၂၀၁၀ သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ( ဘားအံကအျပန္ )

သႀကၤန္အက်ေန႔ မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ တည္းခိုခန္းကထြက္ၿပီး ဘားအံသႀကၤန္ကို စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ကားလမ္းမႀကီးေပၚမွာေတာ့ မ႑ပ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရပါရဲ႕။ေရကစားသူ အမ်ားစုကေတာ့ ကမ္းနားလမ္းမွာရွိမယ္လို႕ စာေရးသူယူဆၿပီး ကမ္းနားဘက္ကိုဆင္းၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကမ္းနားဆိုတာ ေရအမ်ားဆံုးရွိတဲ့ ေနရာမဟုတ္လား။ ကမ္းနားဘက္ေရာက္ေတာ့ မ႑ပ္ေတြတသီတတန္းႀကီးေတြ႕ရပါေရာ။ ရုိးရာသႀကၤန္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ တူးပို႕တူးပို႕သံလည္းမၾကားရ ပိေတာက္လဲမျမင္ရပါ။ ရပ္ကြက္အလိုက္ဧည့္ခံ မ႑ပ္ေတြမွာေတာ့ ယိမ္းေတြကေနတာေတြ႕ပါရဲ႕။ ကေလးေတြက ကၾကၿပီး လူႀကီးေတြူကေတာ့ က်က်နနထိုင္ၿပီးမူးေနၾကေတာ့ အရသာပ်က္ရပါေရာ။ ခ်ာတိတ္ေတြရွိတဲ့ မ႑ပ္ေလးေတြမွာေတာ့ “ကိုႀကီးေက်ာ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္”ဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားခဲ့ရပါရဲ႕။ အင္း “ အရက္သမားမွန္ရင္ေလ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာေသာက္လိုက္ခ်င္ရဲ႕၊ ၾကက္သမားမွန္ရင္ေလ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာတိုက္လို္က္ခ်င္ရဲ႕” ဆိုေတာ့လည္း အားရစရာႀကီးမဟုတ္လား။

စာေရးသူတို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ေမာင္းလာၾကတာ လမ္းမႀကီးေပၚျပန္တက္တဲ့လမ္းေပ်ာက္သြားၿပီး ဘားအံအစြန္ကရြာေရာက္သြားမွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး
လမ္းျပန္ရွာရတယ္။ မ႑ပ္ေတြေရွ႕ႏွစ္ခါျဖတ္ရေတာ့တာေပါ့။ မေရာက္ဖူးလို႕သြားတာဆိုေပမယ့္ ေရအားျပင္းျပင္းနဲ႕ပက္ခံရလို႕ မ်က္စိေတြ၊ နားေတြ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာေတာ့ ေၾကာက္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ
ထားကို ခပ္တည္တည္ျပင္ၿပီးတစ္လမ္းလံုး လက္ကာျပၿပီးေမာင္းခဲ့ပါတယ္။ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႕ဆိုေတာ့ တပ္ကအရာရွိႀကီးႀကီးမွတ္ၾကလို႕ထင္ပါရဲ႕ ကေလးေတြခမ်ာ ေရမပက္ရဲၾကေတာ့ပါ။ မ႑ပ္ေတြေက်ာ္သြားမွ စာေရးသူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾကရပါတယ္။ မ႑ပ္ေတြၾကားမွာ ေရမစိုေအာင္သြားခဲ့တာကေတာ့ တကယ့္အမွတ္တရပါပဲ။


မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာ ဘားအံၿမိဳ႕ကိုလည္း ေနရာစံုသေလာက္ေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ အျပန္ခရီးစခဲ့ပါတယ္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အနီးအနားေဒသေတြက ဘားအံကိုလာလည္ၾကတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြရဲ့ ဆိုင္ကယ္တန္းေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာဆံုပါတယ္။ လူငယ္ေလးေတြအားလံုး အနက္ေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ၀တ္ထားၾကၿပီး မ်က္ႏွာေတြမွာ make up ေတြနဲ႔ ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကားေတြခ်ယ္ထားလိုက္ေသးတယ္။ လက္သည္းေတြကလည္း အမည္းေရာင္ေတြဆိုးထားလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ Punk ဆိုတဲ့ style ေတြေပါ့။ သူတုိ႔ေလးေတြကေတာ့ကုိယ့္ကိုယ္ကို လွတယ္ထင္မလားမသိ။ စာေရးသူကေတာ့ သူတို႔ကို သနားမိပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေနကပူရတဲ့ၾကားထဲ အပူစုပ္တဲ့ အနက္ေရာင္ေတြခ်ည္း၀တ္ထားတဲ့အျပင္ မ်က္ႏွာက make up ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီငတေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ပူေလာင္ေနၾကမလဲ။ ယဥ္ေက်းမႈေက်ာင္းဆင္း ဒီခ်ာတိတ္ေလးေတြ ၀တ္ထားတဲ့ T shirt ရင္ဘတ္ကစာသားကိုျမင္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးေခါင္းႀကီးသြားပါေရာ။ဟုတ္တယ္ေလ၊လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ထားတဲ့ပံုေအာက္မွာ Fuck यू လို႔ပါေရးထားေတာ့ ဘယ္ေလာက္ရုိင္းစိုင္းလိုက္လဲ။ တခ်ဳိ႕သတၱ၀ါေလးေတြက အဲဒီစာလံုးႀကီးေတြကို အလံမွာေရးၿပီး တလူလူေတာင္လႊင့္သြားလိုက္ေခ်ေသးတယ္။ ေကာင္းေရာ။ စာေရးသူကေတာ့ ဒီငတေတြကို
ငမည္းေကာင္ေတြလို႔ပဲ ကိုယ့္ဖာသာ နာမည္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ အတြင္းေရာ၊ အျပင္ပါ ျဖဴမွမျဖဴေတာ့ပဲ။

တစ္လမ္းလံုး ငမည္းေကာင္ေတြကိုေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း တျဖည္းျဖည္းေမာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ငမည္းေတြကလည္း အထီးေတြေရာ၊ အမေတြပါစံုေနေတာ့ စာေရးသူမွာ ဒီဘက္ေခတ္ႀကီးထဲ ကေလးေမြးဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားပါေရာ။ မေတာ္ ကိုယ့္ကေလးပါ ငမည္းဂိုဏ္း၀င္သြားရင္ ဒုကၡ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ကိုယ့္အသက္ကလူလတ္ပိုင္းေရာက္ေနတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ကုိယ့္အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပါ
ငမည္းဘ၀နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ရေခ်ရဲ႕။ ဒီဘက္ေခတ္ခ်ာတိတ္မေလးေတြကလည္း ငမည္းမွပဲ လူထင္ေတာ့တာ မဟုတ္လား။

ဘားအံအလြန္ လမ္းေဘးမွာ ထန္းရည္ဆိုင္ေလးေတြ႕ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး နည္းနည္းေသာက္ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေနပူေတာ့ ဆီေတြဘာေတြေအာင့္မွာ ေၾကာက္လို႔။ အင္း । । । ဒါလည္း ဆင္ေျခပါ။တကယ္ေတာ့ ထန္းေရမေသာက္ရတာ ေလးငါးႏွစ္ရွိၿပီမို႕ ေသာက္ၾကည့္တာ။ တစ္ျမဴကိုမွ ၃၀၀ ပဲေပးရေတာ့ ေစ်းေပါလြန္းလို႕ တအံ့တၾသျဖစ္ရေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ Beer တစ္ဘူးဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ၇၀၀ မဟုတ္လား။ အႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ဓါတုေဆး၀ါးမပါတဲ့ ထန္းေရက ေစ်းအမ်ားႀကီးသက္သာေနပါတယ္။

ထန္းေရဆိုင္ကထြက္ၿပီး လမ္းမွာနားရင္းေမာင္းရင္းလာလိုက္တာ သူမ်ားေတြ ၃ နာရီသာသာေလာက္ပဲေမာင္းရတဲ့ ခရီးကို ၄ နာရီခြဲၾကာေအာင္ေမာင္းၿပီး ေကာ့ကရိတ္ကို ညေန ၄နာရီထိုးမွေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေကာ့ကရိတ္နဲ႔သိပ္မေ၀းေတာ့တဲ့ က်ဳံဒိုးၿမိဳ႕မွာ မနက္စာစားခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ဳံဒိုးမီးပံုပြဲက်င္းပတဲ့ ကြင္းႀကီးေဘးကဆိုင္မွာ။ က်ဳံဒိုးမီးပံုပြဲဆိုတာ ကရင္ရိုးရာပြဲပါ။ ကရင္ႏွစ္ကူးပြဲလိုပဲ စည္ကားပါတယ္။ လူေတြေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး လာၾကတဲ့ပြဲႀကီးပါ။ ပြဲမရွိတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကြင္းက်ယ္ႀကီးပဲက်န္ေနပါတယ္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။

က်ဳံဒိုးမီးပံုပြဲ လုပ္တဲ့ကြင္းႀကီးပါ .....

ေကာ့ကရိတ္ေရာက္ေတာ့ စာေရးသူတို႔တည္းတဲ့ မိတ္ေဆြအိမ္သြားၿပီး ေရမိုးခ်ဳိး၊ အ၀တ္လဲၿပီး ၿမိဳ႕ထဲျပန္ထြက္လို႔ မိတ္ေဆြေတြအိမ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာျပရပါေတာ့တယ္။ သံုးႏွစ္ၾကာေအာင္ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္ၾကာမွျပန္လာၿပီး ဧည့္သည္ျပန္လုပ္တာျဖစ္လို႔ သြားစရာအိမ္ေတြကမ်ားေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးတႀကီး မ၀င္ရင္မေကာင္းတဲ့အိမ္ေတြပဲ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္အိမ္မွာမွ ထမင္းမစားေတာ့ဘဲ ဆိုင္မွာပဲစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ၾကာဟိုမွာစားၿပီး ဒီမွာမစားရင္ မေကာင္းတတ္ဖူးမဟုတ္ပါလား။ ေကာ့ကရိတ္မွာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔သႀကၤန္အက်တ္ေန႔မွာပဲ  ေတာင္တက္ခရီးကို မေမာင္းရဲေမာင္းရဲေမာင္းလို႔ မနက္ ၅ နာရီမွာပဲ ခရီးစခဲ့ပါေတာ့တယ္။