“ မိမိပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္ ... ”

• စာေရးသူတို႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ျမန္မာစာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကစာေရးဆရာပါ။ ျမန္မာစာကို ေတာ္ေတာ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ဆရာပါပဲ။ စာေရးသူတို႔လည္းငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာရတာကံေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာစာကို တကယ့္ကိုေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ပဲ ဆံုခဲ့ရပါတယ္။သင္ခန္းစာထဲက ကဗ်ာေတြသာမက အျပင္ကကဗ်ာေတြပါ ေရးေပးၿပီးေန႔စဥ္ စာသင္ခ်ိန္စတာနဲ႔ ဖတ္ခိုင္းေလ့ရွိတဲ့ ငါးတန္းတုန္းက ဆရာႀကီးကိုလည္း အခုထိသတိရေနဆဲပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာ့ေၾကာက္လို႔သာဖတ္ခဲ့ရေပမယ့္ ဘာအရသာမွလည္း မေတြ႕ခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ဖတ္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ကဗ်ာေတြကအလြတ္ရေနၿပီး အခုအခ်ိန္ ေရာက္မွ စဥ္းစားမိတိုင္းအရသာကို ရွိေနပါၿပီ။
  

• မွတ္မိပါေသးတယ္။ စာေရးသူ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကပါ။ “ပန္းေငြမိေက်ာင္း”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကိုသင္ေတာ့ စာေရးသူကေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထိုင္ၿပီး မိေက်ာင္းကို မိေခ်ာင္းလို႔ စာလံုးေပါင္း မွားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ ျမန္မာစာဆရာ ဦးခင္ေမာင္ၾကည္ကဘာမွေျပာမေနဘဲ စာေရးသူရဲ႕နဖူးကိုလက္သီးနဲ႔ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးႏွက္လိုက္တာ အာလူးသီးထလာပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က မိေက်ာင္းနဲ႔တင္ အတန္းသားတ၀က္ေက်ာ္ အာလူးဟင္းစားခဲ့ရပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုကို အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ စာေရးသူတို႔ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြဟာလက္ေရးသာမလွတာ ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္။ စာလံုးေပါင္းေတာ့ ေတာ္ရုံတန္ရုံ မွားခဲၾကပါတယ္။
  

• ၿပီးေတာ့ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းသားငယ္ဘ၀က အတန္းခ်ိန္အားရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကဗ်ာ၀ွက္တမ္းကစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ကဗ်ာ၀ွက္တယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ကာရံညီေအာင္ကဗ်ာစပ္ၾကရတာမ်ဳိးပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “ဆရာခ်စ္၊ တမာျမစ္” လို႔စတည္လိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က အဲဒီစာေၾကာင္းနဲ႔ ကာရံညီေအာင္ အျမန္စဥ္းစားရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က “ဆရာမုန္း၊ တမာတုံး” ေပါ့။ အဲဒီမွာေနာက္ဆံုးလူေရာက္ေလ ကာရန္ရွားေလပါပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္ခင္ အႀကိတ္အနယ္ ေခါင္းပူေအာင္ စဥ္းစားထားရပါတယ္။ အလွည့္က်လို႔မွ ကာရန္မထြက္ရင္ေတာ့ တကယ္ေခါင္းပူၿပီေပါ့။ ကာရန္မထြက္တဲ့သူကို က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နဖူး၀ိုင္းေတာက္ၾကတာကိုး။ ကာရန္ရွာဖက္ သူငယ္ခ်င္း စိုးမိုးေအာင္ကိုသတိရမိပါတယ္။ အခုေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တစ္ေျမစီေပါ့ေလ။
  

• ခုနစ္တန္းနဲ႔ ရွစ္တန္းကိုေတာ့ ဆရာမႀကီးေဒၚ၀င္းသင္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြကို သံေနသံထားနဲ႔ ဖတ္ျပ ေလ့ရွိတာ အခုထိၾကားေယာင္ဆဲပါ။ စာေရးသူူ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ၿမိဳ႕နယ္စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းကလုပ္တဲ့ ၀ထၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ေတာ့ စာေရးသူကို အားေပးတဲ့အျပင္ဘယ္ပတ္၀န္းက်င္ကို အေျခခံထားၿပီးေရးသင့္တယ္ကစၿပီး ၀ထၳဳေရးနည္းပါသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမႀကီးပါ။ အေ၀းကေန ဂါရျပဳ လ်က္ပါ ဆရာမႀကီးခင္ဗ်ား။
  

• ၿပီးေတာ့ စာေရးသူတို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းနားရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ပံုျပင္ေျပာေႀကး ကစားေလ့ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ္ဖတ္ဖူး၊ ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ကို ျပန္ေျပာျပရတာပါ။ အဲဒီဘက္မွာေတာ့ ေနမ်ဳိးထက္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကအစြမ္းဆံုးပါ။ သူ႔ပံုျပင္ေတြက သဘာ၀က်လို႔ အၿမဲတမ္းပြဲေတာင္းခံရပါတယ္။ သူကဖတ္ဖူးတာကို ျပန္ေျပာတဲ့အက်င့္ေတာ့မရွိပါဘူး။ သူ႕စိတ္ထဲရွိတာ ကို ျဖစ္ေအာင္ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီးေျပာတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီအက်င့္ေတြေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔ တစ္ေတြဟာ စကားေျပာေကာင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့စာေပေဟာေျပာ ပြဲေတြမွာ စာေရးသူကို သူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းၿပီး အားေပးၾကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအက်င့္ေကာင္း ေလးေတြ က အက်ဳိးျပဳတာမွန္း နားလည္ခဲ့ပါတယ္။
  

• စာေရးသူတို႔ေခတ္က ေလးငါးတန္းဆိုရင္ ကဗ်ာေလးေတြမေတာက္တေခါက္ေတာ့ ေရးစျပဳေနၾကပါၿပီ။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က စာေရးသူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ...
  

ငယ္ငယ္ကေတာ့၊ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ယခုမူကား၊ စိတ္မေထြျပား
ဘ၀ကေပးလာ၊ အသည္းမာေၾကာင့္
သတ္ရဲေသရဲ၊ ေနရဲၿပီ ...

မဆိုးပါဘူးေနာ္။ ႏွပ္တြဲေလာင္းဘ၀က ကဗ်ာေလး။ အခုေတာ့လည္း ေခတ္ေတြေျပာင္းခဲ့ၿပီထင္ပါရဲ႕။
ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ျမန္မာစာအရည္အေသြးေတြ ၾကည့္ရတာ စာေရးသူတို႔
ရင္ေလးပါတယ္။

• စာေရးသူတို႔ေခတ္က အပန္းေျဖစရာဆိုလို႔ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္ပဲရွိပါတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဆိုတာ ကလည္း ေပၚဦးေပၚဖ်ားဆိုေတာ့ သိပ္ေခတ္မစားပါ။ ကက္ဆက္ဆိုတာကလည္း သူေဌးသံုးပစၥည္း။ ဒီေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး စာဖတ္ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ကေလးဘ၀ကတည္းကစာေပနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးမ်ားၾကေတာ့ ကံကေကာင္းလြန္းေနပါေရာ။ တိုးတက္တဲ့ နည္းပညာနဲ႔အတူ အပန္းေျဖစရာေတြကလည္း ေဖာျခင္းေသာျခင္း။ တီဗီြဂိမ္းရုံသြားမလား၊ အိမ္မွာပဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကမလား၊ အင္တာနက္ပဲ သံုးၾကမလား၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာေတြ အလြန္မ်ားတဲ့ေခတ္ပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကေလးေတြဟာ စာေပနဲ႔ သိသိသာသာႀကီးကို ေ၀းလာၾကပါေရာ။
  

• ကေလးပဲ စာေပနဲ႔ေ၀းေတာ့ ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲလို႔ ေမးခ်င္တဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏိႆရ ေျပာဖူးတၾသ၀ါဒတစ္ခြန္းနဲ႔ပဲ ေခ်ပရပါလိမ့္မယ္။ “ကေလးကေလး အထင္မေသးနဲ႔၊ ကေလးကလူႀကီးျဖစ္တာ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ သူတို႔ေလးေတြပါ။ စာေပျမတ္ႏုိးတဲ့ ကေလးေတြကေနႀကီးၿပင္းလာမွ စာေပျမန္ႏုိးတဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ ႏြားေသးေလးေတြကေန ဆင္ႀကီးေတြျဖစ္မလာပါ။ ႏြားႀကီးေတြျဖစ္လာၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စကားပံုကိုလည္းမေမ့သင့္ပါ။ ႏြားေနာက္က်ားက ႏြားက်ားပဲေမြးပါသတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ကေလးေတြစာေပနဲ႔ေ၀းၾကတာ စာေရးသူတို႔ လူႀကီးေတြရဲ့တာ၀န္လဲ သိပ္ေတာ့ကင္းမယ္မထင္ပါ။
  

• စာေရးသူတို႔ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာ သတိထားၾကည့္ပါဦး။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ေဖာင္းပြေနၾကၿပီလဲ၊ တစ္ခ်ဳိ႕သတ္ပံုမွားေတြဆိုရင္ မွားပါမ်ားေနလို႔ အမွန္ေတာင္ထင္ေနၾကပါၿပီ။ ၾကည့္ပါ ....
  

“သိပ္စြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ ”
“အရသာက စိမ့္စိမ့္ေလး”
“ႏြားႏုိ႔ရၿပီး ”
“ေခတ္မွီ ေဆးကုခန္း”
“ေရႊျမင့္မိုရ္ စားေသာက္ဆိုင္”

ေရးျပရရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။ ပိုၿပီးစိုးရိမ္ဖို႔ေကာင္းေနတာက ဒီစာေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ကလူႀကီးေတြ
ေရးထားၾကတာေတြခ်ည္းပါ။ ေဆးခန္းနံမည္ ေတာင္ပါေနပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုဆရာ၀န္ေတြလည္း
လို႔ေမးရင္ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ့္ပတ္မွာစိုးလို႔ မေမးရဲေၾကာင္းပါ။

• ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာဆိုတာ တစ္ႏုိင္ငံတည္းရွိပါတယ္။ ျမန္မာစကားေျပာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာ လည္း တစ္မ်ဳိးသာရွိပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ အေမရိကန္မွာ ေနေပမယ့္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးမျဖစ္ပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္မွာေနေနျမန္မာလူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ မေျပာင္းလဲေတာ့တဲ့ ထာ၀ရသစၥာပါပဲ။ ဘုိလိုဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္ေနပါေစ၊ ျမန္မာလွ်ာဟာ ျမန္မာစကားေျပာရတာကိုပဲ ပိုၿပီးအာေတြ႕ပါတယ္။
  

• ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာေပကိုထိန္းသိမ္းရမွာ စာေရးသူတို႔ တာ၀န္ပါ။ ဘယ္သူကမွလာၿပီးထိန္းမေပးပါ။ စာေပပ်က္စီးသြားရင္လည္း စာေရးသူတို႔လူမ်ဳိးကလြဲၿပီး ဘယ္သူကမွလာၿပီး၀မ္းမနည္းပါ။ ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ထိန္းသိမ္းရပါလိမ့္မယ္။ အရင္က လိုင္းကားေတြမွာ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာတမ္းလိုေပါ့။ “မိမိ္ပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္” ပါတဲ့။
  

• ပညာေရးလိုက္စားၾကတဲ့ လူငယ္တိုင္း သတိထားမိေကာင္းသတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ Grammar စာအုပ္ေတြေပါလိုက္တာမွ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းပါပဲ။ ျမန္မာစာ ေလ့လာ မယ္ဆိုၿပီး ျမန္မာသဒၵါစာအုပ္ေလးမ်ားရွာၾကည့္ပါ။ ဘုန္းႀကီးေတြသင္ရတဲ့ ပါဠိသဒၵါပါ ထည့္ေပါင္းရင္ ေတာင္ စာအုပ္ေပါင္းကလက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ မရွိခ်င္ပါ။ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္းစကားးကို ငွားေျပာရရင္ေတာ့ “အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပါပဲ”၊
  

• စာေရးသူတို႔လူႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကေရာ လူငယ္ေတြအတြက္ ျမန္မာစာအထူးျပဳသင္တဲ့ သင္တန္း ေတြမ်ား ဖြင့္ေပးၾကဖူးပါသလား။ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးပါ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းမ်ား မႈိလိုေပါက္ ေနသေလာက္ ျမန္မာစာစာစီစာကံုးေရးနည္းသင္တန္းေလးမ်ား ဖြင့္ေပးၾကရင္ မေကာင္းပါလား။
  

• တကယ္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြကိုယ္တိုင္လည္း ျမန္မာစကားမေျပာတတ္ၾကေသးတာ မ်ားပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ ေခါင္းပါးလာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ လွတာရယ္၊ ယဥ္တာရယ္၊ ေခ်ာတာရယ္ သံုးမ်ဳိးကိုေတာင္ မခြဲႏိုင္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ မဲမဲျမင္ရာကို “ မိုက္တယ္ကြာ”နဲ႔ၿပီးေနၾကရ ရွာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး နားေထာင္တဲ့သူပါ ခံစားလာရေအာင္ ေျပာႏုိင္ၿပီလားဆိုတာပါ။ ကိုယ္ကရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ခံစားရလို႔ ျပန္ေျပာျပ ေနတာကို နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ အေဆြးရိပ္ေလးေတာ့ ေပၚလာ ေအာင္ ေျပာၾကည့္ပါဦး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ရွင္းျပမွပဲ တစ္ဘက္သားနားလည္မႈ ပိုလြဲသြားတာမ်ဳိးေတြေရာ မရွိခဲ့ၾကဘူးလားဆိုတာပါ။
  

• ဒါဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူတို႔အေနနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနသင့္ေတာ့တဲ့ အေနအထားဆိုတာသိသင့္ပါၿပီ။ သူမ်ားကိုျပဳျပင္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ “ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ဘႀကီးႏြားသြားေက်ာင္းခ်င္တဲ့ေကာင္” လို႔မ်ား၀ိုင္းၿပီး သမုတ္ၾကရင္ အေတာ္ ခံရခက္မယ္ ထင္ပါရဲ့။ “မင္းကဆရာႀကီးလား” ဆိုရင္ ပိုၿပီးကၽြဲၿမီးတုိစရာေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုျပဳျပင္ျခင္းပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။
  

• ဒါေၾကာင့္ အႀကံေပးခ်င္တာက English dictionary တစ္အုပ္၀ယ္ရင္ “ျမန္မာစာလံုးေပါင္း သတ္ပံု က်မ္း”တစ္အုပ္ပါ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္၀ယ္ပါ။ ရုပ္သံကလာတဲ့ ျမန္မာစာျမန္မာစကားအစီအစဥ္ကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စိတ္လိုလက္ရေလးၾကည့္ေပးပါလုိ႔...။
  

• စာေရးသူကေတာ့ လူႀကီးပီပီ အမုန္းခံၿပီး ဆရာလုပ္လိုက္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ Post ကို ဖတ္ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ စာေရးသူ လူမိုက္ႀကီးကေတာ့ သူမ်ားရည္းစားစာထဲမွာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွားတာေတြ႕ရင္ေတာင္ မင္နီထုတ္ၿပီး၀ိုင္းလို္က္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေရာဂါရွိသူပါ။ ဒါေၾကာင့္လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာလို႔ယူဆၿပီး ထင္ခ်င္သလိုထင္ခြင့္ေပးပါတယ္။
  

• ထပ္ေၿပာပါရေစဦး...

“ မိမိပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္ ”ပါ........