ဘ၀နဲ႔ပတ္သက္လို႔. . .

ဘ၀ဆိ္ုတာ သိပ္ထူူးဆန္းပါလားလို႔ မေန႔ကေတြးမိပါတယ္။
မေန႔က ( ၉.၄.၁၀ ) စာေရးသူ အေမ့အိမ္ကထြက္လာခဲ့တာ ေျခာက္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ႏွစ္ပါ။ အခ်ိန္ေတြကုန္တာ သိပ္ျမန္လြန္းတယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ေနမိတုန္းပါပဲ။ ေမြးေန႕ေရာက္ဖို႔္လည္း ႏွစ္ရက္ပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ အသက္ႀကီးျပီလို႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္ေသးေပမယ့္ မငယ္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာရေတာ့မဲ့ အရြယ္ေရာက္လာပါၿပီ။ ၂၃ ႏွစ္သားအရြယ္ကစၿပီး လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွာ လူးကာလွိမ့္ကာနဲ႔႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ေက်ာပဲရွိခဲ့တာပါ။ အရင္းအႏွီးဆိုတာလည္း ေခါင္းတစ္လံုးစာဦးေဏွာက္နဲ႔ အသိဉာဏ္ကလြဲၿပီး ေငြေၾကးဆိုတာ ဗလာနတၱိ။ ဘာေတြဘယ္ေလာက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရမယ္ဆိုတာ ျဖတ္သန္းဖူးသူတိုင္းကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ေျခာက္ႏွစ္ဆိုတဲ့
ကာလအတိုင္းအတာတစ္ခုေက်ာ္လြန္ၿပီးခ်ိန္္မွာေတာ့ အသက္ရွဴေခ်ာင္စျပဳလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းကသင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုၿပီးခက္တဲ့ ျမန္မာ့လူမႈေရးပညာဆိုတာႀကီးကို ဒီအခ်ိန္ထိတပင္တပန္းေလ့လာေနရဆဲပါ။

မေန႔ကၿမိဳ႕ထဲကိုသြားရင္း ကြန္ျပဴတာဆိုင္မွာ ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ဆံုၾကပါတယ္။ သူကေတာ့ အရင္ကလုိပိန္ပိန္ပါးပါးပဲဆိုေတာ့ စာေရးသူကမွတ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကလိုပိန္ပိန္ေသးေသးမဟုတ္ေတာ့တဲ့စာေရးသူကိုေတာ့သူငယ္ခ်င္းချမာ ရုပ္ေတာ္ေတာ္ဖမ္းၾကည့္ၿပီးမွ မွတ္မိပါတယ္။ အရင္တုန္းကလို မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးမရွိေတာ့ရုပ္ဖမ္းရတာ ပိုခက္သြားမွာေပါ့။ ဘ၀ရဲ့ အထုအေထာင္းေတြကို တနင့္တပိုးႀကီး ခံထားခဲ့ရတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀က အၿပံဳးမ်ဳိးဘယ္မွာ ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ အျမန္ရင့္လိုက္ရတဲ့ စာေရးသူမွာေတာ့ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ပိုလို႕ေတာင္ ရင့္က်က္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းကစာေရးသူ ေဆး/မန္းမွာတက္ခ်ိန္မွာ စစ္/ေဆးမွာတက္တာျဖစ္လို႔ အခုေတာ့ စစ္သားတစ္ပိုင္း၊ ဆရာ၀န္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ေတြက စာေရးသူတို႔ထက္ ေက်ာင္းဖြင့္တာ ေစာလို႔အခုဆိုရင္ M.Sc လို႔ ဓာတ္မွန္ပါရဂူေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တပ္ရင္းေဆးမႉးဘ၀နဲ႔ စာေရးသူေနတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႔မနီးမေ၀းကတပ္မွာ လာၿပီး တာ၀န္က်ပါတယ္။ အသက္၂၂ ေလာက္က ကြဲသြားၾကတာ ၃၀ နားနီးမွပဲ ျပန္ဆံုၾကရတာပါ။ တာ၀န္ေတြကိုယ္စီ
ရွိေနၾကသူေတြမို႔ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ ခုလိုဆံုဖို႔ဆိုတာ ႀကဳံေတာင့္ႀကံဳခဲပါ။ သူေျပာင္းသြားရင္လည္း ေနာက္ထပ္ဆံု
ၾကဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိအိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘဲ လူပ်ဳိႀကီးလုပ္ေနတာျဖစ္တဲ့အျပင္ တပ္ထဲမွာေနတာမို႔ စာေရးသူေလာက္ေတာ့ လူမႈဒုကၡေတြမခံစားရတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၀မ္းနည္းသလိုရွိခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ကိုယ္ကပိုၿပီး ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့
နည္းနည္းေတာ့ ေျဖသာသလိုရွိလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အနင္းခံႏိုင္ေသာစပါး သန္သည္လို႔ တိုင္းရင္းသား
စကားပံုရွိတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အင္း ... အနင္းခံရင္းနဲ႔ လွ်ာထြက္မသြားခဲ့တာလည္း ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့ပါရဲ႕။

စာေရးသူက သူတကာေတြလို ကံပစ္ခ်ရာေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနၿပီး ဘ၀ခရီးကို အရသာရွိရွိ မျဖတ္သန္းတတ္သူ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ ရတဲ့အေနအထားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ ဇိမ္
မခံရေသးပါ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အလုပ္မရွိရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။ workholic မ်ားျဖစ္ေနၿပီလားလို႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါေတြးမိပါရဲ႕။ အိမ္မွာထက္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ထက္ အလုပ္ထဲမွာ ပိုေပ်ာ္တာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ငါ့ဘ၀ႏွယ္သူမ်ားေပ်ာ္သလိုေတာင္ မေပ်ာ္တတ္တဲ့ဘ၀ ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုလိုေလး လူခ်င္းတူတူေနရတာဆိုၿပီး ေျဖရတာလည္းအခါခါပါ။

ရည္မွန္းခ်က္ေတြကလည္း တသီတတန္းႀကီးထားတတ္သူမို႔ လုပ္စရာေတြေရာ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြေရာ တပံုတပင္ ္ႀကီး ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ဇနီးသည္ကိုေတာင္ အားနာမိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္က စာအုပ္တစ္အုပ္
ေလာက္ရွိရင္ေပ်ာ္တတ္သူျဖစ္ေတာ့ သာမန္လူေတြလို ေပ်ာ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ခမ်ာမွာေတာ့ ဒုကၡေရာက္ခ်င္ေရာက္ရွာပါ
လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြလို စိတ္ထဲကမပါဘဲ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔မေျပာတတ္တဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒီေန႕အထိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အေျပာနဲ႔မဟုတ္ဘဲ ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ေနထုိင္ျခင္း၊ ရုိးသားႀကိဳးစားျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းေတြနဲ႔သာ သက္ေသျပေနဆဲပါ။

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ တိုတိုေလးပါ။
ကိုယ့္အသက္လည္း အသက္ ၃၀ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ ဘ၀တ၀က္ေတာင္က်ဳးိလုလုေပါ့။ေလာဘေတြ၊
ေဒါသေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတာေတာ့ မေကာင္းမွန္းလည္းသိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ေလာကီရဲ႕သဘာ၀မို႔ မေရွာင္သာပါ။ အတၱနဲ႔ ပရမွ်တေအာင္ ေနထိုင္ရင္း မိမိရဲ့ရွင္သန္ျခင္းဟာ ေလာကနဲ႔လူသားေတြအတြက္ အက်ဳိး
ရွိေအာင္ႀကိဳးစားဆဲပါ။ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္မွာေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၿပီး ေလာကႀကီးရဲ့အလွေတြကုိ အတိုးခ်ၿပီး ခံစားလို္က္ပါဦးမယ္။ တိမ္ေတြေလနဲ႔ေမ်ာေနတာ၊ ေန၀င္ေနထြက္တာက
စၿပီး ငွက္ကေလးေတြ သီခ်င္းဆိုတာအထိ အရသာရွိရွိခံစားလိုက္ဦးမယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ... အင္း...