ဒီႏွစ္ သႀကၤန္ကေတာ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ခရီးအသြားဆံုးသႀကၤန္ပဲလို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မတိုင္ခင္တစ္ရက္ကစၿပီး ခရီးထြက္လိုက္တာ သႀကၤန္အတက္ေန႔အထိ ခရီးသြားလို႔ ေကာင္းတုန္းျဖစ္ေနတယ္။ အႀကိဳေန႔မတို္င္ခင္တစ္ရက္က ေကာ့ကရိတ္ကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကေနေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းတဲ့လမ္းျဖစ္တဲ့အျပင္ တစ္ခါမွလည္း ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း လမ္းေတြကို ဆိုင္ကယ္မေမာင္းဖူူးေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ပဲ ဆင္းခဲ့ရတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းကလဲ ၾကမ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ တစ္လမ္းလံုးေက်ာက္ခၽြန္း၊ ေက်ာက္စေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ လမ္းေဘးမက်ေအာင္ အံႀကိတ္ၿပီးေမာင္းရတယ္။ ေအာက္က်ရင္ေတာ့ ျပန္လမ္းမဲ့ကၽြန္းေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ရင္ ဘာမွမျမင္ရေအာင္နက္တဲ့ ေခ်ာက္ႀကီးက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတာကိုး။
လမ္းၾကမ္းလြန္းလို႔ ညည္းမိတဲ့ စာေရးသူအတြက္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ့ ဖုန္ေတာႀကီးကဟီးထေနေအာင္ႀကိဳေနပါေရာလား။ ဖုန္ထုကသိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္လဲမွာ စိုးလို႔ေျခေထာက္ေထာက္လိုက္ရင္ ဖိနပ္တစ္ရံလံုးဖုန္ေတာထဲမွာ ေပ်ာက္သြားရုံေလာက္ပါပဲ။ ထူလြန္းတဲ့ ဖုန္ေတာေအာက္မွာ ေက်ာက္ခၽြန္ေတြကအဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကျပန္ေရာ။ တစ္လမ္းလံုး အသက္ေတာင္ ၀ေအာင္မရွဴရဲဘဲ အံႀကိတ္ၿပီးေမာင္းခဲ့ရတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ေနာက္ကထိုင္လိုက္တဲ့ ဇနီးသည္ခမ်ာ အထုပ္အပိုးေတြ တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ အသံေတာင္မထြက္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူး။ စာေရးသူကလည္း လမ္း မကၽြမ္းတဲ့အထဲမွာ ကားတန္းအတက္ရက္မွာ ေတာင္ေပၚကဆင္းခဲ့တာဆိုေတာ့ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေတာင္ေပၚကိုတက္လာတဲ့ ကားႀကီးေတြကို ေရွာင္ရတဲ့ဒုကၡကလည္း သိပ္ေတာ့မေသးလွပါ။ အေရွာင္ မေတာ္တစ္ေကြ႕မွာ ေတာင္ေအာက္က်သြားရင္ ပြဲၿပီးသြားဖို႕မ်ားပါတယ္။ တစ္ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေမာင္းလာ လိုက္တာ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွပဲ အသက္၀၀ရွဴရဲပါေတာ့တယ္။
ဆိုင္ကယ္တက္က္စီသမားေတြ တစ္ေခါက္ဆင္းရင္ ၇၀၀၀ ယူတာအစကမ်ားတယ္ထင္ေပမယ့္ အခုမွမမ်ားမွန္းသိသြားပါေရာ။ လမ္းတစ္၀က္မွာ ဆိုင္ကယ္တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဒုကၡနဲ႔ လွလွႀကီး ေတြ႕မွာေသခ်ာေပါ့။ စာေရးသူကေတာ့ကံေကာင္းလြန္းတယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။ ေကာ့ကရိတ္အ၀င္ ေရာက္မွပဲ ဆိုင္ကယ္ဘီးေပါက္ပါတယ္။ ဘီးဖာရင္းထမင္းပါစားလိုက္ၾကတယ္။ ခရီးပမ္းတာေၾကာင့္ ထမင္းလည္းစားလို႔မ၀င္ပါ။ ၆ နာရီကေနဆင္းတာ ၉ နာရီခြဲမွပဲေအာက္ေရာက္ေတာ့ ၃ နာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရတယ္ဆိုရမယ္။ လမ္းေၾကာကၽြမ္းတဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ၂ နာရီသာသာပဲေမာင္းရတယ္ လို႔ေျပာသံ ဲံၾကား ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ေပၚလမ္းဆိုင္ကယ္ေမာင္းဖူးသြားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးရသြားတယ္ဆိုရမွာေပါ့။
ဖုန္သိပ္မမ်ားဘူးေနာ္ . . .
ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႕ဆိုတာ စာေရးသူလြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ကရင္ျပည္နယ္ကို စေရာက္ေတာ့ ေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ အရင္ ကေတာ့အထိုက္အေလ်ာက္စည္ကားခဲ့တယ္လို႔ေျပာသံၾကားရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူေရာက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကေသေနပါၿပီ။ ေရ၀င္ေရထြက္မရွိတဲ့ ေရေသအိုင္လိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘားအံ-ျမ၀တီလမ္းပိုင္း ေပၚမွာရွိေပမယ့္ မစည္ကားေတာ့ပါ။ ၃ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ထူးၿပီးတိုးတက္လာတာ မေတြ႕ရပါ။ အိမ္ေတြပိုၿပီးေဟာင္းသြားတာရယ္ လူေတြပိုၿပီးအသက္ေတြႀကီးလာၾကတာရယ္သာေတြ႕ရ တယ္။ ဆိုင္ေတြဖြင့္ၿပီးထိုင္ေနၾကတာပဲေတြ႕ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြၾကည့္ရတာလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိပါ။ ရသေလာက္နဲ႔ေရာင့္ရဲေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္ ေအာင္လုပ္ေနရတဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကို ၾကည့္ၿပီးအံ့ၾသမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြ ေဟာင္းေတြနဲ႕ျပန္ေတြ႕ရတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာရပါတယ္။
ေကာ့ကရိတ္မွာတစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွာပဲ စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ မနက္ ၆ နာရီထုိးထၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘားအံကိုဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းၾကမ္းလြန္းလို႔ ညည္းမိတဲ့ စာေရးသူအတြက္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ့ ဖုန္ေတာႀကီးကဟီးထေနေအာင္ႀကိဳေနပါေရာလား။ ဖုန္ထုကသိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္လဲမွာ စိုးလို႔ေျခေထာက္ေထာက္လိုက္ရင္ ဖိနပ္တစ္ရံလံုးဖုန္ေတာထဲမွာ ေပ်ာက္သြားရုံေလာက္ပါပဲ။ ထူလြန္းတဲ့ ဖုန္ေတာေအာက္မွာ ေက်ာက္ခၽြန္ေတြကအဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကျပန္ေရာ။ တစ္လမ္းလံုး အသက္ေတာင္ ၀ေအာင္မရွဴရဲဘဲ အံႀကိတ္ၿပီးေမာင္းခဲ့ရတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ေနာက္ကထိုင္လိုက္တဲ့ ဇနီးသည္ခမ်ာ အထုပ္အပိုးေတြ တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ အသံေတာင္မထြက္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူး။ စာေရးသူကလည္း လမ္း မကၽြမ္းတဲ့အထဲမွာ ကားတန္းအတက္ရက္မွာ ေတာင္ေပၚကဆင္းခဲ့တာဆိုေတာ့ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေတာင္ေပၚကိုတက္လာတဲ့ ကားႀကီးေတြကို ေရွာင္ရတဲ့ဒုကၡကလည္း သိပ္ေတာ့မေသးလွပါ။ အေရွာင္ မေတာ္တစ္ေကြ႕မွာ ေတာင္ေအာက္က်သြားရင္ ပြဲၿပီးသြားဖို႕မ်ားပါတယ္။ တစ္ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေမာင္းလာ လိုက္တာ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွပဲ အသက္၀၀ရွဴရဲပါေတာ့တယ္။
ဆိုင္ကယ္တက္က္စီသမားေတြ တစ္ေခါက္ဆင္းရင္ ၇၀၀၀ ယူတာအစကမ်ားတယ္ထင္ေပမယ့္ အခုမွမမ်ားမွန္းသိသြားပါေရာ။ လမ္းတစ္၀က္မွာ ဆိုင္ကယ္တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဒုကၡနဲ႔ လွလွႀကီး ေတြ႕မွာေသခ်ာေပါ့။ စာေရးသူကေတာ့ကံေကာင္းလြန္းတယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။ ေကာ့ကရိတ္အ၀င္ ေရာက္မွပဲ ဆိုင္ကယ္ဘီးေပါက္ပါတယ္။ ဘီးဖာရင္းထမင္းပါစားလိုက္ၾကတယ္။ ခရီးပမ္းတာေၾကာင့္ ထမင္းလည္းစားလို႔မ၀င္ပါ။ ၆ နာရီကေနဆင္းတာ ၉ နာရီခြဲမွပဲေအာက္ေရာက္ေတာ့ ၃ နာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရတယ္ဆိုရမယ္။ လမ္းေၾကာကၽြမ္းတဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ၂ နာရီသာသာပဲေမာင္းရတယ္ လို႔ေျပာသံ ဲံၾကား ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ေပၚလမ္းဆိုင္ကယ္ေမာင္းဖူးသြားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးရသြားတယ္ဆိုရမွာေပါ့။
ဖုန္သိပ္မမ်ားဘူးေနာ္ . . .
ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႕ဆိုတာ စာေရးသူလြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ကရင္ျပည္နယ္ကို စေရာက္ေတာ့ ေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ အရင္ ကေတာ့အထိုက္အေလ်ာက္စည္ကားခဲ့တယ္လို႔ေျပာသံၾကားရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူေရာက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကေသေနပါၿပီ။ ေရ၀င္ေရထြက္မရွိတဲ့ ေရေသအိုင္လိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘားအံ-ျမ၀တီလမ္းပိုင္း ေပၚမွာရွိေပမယ့္ မစည္ကားေတာ့ပါ။ ၃ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ထူးၿပီးတိုးတက္လာတာ မေတြ႕ရပါ။ အိမ္ေတြပိုၿပီးေဟာင္းသြားတာရယ္ လူေတြပိုၿပီးအသက္ေတြႀကီးလာၾကတာရယ္သာေတြ႕ရ တယ္။ ဆိုင္ေတြဖြင့္ၿပီးထိုင္ေနၾကတာပဲေတြ႕ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြၾကည့္ရတာလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိပါ။ ရသေလာက္နဲ႔ေရာင့္ရဲေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္ ေအာင္လုပ္ေနရတဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကို ၾကည့္ၿပီးအံ့ၾသမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြ ေဟာင္းေတြနဲ႕ျပန္ေတြ႕ရတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာရပါတယ္။
ေကာ့ကရိတ္မွာတစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွာပဲ စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ မနက္ ၆ နာရီထုိးထၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘားအံကိုဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
No comments:
Post a Comment