန္းမွာ ဆိုင္ေတြခင္းၿပီးေရာင္းေနတဲ့ အထဲမွာပဲ စားလုိက္ပါတယ္။ ၿမိတ္ကတ္ေၾကးကိုက္ပါတဲ့။ နည္းနည္းမွ အရသာမရွိပါ။ စားမိတဲ့လွ်ာကိုပါ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ကိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ပါေတာ့တယ္။

ေနျပည္ေတာ္ေစ်းရဲ႕ ညဘက္ရႈခင္း...

မီးဆိုင္းနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ကားမ်က္ႏွာက်က္...

 ခံုတန္းၾကားက တရုတ္ဆိုင္ကယ္...

၇ နာရီထိုးမွာေတာ့ ကားေပၚတက္လို႔ရပါၿပီ။ ကားကေတာ့ ေျမျပန္႔ကားထံုးစံ ခပ္ခ်ာခ်ာပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီး က ေနာက္ဆံုးခံုတန္းေရွ႕မွာ အလ်ားလိုက္တင္ထားလိုက္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးခံုတန္းေအာက္မွာ အင္ဂ်င္ရွိတာ ေၾကာင့္ ေသခ်ာေပါက္ ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႔ စီးရမွာကို စိတ္ညစ္ေနတုန္းမွာ ကားဒရိုင္ဘာက ကိုယ္တို႔ကို အလယ္ပိုင္းေလာက္က ခံုတန္းေတြကို ေျပာင္းၿပီးေနရာခ်ေပးပါတယ္။ ဗီအိုင္ပီ ခံုတန္းေတြခ်န္ထားေပးတာမွာ စီးမယ့္လူေတြ မလာလို႔ပါတဲ့။ အခုမွပဲ ကားေတြမွာလည္း ဗီအိုင္ပီဆိုတာ ရွိေသးမွန္း ဗဟုသုတရပါေတာ့တယ္။ လာရင္ေတာ့လည္း သူတို႔ေျပာတဲ့ ဗီအိုင္ပီဆိုတာ ဘယ္လိုသတၱ၀ါေတြလည္း ၾကည့္ရဦးမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာဟန္ၾကည္ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕နံမည္ဟာ က်န္တဲ့ေနရာမွာ အသံုးမ၀င္ေပမယ့္ ခရီးသြားတဲ့ေနရာ မွာေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္ အေထာက္အကူျပဳရွာတာမို႔ ေဆးတကၠသိုလ္(မႏၲေလး)ကို လွမ္းၿပီးေက်းဇူးတင္ရင္း ဗီအိုင္ပီထိုင္ခံုမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ခ်ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ 

 

တညလံုး တပင္တပန္းကားစီးၿပီးေတာ့ ေရာက္ခ်င္လွတဲ့ ပုဂံကို မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ သေဘာေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ကားစပယ္ယာက ကိုယ္တို႔ကို တည္းခိုခန္းမဖြင့္ေသးတာကို ဖြင့္ခိုင္းေပးမယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ သူမ်ားကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး မျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ ဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ မနက္လင္းေအာင္ ထုိင္ေစာင့္လိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္က ေစာလြန္းေနတာေၾကာင့္ ဘာစားစရာမွေတာ့ အဆင္သင့့္ မျဖစ္ေသးပါ။ အလြယ္တကူရတဲ့ အမည္ခံရွမ္းေခါက္ဆြဲကိုပဲ အားနာပါးနာနဲပ မွာၿပီးစားျဖစ္ပါတယ္။  ၆ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ အနီးအနားက ၾကည္ၾကည္ျမ ဧည့္ရိပ္သာမွာ အခန္း၀င္ယူလိုက္ပါေတာ့တယ္။ 

ပုဂံခရီးစဥ္ကေတာ့ စပါၿပီ…

၆.၄.၂၀၁၁

မႈိင္းျပာေ၀သီ ပုဂံမနက္ခင္း...

ဧည့္ရိပ္သာမွာက ပန္ကာခန္း ၈၀၀၀ အဲကြန္းခန္း ၁၂၀၀၀ ပါတဲ့။ အခန္းမအားေသးတာေၾကာင့္ ပန္ကာခန္းတစ္ခန္းမွာ ၀င္ၿပီး အနားယူရပါတယ္။ တစ္ညလံုးကားစီးလာရတာ ပင္ပန္းလြန္းတာေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးအၿပီး အိပ္ရာေပၚေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ႔ တေရးတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ေန႔လည္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္မွ ႏိုးပါေတာ့တယ္။

အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း ပုဂံေျမကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္လို႔ အနီးအနားက ဘုရားေတြကို ပတ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ေတြ႕တဲ့လမ္း၀င္ ျမင္တဲ့ဘုရားဓာတ္ပံုရိုက္ရင္း အပန္းေျဖေလ့လာေရးခရီး အစစ္က အဲဒီကပဲ စပါေတာ့တယ္။ 

ပုဂံၿမဳိ႕ေဟာင္း သီရိပစၥယာရြာက ေက်ာက္စာတိုင္...

ေသဥ္လည္ေၾကာင္မင္းလက္ထက္တကည္းက တည္ခဲ့တဲ့ရြာ...

သိရိပစၥယာရြာထဲက ျဖတ္ၿပီးသြားရင္း ေနပူလြန္းတာေၾကာင့္ လမ္းေဘးမွာ ျမင္တဲ့ေစတီႏွစ္ဆူ၀န္းထဲ ၀င္ၾကပါတယ္။ ဘာဘုရားမွန္းမသိတာေၾကာင့္ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနတုန္းမွာ ဘုရားတာ၀န္ခံေရာက္လာၿပီး ဘုရားဥမင္ေသာ့ ဖြင့္ေပးၿပီး ရွင္းျပမွပဲ ၾကားဖူးရုံပဲ ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ဖက္လိပ္ဘုရားႏွစ္ဆူျဖစ္မွန္းသိပါေတာ့တယ္။ ဘုရားလိုဏ္္အတြင္းမွာ ပတ္လမ္းႏွစ္ခုရွိၿပီး နံရံေတြမွာ ပုဂံေခတ္၅၅၀နိပါတ္ေတာ္ ရုပ္ႁကြေတြနဲ႔ စီျခယ္ထားပါတယ္။ မွတ္ရလြယ္ေအာင္ ၅၅၀ လို႔ ေခၚေနၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ၅၄၇ ဇာတ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ရုပ္ႁကြေတြမွာ ပုဂံစာနဲ႔ အမွတ္စဥ္ထိုးထားပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္စီးေနတာကို ႏွေျမာစရာေကာင္းေအာင္ ေတြ႕ရပါတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္ကိုေတာ့ အဂၤလိပ္မင္း လက္ထက္ကတည္းက အဂၤေတသရြတ္ကိုင္ထားပါတယ္။

 

အေရွ႕ဖက္လိပ္ဘုရား...

ဖက္လိပ္ဘုရားထဲက ေခါင္မိုး အဂၤေတ ေပါင္းကူးလက္ရာ...

အေနာက္ဖက္လိပ္ဘုရား...

အေနာက္ဖက္လိပ္ဘုရားကေတာ့ အေရွ႕ဖက္လိပ္ထက္ ထုထည္ပိုႀကီးသလို ဥာဏ္ေတာ္လည္း ပိုျမင့္ပါတယ္။ ဒီဘုရားထဲက ရုပ္ႁကြေတြက အပ်က္အစီးပိုမ်ားပါတယ္။ သမိုင္းစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ဖက္လိပ္နားေတာင္းနဲ႔တူတာမို႔ ဒီဘြဲ႕ေတာ္အမည္ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အရင္က ဘုရားေအာက္ေျခေတြမွာ ေျမသားေတြျပည့္ေနတာေၾကာင့္ ေအာက္မွာ လိုဏ္ဂူရွိမွန္းမသိခဲ့ဘဲ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လို႔ တူးေဖာ္ၾကည့္ၾကမွ ဒီရုပ္ႁကြေတြျပည့္ေနတဲ့ လိုဏ္ေတြကို ေတြ႕ရတာပါ။ ဒီဘုရားႏွစ္ဆူမွာရွိတဲ့ အုပ္ရိုးအသြားေတြကို ေလ့လာၾကည့္ၿပီး အရင္ေခတ္ေတြက ဒီႏွစ္ဆူကို အုတ္ရိုးေစာင္းတန္းနဲ႔ ဆက္ထားမယ္လို႔လည္း ယူဆပါတယ္တဲ့။ အေနာက္ဖက္လိပ္ဘုရားမွာ ငရဲခန္းရုပ္ႁကြတစ္ခုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။

 ဖက္လိပ္ဘုရားထဲက စဥ့္ကြင္းေတြ...

မသမာသူေတြရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ အခိုးခံရတဲ့ စဥ့္ကြင္းေနရာလပ္ေတြ...

ဖက္လိပ္ဘုရားထဲက ငရဲခန္းရုပ္ႁကြ...

တစ္ခု၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက ဒီဘုရားကို တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ေလက ဘုရားမွန္းမသိဘဲ ပုဂံေခတ္က ေထာင္လို႔ယူဆေနၾကတာပါတဲ့။ တခ်ဳိ႕ကားသမားေတြက ဒီေရွ႕ေရာက္ရင္ ခရီးသည္ေတြကို ပုဂံေခတ္ကေထာင္ႀကီးလို႔ ခရီးသည္ေတြကို ရွင္းျပၾကတယ္လို႔ အဲဒီဘုရားက ၀န္ထမ္းက စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္ဆို ဘုရား၀န္းေရွ႕မွာ ဘုရားဘြဲ႕ေတာ္ကို ဆိုင္းဘုဒ္တပ္ထားရင္ အခုလိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္းရွင္းျပေတာ့ အထက္က လုပ္ခြင့္မေပးလို႔ပါတဲ့။ အထက္က ခြင့္မေပးတာနဲ႔ပဲ ေစတီေတာ္ႏွစ္ဆူခမ်ာ ေထာင္ျဖစ္ရရွာပါေတာ့တယ္။ 

ဖက္လိပ္ဘုရား အတြင္းပရ၀ုုုဏ္...

ပ်က္စီးေနတဲ့ ငါးရာ့ငါးဆယ္ စဥ့္ကြင္းေတြ...

ဖက္လိပ္ဘုရားတြင္းမွာ အမွတ္တရ...

ရွင္းျပတဲ့ ၀န္ထမ္း(ရြာသားထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို တာ၀န္ေပးထားတာပါ။ ခမ်ာမွာ ယူနီေဖာင္းအသာထားလို႔ အေပၚအက်ၤီေတာင္ မပါရွာပါ) ကို ေက်းဇူးတင္တာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ၂၀၀၀ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဘာမဆို ေစတနာပါလြန္းတဲ႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ လက္ခ်က္ပါ။

ညီညီညာညာရွိေနတဲ့ စဥ့္ကြင္းစီ နံရံ...

 ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ေတာ္တစ္ခု...

  

ေစတီႏွစ္ဆူကေန အျပင္ထြက္ၿပီး ျမစ္ဆိပ္ဘက္ထြက္အလာမွာ ဇီးကြက္စိန္ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တိုင္ကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ဇီးကြက္စိန္ဆိုတာ ပီက်ဴထရီဂလင္း ေဖာက္ျပန္တဲ့ေရာဂါေၾကာင့္ အရပ္ ၇ေပေက်ာ္ျဖစ္လာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးပါ။ အစားႀကီးလြန္းတာကို ေလာက္ငေအာင္ မေကၽြးႏိုင္တာေၾကာင့္ ေသရတယ္လို႔ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ သူ႔အရိုးစုကိုေတာ့ မႏၲေလးေဆးေက်ာင္းက ျပတိုက္မွာ ျပထားတာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႔မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ႔အရိုးစုနားသြားကပ္ရင္ သူ႔ရင္ညြန္႔ရိုးနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေခါင္းနဲ႔ တစ္တန္းထဲပါ။ သူ႔ေခါင္းက မ်က္ႏွာက်က္ထိလုမတတ္ျဖစ္တဲ့ အထိ အရပ္ျမင့္လွပါတယ္။

 

ဇီးကြက္စိန္အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တိုင္... 

ဧရာ၀တီျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္သြားရင္း ဓာတ္ပံုတစ္ခ်ဳိ႕ရိုက္ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ငါးေၾကာ္ေတြေရာင္းေနတာကို ေတြ႕တာေၾကာင့္ ထိုင္စားျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္အရသာရွိတဲ့ ငါးေၾကာ္ပါ။ အေၾကာ္တစ္ခုမွာ ငါးသံုးေကာင္ပါၿပီး ခ်ဳိေနေအာင္ အရသာရွိပါတယ္။ တစ္ပြဲလံုးကုန္ေအာင္ စားပစ္လိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ၁၀၀၀ ပဲက်ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္က်မယ္လို႔ထင္ထားမိတာေၾကာင့္ ေစ်းသက္သာတာကို တအံ့တၾသျဖစ္ယူုရပါရဲ႕။ 

ဧရာျမစ္ကမ္းက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ငါးေၾကာ္...

စားေသာက္အၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ေလာကနႏၵာေစတီေတာ္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ပုဂံမွာရွိတဲ့ စြယ္ေတာ္ေလးဆူထဲက တစ္ဆူအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ ေစတီေတာ္ပါ။ ဧရာျမစ္ကမ္းမွာ တည္ထားတာမို႔ တည္ေနပံုေတာ္ေတာ္ လွပါတယ္။ ရႈခင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ျပင္ေတာ္က်ယ္ၿပီး ေက်ာက္ျပားအျပည့္စီထားတာေၾကာင့္ အရိပ္မရွိေတာ့ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ မ်က္ရည္က်မတတ္ပူတဲ့ဒဏ္ကိုေတာ့ ႀကိတ္မွိတ္ခံရပါတယ္။ 

ေလာကနႏၵာအတက္လမ္း...

ရင္ျပင္ေပၚက ဇရပ္တစ္ခုမွာ ထိုင္နားေနၾကတုန္းမွာ ကေလးတစ္ေယာက္က သဲပန္းခ်ီကားေတြလာေရာင္းပါတယ္။ အေသးတစ္ကားကို ၇၅၀၀ ပါတဲ့။ ေက်ာင္းစရိတ္ရေအာင္ ေရာင္းတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ အေၾကာင္းသိေနတာေၾကာင့္ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ စကားလွေအာင္ ေျပာၿပီး အသာထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေစတီေတာ္ကုန္းကအဆင္းမွာ အမွတ္တရပစၥည္း ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာ အပူဒဏ္ကာကြယ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ကို ဦးထုပ္တစ္လံုးစီ၀ယ္ေဆာင္းရပါတယ္။ တန္မတန္ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ပူေလာင္လွတဲ့ ေနျပင္းဒဏ္ကို အခ်ိန္မီကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔က အေရးႀကီးေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ထေနာင္းပင္ႀကီးေတြ ေပါမ်ားတဲ့ေဒသျဖစ္တာမို႔ အရိပ္အာ၀ါသကေတာ့ အင္မတန္ေပါပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ က်တ္တီးကုန္းေလာက္ေတာ့ ပူပူေလာင္ေလာင္မဟုတ္ပါ။

 

ေလာကနႏၵာ...

ေလာကနႏၵာေပၚကျမင္ရတဲ့ ခ်စ္ေသာဧရာ၀တီ...

ေလာကနႏၵာေစတီေတာ္ေျခရင္းကဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ ဓာတ္ပံုေဘာင္နဲ႔ ဖုန္းတင္တဲ့စင္ေလးေတြ...

ေလာကနႏၵာအနီးက ေရကန္...

ေရခ်မ္းစင္နဲ႔ အိမ္ရွင္မ...

လာလမ္းအတိုင္းျပန္လာၿပီး တည္းခိုရိပ္သာျပန္အေရာက္မွာေတာ့ ပန္ကာခန္းမွာ ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို အဲကြန္းခန္းထဲ ျပန္ေရႊ႕ယူရပါတယ္။ အခန္းအက်ယ္ အတူတူပါ။ တီဗီေလးတစ္လံုးေတာ့ အပိုပါပါတယ္။ အဲကြန္းကလည္း ေရွးေဟာင္းပစၥည္းဆန္ဆန္ Door type ျဖစ္တာမို႔ ထင္သေလာက္ေတာ့ မေအးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပန္ကာတစ္လံုးပါ အပိုတပ္ေပးထားပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါထြက္တဲ့ ခရီးမွာ သက္ေတာင့္သက္သာေလးေတာ့ ေနခ်င္ေသးတာမို႔ အဲကြန္းခန္းပဲ ယူျဖစ္ပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ အျပင္ထြက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြ႕တဲ့စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ညစာစားျဖစ္ပါတယ္။ ငါးေခါင္းဟင္းရည္ ၁၅၀၀ ပြဲေသးတစ္ပြဲ၊ ၀က္ကုန္းေဘာင္ ၃၀၀၀၊ ထမင္း ၁၀၀၀၊ ျမန္မာဘီယာ ႏွစ္ပုလင္း ၄၀၀၀ စုစုေပါင္း ၉၅၀၀ ေခ်ာပါတယ္။ ေစ်းႀကီးလြန္းတာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးေတြမွာ မစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္သြားတဲ့ အထိပါ။

တည္းခိုရိပ္သာအတြင္းပိုင္း...

တည္းခိုရိပ္သာကို ၉နာရီေလာက္ျပန္ေရာက္ၿပီး ည ၁နာရီခြဲမွာ မန္ယူ၊ ခ်ယ္လ္ဆီးပြဲကို အားေပးျဖစ္ပါတယ္။ အခန္းမွာ တီဗီထားေပးေပမယ့္ ေအာက္စက္ေတာ့ မရွိပါ။ တစ္ခန္းကို စေလာင္းတစ္လံုးမဟုတ္ဘဲ ႀကိဳးသြယ္ထားတာမို႔ ေကာင္တာကလူၾကည့္သမွ်ပဲ ကိုယ္တို႔ၾကည့္ရပါတယ္။ စေလာင္းကလည္း ၈ ေပစေလာင္းေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာမွလည္း ၾကည့္စရာမရွိပါ။ သူၾကည့္သမွ်ထိုင္ၾကည့္ရင္း မနက္ ၄နာရီသာသာမွပဲ အိပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ လြမ္းေမာဖြယ္ ပုဂံရဲ႕ပထမညကေတာ့ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း ကုန္သြားတယ္လို႔ေျပာရင္ ကဗ်ာဆန္ေတာ့မယ္မထင္ပါ။

စာႁကြင္း။

ခရီးသြားမွတ္တမ္းဆိုတာ ဓာတ္ပံုေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔တင္ရတဲ့ သဘာ၀ရွိတာေၾကာင့္ ပုဂံခရီးမွာရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပံုေပါင္းမ်ားစြာထဲက ပို႔စ္နဲ႔ လိုက္ဖက္မယ္လို႔ယူဆတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ေရြးၿပီးတင္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္နက္ရွင္အားနည္းေနသလို ဓာတ္ပံုေတြကလည္း ဖိုင္ဆိုဒ္ႀကီးေနတာေၾကာင့္ ၁၂ နာရီထိုးေလာက္ကတည္းက တင္ေနတဲ့ ဒီပို႔စ္ဟာ မနက္ ၄နာရီထိုးမွပဲ ၿပီးပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုဂံကိုခ်စ္ၾကသူမ်ား၊ ပုဂံကိုလြမ္းေမာတမ္းတၾကသူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္အရ အလြမ္းေျပ၊ အတမ္းတေျပေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔သိရရင္ ေက်နပ္ေနမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း...။   ။