သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မနက္ ၆ နာရီမွာေကာ့ကရိတ္ကေနစထြက္ခဲ့ေနေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲကေနတကယ္ထြက္ၾကေတာ့ ၉ နာရီခြဲေနပါၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းကတြဲခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းက ၿမဳိ႕အထြက္ကတပ္မွာ တာ၀န္က်ေနတယ္ဆိုလို႔ရွာရတာနဲ႔ပဲတစ္မနက္ခင္းကုန္သြားတယ္။စာေရးသူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာလည္း ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ ၉ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီေပါ့။ ဆယ္တန္းအထိအတူတူေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တကၠသိုလ္တက္ၾကေတာ့ ကြဲသြားၾကပါတယ္။ စာေရးသူက ေဆး/မန္း မွာတက္ၿပီး က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္က စစ္/ေဆးမွာတက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ အခုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမ့ေဆးပါရဂူဗုိလ္ႀကီးျဖစ္မွ အခုလို ျပန္ဆံုရပါေရာလား။ ဒါေတာင္ တပ္ငါးခုလံုးႏွံ႔ေအာင္ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြမွေတြ႕ရတယ္။ ငယ္ငယ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ သူကလည္း မအား ကိုယ္ကလည္းသြားစရာရွိေနတယ္မဟုတ္လား။ တပ္ထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္မရွိလို႕ သူငယ္ခ်င္းကို လက္ဖက္ရည္ ေတာင္မတိုက္ခဲ့ရပါဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတြဲခဲ့ၾကေပမယ့္ တာ၀န္ေတြကိုယ္စီထမ္းၾကရေတာ့လည္း ၾကာၾကာလည္း စကားမေျပာအားၾကေတာ့ပါ။
တစ္လမ္းလံုးျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းလာခဲ့တာ ဘားအံကို ေန႔လည္ ၂နာရီခြဲမွပဲေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အႀကိဳေန႔ဆိုေတာ့ ေရေတာင္သိပ္မပက္ ေသးပါ။ ဘားအံၿမိဳ႕ကၿမိဳ႕ကြက္က်ယ္ၿပီး လူေနပါးတာေၾကာင့္ လူေနထူထပ္တဲ့ ေဒသမွေနသားက်ေနတဲ့ စာေရးသူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ အတြက္ေတာ့ မ်က္စိဆန္းလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူကလည္း ဘားအံကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာသာ ေရာက္ဖူးတဲ့အျပင္ ဇနီးျဖစ္သူကေရာက္ေတာင္မေရာက္ဖူးေတာ့ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနပါေရာ။ ဘားအံေရာက္တုန္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းကိုရွာမယ္လို႔အားခဲထားတဲ့ ဇနီးသည္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းလိပ္စာပါမလာခဲ့ေတာ့ လူလည္ႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံ ဘားအံမွာတလည္လည္ႏွင့္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ေနပူျပင္းတာေၾကာင့္ထင္တယ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ လမ္းေမးဖို႔ေတာင္ လူေတာ္ေတာ္ရွာယူရ ပါတယ္။ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးၾကေပမယ့္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆိုတဲ့ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ရွာလိုက္ၾကတာ ၃နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာပဲ ဇနီးသည္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတို႕အိမ္ကိုရွာေတြ႕ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲေရာက္လာၾကတာမို႔ သူတို႔လည္း၀မ္းသာၾကပါတယ္။ စကားစျမည္ေျပာဆိုၿပီး ေကာ့ကရိတ္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးခရုိင္မန္ေနဂ်ာ ဦးဆင္ျမဴရယ္တို႕ အိမ္ကိုအလည္၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာစာေရးသူလည္းအေတာ္ႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္လို႔ ခရုိင္ဂ်ာလည္းရုပ္ေတာ္ေတာ္ဖမ္းမွ စာေရးသူကို မွတ္မိပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးက အေ၀းမွာေနတဲ့ခရုိင္ဂ်ာတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း စာေရးသူတို႔ကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႕ရေတာ့ သားသမီးေတြျပန္ေတြ႕သလို အေတာ္ေပ်ာ္ၾကရွာပါတယ္။
ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဘားအံကန္ေတာ္ႀကီးေဘးက ကန္သာယာတည္းခိုခန္းမွာ အခန္းတစ္ခန္းယူၿပီး ခဏနားၾကပါတယ္။ တစ္ည ၈၀၀၀ တန္ အထူးခန္းဆိုေပမယ့္ မီးမလာေတာ့ အဆင္မေျပပါ။ ပန္ကာလည္း မလည္ႏိုင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားလည္း မျမည္ႏိုင္ပါ။ ရာသီဥတုကပူလြန္းေတာ့ အခန္းထဲမွာ ျပဳတ္ထားသလိုေနၾကရပါတယ္။ ၾကာၾကာမခံႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးအ၀တ္လဲၾကၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘားအံက ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တာေၾကာင့္ မ႑ပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကားေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ လွည့္သြားၾကည့္ၾကတာ တစ္လမ္းကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္၀င္မိတာ သတိထားမိေတာ့မွ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၈ နာရီေလာက္မွာျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ မီးလာေနပါၿပီ။ ပန္ကာေလးဖြင့္လို႔ရေတာ့ အပူနည္းနည္းသက္သာပါေသးတယ္။ အခန္းတံခါးက တည္းခိုခန္းရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္က္ိုဖတ္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားမိပါတယ္။ ၾကည့္ေလ . . .
သေဘာက်စရာ စည္းကမ္းခ်က္ .....
ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္တာ၀န္မယူလည္းေျပာေသးတယ္။ အျပင္ထြက္တိုင္းေသာ့ကို မန္ေနဂ်ာဆီမွာ အပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ သဘာ၀က သိပ္မက် ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူပဲထိန္းသိမ္းမဲ့ပံုနဲ႕ေသာ့ကိုင္ထားၿပီး ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံဆိုေတာ့ . . .အင္း . . . ၊ စဥ္းစားမိတာပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ကေတာ့ ဟပ္ေနလို႔ေနမွာပါလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္း အိ္ပ္ရာ၀င္လိုက္တာ ညသန္းေခါင္ ေလာက္မွာ ဘယ္လိုမွ မအိပ္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ထၿပီးေတာ့ တံခါးေတြအားလံုးဖြင့္ရပါေရာ။ မီးျပတ္သြားတာနဲ႔ပူလိုက္တဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕ႀကီးပဲ။ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႕ ေရေႏြးအိုးထဲမွာ ထိုင္ေနရသလို ခံၾကရပါေတာ့တယ္။ မခ်ိမဆန္႕ ဒုကၡခံၾကရၿပီး မနက္လင္းအားႀကီးမွပဲ အိပ္ၾကရေတာ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္က်မွပဲ ထႏုိင္ပါေတာ့တယ္။
အိပ္ရာထ၊ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ ၈၀၀၀ တန္ တည္းခိုခန္းကို ေသာ့ခတ္လို႕ မန္ေနဂ်ာဆီေသာ့အပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လို္က္ၾကပါတယ္။ ဘားအံရဲ႕ ရုိးရာသႀကၤန္ကို ခဏေတာ့ လွည့္ၿပီးေလ့လာၾကဦးမယ္ေလ . . .
တစ္လမ္းလံုးျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းလာခဲ့တာ ဘားအံကို ေန႔လည္ ၂နာရီခြဲမွပဲေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အႀကိဳေန႔ဆိုေတာ့ ေရေတာင္သိပ္မပက္ ေသးပါ။ ဘားအံၿမိဳ႕ကၿမိဳ႕ကြက္က်ယ္ၿပီး လူေနပါးတာေၾကာင့္ လူေနထူထပ္တဲ့ ေဒသမွေနသားက်ေနတဲ့ စာေရးသူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ အတြက္ေတာ့ မ်က္စိဆန္းလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူကလည္း ဘားအံကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာသာ ေရာက္ဖူးတဲ့အျပင္ ဇနီးျဖစ္သူကေရာက္ေတာင္မေရာက္ဖူးေတာ့ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနပါေရာ။ ဘားအံေရာက္တုန္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းကိုရွာမယ္လို႔အားခဲထားတဲ့ ဇနီးသည္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းလိပ္စာပါမလာခဲ့ေတာ့ လူလည္ႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံ ဘားအံမွာတလည္လည္ႏွင့္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ေနပူျပင္းတာေၾကာင့္ထင္တယ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ လမ္းေမးဖို႔ေတာင္ လူေတာ္ေတာ္ရွာယူရ ပါတယ္။ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးၾကေပမယ့္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆိုတဲ့ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ရွာလိုက္ၾကတာ ၃နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာပဲ ဇနီးသည္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတို႕အိမ္ကိုရွာေတြ႕ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲေရာက္လာၾကတာမို႔ သူတို႔လည္း၀မ္းသာၾကပါတယ္။ စကားစျမည္ေျပာဆိုၿပီး ေကာ့ကရိတ္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးခရုိင္မန္ေနဂ်ာ ဦးဆင္ျမဴရယ္တို႕ အိမ္ကိုအလည္၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာစာေရးသူလည္းအေတာ္ႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္လို႔ ခရုိင္ဂ်ာလည္းရုပ္ေတာ္ေတာ္ဖမ္းမွ စာေရးသူကို မွတ္မိပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးက အေ၀းမွာေနတဲ့ခရုိင္ဂ်ာတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း စာေရးသူတို႔ကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႕ရေတာ့ သားသမီးေတြျပန္ေတြ႕သလို အေတာ္ေပ်ာ္ၾကရွာပါတယ္။
ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဘားအံကန္ေတာ္ႀကီးေဘးက ကန္သာယာတည္းခိုခန္းမွာ အခန္းတစ္ခန္းယူၿပီး ခဏနားၾကပါတယ္။ တစ္ည ၈၀၀၀ တန္ အထူးခန္းဆိုေပမယ့္ မီးမလာေတာ့ အဆင္မေျပပါ။ ပန္ကာလည္း မလည္ႏိုင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားလည္း မျမည္ႏိုင္ပါ။ ရာသီဥတုကပူလြန္းေတာ့ အခန္းထဲမွာ ျပဳတ္ထားသလိုေနၾကရပါတယ္။ ၾကာၾကာမခံႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးအ၀တ္လဲၾကၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘားအံက ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တာေၾကာင့္ မ႑ပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကားေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ လွည့္သြားၾကည့္ၾကတာ တစ္လမ္းကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္၀င္မိတာ သတိထားမိေတာ့မွ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၈ နာရီေလာက္မွာျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ မီးလာေနပါၿပီ။ ပန္ကာေလးဖြင့္လို႔ရေတာ့ အပူနည္းနည္းသက္သာပါေသးတယ္။ အခန္းတံခါးက တည္းခိုခန္းရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္က္ိုဖတ္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားမိပါတယ္။ ၾကည့္ေလ . . .
သေဘာက်စရာ စည္းကမ္းခ်က္ .....ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္တာ၀န္မယူလည္းေျပာေသးတယ္။ အျပင္ထြက္တိုင္းေသာ့ကို မန္ေနဂ်ာဆီမွာ အပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ သဘာ၀က သိပ္မက် ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူပဲထိန္းသိမ္းမဲ့ပံုနဲ႕ေသာ့ကိုင္ထားၿပီး ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံဆိုေတာ့ . . .အင္း . . . ၊ စဥ္းစားမိတာပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ကေတာ့ ဟပ္ေနလို႔ေနမွာပါလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္း အိ္ပ္ရာ၀င္လိုက္တာ ညသန္းေခါင္ ေလာက္မွာ ဘယ္လိုမွ မအိပ္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ထၿပီးေတာ့ တံခါးေတြအားလံုးဖြင့္ရပါေရာ။ မီးျပတ္သြားတာနဲ႔ပူလိုက္တဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕ႀကီးပဲ။ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႕ ေရေႏြးအိုးထဲမွာ ထိုင္ေနရသလို ခံၾကရပါေတာ့တယ္။ မခ်ိမဆန္႕ ဒုကၡခံၾကရၿပီး မနက္လင္းအားႀကီးမွပဲ အိပ္ၾကရေတာ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္က်မွပဲ ထႏုိင္ပါေတာ့တယ္။
အိပ္ရာထ၊ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ ၈၀၀၀ တန္ တည္းခိုခန္းကို ေသာ့ခတ္လို႕ မန္ေနဂ်ာဆီေသာ့အပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လို္က္ၾကပါတယ္။ ဘားအံရဲ႕ ရုိးရာသႀကၤန္ကို ခဏေတာ့ လွည့္ၿပီးေလ့လာၾကဦးမယ္ေလ . . .
No comments:
Post a Comment