ဂဏန္းတစ္ေကာင္၏ မာန . . .

မနက္ျဖန္ ခရီးတိုတစ္ခု သြားစရာရွိပါတယ္။

ေလာကလူ႔ေဘာင္ဆိုေတာ့လည္း က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့လူမႈေရးေတြနဲ႔ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ေနရတာပါပဲ။ တစ္သက္လံုးသင္ယူေနရမယ့္ ျမန္မာ့လူမႈေရးပညာရပ္ေတြကို ကိုယ္ေတာ့အခုထိ မတတ္ေသးတာ ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္
လူမႈေရးနယ္ပယ္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းဖို႔ပါ။ ဟန္မေဆာင္ဘဲ စိတ္ထဲရွိရိိွတဲ့အတိုင္း ေျပာေန၊ လုပ္ေန၊ ပြင့္လင္းေနလို႔ကေတာ့ လူရိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈမရွိတဲ့သူဆိုတဲ့ ကင္ပြန္းတပ္ခံရမွာ မလြဲပါ။
ကိုယ္ဆိုတာကလည္း ဟန္ေဆာင္ရတဲ့အလုပ္ကို အင္မတန္မွ စိတ္ပ်က္တဲ့သူျဖစ္လို႔ ျမန္မာ့လူမႈေရးကို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူႀကီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လူမႈေရးမွာ လူရိုင္းမျဖစ္ရေလေအာင္ အလုပ္မအားတဲ့ၾကားကပဲ ခရီးထြက္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္ကို သြားရပါေတာ့မယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ
သူ႔မို႔၊ ငါ့မို႔ဆိုတဲ့ မို႔ေတြကလည္း အမ်ားသားျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမ်ားမသြားရင္ ျပႆနာသိပ္မႀကီးေပမယ့္ ကိုယ္မသြားရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမျဖစ္တာလဲ ေတာ္ေတာ္ကိုဆိုးတာပါကလား။

တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္တုိ႔ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိရင္ စိတ္ပ်က္ခ်င္သလို္လိုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အေပၚယံေတြမ်ားေနသလားလို႔။ ကိုယ္ထမင္းစားေနတုန္း ဧည့္သည္လာရင္ “စားပါဦး”လို႔ ေခၚရပါတယ္။ ေကၽြးခ်င္စိတ္ရွိတာ၊ မရွိတာေနာက္ထားေပါ့ေလ။ အလိုက္မသိတဲ့ ဧည့္သည္ကတကယ္မ်ား ၀င္စားလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ရွိပါေသးတယ္ တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ “စားၿပီးလား”လို႔ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ရပါေသးတယ္။ ဆိုးတာက စားၿပီးၿပီလို႔ေျဖလိုက္ရင္“ဘာဟင္းလဲ”လို႔ထပ္ေမးတာပါပဲ။ ဟင္းမေကာင္းရင္ သူပဲေကၽြးမလို႔လား မသိေတာ့ပါ။

အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လူခ်င္းရင္းႏွီးလာရင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးေမးခြန္းေတြ ေမးတာပါပဲ။ ကို္ယ့္လူမ်ဳိးကလည္း ဒါမ်ဳိးမွ ပြင့္လင္းရင္းႏွီးတာလို႔ ယူဆထားေလေတာ့လည္း ခက္လို႔ေတာင္ေနပါေရာ။ ကိုယ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေရးလြတ္လပ္မႈကို ေရွ႕တန္းတင္တတ္သူေတြမွာေတာ့ ဒုကၡမၾကာမၾကာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီလုိေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကို မေျဖျပန္ရင္“ဒါေလးေမးတာမ်ား ဘာျဖစ္သြားတာမွတ္လို႔”ဆိုၿပီး ကိုယ္တို႔ေတြကို စိတ္ႀကီး၀င္သူေတြလို႔ သမုတ္တာခံရပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားပါတယ္။ အဲဒီမဆီမဆိုင္ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္မေျဖေတာ့ေရာ သူတို႔မွာဘာျဖစ္သြားလို႔လဲ၊ ဘာေတြမ်ား ဆံုးရႈံးသြားသလဲလို႔။ ကိုယ္ကေတာ့ရွင္းပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေခါင္းစဥ္၊ ရင္းႏွီးမႈေခါင္းစဥ္ေအာက္က ေတာင္ေမးေျမာက္ေမး ေမးခြန္းေတြကို ေရွာင္တဲ့အေနနဲ႔ စာကပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
“မိမိႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာေမးခြန္းမ်ားကို ေမးျမန္းျခင္း မျပဳရ”လို႔။

ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြက ကိုယ့္ကိုတစ္ခါတစ္ခါ ပညာေရးနဲ႔မဆိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးေမးခြန္းေတြေမးရင္ ကိုယ္ကေတာ့ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ -
“ဘာလဲ...ျမန္မာ့စိတ္ရင္း စပ္စုျခင္းလား”လို႔ ့ျပန္ေမးတာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္မႀကိဳက္တာတစ္ခုက ခင္မင္ရင္းႏွီးရင္ အိမ္လည္တာပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ သူမ်ားအိမ္ကို အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ အလည္သြားတယ္ဆိုတာ အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ပါ။ အားလို႔ဧည့္သည္သြားလုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အိမ္ရွင္လုပ္တဲ့လူခမ်ာ မအားဘဲဧည့္ခံရတာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့ အေလ့အက်င့္ပါလိမ့္။

အိမ္လည္တဲ့အက်င့္ကို ကိုယ္ကေတာ့ ေရွ႕တန္းကေန တက္တက္ႁကြႁကြ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ အိမ္မွာအားတဲ့ဧည့္သည္လာရင္ ကိုယ္ေတာ့ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ မအားဘူးလို႔ ေျပာလႊတ္တာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္အိပ္ခ်င္လည္းအိပ္ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိပ္တယ္ဆိုတာလည္း အေၾကာင္းမဲ့မွမဟုတ္တာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အားေမြးေနတာပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ အိပ္တဲ့အလုပ္လုပ္ေနတာေပါ့။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကေတာ့ လူႀကီးသူမကို ျပန္မေျပာရဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီတစ္ခ်က္ကေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကိုပါ လူညြန္႔တံုးေအာင္လုပ္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
လူႀကီးေျပာရင္ ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္နားေထာင္ရမယ္၊ ျပန္မေျပာရဘူး၊ ျပန္ေျပာရင္ ရိုင္းတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ အဲဒီမွာတင္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြဟာ တစ္လမ္းေမာင္းျဖစ္ကုုန္ပါတယ္။ သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကားရမွာျဖစ္သလို၊ သက္ငယ္စကားကိုလည္း သက္ႀကီးၾကားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွ ေခတ္အခ်င္းခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္ၿပီး ပိုတိုးတက္၊ ပိုေကာင္းမြန္လာတဲ့ ေခတ္သစ္ကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ လူငယ္ျဖစ္ျဖစ္ အမွားနဲ႔မကင္းႏုိင္ၾကပါ။ လူငယ္မွားရင္္ လူႀကီးေထာက္ျပသလို လူႀကီးမွားရင္လည္း လူငယ္ကေထာက္ျပခြင့္ရွိကိုရွိရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ လူႀကီးေတြကို အထိန္းအကြပ္မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ထင္ရာစိုင္းခြင့္ေပးသလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ျပန္ေဆြးေႏြးတာဟာ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါ။ ျပန္ၿပီးေထာက္ပံ့ကူညီျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေလးစားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို တရား၀င္ျငင္းခုန္ခြင့္ မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပန္ေျပာခြင့္ အျပည့္ေပးထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘက္ကမွန္ၿပီး ဆရာ့ဘက္ကမွားေနရင္လည္း ဦးမေလးဘဲ ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္လိုက္တာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီလိုလုပ္တဲ့အတြက္လည္း ကေလးေတြရဲ႕ ေလးစားမႈမေလ်ာ့ပါ။ ပိုလို႔ေတာင္ေလးစားလာပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို သူတို႔ကို ေထာက္ျပခြင့္ေပးထားသလို ေ၀ဖန္ခြင့္လည္းေပးထားတာေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သတိထားၿပီးသားျဖစ္သြားလို႔ ပိုၿပီးတိုးတက္လာပါတယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း ကိုယ္အၿမဲေျပာပါတယ္။
“ငါရွင္းျပတာကို ဘာမွျပန္မေဆြးေႏြးဘဲ ေခါင္းညိတ္ေနတာ ငါ့ကိုေစာ္ကားတာ၊ ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီး ျပန္ေဆြးေႏြးတာ၊ မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပန္တင္ျပ၊ ျပန္ျငင္းတာကမွ ငါ့ကိုတကယ္ေလးစားတာ”လို႔ပါ။

ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရိုးရာထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔မေတြ႕တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီလိုေျပာလို႔လည္း ကိုယ္ကျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဖိုးမထားသူလို႔ေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္မထင္ေစခ်င္ပါ။ အေနာက္တိုင္းလို အ၀တ္မ်ားေပမယ့္ ျမန္မာ့ဂီတ၊ ျမန္မာ့အႏုပညာ၊ စာေပကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုးထိန္းသိမ္းသလဲဆ္ိုတာ ကိုယ္တိုင္အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးလို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုထည္းနဲ႔ အရာရာကို မေ၀ဖန္ပဲ စြတ္ၿပီးေကာင္းေနရင္ ေခါင္းထဲကဦးေႏွာက္ေတြ အလကားျဖစ္ၿပီေပါ့။

အင္း...တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတြၾကားထဲမွာေတာ့ ကိုယ္က “ဂဏန္း”တစ္ေကာင္ေပါ့ေနာ။
ဂဏန္းျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ပါေစေတာ့...မႀက္ိဳက္တာႀကီးကိုေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ႀကိဳက္ဟန္မေဆာင္ခ်င္တာမို႔ ဂဏန္းဘ၀မွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့...