သႀကၤန္အတက္ေန႔မနက္ ၅ နာရီမွာ ေတာင္တက္လမ္းၾကမ္းကို မေမာင္းတတ္ေမာင္းတတ္ေမာင္းၿပီး လာခဲ့တဲ့ စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ မနက္ ၈ နာရီခြဲမွာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ပါတယ္။
အတက္လမ္းကို အာရုံစိုက္ၿပီးေမာင္းခဲ့ရတာမို႔ လမ္းမွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားေတာင္မေျပာအားပါ။ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက်မွာ ေၾကာက္ရ၊ ေဘးေခ်ာ္ၿပီး ေခ်ာက္ထဲက်မွာေၾကာက္ရနဲ႔ တကယ့္ မဟာစြန္႔စားခန္းလို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ကားတန္းေတြဆင္းတဲ့ရက္မွာ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ခဲ့တာမို႔ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ ကားႀကီးေတြကိုေရွာင္ရတာလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္လွပါရဲ႕။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘးရန္ကင္းကင္းေမာင္းႏိုင္ခဲ့တာမို႔ငါကြလို႔လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီးၿမိဳ႕ထဲကိုရင္ေကာ့ၿပီးေမာင္း၀င္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခဏနားၾကၿပီး ၿမိဳ႕ကသႀကၤန္ကို လွည့္ၿပီးေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ေရရွားၿပီး ေရ၀ယ္သံုးရတဲ့ ေဒသျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရေပါေပါနဲ႔ေတာ့ မပက္ႏုိင္ၾကပါ။ အစစ၊ အရာရာစရိတ္ႀကီးလြန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့အျပင္ သႀကၤန္တြင္းဆိုေတာ့ ေစ်းေတြကေတာ့ ေခါင္ခိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ ရုိးရာပြဲေတြဆိုတာ ေငြကုန္ေၾကးက်ေတာ့ မ်ားလွပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္လံုးမွ တစ္ခါပဲႀကံဳရတဲ့ပြဲဆိုေတာ့လည္း မရွိရွိရာရွာႀကံလို႔ေပ်ာ္ၾကရရွာပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြ ေပါလြန္းတာေၾကာင့္ လမ္းေတြလည္းျပည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ေရပက္တဲ့လူနဲ႔ ေရပက္ခံသူေတြမမွ်တာေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ေရေတာင္မစိုခဲ့ပါ။ လူလည္းပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္လို႔ အိမ္ျပန္ၿပီးအားရပါးရအနားယူလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ေရာက္မွ တစ္ဘက္ကမ္းသြားၿပီး သႀကၤန္ေလ့လာေရးဆင္းမယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ပါ။
ေနာက္တစ္ရက္ သႀကၤန္အတက္ေန႔မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး နယ္စပ္ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီးကိုျဖတ္လို႔ ယိုးဒယားဘက္က မယ္ေသာ္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးကို စာေရးသူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေရာက္ၾကပါတယ္။ ကမ္းနားကေစ်းထဲ၀င္လို႔ window shopping လုပ္ၿပီး တံတားခ်ဥ္းကပ္လမ္းအဆံုးမွာ လုပ္ေနတဲ့ ေစ်းပြဲေတာ္ကို ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြကို ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ေရာင္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သႀကၤန္ေလ့လာရုံသာလာခဲ့တာမို႔ ဘာမွေတာ့မ၀ယ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ မ်က္စိအစာေကၽြးၿပီးေတာ့သာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ တံတားအနီးမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ လိုင္းကားေပၚတက္ၿပီး မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ဘက္ကိုေလ့လာေရးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားခက ၂၅ ဘတ္စီပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ၇၅၀ ေက်ာ္ပါတယ္။
ယိုးဒယားကေတာ့ လိပ္ေတြပါ ေဘးမဲ့လႊတ္ပါတယ္.....
တကယ္ေတာ့ မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ဆိုတာ နီးနီးေလးပါ။ ကားေပၚတက္ၿပီး ၁၀ မိနစ္သာသာေလာက္စီးလိုက္ရင္ ေရာက္သြားပါၿပီ။ လမ္းမွာေတာ့ ကားထဲကို ေရေတြတဗြမ္းဗြမ္း ပက္သြင္းတာခံရပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လို႕
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ရႊဲရႊဲစိုေနၾကပါေရာ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ျမန္မာေတြသာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေစ်းထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့လည္း ယိုးဒယားစကားသံထက္ ျမန္မာစကားသံ ပိုမ်ားေနပါေရာ။ ေစ်းႀကီးပိတ္ထားတာမို႔ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းဆိုင္ေတြတန္းစီၿပီးေရာင္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေစ်းထဲမွာရွိေနတုန္း ယိုးဒယားသီခ်င္းသံေတြ ဆူညံလာတာေၾကာင့္ လမ္းဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယိုးဒယားသႀကၤန္လွည့္လာတာကို ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲေတြ႕ရပါေရာ။ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ကားတန္းႀကီးနဲ႔အတူ ယိုးဒယား ကေလး၊လူႀကီးအရြယ္စံု ကခုန္ၿပီး လိုက္လာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီလူမ်ုဳိးေတြဟာ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေကြးေနေအာင္ကေနၾကတာ အားရစရာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ေရပက္ဖို႔ထက္ အလွျပၾကတာနဲ႔ ကတာခုန္တာကို ပိုၿပီး၀ါသနာထံုၾကဟန္တူပါရဲ႕။ရုိးရာ၀တ္စံုေတြ၀တ္ထားၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ကားေပၚမွာတင္ထားတဲ့ က်ားရုပ္ႀကီးေတြေပၚထိုင္လိုက္လာရင္း ပရိသတ္ကို အစြမ္းကုန္ၿပံဳးျပေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုးသာ ၿပံဳးျပေနရရင္ ပါးစပ္ေတာ္ေတာ္ေညာင္းရွာလိမ့္မယ္လို႔ မဆီမဆို္င္ေတြးမိပါေသးရဲ႕။ အရြယ္စံုယိုးဒယားေတြၾကားထဲမွာ ႏုိင္ငံျခားသားသံုးေလးေယာက္ပါကရင္း ခုန္ရင္းလိုက္လာတာေတြ႕ရပါေသးတယ္။ ဖိနပ္ဗလာနဲ႔ ကရင္းခုန္ရင္းပရိသတ္ေမတၱာပါ ရပ္ၿပီးခံယူေနတာေတြ႕ေတာ့ မရယ္ပဲမေနႏုိင္ပါ။ ေရာက္ရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနတတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
သူတို႔ဆီက သႀကၤန္အလွမယ္ေတြ.....
မဲ့ေဆာက္က သႀကၤန္အလွျပယာဥ္.....
သူ႔ခမ်ာေတာ့ သႀကၤန္တြင္းလည္း မအားရရွာ .....
တို႔လည္းကမယ္ ခ်န္မထားနဲ႔.....
သႀကၤန္လွည့္တဲ့ ကားတန္းႀကီးအလြန္မွာေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေစ်းကေနလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဘုရားဆီသြားလို႕ဖူးခဲ့ပါေသးရဲ႕။ ဘုရား၀န္းထဲမွာ ေစတီေသးေသးေလးေတြတည္ထားတာေတြ႕ရတာေၾကာင့္
ရပ္ၿပီး ဓာတ္ပံုရုိက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေစတီတစ္ဆူမွာ အမ်ုဳိးသားတစ္ေယာက္ရ႕႔႔ဲ ဓာတ္ပံုကပ္ထားတာျမင္ရလို႔ ဒီေစတီေတြဟာ ကြယ္လြန္သူေတြအမွတ္တရ လြမ္းေစတီေတြျဖစ္မယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ မဲ့ေဆာက္ကို သႀကၤန္ခရီးထြက္ရင္း ဘုရားပါဖူးခဲ့ရတာေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ကတန္သြားပါတယ္။
ဘုရားထဲကထြက္ၿပီးေနာက္ ေစ်းထဲ၀င္ၿပီး ေတာင္၀ယ္ေျမာက္၀ယ္ ၀ယ္လိုက္မိတာ ပါလာတဲ့ဘတ္ေငြ
ကုန္သြားတာေၾကာင့္ ေစ်းထဲမွာပဲ ေငြလဲရပါေတာ့တယ္။ သူတပါးအခက္အခဲေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမွမေနႏုိင္ပဲ
အျမတ္ထုတ္ရမွ ေက်နပ္ၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြပီပီ သာမန္ေပါက္ေစ်းထက္သိသိသာသာႀကီးမ်ားေနတဲ့ မတန္တဆေပါက္ေစ်းနဲ႔ ဘတ္လဲခဲ့ရပါတယ္။ ဘတ္မရွိရင္မျဖစ္တာေၾကာင့္ သိသိခ်ည္းနဲ႔ လဲခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒါေၾကာင့္လည္း “သခင္မ်ဳိးေဟ့၊တို႔ျမန္မာ”ဘ၀ကေန သခင္မ်ဳိးေဟ့၊တို႔မပါ”လို႔ ေျပာင္းေအာ္ ေနရတာေပါ့လို႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ ဒါလည္း အေတြ႕အႀကံဳေပါ့ေလ။
မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ထဲမွာ လည္လို႔ပတ္လို႔ၿပီးသြားတဲ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာေတာ့ လိုင္းကားေပၚျပန္တက္လို႔ မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ အျပန္ကားခက ဘတ္ ၃၀ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုၿပီး မျပန္လို႔လည္းမျဖစ္တာမို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးေပးၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ မယ္ေသာ္ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ေသာင္ရင္းေခ်ာင္းထဲမွာ လူေတြျပည့္ေနပါၿပီ။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ေရစပ္မွာအိပ္ေနသူေတြက အိပ္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့ပါေသးရဲ႕။ ေနကလည္း မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ပူလြန္းေနတာေၾကာင့္ သႀကၤန္ေရကစားသူေတြ အနားယူေလ့ ့ရွိၾကတဲ့ ေရပူဘက္ကိုေျပးခ့ဲရပါတယ္။ ေရပူေရာက္ၾကေတာ့ ေရထဲမွာေရာ၊ ကမ္းေပၚမွာပါ လူေတြျပည့္ေနပါၿပီ။ လူမ်ားမ်ားၾကားထဲမွာ မေနတတ္တဲ့ စာေရးသူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လူရွင္းတဲ့ ေခ်ာင္းစပ္မွာသြားထိုင္လို႔ သူမ်ားေတြေရကူးေနၾကတာထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေရစပ္မွာ Beer ဘူးခြံေတြလိုက္ေကာက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လို႔ တစ္ဘူးဘယ္ေလာက္ရလဲလို႔ စပ္စုမိတာ အရင္ကေတာ့ ၁၉ က်ပ္ရတယ္ အခုေတာ့ ၁၅ က်ပ္ရတယ္လို႔ေျဖပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာေတာ့ ဘူး၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ေလာက္ပါမဲ့ အိပ္ႀကီးကိုင္ထားပါတယ္။ ဒီသႀကၤန္ရက္အတြင္းမွာပဲ ၄၊ ၅ေသာင္းေတာ့ ရႏုိင္တာပဲလို႔ေတြးရင္း မုဒိတာပြားမိပါတယ္။
ေရပူမွာလည္း သႀကၤန္ေပ်ာ္ေတြက မ်ားပါဘိ.....
ေရပူေခ်ာင္းေရစပ္မွာ ထိုင္ၿပီး ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာေတာ့ လူလည္းမ်က္ေတာင္ေတြစဥ္းလာေတာ့တာမို႔ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္လို႔ ၂၀၁၀ ျမန္မာ့ရုိးရာ မဟာသႀကၤန္
ပြဲေတာ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ည ၇ နာရီခြဲရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာလို႔ မန္ယူ၊ မန္စီးတီးပြဲကို အားေပးရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ။
