ေထာင္းလက္စနဲ႔ ဆက္ေထာင္းျခင္း . . .

ခႏၶာကိုယ္အေၾကာင္းေရးလိုက္မိတဲ့ 

ပထမတက္(ဂ္)ပို႔(စ္) တစ္ပိုင္းအၿပီးမွာ ေပါင္က်ိန္းသြားတာေၾကာင့္ သံုးေလးရက္ေလာက္ အနားယူလို္က္ရရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေထာင္းလက္စနဲ႔ ဆက္ေထာင္းရမယ့္ တာ၀န္တစ္ရပ္ေၾကာင့္ က်န္ေနေသးတဲ့ တက္(ဂ္)ေခါင္းစဥ္ေတြကိုလည္း ဆက္ၿပီးေရးရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္ မသူေတာ္ဆက္လုပ္လိုက္ရျပန္ပါၿပီ။ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္ လူၾကားလို႔မွမေတာ္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြပါသြားရင္လည္း ကိုယ္ဖတ္သမွ်ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာထားဖို႔၊ ဦးဟန္ၾကည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး၊ ေမာင္းထုမေၾကာ္ျငာဖို႔ အေၾကာင္းခံနဲ႔ အရင္ေတာင္းပန္ထားပါရေစဦး။ 

ေၾကာ္ျငာေကာင္းၾကတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ခ်စ္စရာ၊ ၾကည္ညဳိစရာ အင္မတန္ေကာင္းလွစြာေသာ ဂုဏ္ပုပ္( ဂုဏ္ပုဒ္ မဟုတ္ရွာပါ )ေတြကို ေဟာလိ၀ုဒ္က James Cameron, Martin Scorsese, Steven Spielberg  စတဲ့ ဒါရိုက္တာ အေက်ာ္အေမာ္ႀကီးေတြ သတင္းရသြားရင္ျဖင့္ မင္းသားတင္ရိုက္မွာ စိုးရိမ္ရတာေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီလိုသာ မင္းသားတင္ရိုက္လိုက္ရင့္ ေဟာလိ၀ုဒ္ ရုပ္ရွင္သမိုင္းေၾကာင္းမွာ သရဲဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ မိတ္ကပ္အကူမလိုဘဲ ပထမဆံုးသရုပ္ေဆာင္သြားေသာ ျမန္မာျပည္မွ ဦးဟန္ၾကည္ ဆိုၿပီး စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ျပဴးတူၿပဲတဲ ပါကုန္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ယားလို႔ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမကုတ္အားရွာတဲ့ ဆားပုလင္းဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ Paparazzi ေတြရန္က ပုန္းေနရမွာကို စိုးရိ္မ္ရေသးတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ကိုင္း…နိဒါန္းနဲ႔တင္ ေပမရွည္ေတာ့ဘဲ ေဖာ္လက္စေလးကိုပဲ ဆက္ေဖာ္ၾကပါစို႔ရဲ႕…

( ၂ ) အျပဳအမူ  

အျပဳအမူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ငယ္ဘ၀နဲ႔ လက္ရွိဘ၀လို႔ ႏွစ္ပိုင္းခြဲမွ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြကို ႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါလား။

ငယ္ဘ၀ဆိုတာကို လူမွန္းသူမွန္းသိတဲ့အရြယ္ကစလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္အထိ သတ္မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ရင္ လူႀကီးျဖစ္ၾကေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆိုတာ ကေလးႀကီးသာသာပဲ ရွိၾကပါေသးတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ မုန္႔ဖိုးေတာင္းၿပီး ေက်ာင္းသြားရတာခ်င္းအတူတူမို႔ အေျခခံပညာအဆင့္ေက်ာင္းသားနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဟာ ဘ၀ခ်င္းလည္း သိပ္ေတာ့မကြာျခားလွေသးတာလည္း မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ႀကံဳဖူးၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ (ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို မသိမသာဲ စိတ္၀င္စားတာနဲ႔ အင္တိုက္အားတိုက္ စိတ္၀င္စားတာက လြဲရင္ေပါ့ေလ…)

( က ) ငယ္ငယ္တုန္းက

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကေလးေလးေပါ့လုိ႔ေျပာရင္ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီးေမတၱာပို႔ၾကမွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။ 

ဒါေပမယ့္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ဆိုတဲ့ ကေလးေလးက သူမ်ားတကာနဲ႔မတူဘဲ အင္မတန္မွ ဇီဇာေၾကာင္ပါတယ္။ တျခားကေလးမ်ားလို ခ်ီတာပိုးတာ၊ ယုယတာကို နည္းနည္းမွမႀကဳိက္ပါ။ ပုခက္ထဲမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္မကေလးစုပ္ရင္း ပုခက္အမိုးကို ေမာ့ၾကည့္လို႔ ဘာေတြႀကံမွန္းမသိဘဲ ၿငိမ္ေနတတ္တာေၾကာင့္ အိမ္မွာကေလးရွိတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိရေလာက္ေအာင္ သေဘာေကာင္းခဲ့ပါသတဲ့။ ေတာ္ရုံနဲ႔ငိုခဲတာေၾကာင့္ မိဘမ်ားလည္း အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ပါသတဲ့။ ( အမွန္ကေတာ့ ငိုရမွာေတာင္ ပ်င္းတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္…)

စကားေျပာတတ္ကာစအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေကာက္ခ်ီလိုက္ရင္ “ သားသားပါစီ…ေနပါစီ ”  လို႔ မပီကလာပီကလာေျပာရင္း တစ္ကိုယ္ရည္လြတ္လပ္ခြင့္ Privacy ကို အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ကေလးဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အခ်ီအပိုး၊ အယုအယ တစ္ခါမွ လုပ္စရာမလုိတာေၾကာင့္ ခ်စ္ၾကခင္ၾကတဲ့ အမ်ဳိးအေဆြေတြလည္း အင္မတန္မွ ေပါခဲ့ပါတယ္။ ( ႀကီးမွ ေပါင္းၿပီး ဆိုးမွာကို မသိၾကေသးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္…)

စာနည္းနည္းဖတ္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း ေတြ႕ကရာ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ ကုပ္ၿပီး စာဖတ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ျခားကေလးေတြလို အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ ကစားခုန္စားလုပ္ဖို႔လည္း ၀ါသနာမပါခဲ့ပါ။ ဗလေသးေတာ့ အႏိုင္က်င့္ခံရမွာကို စိုးရိမ္တာေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ မေနတတ္တာပါပဲ။ စာဖတ္ရတာၿငီးေငြ႔လာရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္းပဲ ကစားေလ့ရွိပါတယ္။ ေဘာလံုးတစ္လံုးယူၿပီး နံရံကို တအုန္းအုန္းနဲ႔ နာရီ၀က္သာသာေလာက္ ကန္လိုက္ရင္ ကစားျခင္းကိစၥၿပီးပါေတာ့တယ္။ ဒါမွ အားမရေသးရင္လည္း ေတြ႕ကရာ တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းေကာက္ကိုင္ၿပီး ျမင္ဖူးသမွ် တရုတ္သိုင္းကားထဲက သိုင္းကြက္ေတြကို က်င့္သလိုလိုနဲ႔ ေတာင္ေအာ္ေျမာက္ေအာ္ ေအာ္ၿပီး ခုန္လိုက္ေပါက္လိုက္ လုပ္္တာကလည္း ေမာင္ဟန္ၾကည္ေလးရဲ႕ စိတ္ႀကိဳက္ကစားနည္းထဲမွာ ပါပါေသးတယ္။ အစစအရာရာ စည္းစနစ္က်တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးက ကစားစရာအရုပ္ တစ္ခါမွ ၀ယ္မေပးခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ရႊံ႕ေစးနဲ႔ အရုပ္ေတြလုပ္ၿပီးလည္း ကစားခဲ့ရပါတယ္။ ( အရုပ္ေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ ကစားေနၾကတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြကို ျပန္ျမင္ရေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေဒါပြၿပီး ကေလးျပန္ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိပါေသးရဲ႕…)

ေလးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာေတာ့ ဆယ္တန္းမွာ စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာယူတဲ႔ အေဒၚျဖစ္သူရဲ႕ “ ျမန္မာစာ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္း ” စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး ကဗ်ာမေတာက္တေခါက္စေရးရာကေန ပိုး၀င္သြားတာမို႔ အားရင္အားသလို ကဗ်ာထိုင္ေရးေနတတ္တာေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္းကိစၥဟူသမွ် ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့ပါ။ အားရင္အားသလို စာဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ ကဗ်ာေရးခ်င္ေရးေနတတ္တာေၾကာင့္ လူႀကီးေတြ အျမင္ကတ္စရာေကာင္းတဲ့ လူႀကီးေပါက္စကေလး အျဖစ္နဲ႔ လူလားေျမာက္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ကေလးဘ၀ကတည္းက ပြဲလမ္းသဘင္ကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ ကိုယ့္အိမ္နားမွာ လာကတဲ့ဇာတ္ပြဲကိုေတာင္ သြားမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးေပမယ့္ လူေတြၾကားမွာ တိုးေ၀ွ႕သြားရမွာကို စိတ္ပ်က္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ( ရုပ္မလွတာကို ရြာလည္ၿပီး မျပခ်င္တာေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ထင္ပါတယ္…)

အဲဒီေလာက္ တစ္သီးပုဂၢလဆန္ဆန္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးကို သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားက အင္မတန္မွ ေလးစားၾကတာေၾကာင့္ ေလးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ကစလို႔ အတန္းစဥ္အတိုင္း အတန္းေခါင္းေဆာင္ေျမွာက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔မတူတာေၾကာင့္ အထင္ႀကီးတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ ( ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးကလည္း ထူးခ်င္ထူး…မထူးခ်င္လည္း ရူးဆိုတဲ့ ဒီဇိုင္းထဲမွာ ပါေနေပသကိုး…) အတန္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေပးသမွ်တာ၀န္ကို မေက်ေက်ေအာင္၊ မေကာင္းေကာင္းေအာင္ လုပ္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဆရာမထုတ္ေပးတဲ့ေငြအျပင္ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးပါမေလာက္လို႔ မိဘေတြဆီမွာပါ ျပန္ေခ်းယူရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းကလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားလွပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အက်င့္စရိုုက္ေတြကို သိတာေၾကာင့္လည္း အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ၀န္ထမ္းမလုပ္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ ရပ္တည္ဖို႔ ေရြးခဲ့ရပါရဲ႕။ ၀န္ထမ္းလုပ္လို႔ အရာရွိ၊ အရာခံမ်ားျဖစ္သြားရင္လည္း မ၀ါးတတ္၊ မၿမဳိတတ္ဘဲ ဘာမဆို ေကာင္းခ်င္တဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ လုပ္ေနျဖစ္ရင္ အထက္ကလည္း မၾကည္၊ ေအာက္ကလည္း အစာမေက်ျဖစ္ၿပီး ဒုကၡနဲ႔ လွလွေတြ႕လို႔ လွလွပါ ရြာျပန္ရမယ့္ကိန္းဆိုက္မွာ ေသခ်ာေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ခပ္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ကတည္းက ဘာမဆို မတန္ရင္ မယူတတ္ေအာင္ မိဘေတြက က်င့္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ ဘယ္အရာကိုမွ သူတစ္ပါးဆီက အလကားမလိုခ်င္ခဲ့ပါ။ တစ္ခုလိုခ်င္၊ တစ္ခုေပးရမယ္ဆိုတဲ့မူကိုပဲ လက္ကိုင္ထားၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ေလးရဲ႕ မိဘေတြက မုန္႔ဖိုးေငြကိုေတာင္ အလကားေပးတဲ့ မိဘေတြမဟုတ္ပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရခပ္၊ ထင္းခြဲ၊ ၿခံရွင္းတာေလာက္ကေတာ့ လုပ္ခိုင္းၿပီးမွ မုန္႔ဖိုးေပးတဲ့ မိဘေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေငြကိုတန္ဖိုးထားတတ္တဲ့အက်င့္ကိုပါ ရခဲ့ပါတယ္။ ( တန္ဖိုးမထားဘဲေနရိုးလား…တစ္က်ပ္တစ္ျပားရဖို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေခၽြးဒီးဒီးက်ခံၿပီး လုပ္ထားရတာကိုး…) ဒါတင္မကေသးဘဲ မခိုးရ၊ မညာရတဲ့ ဘယ္အလုပ္ကိုမဆို မရွက္မေၾကာက္လုပ္ရဲေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ေပးတာကို ခံခဲ့ရတာေၾကာင့္ သမၼာအာဇီ၀က်တဲ့ ဘယ္အလုပ္ကိုမဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက လုပ္ရဲကိုင္ရဲခဲ့ပါတယ္။ ( ဒါေၾကာင့္ေပါ့… ႀကီးလာတဲ့အခါ ၀န္ထမ္းမလုပ္ရဲတာ…)

တကၠသိုယ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေပါင္းအသင္းမရွိတဲ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ျပင္ဖို႔ရည္မွန္းခ်က္ ဧရာမႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းနဲ႔ အေပါင္းအသင္းလုပ္ခဲ့ရာမွာ ပထမႏွစ္က သူငယ္ခ်င္း ၁၅၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူမ်ားရင္၊ ေလမ်ားၿပီး သူမ်ားစိတ္နဲ႔ကိုယ့္ကိုယ္ လုပ္ရျပန္တာကို စိတ္ညစ္လာေတာ့တာေၾကာင့္ ဒုတိယႏွစ္ကစၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေရြးၿပီးေပါင္းရာမွာ လက္ေရြးစင္သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ( ေကာင္းလိုက္တဲ့ လက္ေရြးစင္ေရြးနည္း…ဆန္ကာတင္ေရြးတဲ့ ဆန္ကာက ဆင္ေတာင္ ကၽြံေလာက္ေအာင္ က်ဲတယ္ထင္ပါရဲ႕…၁၅၀ မွာ သံုးေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔…။ ကိုင္း…ရည္းစားတစ္ေထာင္ကေန လင္ေကာင္တစ္ေယာက္ေရြးဖို႔ အခက္အခဲျဖစ္ေနၾကကုန္ေသာ ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီအေပါင္းတို႔ ဆန္ကာတင္ေရြးနည္း နိႆရည္းကို ဦးဟန္ၾကည္ထံတြင္ နည္းယူၾကပါကုန္… )

ေၾကာင္ဖမ္းဆရာေတာ္ပံုျပင္ကို ေခါင္းစဥ္တည္ၿပီး ပို႔(စ္)ေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ေအာင္ အင္တိုက္အားတိုက္ ေရးတတ္လြန္းတဲ့ တံုးဖလားသူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္ (ပန္းရနံ႕) ကို အားက်မိတာေၾကာင့္ အျပဳအမူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ တက္(ဂ္)ပို႔(စ္)ကိုလည္း အပိုင္းပိုင္းျဖစ္ေအာင္ခြဲစိတ္လို႔ ( ေခတ္စားေနတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားလို ) အခန္းဆက္တက္(ဂ္)ပို႔(စ္) ျဖစ္ေအာင္ ေရးေတာ့မွာမို႔ ဖတ္ရင္းကေန ၿငီးေငြ႕ေတာ္မူၾကရင္လည္း လြန္တာရွိက ၀ႏၵာမိလုပ္ရင္း လူႀကီးမျဖစ္တျဖစ္အရြယ္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အျပဳအမူနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တက္(ဂ္)ပို႕(စ္)အဆက္ကို စိတ္မရွည္လက္မရွည္ ဆက္ၿပီးအားေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံသမႈ ျပဳလိုက္ရပါေၾကာင္း…။   ။