ခ်ီေလတဲ့ခ်ီေလ ( ၁ ) . . .

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ 

ပုဂၢလဓိဌာန္စိတ္ကူးအရဆိုရင္ လူအုပ္အုပ္၊ လူရႈပ္ရႈပ္ရွိတဲ့ ေနရာမ်ားကို အင္မတန္မွ စိတ္ကုန္သေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ခ်စ္လွစြာေသာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဦးဟန္ၾကည္အျပင္ထြက္မွ ေနာက္ေတာ္ပါးက တဖ၀ါးမခြာလိုက္ရရွာသူ ျဖစ္ျပန္တာေၾကာင့္ “ မိန္းမရိုေသ၊ အသက္ရွည္ ” “ မိန္းမရွိခိုး၊ သြားမက်ဳိး ” မူကို အျပည့္အ၀လိုက္နာၿပီး သႀကၤန္တြင္းမွာ ခရီးတိုထြက္ဖို႔ မခ်ိသြားၿဖဲနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ရပါေရာလား။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္လို႔ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ တကယ္တန္းက မဒမ္ဟန္ၾကည္ တင္သြင္းလာတဲ့အဆိုကို “ ဟုတ္ကဲ့…ေအးပါ ” လို႔ အယာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရတာကလား။ အို…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူသိတာမွတ္လို႔၊ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္သူေနရာကေန တစ္ျပားသားမွမေလွ်ာ့၊ အႏွီရာထူးကေန တစ္ဖ၀ါးသားမွကို ေနာက္မဆုတ္။ ေတဇာ ( လေရာင္လမ္း )ရဲ႕ စာသားအတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့

 “ နံရံမွာေက်ာမွီရင္း တစ္လက္မမွ ေနာက္မဆုတ္ႏိုင္ျခင္းအေၾကာင္း အထပ္ထပ္ျငင္းမယ္ ” ေပါ့။ ကိုင္း ဒီေတာ့လည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္တင္သြင္းသမွ် အဆိုဟူသမွ်ကို ဟုတ္ကဲ့…ေအးပါ လုပ္တဲ့ ဧရာမရာထူးပိုင္ရွင္ႀကီး ဦးဟန္ၾကည္ပါတဲ့။

အခါတို္င္း ည ၂ နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္မွ အိပ္ယာ၀င္တတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာလည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္က အိပ္ခန္းထဲကထြက္ထြက္ၿပီး  ခရီးသြားမယ့္ မနက္ခင္းမွာ ေစာေစာမထႏိုင္မွာကို စိုးရိမ္တယ္ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းလက္နက္နဲ႔ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွက္တာနဲ႔ပဲ သႀကၤန္အႀကဳိေန႔ညမွာေတာ့ ၁၂ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွာပဲ အိပ္တန္းတက္ခဲ့ရပါသတဲ့။ အႏွီလိုနဲ႔ သႀကၤန္အက်ေန႔မွာပဲ စီးေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို ဇက္ခြံ႕၊ အစာေကၽြး ( အင္ဂ်င္၀ိုင္လဲ၊ တာယာေတြစစ္၊ ဆီထည့္ ) ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မိုင္တစ္ရာနီးပါးခရီးကို ကိုယ့္ျမင္းကိုယ္စိုင္း ( ဟုတ္ေပါင္ ) ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီးၿပီး ခရီးျပင္းႏွင္ၾကပါေလေရာ။ ေရတစ္ဖလားနဲ႔ မေနမနားေသာင္းက်န္းမယ့္ သေကာင့္သား၊ သေကာင့္သမီးေတြရန္ကို ေၾကာက္တာေၾကာင့္ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွာ ထြက္လာခဲ့ၾကတာမို႔ ခရီးအစမွာ ေရပက္ခံရတဲ့ ျပႆနာေတာ့ ကင္းေပသေပါ့။ သြားရတဲ့ခရီးက ေတာင္ဆင္းလမ္းၾကမ္းႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရပက္မယ့္သူမရွိတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့ေလ။

 ေတာင္ေပၚလမ္းကလည္း ၾကမ္းခ်က္ကေတာ့ ေက်ာက္ခဲၿမဳိသြားရင္ေတာင္ အစာေက်ေကာင္းရဲ႕။ ဟန္းနီးမြန္းထြက္သလို တယ္ၿပီးရင္ခုန္ရသကိုး။ မခုန္ဘဲေနပါရိုးလား အႏွီေလာက္လမ္းၾကမ္းၾကမ္းမွာ ခ်ဳိင့္ေတြခြက္ေတြ တင္းၾကမ္းရွိေနျပန္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လူေတာင္ သိပ္ထိခ်င္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ ဂ်ဳံးခနဲ၊ ဂ်ဳိင္းခနဲဆိုရင္ လူေတြကို ေျမာက္တတ္သြားတဲ့အထိ။ ဒီၾကားထဲမွာ ေတာင္ေပၚလမ္းက်ဥ္းရဲ႕ ေဘးတစ္ဘက္က ေအာက္ေျခကိုမျမင္ရတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးေတြကိုၾကည့္ေနရတာကလည္း သည္းထိပ္ရင္ဖိုစရာေကာင္းေသး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတာင္ေအာက္ကတက္လာေနတဲ့ ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြ၊ ခရီးသည္တင္ကားႀကီးေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ဆံုရင္ ေခ်ာက္ေဘးကို ကပ္ႏုိင္ကမွ်ကပ္ၿပီး ေရွာင္ေပးရတာမို႔ ေျခတစ္ခ်က္ေခ်ာ္တာနဲ႔ ေ၀ဟင္ခရီး ေလယာဥ္စီးၿပီး ေခ်ာက္ထဲကို ဖရီးေဖာက်ၿပီသာမွတ္။ ကိုင္း ဘေလာ့ဂါစံုတြဲမ်ား တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရင္ခုန္ခ်င္ၾကရင္ျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လမ္းစဥ္သာလိုက္ေပေရာ့။

လမ္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့ေနရာ...

လမ္းၾကမ္းၾကမ္းမွာ တပင္တပန္းေမာင္းရတဲ့ၾကားမွာ ေတာင္အဆင္းလမ္းတစ္၀က္က စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ျပႆနာက တက္လိုက္ေခ်ေသးရဲ႕။ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရဲေမဖက္တီးမတစ္ေယာက္က မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို မွတ္ပံုတင္စစ္ပါေလေရာ။ သႀကၤန္တြင္း ဟိုနားသည္နား ခရီးသြားရတာေတာင္ မပုတင္ကို ဖင္ၾကားညွပ္သြားရတဲ့ အျဖစ္ကို စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ သူေတာင္းတဲ့ မပုတင္ ထုတ္ေပးျပန္ေတာ့ အႏွီဂန္းမက မဒမ္ဟန္ၾကည္ကို ဘယ္မွာေနသလဲလို႔ ရစ္ျပန္ပါေရာ။ မဒမ္ဟန္ၾကည္မွာက ျပည္မမပုတင္နဲ႔မဟုတ္လား။ ဒီၿမဳိ႕မွာပဲ ေနပါတယ္လို႔ မဒမ္ကေျဖျပန္ေတာ့ ပံုစံ ၁၀ ပါသလား လုပ္ျပန္ေရာ။ ၾကားၾကားသမွ် အရပ္ကတို႔ေရ ပံုစံ ၁၀ ႀကီးပါထည့္ၿပီး ခရီးသြားရမယ့္ကိန္းပါလား။ အႏွီေလာက္ရဲက်င့္ရဲႀကံနဲ႔ရစ္လာေတာ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္ ေဒါကန္ၿပီေပါ့။ ခရီးသြားရင္ ဘယ္သူက ပံုစံ ၁၀ ႀကီး အိတ္ထဲထည့္သြားလို႔လဲလို႔ ျပန္ေအာ္ပါေလေရာ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က မဒမ္ဟန္ၾကည္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ သူရို႕နားအျမန္သြားၿပီး “ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ၀န္ပါ…ဒါက ကၽြန္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီး ” လုပ္လိုက္မွ ဖက္တီးမလည္း ပါေတာပိတ္ပါေလေရာ။

အမွန္ေတာ့ မဒမ္ဟန္ၾကည္က ေဘာင္းဘီရွည္လည္း၀တ္လာ၊ ဒီဇိုင္းကလည္း လြင့္ေနျပန္ေတာ့ ယိုးဒယားဘက္ကမ္းက စက္ရုံမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး သႀကၤန္တြင္းမွာ ျပည္ေတာ္ျပန္လာတဲ့လူလို႔ ဖက္တီးမက ထင္ေနသကိုး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မပုတင္ ပါရင္ ၅၀၀ မပါရင္ ၁၀၀၀၊ တစ္ဖက္သားအူရင္အူသေလာက္ေဖ်ာင္မယ့္ သူေတာင္းစားေပၚလစီကို အသံုးခ်ဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ရစ္တာေပါ့ေလ။ ရႈတင္းတင္း မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ကိုလည္း ျမင္ေရာ သူေတာင္းစားခြက္ေပ်ာက္မယ့္ကိန္းဆိုက္ၿပီမို႔ စကားေရာေဖာေရာနဲ႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရေရာ ဆိုၾကပါစို႔။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေဒါကန္လို႔ မဆံုးဘူးေပါ့။ ကိုယ့္ေရွ႕က ကရင္အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီးစံုတြဲကိုေတာ့ မွတ္ပံုတင္ၾကည့္ၿပီး တစ္ေယာက္ငါးရာစီေတာင္းလို႔ ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါေရာ။ အႏွီ စံုတြဲဆိုရင္ ကရင္ျပည္နယ္သားေတြ စစ္သမွ ေရေတာင္မေရာေပါင္ဗ်ာ။ ကိုယ့္ျပည္နယ္တြင္းမွာ ဟိုနားသည္နား ခရီးသြားတာေတာင္ သူေတာင္းစားေၾကးေပးေနရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္နာစရာေကာင္းလုိက္သလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ စနစ္ေတြေျပာင္းၿပီဆိုေပမယ့္ ေသာက္က်င့္ေတြမေျပာင္းေသးတဲ့ အႏွီသူေတာင္းစားေတြကို ကင္မရာ၀ွက္နဲ႔ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး You Tube ေပၚတင္ရုံနဲ႔ အားမရဘဲ ေနျပည္ေတာ္ကိုလွမ္းၿပီးတိုင္ဖို႔ ဦးဟန္ၾကည္ ေမာင္းတင္ထားလိုက္ပါရဲ႕။ အႏွီေလာက္ ယုတ္ညံ့တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ သူမ်ားပိုက္ဆံကို အလြယ္တကူရခ်င္တဲ့ ဖြတ္ၾကားေတြ အလုပ္ျပဳတ္ကုန္မွပဲ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ထမင္းတစ္လုပ္စားဖို႔ ဘယ္ေလာက္တပင္တပန္း အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕သိၾကေပေရာ့။

ေကာက္ေသာလမ္းမွာ အသည္းတယားယား...

 

သူမ်ားတကာ  ၁နာရီခြဲသာသာေလာက္ေမာင္းရတဲ့ ေတာင္အဆင္းခရီးကို ၃ နာရီခြဲေလာက္ၾကာေအာင္ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိနဲ႔ အင္တိုက္အားတိုက္ေမာင္းၿပီး ေတာင္ေျခက ၿမဳိ႕ကေလးကို ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ေရာက္ပါေလေရာ။ အခ်ိန္က ေရပက္သန္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာထားႀကီးနဲ႔ လက္တယမ္းယမ္းလုပ္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေၾကာင့္ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတာ့ ေရအပက္မခံရဘူးေပါ့။ အႏွီမ်က္ႏွာမ်ုဳိးမထားရင္လည္း ဒီကေလးေတြ လက္ခ်က္နဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး လိုရာခရီးေရာက္ရင္ ေက်ာေတြေတာင္ ပါၾကေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ သူရို႕ဟာက တစ္ဖက္သားကို ေရရႊဲေအာင္ ပက္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ႏို႕ဆီခြက္၊ ေရသန္႔ဘူးေခါင္းျပတ္တို႔ထဲမွာ ေရထည့္ၿပီး “ ကိုင္းဟာ ” လို႔ ခြက္ေစာင္းခုတ္ၿပီး တစ္ဖက္သား အသားနာေရးကို ေရွ႕တန္းတင္ၾကသကိုး။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ရိုးရာသႀကၤန္စိတ္ဓာတ္။ အသားနာလို႔ ေဒါကန္ၿပီး ကေလးေတြကို ေအာ္ျပန္ရင္လည္း ထိုင္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ မိဘေတြက “ သႀကၤန္က်လို႔ ေရပက္တာ ဘာျဖစ္လဲ…ဘာလဲ…ညာလဲ ” နဲ႔ ရန္ေထာင္ဖို႔က အသင့္။ အင္း…ခ်င္းစကားပံုထဲကလို  ႏြားေနာက္က်ားက ႏြားက်ားပဲ ေမြးတာေပါ့ေလ။

ေတာင္ေျခၿမဳိ႕က မိတ္ေဆြအိမ္မွာ တစ္ေထာက္နားရင္း သူရို႕ေကၽြးတဲ့ မနက္စာတစ္နပ္ကို အားနာပါးနာနဲ႔ သြားၿဖဲနားၿဖဲ အားေပးရေသးရဲ႕။ ညာတကာနၪၥသဂၤေဟာ လို႔ ရွင္ေတာ္ဘုရားက ေဟာေတာ္မူရဲ႕ မဟုတ္လား။ ဒါနေလးေျမာက္သြားေအာင္ ဘုဥ္းေပးၿပီးျပန္ေတာ့ နာရီ၀က္သာသာေလာက္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားေရာေဖာေရာ လုပ္ၾကၿပီး ၁၂ နာရီထိုး ေနပူႀကဲႀကဲႀကီးမွာ ျပည္နယ္ၿမဳိ႕ေတာ္ ဘားအံရွိရာကို ခရီးဆက္ၾကရပါေတာ့တယ္။ နားရြက္ပါလံုတဲ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကိုယ္စီကို ေရွ႕မွန္ပါခ်ၿပီးေဆာင္း၊ မိုးကာအက်ႌကိုယ္စီ၀တ္၊ ေနကာမ်က္မွန္ ကိုယ္စီတပ္ၿပီး ပူျပင္းတဲ့ေနေရာင္ကို မ်က္စိလည္ေအာင္လုပ္၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က အာရုံေျခာက္ပါးလံုး မနားရေအာင္ သတိအျပည့္ထည့္ၿပီး လိပ္စပိနဲ႔ တစ္လိမ့္ခ်င္းေမာင္းလို႔ သႀကၤန္ခရီးျပင္းကို မၿပီးမခ်င္းသြားၾကေရာ ဆိုၾကပါစို႔။

ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေမာင္းလာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကိုျမင္တဲ့ သႀကၤန္ေပ်ာ္ငမူး ကာလသားမ်ားကေတာ့ ေရမပက္ဘဲ လက္ေရွာင္ၾကပါသတဲ့။ ( မယံုရင္ ပံုျပင္လို႔ မွတ္ၾကေပေရာ့ ) ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြကေတာ့ ဘာေကာင္၊ ညာေကာင္ဆိုတာ စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေရွ႕ကျဖတ္သြားရင္ ဗြမ္းလိုက္တာပဲမို႔ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အရႈံးေပးထားလိုက္ၿပီးေတာ့ သူရို႕ေတြ အမုန္းေကၽြးသမွ် ႏွလံုးေအးရပါေလေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေလးခါမွာ တစ္ခါေလာက္ပဲ ေရပက္ခံရတာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ ခံသာပါရဲ႕။ ဒီဘက္ေဒသမွာ ေရပက္ရုံတင္မကဘဲ သနပ္ခါးေရနဲ႔ မ်က္ႏွာကို သုတ္တာကေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသကိုး။ အႏွီေလာက္ ေရေပါတဲ့ ေဒသမွာ သနပ္ခါးသုတ္ေနတာကေတာ့ သနပ္ခါးက္ိုဗန္းျပၿပီး မိန္းကေလးေတြမ်က္ႏွာကို ကိုင္ခ်င္တဲ့ ဏွာက်င့္၊ ဏွာႀကံမို႔ သနပ္ခါးျမင္တာနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ မိုင္ကုန္တင္ၿပီး ေမာင္းေျပးပါေလေရာ။ အထီးျဖစ္ျဖစ္ အမျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ပါးကိုလာကိုင္တာကိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ဘယ္သေဘာက်လိမ့္တုန္း။     ။

ဆက္ပါဦးမယ္...

( ေတာင္ေပၚအဆင္းတုန္းက ကားရႈပ္ရႈပ္မွာ အသက္ကိုဖက္နဲ႔ထုပ္ၿပီး ေမာင္းဆင္းခဲ့ရတာမို႔ ဓာတ္ပံုမရိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူရွင္းရွင္းနဲ႔ ေမာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ အျပန္ခရီးမွာ ရိုက္လာတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုပဲ ပို႔စ္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ထည့္သံုးလိုက္ပါတယ္...)