အိမ္ထက္သာရမယ့္ ေနရာ . . .

 ေတာင္ေတြး၊ေျမာက္ေတြး 

စဥ္းစားရင္းနဲ႔ အိမ္သာေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိပါတယ္။

 

တလြဲမေတြးလိုက္ပါနဲ႔ ပန္းကန္ထဲထည့္ထားတဲ့ ေရခဲမုန္႔ပါ...

ခပ္ငယ္ငယ္က ကိုယ့္အေဒၚတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ႏွစ္လ၊ သံုးလေလာက္ သြားေနဖူးပါတယ္။ အေဒၚ့အိမ္မွာ ထူးျခားတာတစ္ခုက အိမ္သာပါ။ တစ္ရက္ကို သံုးေလးခါေလာက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရုံသာမက ေမႊးႀကဳိင္သန္႔ျပန္႔ေနေအာင္ အင္မတန္မွ ဂရုစိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ကို သူက“အိမ္သာဆိုတာ အိမ္ထက္သာရမယ္” လို႔လဲ လက္ခ်ာေပးပါေသးတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကဆိုေတာ့ သူ႔လက္ခ်ာလည္း သိပ္ေတာ့ သေဘာေပါက္လွတာမဟုတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္သာတက္ရတာေတာ့ အရသာရွိလွတာ အမွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့ပါရဲ႕။

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ သူ႔အိမ္သာ ေမႊးေမႊးေလးကို ဇိမ္ခံတက္ရင္းက အိမ္သာၾကာၾကာတက္တတ္တဲ့ အက်င့္ရသြားတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အိမ္သာတက္တာၾကာလွတယ္ေအာက္ေမ့ထားေပမယ့္ ဦးသုေမာင္တို႔အေဖ ဒါရိုက္တာ ဦးသာဓု အိမ္သာတက္ပံုကို ဖတ္ဖူးမွ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူရွိတာ သိရပါေတာ့တယ္။ ဦးသာဓုအိမ္သာတက္ရင္ တစ္ေန႔တာထြက္သမွ် သတင္းစာအကုန္အိမ္သာထဲယူသြားၿပီး ဖတ္လိုက္တာ ေရေႏြးခြက္ပါ အိမ္သာထဲယူသြားပါသတဲ့။ ေရေႏြးကုန္ရင္ တံခါးေခါက္ၿပီး ေရေႏြးျပန္ျဖည့္ခိုင္းေပမယ့္ သတင္းစာဖတ္မၿပီးမခ်င္းေတာ့ အိမ္သာထဲက မထြက္ပါဘူးတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဧည့္သည္လာပါေစ ဦးသာဓုအိမ္သာတက္ေနလို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုးႏွစ္နာရီေလာက္ကေတာ့ တေမ့တေမာ ေစာင့္ရပါေလေရာတဲ့။ အဲဒါကိုဖတ္မိမွ ကိုယ့္ကို္ယ္ကို ေျဖသာပါေတာ့တယ္။

  

ဒါမ်ဳိးအိမ္သာဆို ဦးသာဓုုႀကီးေတာ့ အျပင္ထြက္ေတာ့မယ္ေတာင္မထင္...

 

ကိုယ္ခပ္ငယ္ငယ္က အိမ္သာတက္ရင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ေတာ့ ပါသြားမွ ေက်နပ္တာပါ။ အဲဒီအက်င့္ကေတာ့ ကိုယ့္ေမေမဆီကရတဲ့ အေမြပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀က ကိုယ့္အေမ အျပင္ကေန အေမာတေကာျပန္လာၿပီး အိမ္သာတက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖတ္စရာစာအုပ္က တစ္အုပ္မွ ရွာမရပဲ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ အဲဒီမွာပဲ ကိုယ့္ကိုလွမ္းေအာ္ၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ရွာေပးဖို႔ စစ္ကူေတာင္းပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေမေမ့ကို စခ်င္တာေၾကာင့္ ေဆးစာအုပ္ေတြပဲရွိတယ္လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ “ေအး...အဲဒီေဆးစာအုပ္ပဲေပး”ဆိုၿပီး တစ္ခါတည္း ကိုယ့္ေဆးစာအုပ္ထူထူႀကီးကို ယူသြားၿပီး အိမ္သာ၀င္ပါေတာ့တယ္။ ေမေမျပန္ထြက္လာေတာ့ ကိုယ္က ေဆးစာအုပ္ကို ေမေမဖတ္တတ္လို႔လားေမးေတာ့ “ဖတ္ေတာ့ဘယ္ဖတ္ႏိုင္မလဲ၊ စာအုပ္တစ္ခုခုဖတ္စရာရွိေတာ့ အိမ္သာေျဖာင့္ေျဖာင့္ တက္လို႔ရတာေပါ့” တဲ့။ ကိုယ့္မွာ ေမေမ့အက်င့္ကို သေဘာက်လို႔ မဆံုးပါ။ တစ္လံုးမွ နားမလည္တဲ့ ေဆးစာအုပ္ႀကီးကိုင္ဖတ္ၿပီး အိမ္သာတက္တဲ့ ကိုယ့္ေမေမအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိတိုင္းလဲ ၿပံဳးမိပါတယ္။

ကိုယ္တို႔အိမ္မွာလည္း က်န္တာေတြထက္ အိမ္သာကို သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္ေအာင္ ဂရုတစိုက္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ က်န္းမာေရး အသိဆိုတာထက္ မိဘစိတ္ႀကဳိက္

လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေခတ္မီတဲ့ မိဘေတြက က်င္းအိမ္သာေတြ သံုးတဲ့ေခတ္မွာေတာင္ ေရေလာင္းအိမ္သာ(ယင္လံုအိမ္သာ)ကို စံနစ္တက်ေဆာက္ၿပီး သံုးပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္သာ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလးနဲ႔မွ ၀မ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားတတ္တဲ့ အက်င့္ရခဲ့တာပါပဲ။

  

ဒါမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့လည္း မပါရက္ပါဘူး...အရည္က်ဳိၿပီး ေရာင္းစားလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္...

မွတ္မိပါေသးတယ္။

အိမ္မွာ ဘိုထိုင္အိမ္သာ စတပ္တဲ့ အခ်ိန္ကပါ။ 

၀မ္းသြားခ်င္လို႔ အိမ္သာေျပးၿပီး ဘိုထိုင္အိမ္သာေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ၀မ္းသြားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ဗိုက္ေတြရစ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းသြားခ်င္ေနေပမယ့္ ၀မ္းသြားလို႔မရတဲ့ ခံစားခ်က္ႀကီးက 

ေျပာမယံုႀကံဳမွ သိေလာက္ေအာင္ အင္မတန္ ခံရခက္ပါတယ္။ ဘိုထိုင္ေပၚမွာ ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဒုကၡခံၿပီး ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာ အရွဴံးေပးၿပီး ေနာက္ေဖးက ရိုးရိုးအိမ္သာဆီေျပးတက္မွ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ ကိစၥၿပီးပါေတာ့တယ္။ အိမ္သာေပၚထိုင္လိုက္ ၀မ္းမသြားႏိုင္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ ဘိုထိုင္အိမ္သာနဲ႔ ျပႆနာတက္လိုက္တာ ၅ရက္ေလာက္ၾကာမွ နည္းနည္းအဆင္ေျပပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ျပည့္ျပည့္၀၀ စိတ္တိုင္းမက်လို႔ က်န္တဲ့တစ္ပိုင္းကို ရိုးရိုးအိမ္သာေျပးၿပီး ေျဖရွင္းရပါေသးရဲ႕။ ေရငန္ေသာက္၊ ျမက္ေျခာက္စားတဲ့ အညာသားေလး ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘိုထိုင္အိမ္သာအတက္က်င့္လိုက္ရတာ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွပဲ အိမ္သာနဲ႔ပဏာစားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ေမႊးေမႊးႀကဳိင္ႀကဳိင္ ဘိုထိုင္ေပၚထိုင္ရင္ စာေစာင္ေလးဖတ္လို႔ ဇိမ္ခံခြင့္ ရေတာ့တာပါ။

 

 

သူေတာင္ ေကာင္းေကာင္းပါရေသးတာပဲ...

ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ အိမ္သာေလးသန႔္သန္႔နဲ႔ စတိုင္က်ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ မိဘအရိပ္ကထြက္လို႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကို္ယ္ ရပ္တည္ဖို႔ႀကဳိးစားကတည္းက အိမ္သာေပါင္းစံုနဲ႔ ျပႆနာစပါေတာ့တယ္။ အိမ္ကထြက္ၿပီး ရန္ကုန္ကို သြားကတည္းက ရထားအိမ္သာနဲ႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ပါေရာ။ ရထားမစီးဖူုးတဲ့သူဆိုတဲ့ ရထားအိမ္သာအေၾကာင္းလဲ ဘာမွသိမထားခဲ့ရိုး အမွန္ပါ။ ခပ္ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးတာက ရထားအိမ္သာဆိုတာ အေပါက္တစ္ခုုပဲ ေဖာက္ထားၿပီး စြန္႔လိုက္တဲ့ အညစ္အေၾကးေတြအားလံုး ရထားလမ္းေပၚက်ကုန္တယ္ လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ျမင္ရတဲ့ ရထားအိမ္သာကေတာ့ ေရေလာင္းအိမ္သာပါ။ စြန္႔လိုက္သမွ် အညစ္အေၾကးကေတာ့ ဘယ္ေရာက္လို႔ဘယ္ေပါက္ကုန္သလဲဆိုတာေတာ့ မစဥ္းစားမိပါ။ ေရေလာင္းအိမ္သာေပၚမွာ က်က်နနထိုင္ၿပီး ဗုိက္ျပႆနာရွင္းမယ္ အလုပ္မွာ ဇာတ္လမ္းစပါေတာ့တယ္။ ရထားက ပုခက္လႊဲသလို ရမ္းေနတဲ့ၾကားထဲမွာ အိမ္သာခြက္ေပၚကေန ေအာက္ကို ျပဳတ္က်မသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းေနရတာနဲ႔ပဲ ၀မ္းသြားလို႔မရေတာ့ပါ။ ေဘးဘီကို မ်က္စိကစားလိုက္ေတာ့ လက္ကိုင္ကြင္းကေလးတစ္ခုစီ ဘယ္ညာတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေတြ႕တာေၾကာင့္ သေဘာေပါက္သြားၿပီး လက္ကိုင္ကြင္းႏွစ္ခုကို တစ္ဖက္စီကိုင္ၿပီး ဟန္ခ်က္ထိန္းႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ လူကိုၿငိမ္ေအာင္ ထားႏိုင္ၿပီမို႔ ပါေတာ္မူေတာ့မယ္အလုပ္မွာ အိမ္သာတံခါးကို ၾကည့္မိေတာ့ တံခါးခ်က္ကေလးက တဲတဲကေလးပါ။ တကယ္လို႔မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က တံခါးဆြဲဖြင့္လိုက္ရင္ ငါးပါးေမွာက္ႏိုင္တာမို႔ လက္ကိုင္ကြင္းကိုင္ထားတဲ့ ဘယ္လက္နဲ႔ တံခါးလက္ကိ္ုင္ကြင္းကို ေျပာင္းကိုင္လိုက္ၿပီး မသက္မသာအေနအထားနဲ႔ သဘာ၀ရဲ႕ေခၚသံကို အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း၊ တဂ်ဳိင္းဂ်ဳိင္းနဲ႔ ဘယ္ညာရမ္းေနတဲ့ မီးရထားႀကီးေပၚမွာ မသက္မသာ အေနအထားႀကီးနဲ႔ တက္ခဲ့ရတဲ့ ရထားအိမ္သာကေတာ့ တစ္သက္စာ အမွတ္တရအျဖစ္ အခုထိ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနဆဲပါ။

 

အိမ္သာတက္ရင္း ခရီးသြားတာေပါ့...

ခရီးေတြသြားရင္း ေတာင္ငူက ဘုရားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေရာက္တဲ့အခါကလည္း အိမ္သာဒုကၡေရာက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးကလည္း ႀကီးႀကီးမားမားမို႔ အိမ္သာေတြဘာေတြကလည္း သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ပါ။ ၀မ္းနာလာတာေၾကာင့္ အိမ္သာတက္မယ္လို႔စိတ္ကူးနဲ႔ အိမ္သာထဲကို အေျပးအလႊားသြားၿပီး ထိုင္ေနက်ပံုစံအတိုင္း တံခါးဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ထူးျခားဆန္းျပားေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္သာခြက္က အညစ္အေၾကးစြန္႔တဲ့ အေပါက္က ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ပဲ မ်က္စိေအာက္မွာေရာက္ေနတာပါ။ မ်က္စိလည္သြားတာေၾကာင့္ အေပါက္ရွိရမယ့္ ပံုမွန္ေနရာကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အေပါက္မရွိပါ။ ခဏေလာက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီးမွ အိမ္သာခြက္ကို ေျပာင္းျပန္လွည့္တပ္ထားတာကို သေဘာေပါက္ၿပီး နာေနတဲ့၀မ္းကို အသာေအာင့္ၿပီး လူကိုတစ္ပတ္ျပန္လွည့္လို႔ ျပႆနာေျဖရွင္းခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တံခါးေပါက္ကို ေက်ာေပးၿပီး ထိုင္ေနရတာျဖစ္လို႔ စိတ္က ဘယ္လိုမွမလံုေတာ့ဘဲ ေနာက္ကို မၾကာမၾကာ လွည့္ၾကည့္ေနရတာနဲ႔တင္ မအီမလည္နဲ႔ ကိစၥၿပီးခဲ့ရတာလည္း အမွတ္တရပါ။

 

ဒီလိုေလးျပထားရင္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပတာေပါ့...

ျပည္နယ္ကို ေရာက္လို႔ ကိုယ့္ခံယူခ်က္အတိုင္း ေတာႀကဳိအံုၾကားေတြသြားၿပီး ေဆးကုတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အိမ္သာအေတြ႕အႀကံဳသစ္ေတြ တနင့္တပိုးႀကီး ထပ္ရျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ လူနာၾကည့္ေနရင္း ဗိုက္ရစ္လာတာေၾကာင့္ လူနာရွင္ေတြကို အိမ္သာဘယ္မွာလဲလို႔ေမးမိေတာ့ ေကာက္ရိုးပံုကို လက္ညွဳိးထိုးျပတာေၾကာင့္ ဘာဘာညာညာမစဥ္းစားဘဲ ေကာက္ရိုးပံုေနာက္မွာ အိမ္သာရွိတန္ေကာင္းရဲ႕ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေကာက္ရိုးပံုေနာက္ကိုသြားေတာ့ အိမ္သာတစ္လံုးမွမေတြ႕ရပါ။ ေနာက္ဆံုးစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေကာက္ရိုးပံုတစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ ပတ္ၾကည့္ၿပီး ဘာအိမ္သာမွမေတြ႕ေတာ့မွဘဲ ဆရာ၀န္ရင့္မႀကီးကို သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ေကာက္ရိုးပံုေနာက္မွာ အီအီးထိုင္ပါခိုင္းမွန္း သေဘာေပါက္ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ (မပါခဲ့ပါ) ကိုယ့္ျပႆနာကို အံႀကိတ္ေအာင့္အည္းၿပီး ၾကည့္စရာရွိတဲ့လူနာေတြကို ကုန္ေအာင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ တစ္ျခားရြာက အသိအိမ္ကို ဒုန္းစိုင္းေျပးၿပီး အိမ္သာတက္ခဲ့ရပါတယ္။ နဖူးမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ဇီးကင္းေလာက္သီးလာေအာင္ ဒုကၡခံခဲ့ရတာမို႔ အဲဒီရြာနံမည္ၾကားမိတိုင္း အခုထိ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္လာၿမဲပါ။

 

ဒါလည္း အိမ္သာလို႔ ေခၚပါသတဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒါမ်ဳိးမတက္ခဲ့ရလို႔...

တစ္ခါကလည္း ရြာတစ္ရြာမွာ လူနာၾကည့္ရင္း အိမ္သာသြားမယ္လုပ္ေတာ့ လူနာရွင္က ထီးတစ္လက္ယူေပးပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အေတြ႕အႀကံဳရင့္ေနၿပီမို႔ အိမ္သာကို အရင္ၾကည့္ထားတာမို႔ ဒီထီးနဲ႔ကြယ္ၿပီး ေနာက္ေဖးသြားခိုင္းတာ မဟုတ္မွန္းသိတာေၾကာင့္ သိပ္ေတာ့လည္း မတုန္လႈပ္ပါ။ အျပင္မွာလည္း မိုးေလးတဖြဲဖြဲက်ေနတာမို႔ မိုးစိုမွာစိုးလို႔ ထီးေပးလိုက္တယ္လို႔ပဲ ယူဆပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေပးတဲ့ထီးက ကိုယ္တို႔အရြယ္ေဆာင္းတဲ့ လူႀကီးေဆာင္းထီးမဟုတ္ဘဲ ကေလးေတြေဆာင္းတဲ့ ထီးခပ္ေသးေသးေလးျဖစ္ေနတာက နည္းနည္းစဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ မရွိရွိရာ ရွာေပးလိုက္တယ္လို႔ပဲ ယူဆၿပီး အိမ္သာသြားတက္ေတာ့ အိမ္သာထဲေရာက္မွပဲ ထီးေသးေသးေလး ေပးလုိက္ျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သေဘာေကာင္းေကာင္းေပါက္ပါေရာလား။ သူတို႔အိမ္သာက အကာပဲ ရွိၿပီး အမိုးမွ မရွိတာကလား။ မိုးရြာထဲမွာ အိမ္သာတက္ရင္ ထီးေဆာင္းၿပီး တက္ရတာျဖစ္လို႔ အိမ္သာတံခါးနဲ႔ ဆန္႔တဲ့ ထီးေသးေသးေလး ေပးလိုက္မွန္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း သိရၿပီး ဘ၀တစ္သက္တာမွာ ပထမဆံုးအျဖစ္ အိမ္သာထဲမွာ ထီးကေလးေဆာင္းၿပီး ပါေတာ္မူခဲ့ရပါေၾကာင္း။

ရြာေတြရြာေတြအႏွံ႔ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ေဆးအိတ္တစ္လံုးနဲ႔ လူထုဆရာ၀န္လုပ္လာခဲ့တဲ့ ဥိးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို အေတြ႕အႀကံဳေတြ စံုလွၿပီလို႔ထင္ထားခဲ့သမွ် တပည့္တစ္ေယက္ အလည္ေခၚတာေၾကာင့္ သူေနတဲ့ရြာကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ အလည္သြားမိမွဘဲ အေတြ႕အႀကံဳေတြ က်န္ေသးတာ ၀န္ခံရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ရြာက တကယ့္ရြာႀကီးပါ။ ေဆးရုံေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ က်က်နနပါ။ အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ေတာ့ အားရစရာျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္သာတက္မယ္ႀကံေတာ့မွ သရုပ္မွန္ကို ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ တပည့္အိမ္တင္မကပါ တစ္ျခားအိမ္ေတြလည္း အိမ္သာရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ က်က်နနေဆာက္ထားတာ တစ္လံုးမွမရွိပါ။ အိမ္ေတြက ေျခတံရွည္အိမ္ေတြမ်ားၿပီး အေပၚမွာ လူေန၊ ေအာက္ထပ္မွာ ၀က္ေတြ၊ ဆိတ္ေတြ ေမြးၾကပါတယ္။ အဲဒီအေပၚထပ္ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ၾကမ္းျပင္ကို အေပါက္ကေလးေဖာက္ထားတာက ဘုရားစူးအိမ္သာ စစ္စစ္ပါ။ အဲဒီအေပါက္ကေလးကို ထန္းရြက္ေလးငါးေျခာက္ရြက္ကို ေထာင္ၿပီး ၀ိုင္းပတ္ကာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ရုိုးရာ အိမ္သာျဖစ္လာပါေရာ။ ကိုယ္တို႔ဥေရာပ အိမ္သာေတြမွာက အိမ္သာတက္ရင္ ေခါင္းပိုင္းလံုၿပီး ေျခေထာက္ကေလးေတြထြက္ေနတာ ရိုးေနလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔အိမ္သာက ထန္းရြက္တစ္လ်ားစာပဲ ကာထားတာမို႔ ထိုင္လိုက္ရင္ ပခံုးအထက္ ေခါင္းပိုင္းတစ္ခုလံုး ေပၚေနပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ထမင္း စားၾကေတာ့လည္း အဲဒီၾကမ္းတစ္ေျပးထဲမွာ အိမ္သာနဲ႔ သိပ္မေ၀းပါ။ တစ္ေယာက္က အိမ္သာတက္၊ တစ္ေယာက္က ထမင္းစားရင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျမင္ျမင္ထင္ထင္ စကားလွမ္းေျပာလို႔ရေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔မ်ား လုပ္ထားသလားထင္ရပါတယ္။ စြန္႔လိုက္တဲ့ အညစ္အေၾကးကုိ က်င္းေတြဘာေတြနဲ႔ စြန္႔စရာမလိုပါ။ ေအာက္ထပ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ၀က္တစ္အုပ္က ၀ိုင္းအားေပးၾကပါတယ္။ ဘာမွကို အေလအလြင့္မရွိေအာင္ စံနစ္က်လွတဲ့ သူတို႔ အိမ္သာကိုၾကည့္ရင္း ေက်ာခ်မ္းသြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္မွာ အဲဒီမွာ ေနတဲ့ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အိမ္သာတက္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး အံႀကိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၀က္သားစားခ်င္စိတ္လည္း တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာေအာင္ ကုန္သြားပါေတာ့တယ္။

  

သေဘာတရားခ်င္းေတာ့ ခပ္ဆင္ဆင္...

 

ဒီေလာက္ဆိုရင္ကို သည္းခံၿပီး တက္ပါေသးတယ္...

အိမ္သာအေတြ႕အႀကံဳက ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ အဲဒီရြာမွာ အိမ္အမ်ားစုက အိမ္သာမရွိၾကပါဘူးတဲ့။ ညေနဆိုရင္ ေတာစပ္ကိုသြားၿပီး ကိုယ့္ကိစၥကို ေျဖရွင္းၾကပါသတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ၊ သံုးေယာက္တစ္တြဲ လက္ထဲမွာ တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုယ္စီကိုင္လို႔ ေတာစပ္ဘက္ကို သြားၾကတာေတြ႕မွပဲ ေတာစပ္ေလးမွာ ညေနခင္း ေလညင္းခံမယ့္စိတ္ကူးေလးကို ရင္နာနာနဲ႔ ေဘးခ်ိတ္ထားလိုက္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေလညင္းမရဘဲ ဆြဲမိုင္းေတြ၊ နင္းမိုင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနမွျဖင့္ ေလညင္းခံ အျပန္ခရီးမွာ အံေစာ္နီးေနမွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ပါ။

ကိုယ့္တပည့္ေလးက ေျပာပါေသးတယ္။ ရြာနားေတာစပ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း အခင္းႀကီး သြားမယ္ဆိုရင္ တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းေဆာင္သြားရပါသတဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ေႃမြပါးကင္းပါးေၾကာက္ရလို႔ ယူသြားရတာလား လို႔ေမးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့ ရြာထဲက ၀က္ေတြက မစင္န႔ံရရင္ ေျပးလာၿပီး လုစားၾကတာ ကိုယ့္ကိစၥ မၿပီးခင္ ၀ိုင္းလုၾကလြန္းလို႔ ေနာက္ပိုင္းကို ၀က္မကိုက္မိေအာင္ တုတ္နဲ႔ကာကြယ္ဖို႔ပါတဲ့။ တုတ္ရွည္ႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႔ ေတာထိုင္ေနတဲ့ပံုကို မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္မိရင္း ေက်ာစိမ့္ရံုသာမက ၾကက္သီးမ်ားပါ ထမိတာေၾကာင့္ ေနာက္ေဖးေနာက္ဖီမသြားမိေအာင္ တပည့္ေကၽြးတဲ့ထမင္းေတာင္ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ မစားရဲခဲ့ပါ။

 

ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဴရင္းေပါ့...

  မကၠဆီကိုမွာေတာ့ အနံ႔သက္သာေအာင္ တံခါးဖြင့္ၿပီး တက္မွ ေျပလည္တယ္ဆိုပဲ...

ညေနခင္းမွာ ေရခ်ဳိးၾကစို႔ဆိုေတာ့လည္း ေခ်ာင္းထဲဆင္းခ်ဳိးၾကရပါတယ္။ တစ္ရြာလံုးမွာလည္း ေရတြင္းဆိုလို႔ တစ္တြင္းမွမရွိပါ။ ဒီေခ်ာင္းေရကိုပဲ အားထားၾကဟန္တူပါတယ္။ ေရခ်ဳိးဆိပ္ကိုေတာ့ အုတ္၊ အဂၤေတေတြနဲ႔ အက်အန လုပ္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေရမကူးတတ္တဲ့ အညာသားဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေရခ်ဳိးဆိပ္က တိုင္တစ္တိုင္ကို ကိုင္ၿပီးေရခ်ဳိးရင္းက ေရငုပ္လိုက္တဲ့အခါ တပည့္က ဆရာတဲ့ ေရငုပ္ၿပီးလိုိ႔ ေခါင္းျပန္ေဖာ္ရင္ သတိထားေနာ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းအထက္က ပါလိုက္လို႔ ေရထဲမွာ ေမ်ာပါလာတဲ့ ေအာ့ေအာ့တံုးနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္မိမွာ စိုးလို႔ပါတဲ့။ ေတြးမိတာနဲ႔တင္ ေၾကာက္စရာ အျဖစ္ႀကီးမို႔ ေရထဲက အျမန္တက္ၿပီး ေရမကူးတတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ားလို ေခ်ာင္းစပ္ကေနပဲ ေခ်ာင္းေရကို ခြက္နဲ႔ခပ္ခ်ဳိးၿပီး မရွက္ႏိုင္မေၾကာက္ႏိုင္ ေရေမ်ာမိုင္း အႏၲရာယ္ကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။

  

ေရွးေခတ္ေရာမသားေတြကေတာ့ အဲဒီလို ဘံုအိမ္သာပဲ သံုးၾကတယ္တဲ့...

  

အိမ္သာတက္တာပဲ ပြဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတယ္လို႔...

အဲဒီေလာက္ ေနာက္ေဖးျပႆနာမ်ားလွတဲ့ ရြာမွာႏွစ္ညအိပ္ၿပီးတာနဲ႔ အႏၲရာယ္ကို လြယ္မထားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မေရာက္ခင္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ မိုးလင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္ေဒသကို အတင္းဒုန္းစိုင္းေျပးရင္း လမ္းမွာေတြ႕တဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အိမ္သာေကာင္းေသာမေကာင္းေသာ၊ သန္႔ေသာမသန္႔ေသာ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေအာင့္ထားခဲ့ရသမွ် အတိုးခ်လို႔ ထုတ္အၿပီးမွာေတာ့ ေလျပည္ေလညင္းေလးေတြတိုက္လာသလို ခံစားရၿပီး ေလာကႀကီးလဲ သာယာလာပါေတာ့တယ္။ အရင္က မျဖဴတဲ့ အသားလည္း ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၀မ္းမသြားရတာေၾကာင့္ မည္းသည္းသြားပါေတာ့တယ္။ တပည့္ေက်ာ္က အလည္လာဖို႔ အတန္တန္မွာေပမယ့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အဲဒီရြာဆိုုရင္ေတာ့ ေ၀ါနဲ႔ထမ္းေခၚေတာင္ ထပ္မသြားေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားမို႔ စကားမေျပာ တုဏွိေဘာနဲ႔ ၿပံဳးျပရုံေလာက္ပဲ လုပ္ရဲပါေတာ့တယ္။

ျပည္နယ္တစ္ခြင္ အိမ္သာေပါင္းစံုနဲ႔ ျဖစ္သလို စခမ္းသြားခဲ့ရလို႔ ေနာေက်ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ရွစ္ႏွစ္တာအတြင္း တစ္ေခါက္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မေျပႏိုင္တဲ့ ၀ဋ္ေႁကြးေၾကာင့္ ရန္ကုန္ေနာက္ဆံုးရက္မွာမွ တိရစၧာန္ရုံမွာ အိမ္သာျပႆနာ တက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ တိရစၧာန္ရုံမွာ အေကာင္ပေလာင္ေပါင္းစံုကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ဗိုက္ျပႆနာေပၚလာတာေၾကာင့္ ေတြ႕တဲ့ တိရစၧာန္ရုံထဲက အိမ္သာကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ျပႆနာေျဖရွင္းဖို႔ ၀င္သြားမိပါတယ္။ အိမ္သာေလးလံုးတန္းထားေပမယ့္ သံုးလံုးစလံုးမွာ ေရမရွိပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြစြန္႔ထားခဲ့ၾကတဲ့ လက္က်န္ပစၥည္းေတြကလည္း အိမ္သာခြက္ေတြထဲမွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနလိုက္ပါေသးတယ္။ အိမ္သာမတက္ေတာ့ဘဲ ထြက္လာရေအာင္ကလည္း ျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီမို႔ ဆက္ၿပီးမလြယ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေတြ႕တဲ့အိမ္သာတစ္ခုထဲကို လက္ကိုင္ပု၀ါေလးနဲ႔ ႏွာေခါင္းကိုအုပ္ၿပီး ကိစၥေလးေျဖရွင္းဖို႔ အိမ္သာတံခါးကို ဆြဲအပိတ္မွာ တံခါးခ်က္မပါတဲ့ ကိုေရႊအိမ္သာနဲ႔မွ ေကာင္းေကာင္းႀကီးေရစက္ဆံုပါေတာ့တယ္။ အေျခအေနကလည္း တိုးလို႔တန္းလန္းအေနအထားျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဘာဘာညာညာမစဥ္းစားအားေတာ့ဘဲ မမီမကမ္းျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္သာတံခါးလက္ကိုင္ကြင္းမွာ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးခ်ည္ၿပီး လက္အံေသေအာင္ဆြဲရင္း 

မသက္မသာအေနအထားနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းခဲ့ရပါတယ္။ ကိစၥၿပီးရင္ ဘယ္လိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရမလဲဆိုတာကိုလည္း ေတြးရင္းေခၽြးေတြျပန္ေနပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ဘေလာ့ပို႔စ္ထဲကလို Giordano underwear ေလးနဲ႔မ်ား ေျဖရွင္းလိုက္ရမလားလို႔ေတြးရင္း ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးကိုပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေနမိပါတယ္။ အဲဒီလို ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ လူရွိေနတဲ့ အိမ္သာက ေရေလာင္းခ်သံဟာ တကယ့္မဂၤလာေတးသံပါ။ အိမ္သာခန္းထဲမွာလဲ လူရွင္းေနတာမို႔ လြတ္သြားတဲ့ ေဘးအိမ္သာဆီကို အျမန္ေျပးရင္း က်န္ေနတဲ့ ျပႆနာတစ္၀က္ကို စိတ္ေအးလက္ေအး ေျဖရွင္းခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္သာကအထြက္ အိမ္သာခန္းအ၀မွာ ထားတဲ့ေရစည္ပိုင္းႀကီးကို ျမင္ေတာ့မွ ရန္ကုန္အိမ္သာရဲ႕ အထာကို သေဘာမေပါက္မိတဲ့ ေတာသားအျဖစ္ကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ေတာ့တာမို႔ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသစြာနဲ႔ ေရခပ္ၿပီး က်န္ေနရစ္တဲ့ ကိုယ့္လက္က်န္ပစၥည္းေလးေတြကို ေရေလာင္းခ်ၿပီး ကုသိုလ္ယူခဲ့ရပါတယ္။

  

ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ကေတာ့ ေရေတာင္မလုိဘူး...ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေပါ့...

တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ တိုက္ႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးႀကီး စြန္႔ပစ္ပစၥည္းထိန္းသိမ္းတဲ့ေနရာေတြ မသန္႔ရွင္းရင္ ဘယ္လိုမွ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းမျမင့္ႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းဖို႔ အေျခခံအက်ဆံုး အိမ္သာကစ မျပင္ႏိုင္ၾကရင္ ရင္ေပါင္မတန္းႏိုင္ဘဲ ဖင္ေထာင္ပန္းရုံပဲ တတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ (အသံုးအႏႈန္း ရိုင္းခ်င္ရိုင္းသြားႏိုင္ေပမယ့္ ကာရန္ကိုငဲ့လိုက္ရလို႔ပါ။)

ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိမ္သာတံခါး...

 တံခါးမလို ဂုန္နီအိတ္ရွိရင္ အဆင္ေျပၿပီ...

 

အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို အိမ္သာအေတြ႕အႀကံဳေပါင္းမ်ားစြာ (ဂုန္နီအိတ္ပါးေလးနဲ႔ကာရုံကာထားတဲ့ အိမ္သာ၊ အိမ္သာတြင္းထဲမွာ ေရေတြျပည့္ေနၿပီး ကိုယ့္ကိုပါ ေရျပန္စင္တဲ့ အိမ္သာေတြအေၾကာင္းေတာင္ ထည့္မေရးျဖစ္ေတာ့ပါ) ႀကံဳရၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုယ္ငယ္ငယ္က အေဒၚေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ 

“အိမ္ထက္သာရမွာ အိမ္သာ” ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သေဘာေပါက္ ေထာက္ခံမိရင္း ေခတ္မီလွတဲ့ အေဒၚကို ဦးညႊတ္အေလးျပဳလ်က္ပါ။     ။

( အိမ္သာေတြ အေၾကာင္းေရးလိုက္မိတာ ပို႔စ္တစ္ခုလံုး ေအာ့ေအာ့န႔ံသင္းသြားတာမို႔ ထမင္းစားရင္း ဖတ္မိတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ရြံတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ မဖြယ္မရာျဖစ္သြားခဲ့ရင္ လြန္တာရွိက ၀ႏၵာမိပါ )

 

p.s: ပံုေတြကိုေတာ့ အင္တာနက္ေပၚကပဲ ရွာယူထားပါတယ္

၂၃ႏွစ္ . . .

မေန႔က
ၿမဳိ႕ထဲသြားရင္း အသုဘတစ္ခုခ်လာတာနဲ႔ ဆံုပါတယ္။

အသုဘကားေတြမွာကပ္ထားတဲ့ နံမည္နဲ႔အသက္ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အသက္၂၃ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ ၂၃ႏွစ္ဆိုတာ တကယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို ဘာမွေတာင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္မသိလိုက္ရေသးတဲ့ တကယ့္ကေလးသာသာ အရြယ္ပါ။

ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ဆိုတဲ့ တရားသေဘာကို နားလည္ေပမယ့္ အခုလို အရြယ္ငယ္ငယ္နဲ႔ ေသမင္းႏိုင္ငံေရာက္ရတာကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ကိုယ္တိုင္က လူေတြရဲ႕ အသက္ေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ပညာသင္လာခဲ့တဲ့သူျဖစ္တာေၾကာင့္ အခုလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လူ႔ေလာကက စြန္႕သြားၾကရတာေတြျမင္ရင္ အင္မတန္မွ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ကို္ယ္နဲ႔ အမ်ဳိးမေတာ္ေပမယ့္လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ခံစားရပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္မ်ား ၂၄ႏွစ္နဲ႔ ေလာကကို ႏႈတ္ဆက္သြားပါလိမ့္။
က်န္းမာေရးကပဲ ခ်ဳိ႕တဲ့လြန္းလို႔လား၊ အေနအထိုင္ပဲ မတတ္လို႔ပဲလား၊ ဥပေစၧဒကကံေၾကာင့္ပဲလား ေတြးရခက္ႀကီးပါ။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ဘိုးသက္ရွည္၊ ဘြားသက္ရွည္ေတြကို ျမင္ရင္ေတာ္ေတာ္အားက်ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြလည္း အဲဒီလို အသက္ရွည္ေစခ်င္ပါတယ္။
အသက္ကေလးရယ္တဲ့ရွည္ေစလို၊
ျမနႏၵာေရညဳိသန္းတဲ့ ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္မ်ား မခိုၾကလို႔လား မသိပါ။ အခုတေလာ အရြယ္ေတာ္ တဆိတ္မဟုိင္းခင္ ၂၀ေက်ုာ္ အစိတ္ပိုင္းမွာပဲ အနိစၥေရာက္ကုန္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါတယ္။

တိုင္းျပည္မွာ က်န္းမာေရးမ႑ဳိင္တစ္ရပ္ကလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ကေန ပါေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြ မက်န္းမမာျဖစ္ၾကလို႔ ေဆးထိုး၊ ေဆးစား လုပ္ၾကရရင္ ကိုယ္တို႔ ျပည္တြင္းေငြေတြ ျပည္ပကို အလဟႆေရာက္ကုန္ၿပီး အေလအလြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္လဲ ထိခိုက္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္မႈ အင္အားက်ဆင္းပါလိမ့္မယ္။ ပညာေရးဘက္မွာလည္း အားနည္းကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ပညာေရးအားနည္းလို႔လည္း က်န္းမာေရး အားနည္းရတာပါ။ ဒီႏွစ္ခုကေတာ့ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနရတဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ က်န္းမာေရးပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ဳိ႕ယြင္းၾကျခင္းဟာ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို အဖ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ ရလာဒ္ေတြပဲ ရေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ အင္မတန္မွ လိုအပ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာပါ။ ေရွးလူႀကီးေတြကလည္း အသက္ဥာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာကံေစာင့္လို႔ ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ပညာ အထိုက္အေလ်ာက္တတ္ေနဖို႔ လိုသလို၊ အေျခခံက်န္းမာေရး အသိေလာက္ေတာ့ ရွိေနဦးမွ ျဖစ္မွာပါ။ ပညာမတတ္တဲ့ လူေတြကို အေျခခံ က်န္းမာေရး အသိထည့္ေပးဖို႔ အလုပ္ကေတာ့ ေဆးေလာကသားေတြရဲ႕ အဓိကတာ၀န္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆိုတာ လူေတြကို ေရာဂါျဖစ္မွ ေဆးကုေပးရသူေတြ မဟုတ္ပါ။ ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေပးသူေတြ ျဖစ္ရမွာပါ။ လူေတြ အဖ်ားအနာ ထူေျပာရင္ ဆရာ၀န္ေတြ GP ေကာင္းတာ မွန္ေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ့၀မ္းမသာဖူးပါ။ ၀မ္းလည္းမသာခ်င္ပါ။ ၀မ္းသာမိရင္လည္း ငရဲႀကီးပါလိမ့္မယ္။ လူနာေတြ မရွိရင္ ပိုလို႔ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တို႔ေဆးေလာကသားဆိုတာ လူေတြကိုယ္တို႔ကို မလုိေတာ့ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ တာ၀န္ေတြ တနင့္တပိုးႀကီး ရွိသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္တဲ့ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ကို မလိုေတာ့မွ တာ၀န္ေက်သလို ဆရာ၀န္ေတြဟာလည္း လူတိုင္းလူတိုင္း သာမန္ေရာဂါငယ္ေလးေတြကို ကို္ယ္တိုင္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ပါမွ တာ၀န္ေက်မွာပါ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိ လုပ္ေပးဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနျပန္ရင္လည္း ဘာမွျဖစ္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ႀကီးတာ၊ ငယ္တာ အသာထား၊ ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၾကမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္သင္ယူထားတဲ့ ပညာ၊ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေဘာင္ထဲကေန တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ရင္ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာမဆို သူ႔မို႔၊ ငါ့မို႔၊ သူ႔ေၾကာင့္၊ ငါ့ေၾကာင့္လို႔ လက္ၫွိဳးထိုးတတ္တဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ ေမြးရာပါ အက်င့္ဆိုးေတြကို ျပင္ၾကၿပီး အခုကတည္းကစလို႔ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ ႏိုင္သေလာက္ ႀကဳိးစားၾကရင္ အခ်ိန္မီခ်ဳပ္ အစုတ္သက္သာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အားလံုး ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂုဏ္ယူၾကၿပီး ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထမ္းၾကရင္ျဖင့္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွ လက္ၫွဳိးထိုး ေနစရာ မလိုေတာ့ဘဲ တိုးတက္ထြန္းကားလာရမွာ မလြဲဘူးလို႔ ရင္ထဲမွာေရာ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ေနပါေၾကာင္း။ ။

ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ Domestic . . .

အိမ္ရွင္မက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး လိုခ်င္ေနတာၾကာပါၿပီ။

ကိုယ္က ယိုးဒယားလုပ္ Fino ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး ၀ယ္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ အစစအရာရာ စံနစ္က်လြန္းတဲ့ အိမ္ရွင္မက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ၆သိန္းေက်ာ္၊ ၇သိ္န္းနီးပါးကို ႏွေျမာတာေၾကာင့္ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို လိုင္စင္လုပ္လိုက္ရင္ အၿပီးအစီး ၈သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ က်တယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာ စီးလို႔ရပါတယ္။



ကိုယ္က ဘာမဆို အေကာင္းႀကဳိက္တဲ့သူမို႔ ပစၥည္းဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းပဲ ၀ယ္ခ်င္ေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ကာယကံရွင္ျဖစ္သူက ေစ်းႀကီးလို႔ မလိုခ်င္တာေၾကာင့္ အဲဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို ႀကဳိက္ပါလ်က္နဲ႔ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ကေတာ့ အိမ္ရွင္မက Keyboard လိုခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ဂ်ပန္Domestic ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကို သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ (Domestic ဆိုတာ ဂ်ပန္ျပည္အမႈိက္ပံုထဲက ပစၥည္းေဟာင္းေတြပါ။ အဲဒီတိုင္းျပည္မွာက အေဟာင္းျပင္ခက အသစ္တန္ဖိုးထက္ေစ်းႀကီးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ေဟာင္းၿပီ၊ ပ်က္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အမႈိက္ပံုမွာ ပစ္ၾကပါေလေရာ။ အဲဒီအမႈိက္က ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ့ တကယ့္ေရႊေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ အဲဒီ အမႈိက္ပံုႀကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးတဲ့သူေတြ စီးေနၾကၿပီမို႔ ဂ်ပန္ငပုက အခုေတာ့လည္း ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းက်ဳိးေတြ ေပးလို႔ေနပါေသးရဲ႕။) အဲဒီမွာတင္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေရာင္းဖို႔ ရပ္ထားတဲ့ Domestic Auto Gear ဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို အိမ္ရွင္မက မ်က္စိက်ပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြက ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြမို႔ ကိုယ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မလိုက္ဖက္ေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြစီးရင္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဆိုင္က
ယ္ေလးေတြက စက္ဘီးစီးသလိုထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္က ဘာမွလုပ္စရာမလိုတာေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ကိုက္ပါတယ္။ စကတ္၀တ္ထားရင္လည္း ထိုင္ရျပဳရအဆင္ေျပတာေၾကာင့္ မ်က္စိက်တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ သေဘာက်က် သူတို႔လိုခ်င္ရင္ ၀ယ္ေပးရမွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတို႔ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာ၀န္ျဖစ္ေပတာမို႔ ကိုယ္လည္း ဘာမွေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အိမ္ျပန္ပိုက္ဆံယူၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးခ်င္လြန္းေနတဲ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ရပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးမွ ေငြႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ပဲေပးရတာဆိုေတာ့လည္း ပ်က္ရင္လည္း ပစ္လိုက္ရုံမို႔ သိပ္ႏွေမ်ာစရာမလိုတာေၾကာင့္လည္း ေကာက္ခါငင္ခါ ၀ယ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ Keyboard တစ္လံုးနဲ႔ Domestic ဆိုင္ကယ္တစ္စီး အိမ္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။



သူတို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာက လွ်ပ္စစ္မီးအားကို 110V ပဲသံုးၾကတာမို႔ 22oV သံုးတဲ့ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ မကိုက္တာေၾကာင့္ Keyboard အသံျမည္ဖို႔အေရး လွ်ပ္စစ္အားကို 220V ကေန 110V ကိုေျပာင္းေပးမယ့္ Adapter တစ္ခု ေျပး၀ယ္ရပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေလးက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ လုပ္ထားတာျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေသာင္းခြဲနီးပါးက်တာေၾကာင့္ ဆင္ဖိုးနဲ႔ ခၽြန္းဖိုးေပါင္းၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးေပါင္း တစ္သိန္းနီးပါး ေခ်ာပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္လာမိမွေတာ့လည္း သံုးလို႔ရေအာင္ ႀကဳိးစားရေတာ့မွာမို႔ ဘာမွႏွေျမာမေနေတာ့ဘဲ အသံျမည္ေအာင္ ႀကံရဖန္ရပါေတာ့တယ္။ Keyboard socket နဲ႔ Adapter ေခါင္းက ႀကဳိးေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနျပန္တာေၾကာင့့္ Adapter ၀ါယာႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး ေျပာင္းျပန္ျပန္ဆက္ရျပန္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသံထြက္လာတာေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ ကိုယ္တို႔ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ပံုကို စိတ္ထဲကပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးတယ္။

Keyboard က အဆင္ေျပသြားေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္က Domestic ရုပ္ေပါက္ေနတာမို႔ ဆိုင္သြားၿပီး အလွျပင္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ေတြတပ္ လက္ကိုင္စြပ္စတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြထည့္ၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ေတာ့လည္း ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ေမာင္မင္းႀကီးသားဆိုင္ကယ္က အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ဆိုင္ကယ္ေတြလို ဆီတစ္မ်ဳိးထဲထည့္ရုံနဲ႔ မရေသးဘဲ 2T ဆိုတဲ့ ဆီတစ္မ်ဳိးပါထည့္ရပါေသးတယ္။ ဆီတိုင္ကီက ေအာက္ဆံုးေျခေထာက္တင္တဲ့ေနရာမွာ 2T တိုင္ကီက ထိုင္ခံုေအာက္က Tool box ထဲမွာ သူ႔ေနရာေလးနဲ႔သူ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ထည့္ထားတာေတြ႕ေတာ့ အထားအသိုလွပံုကို သေဘာမက်ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။

ညဘက္ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ အိမ္ရွင္မနဲ႔ အျပင္သြားၾကဖို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးစီနဲ႔ ထြက္ၾကေတာ့ Auto Gear ကို ေမာင္းက်င့္မရွိတဲ့ အိမ္ရွင္မ ဒုကၡေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြက ဂီယာနဲ႔ လီဗာကို တစ္ခါထဲတြဲထားတာမို႔ အထြက္တစ္ခ်က္မွာ ေဆာင့္ထြက္တတ္တာကို သူေတာ္ေတာ္လန္႔ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလးက အေကာင္ေသးေပမယ့္ အေျပးျမန္လြန္းတာကိုလည္း စိတ္မလံုျပန္ပါ။ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ပဲ ၿမဳိ႕တစ္ပတ္ ေမာင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတာေတာင္ အိမ္ရွင္မမွာ လက္တုန္တာ မေပ်ာက္ေသးပါ။

ေနာက္ရက္က်ေတာ့
ဆိုင္ကယ္က 2T ေတြ နည္းနည္းယိုေနတာေၾကာင့္ ျပင္ဖို႔ ကိုယ္ပဲ ေမာင္းယူသြားရပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔ဆရာ ဆိုင္ကယ္ေပါက္စေလးနဲ႔ ခ်ီတက္လာတာျမင္ေတာ့ ၀ိုင္းၿပီးၾသဘာေပးၾကပါတယ္။ ကိုယ္စာသင္ေနတုန္းမွာ
ဆိုင္ကယ္ကို Workshop အပ္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်မွ ေမာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကလို႔ ထံုးစံအတိုင္း ၿမဳိ႕ထဲထြက္မယ္လုပ္ၾကေတာ့ ျပႆနာ စပါေတာ့တယ္။ အင္ဂ်င္ေသာ့က ဘယ္လိုမွ ဖြင့္လို႔မရေတာ့တာပါ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ ႀကဳိးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လက္နက္ခ်ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို အိမ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ရပါေရာလား။

ဒီေန႔လည္ပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးသံုးေယာက္ေခၚၿပီး ၿမဳိ႕ထဲကို ဆိုင္ကယ္ေသာ့ျပင္ဖို႔ ထြက္ရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ ဆိုင္ကစက္ျပင္ဆရာကေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ ႀကဳိးစားၾကည့္ၿပီး အရႈံးေပးသြားပါတယ္။ အဲဒါ ဗမာစက္ျပင္ဆရာပါ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ေသာ့ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကလိၾကည့္ၿပီး ျပင္လို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဆရာလည္း ကိုယ္တို႔ ေရႊျမန္မာပါ။ ခက္တာက အဲဒီေသာ့မ်ဳိးက ဆိုင္မွာ၀ယ္လို႔ရတာမဟုတ္ပဲ အေဟာင္းဆိုင္မွာ ေခၽြးျပန္ေအာင္ေမႊမွ ရတာမ်ဳိးျဖစ္လို႔ ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ အင္ဂ်င္ေသာ့ ဖြင့္လို႔မရရင္ ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ စက္ဘီးေလာက္ေတာင္ အသံုးမ၀င္တာမို႔ ကေလးတစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ေပၚထိုင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေမာင္းရင္း ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းလို႔ ၿမဳိ႕တစ္ဘက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို တပင္တပန္းသြားၾကရျပန္ပါေတာ့တယ္။
ီ
အဲဒီဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကုလားေလးက အသက္၁၄၊ ၁၅သာသာ ခ်ာတိတ္ေလးပါ။ သူက ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ျဖဳတ္ၿပီးကလိပါေတာ့တယ္။ ၅မိနစ္သာသာေလာက္ကလိၿပီး ျပန္တပ္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္က အိုေကမွာ စိုေျပသြားပါၿပီ။ လက္ခ ၂၀၀၀ေတာင္းတာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပးလိုက္မိပါတယ္။ ဒီကေလးရဲ႕ ပညာကို ေလးစားလို႔ပါ။

ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာရင္ လမ္းမွာ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးနဲ႔ ကုလားနဲ႔ ကြာတဲ့ အခ်က္ကိုပါ။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမယ့္ အရာဆိုရင္ သိပ္အားမစိုက္ခ်င္ပါ။ ေငြကို ခပ္လြယ္လြယ္ရခ်င္တာပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားဖို႔လညး္ စိတ္မကူးတာ မ်ားပါတယ္။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တတ္လို႔ဆိုတာထက္ ငတ္ေတာ့မွ လုပ္စားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးျခားေတြ အလုပ္ယွဥ္လုပ္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တာမ်ားပါတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ဘဲ သူမ်ားလူမ်ဳိး ႀကီးပြားခ်မ္းသာရင္ မနာလိုစိတ္နဲ႔ သြားပုတ္ေလလြင့္ေျပာခ်င္စိတ္ပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြသာ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြလို ႀကိဳးစားရင္ ပင္ကိုက ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ရွိၿပီးသား လူမ်ဳိးျဖစ္တာမို႔ သူတို႔လူမ်ဳိးထက္ေတာင္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာမွာ မလြဲပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Domestic ေလး ေက်းဇူးနဲ႔ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ဆင္းရဲတာ ရွည္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ကို သိခဲ့ရလို႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ Domestic ေလးကိုေတာင္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုလိုပါ။ ။

(ပံုေတြကိုေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဦးGoogle ဆီကပဲ ရွာယူလိုက္ပါတယ္)

လာမယ့္ရက္ ၄၀ . . .

ရန္ကုန္ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ေရးေနတာ
သံုးပုဒ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခရီးသြားမွတ္တမ္းကို ခဏနားၿပီး လုပ္ငန္းအေၾကာင္းဘက္လွည့္ဖို႔ စိတ္ကူးရပါတယ္။ စာေမးပြဲႀကီးေျဖဖို႔လည္း ရက္ေပါင္း ၄၀ပဲ က်န္ေတာ့တာမို႔ အာရုံတိုင္းကိုလည္း သင္ၾကားေရးဘက္နဲ႔၊ တပည့္ေတြဆီမွာပဲ ထည့္ထားဖို႔ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ညဘက္ေတြကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာထိုင္တာမ်ားသြားရင္ မနက္မနက္စာသင္ခ်ိန္မီေအာင္ ကုန္းရုန္းထရပါေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ဒီအခ်ိန္၊ ဒီရက္ပိုင္းေတြဆိုတာ ကိုယ္တို႔လုပ္ငန္းရဲ႕ ရိပ္သိမ္းခ်ိန္ေတြပါ။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး စိုက္ပ်ဳိးထားရတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြကို ျပန္ၿပီးဆြတ္ခူးရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ကိုယ္စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ အပင္က ဘာသီးေတြသီးကုန္မလဲဆုိတာေတြးရင္း ရင္ခုန္စရာေကာင္းသလို၊ ေၾကာက္မယ္ဆိုရင္လည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ကာလပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္တာေတာင္ ေခါင္းထဲမွာ စာမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားကေတာ့ အေျခအေနဆိုးဖို႔ ရာႏႈန္းမ်ားေနလို႔ပါ။

တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပံုမွန္ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီကာလဆိုတာ ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနၿပီးသားစာေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး ဖုန္သုတ္ၿပီး စာေမးပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ တစ္ႏွစ္လံုး ေဟးလား၀ါးလားေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ဒီကာလဟာ မစားႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္နဲ႔ တပင္တပန္းစာၾကည့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီရက္ပတ္မ်ဳိးမွာ ေန႔မီးညမီးဆက္ေအာင္ စာက်က္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ အထင္မႀကီးပါ။ ေဘာလံုးစကားနဲ႔ေျပာရင္ မိနစ္၉၀လံုး အခ်ိန္ရွိတုန္းမွာ ဖိဖိစီးစီးမကစားခဲ့လို႔ ဂိုးမရတာကို နာက်င္အခ်ိန္ပို ၅မိနစ္ေလာက္မွ တစ္သင္းလံုးအသည္းအသန္ ဂိုးရဖို႔ႀကိဳးစားေနတာကို ၾကည့္ရသလို အင္မတန္မွ ျမင္ျပင္းကတ္ပါတယ္။

တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပံုမွန္ႀကိဳးစားခိိုင္းထားတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ဒီစာေမးပြဲကို သိပ္ေၾကာက္စရာမလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနမိေအာင္ေတာ့ ထိန္းသိမ္းေပးေနရပါတယ္။ ကေလးေတြကို ေျခာ့တစ္ခါ၊ ေျခာက္တစ္လွည့္နဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚကို သူတို႔ေလးေတြ လိုလိုလားလားပါလာေအာင္ မ်က္ေျခမပ်က္ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ဒီကာလဟာ ပညာေရးသမားေတြအတြက္ တကယ့္အႏုပညာဆန္တဲ့ ကာလပါ။ ဒီကာလမွာ အကိုင္အတြယ္မတတ္ရင္ ငါးပါးေမွာက္ႏိုင္သလို၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ကိုင္တြယ္ႏိုင္ရင္လည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀လွပပါလိမ့္မယ္။

တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ၀ပ္ထားရတဲ့ ဥကေလးေတြကေန ဘာေကာင္ေပါက္မယ္ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ရက္၄၀ၾကာရင္ သိရေတာ့မွာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကိဳးစားဆဲပါ..

ရန္ကုန္သြား ေတာလား (၃) . . .

ရန္ကုန္ဒုတိယညကို
ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ပစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ေနာက္ဆံုးရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္တိုင္းက် ေျခဆန္႔ဖို႔ အသင့္ျပန္ၾကရျပန္ပါတယ္။ အျပန္ကားလက္မွတ္ကို ကိုယ့္ဇနီးသည္ရဲ႕ ညီမကို ကားကြင္းလိုက္ပို႔ရင္း တစ္ခါတည္း ၀ယ္ထားခဲ့တာမို႔ ဒီေန႔ညေန၈နာရီခြဲရင္ အျပန္ခရီးစရမယ္လို႔ ခပ္လြယ္လြယ္မွတ္ထားလိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ညအိပ္သံုးရက္ၾကာမယ္လို႔ ေတြးထားၿပီး ႏွစ္ကူးတစ္ရက္ေန႔မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ ေတြးထားမိတာေၾကာင့္ က်န္တဲ့နာရီပိုင္းေလးမွာ အ၀လည္ဖို႔ ပတ္ဖို႔ တာစူူေနမိတာပါ။ (တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔မွ ၃၀ရက္ေန႔ပဲရွိေသးၿပီး ကိုယ္ျဖတ္ထားတဲ့ကားလက္မွတ္က ၃၁ရက္ေန႔လက္မွတ္ဆိုတာကို သတိမထားမိတာေၾကာင့္ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ ကားဂိတ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဒုကၡေရာက္ရပါဦးမယ္)

မေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ သြားခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ဒီေန႔ေတာ့ မဂၤလာေစ်းကို သြားဖို႔အႀကံရၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ၾကားရုံသာၾကားဖူးထားတာမို႔ တက္စီသမားကိုပဲ အားကိုးရပါေတာ့တယ္။ မဂၤလာေစ်းေရာက္ေတာ့ ထင္ထားသေလာက္ စည္ကားလွတဲ့ ေစ်းမဟုတ္တာေတြ႕ရေပမယ့္ ေရာက္တဲ့လက္စနဲ႔ ျမင္သမွ်ထဲက သေဘာက်တာေလးေတြ ေရြး၀ယ္မယ္ႀကံထားေပမယ့္ ပထမထပ္တစ္ထပ္လံုးမွာ ေဘထုပ္ေတြေရာင္းေနတာပဲ ေတြ႕ပါတယ္။ အေနစုပ္ေပမယ့္ ေဘထုပ္တဲ့ ျမပ၀ါမို႔ ႀကိဳက္တာေလး၊ သန္႔တာေလး သံုးေလးထည္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြကမွ တကယ့္ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အစစ္အမွန္ေတြ မဟုတ္လား။ ေစ်းကလည္း ခ်ဳပ္ခသာသာပဲ ရွိတာမို႔ ၀တ္ေပ်ာ္ပါတယ္။

ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ မဂၤလာေစ်းကထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စားစရာ၀င္စားၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္မက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္မွာစားတာမွာ ေခါက္ဆြဲျပားေတြကို ေၾကာ္ထားၿပီး အရည္တရြဲရြဲနဲ႔မို႔ သူလည္းစိတ္ပ်က္ၿပီး ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ေကာင္းတာမေကာင္းတာအပထား ပိုက္ဆံေပးၿပီး၀ယ္ထားတဲ့ အရာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလဟႆျဖစ္မခံတဲ့ လူစားမို႔ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး စားခ်င္စားမွာျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ရွင္မကေတာ့ နဲနဲျမည္းၾကည့္ၿပီး မစားေတာ့ပါ။ ပို္က္ဆံရွင္းဖို႔လုပ္ၾကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကုလားက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ေမးပါေတာ့တယ္။ မေကာင္းတာမွန္ေပမယ့္ အမွန္အတိုင္းေျပာဖို႔ သူမ်ားကိုအားနာတတ္တဲ့ အသံုးမက်တဲ့ အက်င့္ေတြစြဲေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးထံုးစံအတိုင္းဘဲ ဗိုက္ျပည့္ေနလို႔ပါလို႔ပဲ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျဖလို္က္ၿပီး အဲဒီမေကာင္းတေရာင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႀကီးကိုပဲ ပါဆယ္ထုပ္ၿပီး သယ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တတ္တဲ့စိတ္ေလးရွိတာ မဂၤလာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ခရီးဆက္ရပါေရာလား။

ဆိုင္ကထြက္လာၿပီးေတာ့ ၀ယ္ဖို႔စိတ္ကူးထားတဲ့ စာရင္းထဲက software CD ေတြ၀ယ္ဖို႔ ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့ National CD(အသစ္အေဟာင္း အားလံုးစံုတယ္လို႔ ေၾကာ္ညာဖတ္ဖူးကတည္းက သြားခ်င္တာပါ) ကို တက္စီသမားအားကိုးနဲ႔သြားျဖစ္ပါတယ္။ အထုပ္ေတြ မႏိုင္မနင္းကို အိမ္ရွင္မရဲ႕ေမာင္ျဖစ္သူက အားေကာင္းေမာင္းသန္နဲ႔ ဆြဲခဲ့ေပလို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ရုပ္မပ်က္တာလည္း ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ National CD ေရာက္ေတာ့ တကယ့္ software ရတနာသိုက္ႀကီးကို ေရာက္သလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ software ေတြကို Language, Hobby, Application, Medical, Game စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးအစားခြဲၿပီး က်က်နန စီစဥ္ထားတာ တကယ့္ကို လိုခ်င္စရာပါ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ Radiology နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ CD ေတြရွာ၀ယ္ရင္း ကိုယ္လည္း ေကာင္းႏိုးရာရာ ေခြေတြ၀ယ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ေဆးစာေလးေတြျပန္ၾကည့္ဦးမွလို႔လဲ စိတ္ကူးရလို႔ပါ။ ေက်ာင္းတုန္းကစာေတြလည္း ေက်ာင္းကိုျပန္သြားၾကတာ ၾကာေနၿပီမို႔ ကိုယ့္ဆီကို အလည္ျပန္လာလိုလာျငား ႀကိဳးစားၾကည့္မလို႔ စိတ္ကူးေလးလည္း ေပၚလာလို႔ပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ online ေပၚတက္ၿပီး မ၀ေရစာ ရွာေဖြ၊ ဆြဲခ်ေနရတာကို ကၽြဲၿမီးတိုေနတာၾကာၿပီျဖစ္လို႔ အခုလိုေပါေပါမ်ားမ်ားေတြ႕တုန္း အားပါးတရ၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ (အားေပးရမယ္ေလ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ software တစ္မ်ဳိးကို ေဒၚလာ ၅၀ကေန ၁၀၀ထိေပး၀ယ္ရေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ပညာရွင္ေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ တစ္ေခြကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၅၀၀ပဲ ေပးရတာကိုမွ ငါးပါးသီလက်ဳိးခံၿပီး အားမေပးရင္ လူမိိုက္ျဖစ္သြားမယ္မဟုတ္လား)

ေခြဆိုင္က ထြက္လာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ဖို႔ ေရႊလက္ေဆာင္စာေပကို သြားဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ လိပ္စာလည္း မသိတာေၾကာင့္ ေခြဆိုင္မွာ ရန္ကုန္လမ္းၫႊန္ငွားၿပီး ရွာရပါတယ္။ ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ လိပ္စာသံုးခုေတာင္ ျဖစ္ေနတာမို႔ အားလံုးကူးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွ တက္စီတစ္စီးကိုတားၿပီး အဲဒီလိ္ပ္စာေတြထဲက အနီးဆံုးကို ပို႔ေပးဖို႔ ေျပာေတာ့ တက္စီသမားက လိပ္စာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး ေရွ႕လမ္းၾကားထဲမွာ ခ်ဳိး၀င္လိုက္ရင္ အဲဒီလိပ္စာေတြထဲက တစ္ခုကိုေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ကားငွားဖို႔မလိုတဲ့ အေၾကာင္း အႀကံေပးပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးစရာ တက္စီသမားပါ။ တကယ္လို႔ သူသာပညာျပခ်င္ရင္ ကားေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ဟိုၾကားသည္ၾကား သံုးေလးပတ္ေမာင္းၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုလိုက္ပို႔ရင္ ပိုက္ဆံထြက္ရဦးမွာပါ။ ကားသမားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး ေရႊလက္ေဆာင္စာေပဆီကို အထုပ္ေတြတစ္နင့္ႀကီးနဲ႔ သံုးေယာက္သား သြားၾကရပါတယ္။

၀ယ္စရာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ ညေန ၃နာရီေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ကားကြင္းကို ည၇နာရီခြဲအေရာက္သြားရမွာမို႔ တည္းခိုရိပ္သာျပန္ၿပီး ထည့္စရာ၊ ထုပ္ပိုးစရာေတြ ျပင္ရဆင္ရပါေတာ့တယ္။ အေရးထဲမွာ ကားလက္မွတ္အထားမွားေနလို႔ ေခါင္းပူေအာင္ရွာရပါေသးရဲ႕။ ညေန၆နာရီမွာေတာ့ ႏႈတ္ဆက္စရာရွိသူေတြကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ တက္စီတစ္စီးေခၚၿပီး အထုပ္ေတြ တစ္သီႀကီးနဲ႔ ကားကြင္းဆီကို ဦးတည္ရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ငွားလာတဲ့ ကားသမားက သူ႔ကိုယ္သူ ၿပဳိင္ကားေမာင္းေနတယ္လို႔မ်ားထင္ေနသလား ေတာ့မသိပါ၊ လမ္းမွာ မိင္ကုန္တင္ၿပီး တ၀ီး၀ီးျမည္ေအာင္ ေမာင္းပါေတာ့တယ္။ ကားသမားက ဆံပင္ရွည္ရွည္ မင္ေၾကာင္ေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ တကယ့္လမ္းသရဲ ဒီဇိုင္းဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း သူေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းေနတာကို ဘာမွသိပ္မေျပာရဲပါ။ လမ္းမွာ ကားၾကပ္ေနရင္ ယဥ္္ေၾကာေျပာင္းျပန္ေမာင္းၿပီးရေအာင္ ေက်ာ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ကို ၿမိဳ႕အထိလိုက္ပို႔မယ္ ဆီပဲထည့္ေပးဖို႔ ေျပာေနလို႔ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့ အေၾကာင္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရပါေသးရဲ႕။ သူ႔ဖာသာ ကားခ၃၅၀၀ေတာင္းၿပီး လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ ခရီးေ၀းတယ္ဆိုၿပီး ၄၅၀၀ေပးရမယ္ လုပ္ပါေလေရာ။ သိပ္စကားမ်ားမ်ား မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ေခါင္းပဲညိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အင္း..ရွင္းရွင္းေျပာရင္ေတာ့ မႏိုင္လို႔ သည္းခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္းေပါ့ေလ။

ကားကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ၆နာရီခြဲသာသာပဲ ရွိေသးတာမို႔ တေမ့တေမာႀကီး ေစာင့္ရဦးမွာပါ။ ၀န္းအျပင္ထြက္ၿပီး စားစရာရွာျပန္ေတာ့လည္း ဘာစားစရာမွ ေလာက္ေလာက္လားလား မေတြ႕ရပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္က မေကာင္းတေရာင္း မုန္႔ဟင္းခါးကိုပဲ ႀကိတ္မွိတ္ၿမဳိၿပီး အာသာမေျပတာေၾကာင့္ ဆိုင္ထပ္ရွာေတာ့ လမ္းေဘးထမင္းေၾကာ္ဆိုင္ေလးေတြ႕တာမို႔ အသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ တစ္ေယာက္တစ္ပြဲစီစားလိုက္တာ ခ်ဥ္ေရဟင္းေလး၊ အခ်ဥ္ေလးနဲ႔မို႔ မထင္မွတ္ပဲ ခံတြင္းေတာ္ေတာ္လိုက္ပါတယ္။ စားၿပီးလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ၁၀၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ က်တာမို႔ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးပါ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားစရာလည္း မရွိေတာ့တာမို႔ ကား၀န္းထဲမွာပဲထိုင္ရင္း ၇နာရီခြဲလို႔ ကားေပၚတက္လို႔ရမယ့္ အခ်ိန္ကို ထိုင္္ေစာင့္ရပါေတာ့တယ္။

ည၇နာရီခြဲေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္ခြင့္ ရၿပီမို႔
ပါလာသမွ် ပစၥည္းေတြကို ကားေအာက္တဲကိုထည့္ၿပီး ကားေပၚတက္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမဆိုအရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္လို႔ေတာင္ မပ်က္ေစရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ျပႆနာစပါေတာ့တယ္။ ။

ရာသီဖ်ား . . .

ရန္ကုန္ကအျပန္မွာ
ခရီးသြားလို႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားရတဲ့ ရက္ေတြကို ကာမိေအာင္ အင္တိုက္အားတိုက္ စာသင္မယ္လို႔ ေမာင္းတင္ထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တုပ္ေကြးအျပင္းအထန္မိသြားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမပိတ္ခ်င္ပါဘဲနဲ႔ ေလးရက္ေလာက္ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရပါတယ္။

ကိုယ္ေတြလက္ေတြကိုက္ခဲၿပီး ဖ်ားေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတဲ့ညေနက
ေဆးတစ္ခြက္ႀကိဳတင္ေသာက္ထားၿပီး ညဘက္အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေဆးအျမန္ေသာက္ေပမယ့္ ေနာက္ရက္မနက္လင္းေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းကိုက္ခဲၿပီး မထႏိုင္ေတာ့ပါ။
တုပ္ေကြးဆိုတာ အျမင္သိပ္မဆိုးေပမယ့္ အခံရခက္လြန္းတာမို႔ ဘယ္လိုမွ စာသြားသင္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ မနက္ပိုင္းစာသင္ခ်ိန္ကစလို႔ နားရပါေတာ့တယ္။ အပူခ်ိန္လည္း ၁၀၁ထိတက္လာပါတယ္။ ေခါင္းမူးေနၿပီး ေနလို႔လံုး၀ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားတစ္အုပ္ လူနာလာေမးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို စကားျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ပဲ အားနည္းသြားပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ေခၽြးနည္းနည္းျပန္စို႔လာၿပီး လူလည္းေပါ့သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဖ်ားက်ၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ည၁၀နာရီေလာက္မွာ အိမ္ရွင္မနဲ႔ အျပင္ထြက္ၿပီး တစ္ခုခု ထြက္စားျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ အေအးမိသြားပါေတာ့တယ္။

ညဘက္မွာေတာ့ တစ္ကို္ယ္လံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူတက္လာၿပီး တုန္ေနေအာင္ အတြင္းကလႈိက္ခ်မ္းပါေတာ့တယ္။ ငွက္ဖ်ားမိသလို တဟင္းဟင္းေနေအာင္ ညည္းယူရတဲ့အထိ ခ်မ္းခ်က္က ကမ္းကုန္လြန္းပါတယ္။ တစ္ညလံုး အဖ်ားတက္ၿပီး ေနာက္မနက္လင္းေတာ့ မေန႔ကထက္ ပိုဖ်ားပါေတာ့တယ္။ ခက္တာက ကိုယ့္အက်င့္က ဖ်ားရင္ဘာမွမစားခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္၊ ဘယ္သူ႔မွ မျမင္ခ်င္တာပါ။ အိမ္ရွင္မခမ်ာ ေဘးကေနျပဳစုရတာက တစ္မ်ဳိး ကိုယ္စိတ္တိုမွာစိုးရိမ္ရတာ တစ္မႈေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး သည္းခံရရွာပါတယ္။

အဲဒီပံုစံအတိုင္း သံုးရက္ေလာက္ဖ်ားၿပီးတဲ့ညေနမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမၿပီး ေဆးခန္းသြားရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ကုတတ္ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္တင္ပါးကို ေဆးထိုးဖို႔ေတာ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေလသံခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔မို႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ ခပ္ဆိုးဆိုး ဆရာ၀န္သာဆိုရင္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ ေတြ႕ဦးမွာ မလြဲပါ။ ေဆးတစ္လံုးထိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေပါ့သြားသလိုခံစားရတာေၾကာင့္ ဒီညေတာ့အဖ်ားသက္သာၿပီထင္ထားတဲ့အတိုင္း ညဘက္မွာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ရက္မနက္လင္းတဲ့အခါ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးနီရဲေနေအာင္ အပူေတြတက္ပါေတာ့တယ္။ မႏွစ္ကလည္း ဒီလိုအဖ်ားမ်ဳိးဖ်ားဖူးတာမို႔ နာလန္ထရင္ လည္ေခ်ာင္းကြဲၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး အနီစက္ေလးေတြထတာ ႀကံဳဖူးထားတာမို႔ သိပ္မစိုးရိမ္ေပမယ့္ လူကေတာ့ ေကာ့ေနေအာင္ခံရပါတယ္။ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ေရခ်ဳိးပစ္မိတဲ့အထိပါ။ လည္ေခ်ာင္းကြဲတာကလည္း တံေတြးေတာင္ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ မ်ဳိယူရတဲ့အထိမို႔ ဒုကၡအင္မတန္ႀကီးလွပါတယ္။ ဘာမွလည္း မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ေတာင္ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ အားနည္းသြားပါေတာ့တယ္။ ညေနေဆးခန္းကိုသြားေတာ့ လည္ေခ်ာင္းနာတဲ့အေၾကာင္းပါ အားမနာႏိုင္ဘဲ ထုတ္ေျပာရပါေတာ့တယ္။ အဖ်ားမရွိေတာ့ေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းနာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေရာဂါႀကီးေၾကာင့္ ညတစ္ညလံုး ခံစားရပါတယ္။ ခံတြင္းနာသက္သာတဲ့ ငံုေဆးလည္း တစ္ကဒ္လံုးကုန္ေအာင္ ငံုယူတာေတာင္ မသက္သာပါ။

ေနာက္ရက္မွာေတာ့ လည္ေခ်ာင္းနာတာကလြဲလို႔ တုပ္ေကြးမရွိေတာ့တာမို႔ ညေနပိုင္းစာသင္ခ်ိန္ကစၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေပးပါတယ္။ လည္ေခ်ာင္းက အက္ၿပီးနာေနတာမို႔ စာတစ္ပုဒ္ကို မ်က္ရည္က်မတတ္ ရွင္းယူရပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြက အလိုက္တသိနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အာရုံစိုက္ေပးႀကလို႔သာ ခံသာပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ အခါတိုင္းလို အခ်ိန္ျပည့္မသင္ႏိုင္ဘဲ ည၈နာရီခြဲေလာက္မွာ သင္တန္းျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။

ဖ်ားေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စိတ္အင္မတန္ပူပါတယ္။ ကိုယ္မရွိရင္ စာမၾကည့္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပိုလို႔ပူပါတယ္။ စာေမးပြဲရက္ကိုတြက္ၾကည့္မိရင္ ပိုလို႔ေနေကာင္းခ်င္ပါေသးရဲ႕။

အခုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနည္းနည္းေျခာက္တာကလြဲလို႔ က်န္းမာေရးအရင္ပံုစံနီးပါးျပန္ျပည့္လာၿပီမို႔ သင္တန္းခ်ိန္ေတြကို အာရုံစိုက္မႈအျပည့္နဲ႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ျပန္စေနပါၿပီ။ စာေမးပြဲႀကီးစစ္ဖို႔လည္း ၄၇ရက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။

ခါးေတာင္းႀကိဳက္မျဖဳတ္စတမ္း ဦးဟန္ၾကည္လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းရင္း . . .

ဖြဲမီး . . .

စိတ္ညစ္တယ္...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ဓာတ္ႀကံ႕ခိုင္တယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္းသာမန္လူသားပါ။ စိတ္ညစ္စရာ အနည္းအက်ဥ္းကို ခံႏိုင္ရည္ရွိတာမွန္ေပမယ့္ တကယ့္ စိတ္ညစ္စရာႀကီးေတြလို႔ ခံစားရတဲ့အရာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွခံႏိုင္ရည္မရွိပါ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္ကေစတနာအျပည့္နဲ႔ လူေရာေငြပါ အကုန္အက်ခံလို႔ လုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့ ကိစၥကို တစ္ဖက္သားက အေကာင္းမျမင္ဘူးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္ညစ္၊ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ဓာတ္က်ပါတယ္။ ကိုယ့္ေစတနာကပဲ မမွန္လို႔လားလို႔ ျပန္ေတြးမိၿပီး ၀မ္းလည္းနည္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္အေပၚအျမင္မၾကည္လင္ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတိုင္းလည္း စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္။

ကိုယ့္အေပၚ မယံုၾကည္တဲ့သူဟာ အျပင္လူျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ကိုယ့္အေနနဲ႔ဘာမွ ခံစားစရာမလိုပါ။ ခံလည္းမခံစားသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္ပါ။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ေမးထူးေခၚေျပာရသက္သာတာေၾကာင့္ မဂၤလာရွိတယ္လို႔ေတာင္ ယူဆမိပါဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔အနီးစပ္ဆံုး ကို္ယ့္အတြင္းလူက ကိုယ့္အေပၚ အျမင္မၾကည္တာကိုေတာ့ ခံႏိုင္ရည္မရွိပါ။ စိ္တ္ပ်က္သလို၊ စိတ္လည္းကုန္ပါတယ္။ ၾကာလာတဲ့အခါ ေလာကႀကီးကိုပါ စိတ္ကုန္လာပါတယ္။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ “ဇနိတံ ပါကံ၊ ဇေနတိ” တူေသာအက်ဳိးေပး၏ ဆိုတဲ့တရားေတာ္ကိုပါ သံသယ၀င္ခ်င္လာပါေတာ့တယ္။ စိတ္ညစ္၊ စိတ္ပ်က္ရာကေန ငရဲပါအဆစ္ရတဲ့ သေဘာပါ။

ကိုယ္ဆိုတဲ့ လူက တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ဘယ္ေလာက္ပဲပင္ပန္းပါေစ စိတ္သာၾကည္လင္ေနရင္ နည္းနည္းမွမမႈပါ။ ပင္ပန္းတယ္လို႔လည္း မထင္ပါ။ စိတ္လက္မၾကည္မလင္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပင္ပန္းထားတာေတြ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ဘာကိုမွမျမင္ခ်င္၊ မေတြ႕ခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘဲ လူသူတစ္ေယာက္မွမရွိတဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲ သြားေနခ်င္စိတ္ပဲ ေပၚပါေတာ့တယ္။ သင္ထားတဲ့ပညာေတြေၾကာင့္ လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြကို ျပန္ျပန္ေတြးမိေနတာေၾကာင့္ပဲ အခုထက္ထိ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံေနမိတာပါ။ ကိုယ္တို႔အေတာင္ႏွစ္ဆယ္၀တ္ မင္းေယာက်္ားေတြမွာလည္း ၀မ္းနည္းတာ၊ စိတ္ညစ္တာကို လူျမင္ေအာင္ ျပခြင့္မရွိတဲ့ ေလာကီက်င့္၀တ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဖိစီးမႈေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ညစ္၊ ၀မ္းနည္းသမွ်ေတြဟာ ဖြဲမီးလိုပဲ ရင္ထဲမွာ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္တာ ခံရပါေတာ့တယ္။

တကယ္လို႔မ်ား သက္တန္းေစ့ေနရလို႔ မေသေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ အသက္၅၀မွာ လူသူမရွိတဲ့ ေတာေတာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း နားေအးပါးေအးသြားေနၿပီး ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ေလး ကုန္ဆံုးခ်င္ပါရဲ႕။

Let me live unseen, unknown
Unlamented let me die
Steal from the world and not a stone
Tell where I lie.
A. Pope

ရန္ကုန္သြား ေတာလား(၂) . . .

ရန္ကုန္ ဒုတိယေန႔
ပထမေန႔က ခရီးပန္းသြားတာေၾကာင့္ မနက္၇နာရီခြဲေလာက္မွပဲ အိပ္ရာထျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ မုန္႔စားၿပီး(ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ လမ္းေဘးကမုန္႔တီဆိုင္မွာ နန္းႀကီးသုတ္စားလိုက္တာပါ) ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ဖူးဖို႔ ထြက္ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သူ႔ေမာင္တစ္ေယာက္၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ပါအတူလိုက္ခဲ့ေပမယ့္ ခရစ္ယာန္ေတြမို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ဘုရားဖူးရမွာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ရႈခင္းၾကည့္ရုံပဲ လိုက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ေပးေဖာ္ရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာမို႔ မနီးမေ၀းမွာပဲရွိတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ဆီကို ေလးေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ သြားျဖစ္ပါတယ္။



ေစတီေတာ္ေပၚတက္တဲ့ ေစာင္းတန္းေလွခါးအေရာက္မွာ လံုၿခံဳေရးလားဘာလားမသိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြက ကိုယ့္ကိုေျခအိတ္ခၽြတ္ဖို႔ေျပာတာေၾကာင့္ ဘုမသိ၊ ဘမသိ၊ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွန္းမသိဘဲနဲ႔ ေျခအိတ္ပါခၽြတ္ရပါေတာ့တယ္။
(ဖိနပ္တင္မကဘဲ ေျခအိတ္ပါခၽြတ္ရတာဟာ ဘုရား၀တၱကေျမမို႔လားေတာ့ မသိပါ)

ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေရႊတိဂံုကို ႏွစ္ခါပဲ ေရာက္ဖူးခဲ့တာပါ။
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေရႊတိဂံုခရီးကို ျပန္သတိရမိပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ မိဘအိမ္ကေန ထြက္လာခါစ ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့အခ်ိန္၊ ေငြေၾကးဆိုတာလည္း မျပည့္စံုေသးခ်ိန္မို႔ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ဖူးသာဖူးခဲ့ရေပမယ့္ ရင္ထဲက အားငယ္စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔မို႔ ၾကည္ႏူးမႈ သႏၲရသကို နည္းနည္းမွ မခံစားခဲ့ရပါ။ အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ကိုယ့္မွာလည္း ထိုက္သင့္တဲ့အေနအထားေလး ရွိေနၿပီမို႔ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္မႈ၊ ရဲ၀ံ့မႈေတြေၾကာင့္ ဘုရားကို တကယ့္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ဖူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနရာေဒသခ်င္းတူေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလ၊ အေနအထားေပၚမူတည္လို႔ ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေလ့ရွိတာကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ပါ။

ေရႊတိဂံုက အဆင္းမွာ အနားက မဟာ၀ိဇယေစတီေတာ္ကိုပါ ဖူးျဖစ္ပါတယ္။ ထူးျခားတဲ့ပံုေတာ္နဲ႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ရင္ျပင္ေတာ္ ေတာင္ကုန္းရဲ႕ အေနအထားေၾကာင့္ ေရႊတံဂံုေစတီေတာ္နည္းတူ ၾကည္ႏူးမႈရခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားဖူးအၿပီးမွာေတာ့ နာမည္ပဲၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ထံုးစံအတိုင္း တက္စီတစ္စီးငွားၿပီး သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ ေရာင္းတဲ့သူေတြသာမ်ားၿပီး ၀ယ္မဲ့သူနည္းေနတဲ့ ေစ်းကိုပဲ ျမင္ရေတာ့တာပါ။ ၀ယ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရေပမယ့္ သယ္ရျပဳရမယ့္ အေရးကို ေတြးေၾကာက္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆီမွာ မရွိတာေတြပဲ ေရြး၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ယ္သူပါးေနတာျမင္လို႔ ကိုယ္တို႔က ကရုဏာသက္မိေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႔ၿမိဳ႕နံမည္လည္းၾကားေရာ သူေဌးၿမဳိ႕က လာတဲ့သူေတြလို႔ အထင္ေတြႀကီးၿပီး ပစၥည္းေစ်းေတြကို ခ်က္ခ်င္းတင္ပစ္ၿပီး ေရာင္းတာေတြ႕ေတာ့ သနားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကို ဘရိတ္အုပ္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
ဘယ္ကလာတယ္ဆိုတာ မေျပာဘဲ၀ယ္မွ ေစ်းမွန္နီးနီးရမွာလို႔လည္း အသိတစ္ခုရခဲ့တာ အျမတ္ပါ။



ဒီခရီးကို စလာကတည္းက
စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ပဲ ဦးစားေပးမယ္ ေငြေၾကးကို ထည့္မစဥ္းစားဘူး၊ စာရင္းေတာင္မတြက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ(ခ်မ္းသာလြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္စုထားရတဲ့ ေငြယားေလးေတြ ပါလာလို႔ပါ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတခြင္ စိတ္တိုင္းက်ေမႊၿပီး မ်က္စိက်တာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မစဥ္းစားဘဲ ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ႀကီးက်ယ္တယ္ထင္ခ်င္လည္း ထင္ခံရႏိုင္ေပမယ့္ ရွစ္ႏွစ္တာကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခရီးရွည္တစ္ခုမွ မသြားျဖစ္သလို ၿမိဳ႕ထဲက စတိုးဆိုင္ေတြ မွာပဲ ႀကဳံသလို စခန္းသြားေနခဲ့ရာက ပစၥည္းစံုစံုလင္လင္ရွိတဲ့ ေစ်းႀကီးထဲကို ေရာက္သြားရင္ ကိုယ္ေျပာတာကို သေဘာေပါက္ႏိုင္မွာပါ။

ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ရတဲ့ ပုဆိုး၊ တို္က္ပံု၊ သိုးေမြးအက်ႎစတာေတြ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုရယ္စရာေကာင္းတာက ဒီမွာက ယိုးဒယားကပစၥည္းကို အေကာင္းစားလုပ္ေရာင္းၾကတာျဖစ္လို႔ အဲဒီပစၥည္းေတြကို ျမင္ရပါမ်ားေနတဲ့ ကိုယ္တို႔က တရုတ္ပစၥည္းပဲျပပါလို႔ေျပာၿပီး ၀ယ္ရတာကိုပါ။ ပထမေတာ့ ေစ်းသည္ေတြက အံ့ၾသၾကေပမယ့္ ကိုယ္တို႔လာတဲ့ ေဒသကိုလည္းသိေရာ သေဘာေပါက္သြားၾကပါတယ္။ လူဆိုတာ ေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ၾကာရင္ရိုးတတ္တာ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္ပါလား။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲမွာ တစ္ေန႔ခင္းလံုးကုန္ေအာင္ ေမႊြေႏွာက္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းဟာလာတာမို႔ ေစ်းေအာက္ထပ္က စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားစရာ၀င္စားျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္လာတာ ေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္မိပါတယ္။ (ဆိုင္ေနာက္ေဖးကိုေတာ့လည္း ၀င္မၾကည့္မိလို႔ မေျပာတတ္ပါ) ဒါ့အျပင္ အစားအေသာက္တစ္ခုစီကိုလည္း ေစ်းႏႈန္းေတြ ကပ္ၿပီး ေရာင္းတာလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကိုယ့္မွာပါတဲ့ ေငြပမာဏနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ႏုိင္ၿပီး စားၿပီးမွ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ မႀကံဳရမွာပါ။ ကိုယ္တို႔ေဒသမွာလည္း ဒါမ်ဳိးဆိုင္ေတြရွိလာရင္ ေကာင္းမယ္လို႔လည္း မေတြးရဲေတြးရဲ ေတြးမိပါေသးတယ္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ တက္စီတစ္စီးေပၚတက္ၿပီး တည္းတဲ့ ေနရာကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမေနျဖစ္ပါ။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ခဏနားရုံနားၿပီးေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကဖို႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္ခဲ့ျဖစ္ၾကျပန္ပါတယ္။ တက္စီေပၚကဆင္းၿပီး ရုပ္ရွင္ရုံေတြရွိရာကို ေရာက္ေတာ့ ရုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျမန္မာကား ခပ္ခ်ာခ်ာ၊ ခပ္ေပါေပါေတြပဲ တင္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔မင္းသားမင္းသမီးေတြလည္း ထုတ္လုပ္သူစိတ္ႀကဳိက္လိုက္ၾကရင္း ငေပါ၊ ငေၾကာင္ေတြျဖစ္ေနၾကတာ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးရဲ႕။ သူတို႔ဖာသာ ေပါခ်င္ေပါ၊ ေပါက္ခ်င္ေပါက္ ျမန္မာကားဆိုရင္ တစ္ကားမွမၾကည့္ဖို႔ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ ေ၀ရာမဏိလုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ရုံ(ဘာရုံလဲမမွတ္မိပါ) မွာေတာ့ Denzal Washington ရဲ႕ Unstoppable တင္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုးမင္းသားျဖစ္တာမို႔ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲက်သလို ၀မ္းသာအားရပဲ လက္မွတ္ေျပး၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္က ၆နာရီခြဲမွစမွာမို႔ ၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္အားေနတဲ့ အခ်ိန္ကို sight seeing လုပ္ျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ လမ္းေဘးမွာ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ႕လို႔ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဗယာေၾကာ္ကြင္းေလးေတြ ၀မ္းသာအားရ၀ယ္စားျဖစ္ပါေသးတယ္။ အေၾကာ္ ၅၀၀ဖိုးကို တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးရတာေတြ႕ေတာ့ တန္လိုက္တာလို႔ ေတြးလိုက္မိပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာက အေၾကာ္တစ္ခုကို ၁၀၀ေတာင္ ေပးရတယ္ေလ။ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ေဒသေရာက္ေနတာမုိ႔ လမ္းေဘးက အမဲအူသုတ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္စားျဖစ္ပါေသးတယ္။ တစ္ပြဲမွ ၃၀၀ပါ။ မစားရတာၾကာလို႔ ထင္ပါရဲ႕ စားလို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

စားၿပီးလို႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အားကစားအက်ႎေတြ(ေဘထုပ္ေတြထင္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အသစ္ေတြခ်ည္းပါ) တစ္ထည္ကို ၁၀၀၀ဆိုတာေၾကာင့္ ငါးထည္ေရြး၀ယ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အိမ္ရွင္မက ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖို႔ အေလး၀ယ္ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ၀ယ္ရပါေသးတယ္။ ငါးေပါင္အေလးတစ္ခု၀ယ္ၿပီး အထုပ္အပိုးေတြ တနင့္တပိုးႀကီးနဲ႔ ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေရာက္မွ ရုပ္ရွင္ရုံဆီ ျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ တစ္ခုခုေတာ့ ၀ါးေနရမွ ေက်နပ္ၾကတာမို႔ ရုံေအာက္ထပ္မွာ စားစရာေတြထပ္၀ယ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အထုပ္ေတြမ်ားသထက္မ်ားလို႔ လာခဲ့ပါေရာလား။

တစ္ခါမွမၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံ(အမွန္က ရန္ကုန္မွာ တစ္ခါမွကို ရုပ္ရွင္မၾကည့္ဖူးတာပါ) ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ပဲ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္တက္ရင္း ကိုယ္တို႔ၾကည့္ရမယ့္ အထပ္ကို သြားရပါတယ္။ ရုံထဲေရာက္ေတာ့ ပရိသတ္က ၁၀ေယာက္ေတာင္မျပည့္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားကားမို႔ ၾကည့္မယ့္သူနည္းတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကားက တင္ထားတာၾကာေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူျပည့္မယ္ထင္လို႔ လက္မွတ္ကို ေစ်းႀကီးႀကီးေပး၀ယ္မိတာေတာင္ မွားတယ္လို႔ ထင္မိပါေတာ့တယ္။ (ရုံထဲေရာက္ေတာ့ ခံုနံပါတ္ကအေရးမႀကီးေတာ့ဘဲ ထိုင္ခ်င္ရာ ထိုင္လို႔ရေနတာ ေတြ႕ရလို႔ပါ) ရုပ္ရွင္က ဇာတ္လမ္းအေကာင္းႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ရိုက္ခ်က္ေတြေကာင္းတာေၾကာင့္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ရုပ္ရွင္နဲ႔ေ၀းတာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနတာေၾကာင့္လားမသိပါ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကည့္ရတာ အရသာရွိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာမို႔ တည္းခိုုေဆာင္ကို ခဏျပန္ၾကပါတယ္။

ပစၥည္းထုပ္ေတြထားၿပီးေတာ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ေမာင္ကိုပါေခၚၿပီး
မနီးမေ၀းက shopping mall တစ္ခုဆီကို တက္စီခ ၁၀၀၀အကုန္ခံလို႔ သြားျဖစ္ပါေသးတယ္။
ကုတ္အက်ႎတစ္ထည္၀ယ္ဖို႔ ၾကည့္လိုက္မိတာ တစ္ထည္ကို တစ္သိန္းခြဲျဖစ္ေနတာမို႔ အသာလက္ျပန္ရုပ္လိုက္ရပါတယ္။ (ဘယ္သူေတြမ်ား ၀တ္ၾကသလဲဆိုတာေတာ့ သိခ်င္လိုက္တာ) သိပ္လည္း ပံုမလွတာေၾကာင့္ ရွိစုမယ့္စုေလး မေျပာင္တာပါ။ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၀ယ္ဖို႔ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းအေပါဆံုးက သံုးေသာင္းပါ။
တစ္သိန္းခြဲတန္ပါ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ၀ယ္ျဖစ္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ထိေတာ့လည္း မစြန္႔ခ်င္ပါ။ နာရီကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းအေပါဆံုးက ရွစ္သိန္းပါ။ တန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အက်ႎ္ေတြကို ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းအေပါဆံုးက ေျခာက္ေသာင္းပါတဲ့။ အဲဒီေရာက္မွပဲ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲေသးတာ သိိလိုက္ရသလိုပါ။
ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားဖို႔လည္း လိုေသးတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးမိပါေသးတယ္။

တန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ Daniel Lewis ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကို သေဘာက်တာေၾကာင့္ ကပ္ထားတဲ့ေစ်းကို သာမန္ကာလွ်ံကာၾကည့္ၿပီး ေကာင္တာမွာ ေငြသြားရွင္းေတာ့ သံုးေသာင္းေက်ာ္ေနပါတယ္။ ဒီေလာက္ေစ်းရွိတဲ့ ေဘာင္းဘီကိုေတာင္ ျဖစ္သလို ခ်ိတ္ၿပီးေရာင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖ်ားသြားပါေသးရဲ႕။ Neck tie တစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ဖို႔ ေစ်းေမးလိုက္ေတာ့ ေလးေသာင္းႏွစ္ေထာင္ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မူရင္းေစ်းကို ယိုးဒယားေငြနဲ႔ ေရးထားတာက ဘတ္၈၀၀ပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိသင့္တာကို ႏွစ္ဆေက်ာ္ေစ်းတင္ထားတာေတြ႕ရေတာ့ ငါတို႔လူမ်ဳိး သူခိုးရွိသည္ဆိုတာ သတိရခဲ့မိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ေယာက္ဖအတြက္ အ၀တ္အစားေလးေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္မျပားခင္ဘဲ အျမန္ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုဆိုင္မ်ဳိးမွာ ျမင္သမွ်အကုန္သာ မ်က္စိက်ရရင္ေတာ့ သိန္းရာခ်ီၿပီး ေျပာင္ရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

တက္စီတစ္စီငွားၿပီး တည္းခိုိရိပ္သာျပန္ေရာက္ေတာ့ ည၁၀နာရီခြဲေနပါၿပီ။ လူလည္း ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ ဘယ္မွထပ္မသြားျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ မဟာရန္ကုန္ဒုတိယညကို အိပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့ပါေၾကာင္း။ ။

ရန္ကုန္သြား ေတာလား . . .

၁၇ရက္ေန႔ကစၿပီး
အိမ္ရွင္မကို ႀကဳိဖို႔ ရန္ကုန္ခရီးရွည္ႀကီးကို သြားခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ႏွစ္သစ္ကူး၁ရက္ေန႔ကပဲ ကို္ယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။

ကားေပၚမွာတင္ အသြားႏွစ္ရက္၊ အျပန္ႏွစ္ရက္ ကုန္ခဲ့တာမို႔ ခရီးစဥ္ရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္က ကားေပၚမွာကုန္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုရင္လည္း မမွားႏိုင္ပါ။ အသြားခရီးမွာ ၁၇ရက္ေန႔ မနက္ဂနာရီခြဲကေန စၿပီးကားေပၚမွာထိုင္လိုက္ရတာ လမ္းမွာမွတ္ပံုတင္စစ္ေဆးတာခံဖို႔ ကားေပၚကဆင္းရတဲ့ ငါးခါကလြဲရင္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ဟူသမွ် ကိုယ့္ခံုေပၚမွာပဲ ေခြေခါက္ထိုင္ေနရတာမို႔ ပ်င္းစရာေကာင္းသလို ကားစီးရင္းမအိပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္လည္း သူမ်ားေတြထက္ ပိုပင္ပန္းသလို ခံစားရပါတယ္။

ရန္ကုန္ကို မနက္၂နာရီခြဲေလာက္မွာေရာက္သြားတာျဖစ္လို႔ ရန္ကုန္ကိုျဖတ္သြားျဖတ္လာႏွစ္ခါပဲ ေရာက္ဖူးတဲ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ ညႀကီးမင္းႀကီးမွာ ဘယ္မွာနားလို႔နားရမွန္းမသိဘဲ ျပႆနာတက္ပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ ခ်င္းခရစ္ယာန္သားအမိက ကိုယ့္ကိုသူတို႔အိမ္မွာ လိုက္နားဖို႔ဖိတ္တာေၾကာင့္ အဆင္သင့္သြားပါေတာ့တယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားဆိုရင္ သိပ္မယံုရဘူးလို႔ ေမြးကတည္းကစြဲေနတဲ့ အညာသားစိတ္ေၾကာင့္ သူတို႔သားအမိေခၚတဲ့ေနာက္ကို လိုက္သာလိုက္ရတယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စိုးရိမ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကင္းမွာေနတဲ့သူတို႔အိမ္ေရာက္လို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြရွိတာေတြ႕ေတာ့မွာ ရင္ထဲက အလံုးႀကီး က်သြားပါေတာ့တယ္။ သူမ်ားအိမ္၊ သူမ်ားယာျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္အိပ္ယာေနရာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အိ္ပ္ရေပမယ့့္ ေကာင္းေကာင္းအိ္ပ္လို႔ မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ မနက္၇နာရီထိုးမွာေတာ့ အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိမ္ရွင္ဆရာမကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ္အသြားခ်င္ဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့ ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္တန္းကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ပန္းဆိုးတန္းလမ္းဆိုတာကို ၾကားသာၾကားဖူးၿပီး တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ခ်င္းဆရာမက ၃၅၀၀နဲ႔ေစ်းဆစ္ၿပီး တက္စီတစ္စီးငွားေပးလို႔သာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္တာကိုလည္း ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာအုပ္ေဟာင္းတန္းမျမင္ရတာဆယ္စုႏွစ္နီးပါးၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ပိုင္ရွင္မရွိတဲ့ ရတနာသိုက္ႀကီးေတြ႕သလို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္သြားပါတယ္။ ဗဟိုတရားရုံးေရွ႕ကေန လမ္းေဘးစာအုပ္ဆိုင္ေတြကို တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ေမႊလိုက္ေႏွာက္လိုက္ ၀ယ္လိုက္တာ မႏိုင္မနင္းျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။ သူတို႔ၿမဳိ႕က ဒီမနက္မွထြက္လာမယ့္ အိမ္ရွင္မကိုလည္း ဖုန္းေခၚလို႔မရတာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ရင္း ေန႔လည္၁၁ထိုးသြားပါေတာ့တယ္။ ပန္းဆိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္ေတြ႕သမွ် စာအုပ္ေဟာင္းဆုိင္၊ စာေပတိုက္မွန္သမွ် အငမ္းမရ ၀င္၀ယ္ျဖစ္တာမို႔ စာအုပ္တပံုတပင္နဲ႔လူလည္း မႏိုင္မနင္းျဖစ္လို႔ေနၿပီမို႔ ပန္းၿခံတစ္ခုခုမွာ သြားၿပီးနားဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ ခက္တာက ရန္ကုန္မွာဘာပန္းၿခံေတြရွိသလဲမသိတာေၾကာင့္ တက္စီတစ္စီးေခၚၿပီး ကားသမားကိုေမးရပါေတာ့တယ္။ ကားသမားက ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာနားဖို႔ အႀကံေပးတာေၾကာင့္ မနီးမေ၀းက J Doughnuts ကိုသြားဖို႔ စိတ္ကူးရပါတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လူမ်ားလြန္းတာေတြ႕ရလို႔ ကားသမားက ခပ္လွမ္းလွမ္းက Ruby Mart ကိုပဲ ေမာင္းပို႔တာေၾကာင့္ ေတာသားၿမဳိ႕ေရာက္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ Shopping Mall ဆီကို မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ အရွင္လတ္လတ္ေရာက္ရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုတဲ့စကားလံုးကို စိတ္ထဲကရြတ္ရင္း ခပ္တည္တည္ပဲ ၀င္ခ်သြားလိုက္ပါတယ္။ ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ ေလးလာၿပီျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ထုပ္ႀကီးကို ေကာင္တာမွာတင္ အပ္ပစ္ခဲ့ၿပီး အေပၚထပ္တက္လို႔ Window Shopping လုပ္ငန္းစပါေတာ့တယ္။ ၀ယ္တာမ၀ယ္တာအပထား အထင္ေတာ့အေသးမခံရေစဘူးဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ေကာင္းေပ့၊ ေစ်းႀကီးေပ့ဆိုတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုပဲ အားပါးတရၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။



၁နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဆိုင္၀န္ထမ္းေတြလည္း ကိုယ့္ကိုမ်က္စိစပါးေမြးစူးေလာက္ၿပီမို႔ ေျမညီထပ္ကိုဆင္းၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္မွာနားျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္မွာရတ
ဲ့ ရန္ကုန္စံနစ္ကို အထာမက်ေသးတာမို႔ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ တငုတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ထိုင္ခဲ့ရၿပီး သူမ်ားေတြကိုၾကည့္မွ သေဘာေပါက္တာေၾကာင့္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေကာင္တာကိုသြားၿပီး espresso တစ္ခြက္မွာေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္သာသာခြက္ေလးနဲ႔ ထည့္ေပးတဲ့ အဲဒီ espresso ခါးခါးတူးတူးႀကီးကို ႀကိတ္မွိတ္ၿမဳိခ်ရင္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေတြ႕ကရာမွာမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေမတၱာပို႔မိပါေတာ့တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေဘးက စီဒီဆိုင္မွာ သီခ်င္းေခြ၀ယ္ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ဘယ္လိုမွရွာလို႔မရတဲ့ဲ့ Black More's Night, Presley, Beetles ေခြေတြ အားရပါးရ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြအျပင္ online ေပၚကေန မ၀ေရစာ download ခ်ယူေနရလို႔ စိတ္တိုင္းမက်ခဲ့တဲ့ Beethoven, Mozart တို႔ရဲ႕ တီးလံုးေခြေတြလည္း ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ၀ယ္ထားတဲ့ေခြေတြအတြက္ေငြရွင္းမယ္လုပ္ေနတုန္းမွာ မေရွာင္လြဲႏိုင္တဲ့ သဘာ၀ရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ ေခြဆိုင္ကို ေတာင္းပန္ၿပီး အိမ္သာဆီကိုေျပးရပါေသးတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေျမညီထပ္မွာ အမ်ဳိးသားအိမ္သာက တစ္လံုးပဲရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ မအားတာနဲ႔ႀကံဳေနတာမို႔ အႏၲရာယ္ကို အသာလြယ္ရင္း ဒုတိယထပ္ထိေရာက္ေအာင္ စက္ေလွခါးစီးလို႔ ဗိုက္ျပႆနာကို ေျဖရွင္းခဲ့ရပါေသးတယ္။ တိုးတက္လွတဲ့ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ကိစၥ၀ိစၥေတြၿပီးလို႔ ေရဆြဲခ်လိုက္တဲ့အခါ ေ၀ါခနဲမျမည္ဘဲ ပလံုခနဲျမည္သံသာၾကားရတာမို႔ မသကၤာတာေၾကာင့္ အဖံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အိ္မ္သာခြက္တစ္ခုလံုး ေရေတြျပည့္ေနတာေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္လည္း ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့တာမို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အဖံုးအသာျပန္ဖံုးၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲလစ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ျပႆနာရွင္းၿပီးေတာ့ ေခြဆိုင္ျပန္ဆင္းၿပီး ေငြရွင္းၿပီးတဲ့အခါ ေန႔လည္၃နာရီလည္း ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ အျပင္ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ေတြ႕တဲ့ဆိုက္ကားတစ္စီးကိုငွားၿပီး ပန္းဆိုးတန္းဘက္ျပန္သြားမယ္အလုပ္မွာ အိမ္ရွင္မဆီက ဖုန္း၀င္လာၿပီး သူတို႔ရန္ကုန္ကိုေရာက္ၿပီဆိုတာ အေၾကာင္းၾကားေတာ့တာမို႔ ပန္းဆိုးတန္းဘက္သြားမယ့္အစား တက္စီတစ္စီးေပၚတက္ၿပီး ကိုယ္တို႔တည္းဖို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ သတၱမေန႔ ဥပုသ္သင္းရွိရာ ဦး၀ိစာရလမ္းဘက္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၃၅၀၀အကုန္ခံၿပီး အိမ္ရွင္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို သြားၿပီး အႀကဳိေထာက္ရပါေတာ့တယ္။

၀ယ္လာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထုပ္ကို ဖင္ခုထိုင္၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုထုတ္ဖတ္ရင္း အသင္းေတာ္ေရွ႕က လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွာ အိမ္ရွင္မတို႔တစ္အုပ္ကို ၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေစာင့္ၿပီးွမွ တက္စီတစ္စီးနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြ တစ္အုပ္တစ္မႀကီးေရာက္လာၾကၿပီး ေမြးကတည္းက တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔ ေယာက္ဖေတြ၊ ခယ္မေတြကို အိမ္ရွင္မနဲ႔အတူ ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

ပစၥည္းေတြေနရာခ်ၿပီးေတာ့ ခဏေတာင္မနားရေတာ့ဘဲ ေနျပည္ေတာ္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ရမယ့္ ခယ္မျဖစ္သူအတြက္ ကားလက္မွတ္၀ယ္ဖို႔၊ မႏၲေလးကို ျပန္ၾကမယ့္ ေယာက္ဖရဲ႕ မိန္းမကို ဘူတာႀကီးလိုက္ပို႔ဖို႔ ျပန္ထြက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတစ္ညေနေလးတင္ပဲ ေအာင္မဂၤလာကားကြင္းကို အသြားအျပန္ႏွစ္ေခါက္သြားရတာမို႔ တက္စီခ ၁၆၀၀၀က်သြားၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ
ႏွေျမာစိတ္ေလးအသာဖယ္လို႔ မခ်ိၿပံဳးေလးသာၿပံဳးရင္း ရန္ကုန္မွာ ပထမေန႔ ကုန္ခဲ့ရပါေၾကာင္း။ ။