Sunday 21 November 2010

နားနားေနေန မေနႏိုင္ . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ
အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ပိုပင္ပန္းသလိုပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ စာသင္ရက္သံုးေလးရက္ေလာက္ နားလိုက္ရၿပီးမွ ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္ျပန္စလိုက္ေတာ့ စာနဲ႔သံုးေလးရက္ေလာက္ ေ၀းကြာသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အစိမ္းသက္သက္ ေက်ာင္းသားေတြျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔အလုပ္က စာေမးပြဲစစ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးရမွာမို႔ က်သြားတဲ့ အရွိန္ကို အျမန္ဆံုးျပန္တင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ဆႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားသစ္သံုးေလးေယာက္လည္း တိုးလာပါေသးတယ္။ သစ္လိုက္တဲ့ေက်ာင္းသား သစ္သစ္သစ္သစ္နဲ႔ေတာင္ ျမည္ပါေသးတယ္။ ေလးငါးေျခာက္လလံုး စာတစ္လံုးမွမၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုအားကိုးလို႔ လာအပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြကို စိတ္မပ်က္ေစရဆိုတဲ့ ကိုယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ပဲ ဒီေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို လက္ခံထားပါတယ္။ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကိုပါ သင္ၾကားမႈေနာက္ပါႏိုင္ေအာင္ အားစိုက္ေပးရေတာ့တာမို႔ သံုးဆႀကိဳးစားေနရတာ တစ္ခုပါ။ ပင္ပန္းတယ္ဆိတာထက္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္နည္းသြားတယ္ဆိုတာက ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္က စာသင္ေနရရင္ ဘယ္ေတာ့မွပင္ပန္းတယ္ မထင္တတ္တဲ့ လူစားျဖစ္ေနလို႔ပါ။

တစ္ခုရွိတာက နားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အခါတိုင္းလို လုိင္းေပၚသိပ္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အားေမြးတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ေရးတေမာ အိပ္ခ်င္အိပ္။ မအိပ္ခ်င္ရင္လည္း သင္ခန္းစာေတြႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရတာေတြေၾကာင့္ ဒီလေတာ့ စာအေရးႀကဲသြားပါေတာ့တယ္။ တစ္လလံုးေနမွ ပိုစ့္ေလးငါးပုဒ္ပဲ ရပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားရင္အားသလိုေတာ့ ေရးေနျဖစ္ဦးမွာမို႔
အားေပးပါဦး။ ။

1 comment:

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

အဟင္း..ပ်င္းတာနဲ႔ နားပင္းတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ..
က်ေနာ္လဲ စာေရးရတာပ်င္းလို႔ အေၾကာင္းေပါင္းစုံ ဆင္ေျခေပးေနတာ..

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger