Sunday 10 July 2011

ဒဏ္ရာေဟာင္းမ်ား . . .

မီးကလည္း အခုထိ အျပည့္အ၀ ျပန္မလာႏိုင္ေသးပါ။ 
တစ္ရက္ျခားတစ္ခါ အလွည့္နဲ႔လာေနတာမို႔ ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေနေရာ့သလား ထင္မိပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကံကြက္ၾကားမိုးရြာခ်င္ျပန္ေတာ့ သူမ်ားေတြမီးလာတဲ့အလွည့္မ်ားဆို ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွ မရွိဘဲ ကို္ယ္တို႔အလွည့္မ်ားက်ရင္ တစ္ခါမွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး မရွိရွာပါ။ ျဖဴးစ္ျပတ္လို႔တစ္မ်ဳိး၊ လိုင္းေၾကာင္လို႔တစ္ဖံုနဲ႔ ပ်က္လိုက္လာလိုက္ ျဖစ္ရရွာပါေသးတယ္။ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀ဘ၀ေတြတုန္းက ဘုရားကို မီးမပူေဇာ္ခဲ့မိလို႔မ်ား အခုလို ကံဆိုးရွာေလေရာ့သလား မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အရင္ဘ၀က ဦးဟန္ၾကည္အေလာင္းအလ်ာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကလည္း ျပန္မသိႏိုင္တဲ့အရာ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း “ကံ”ကိုပဲ အပစ္ပံုခ်ၿပီး ေျဖသာေအာင္ ေျဖရရွာပါရဲ႕။

မီးမလာတာေၾကာင့္ အရင္ကလို စာလည္းေကာင္းေကာင္းမေရးႏိုင္ေတာ့ပါ။ မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္လည္း လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္သမွ် သင္ေထာက္ကူစာအုပ္စာတမ္းေတြ ျပဳစုရ၊ ပရင့္ထုတ္ရနဲ႔မို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို မႏွိပ္စက္ျဖစ္တာလည္း တစ္ပတ္နီးပါး ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ ( အေတာ္ေလးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာၾကမယ္ ထင္ရဲ႕ )

မီးပ်က္တဲ့ညေတြမွာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တပင္တပန္းနဲ႔ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အစပို္င္း အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ျပန္သတိရမိတတ္ပါတယ္။ ခတ္ကၽြဲမွန္ရင္ ခ်ဳိခ်က္မကင္းတာ သဘာ၀မို႔ မည္းမည္းျမင္သမွ် ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုနဲ႔ ေစတနာကလြဲရင္ က်န္တာ ဘာကိုမွမျမင္ရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာလည္း ရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြအျပည့္ပါ။ မီးေရာင္ထိန္ထိန္နဲ႔ အမ်ားနည္းတူ လႈပ္ရွားခြင့္ရေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ားမွာ ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြက သိပ္မနာလွေပမယ့္ အခုလို မီးကပ်က္၊ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ သန္းေခါင္ေက်ာ္တဲ့အထိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိျပန္ရင္ ဒဏ္ရာေတြက အေဟာင္းကို အသစ္ျပန္ျဖစ္တာမို႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ အံထုတ္မိပါေတာ့တယ္...

ခံစားေပးပါဦးေလ... 


 “ ဒဏ္ရာေဟာင္း ”
မီးပ်က္ညမွာ
လမသာခိုက္  ေမွာင္မိုက္မည္းမည္း
မိုးဖြဲဖြဲရြာ  လြမ္းမိပါ၏
ဒဏ္ရာေဟာင္းတို႔ေပၚလာသည္။

ဘ၀တုိက္ပြဲ  ငါဆင္ႏႊဲစဥ္
ေမွာင္မဲလွစြာ  ရြာတစ္ရြာ၌
၀မ္းစာအတြက္  သက္ဆက္ရုန္းကန္
မနက္ျဖန္တိုင္း  ထိုင္းမႈိင္းေလးလံ
ဒဏ္ရာမ်ားလည္းမေရႏိုင္။

တစ္ရက္တစ္ရက္  မနက္မ်ားစြာ
ေရာင္ျခည္ျဖာတိုင္း  ထိုင္းမႈိင္းေလးလံ
ေၾကကြဲရန္ထက္  ၀မ္းစာခက္ခဲ့
အသက္သည္လည္း ေသခဲစြ။

ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ျပင္  ကိုယ့္ယာဥ္ကိုယ္ေမာင္း
လမ္းေၾကာင္းမရွိ 
ေရာက္သည့္ေနရာ  ေျခကုပ္ရွာရင္း
၀မ္းစာအတြက္ရုန္းခဲ့သည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေျခရာရွာရင္း ၀ဲလည္ရင္းျဖင့္
ထမင္းနပ္မွန္  ၀တ္ရန္အက်ီ
ပီျပင္လာစ 
  ဘ၀ေရာင္ျခည္  သန္းလာသည္တြင္
  ရင္တြင္ဒဏ္ရာမ်ားခဲ့ၿပီ။

မီးေရာင္ေ၀ျဖာ  ေနရာအသစ္
ဘ၀သစ္တြင္  ၾကည္လင္သာယာ
ေနရပါလည္း  ေမွာင္မည္းကာလ
မီးပ်က္ညႏွင့္  ႀကံဳရျပန္ရာ
ဤအခါတြင္  ဒဏ္ရာေၾကမြ
ရင္ကအနာ  ျပန္၍နာ၏
ေသသည့္တိုင္ေအာင္စြဲမည္ထင့္။     ။

ဟန္ၾကည္
၁၁.၇.၂၀၁၁ ( တနလၤာေန႔ )
၁ : ၃၀ နာရီ

14 comments:

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

ဘဝ ကဗ်ာ...ေလးေပါ့ အကို...
ခံစားသြားတယ္လို႕.....

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဆရာေရ ဘယ့္ႏွယ့္ေျပာလုိက္တာပါလိမ့္။ ဘယ္ကလာ စိတ္ခ်မ္းသာရမလဲေနာ္။ ေမွ်ာ္ေနရတာ လည္ပင္္းက ကုလားအုပ္လုိ ျဖစ္မတတ္ပါပဲဆရာေရ။ ဆရာ့ကဗ်ာေတြ အကုန္ေကာင္းသဗ်ာ။

ဘယ္ေနရာမွာပဲေရးေရး...တစ္ခ်ဳိ႕ခမန္႔ေတြထဲမွာဆုိလည္း ဖတ္ပစ္လုိက္တာပဲ ဆရာေရ။ မွတ္မွတ္ရရ ႀကီးေမထဲက ခမန္႔၊ အစိမ္းေရာင္ထဲက ခမန္႔ေတြေလ။ ဘုန္းဘုန္းေတာင္ ဆရာ့ကိုအားက်လုိ႔ မစပ္တတ္ဘဲနဲ႔ ႀကီးေမကိုေတာင္ စပ္ျပေသးတယ္ေလ။

ေအာ္...မီးဒုကၡ၊ မီးဒုကၡ မလြယ္ပါလားဆရာေရ...

က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ႀကည္လင္၀င္းပ ေအးျမပါေစဆရာေရ...

mstint said...

ကိုယ္တိုင္ခံစားရရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဟာ ပိုၿပီးေလးနက္တယ္ဆိုသလို ကိုဟန္ၾကည္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အန္တီ မွ်ေဝခံစားလ်က္ပါ။
မေန႔ညက ပန္းေသးေခါက္ဆြဲ ပို႔စ္ေလးကို မီးမပ်က္ ကြန္နက္ရွင္ေကာင္းေနတုန္းေလး တင္တာေတာင္ ၂နာရီေက်ာ္ၾကာသြားတယ္။ တင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွ မီးပ်က္သြားတာကို ေက်းဇူးေတာင္တင္ေနမိတယ္ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

မအိမ္သူ said...

ဆရာေရ႕ ဘ၀ဆိုတာကိုက ဒါဏ္ရာနဲ႔ ရုန္းကန္ျခင္းေတြ ေပါင္းစပ္ထားတာဘဲ မဟုတ္လား။ အနည္းအမ်ားဘဲ ကြာပါတယ္။ သက္သက္သာသာ ရုန္းကန္ရတဲ့သူေတြက ဒါဏ္ရာေတြ ရုန္းကန္ရတဲ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကို သိပ္ဂရုမထားျဖစ္ၾကေတာ့လို႔ပါ။ အမွန္ကေတာ့ ဘ၀မွာ ဘယ္သူမွ မကင္းၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြပါဘဲရွင္.. ကိုယ္ခံစားရင္ ခံစားသေလာက္ နာက်င္ရမွာမို႔ တခါတေလေတာ့လည္း ဥေပကၡာလုပ္ထားတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။ အနာေဟာင္း တုတ္နဲ႔မဆြေၾကးေပါ့ ဆရာရယ္... :)
(ဒါေပမယ့္ မီးပ်က္လို႔ ဆြမိတဲ့ ဒါဏ္ရာေဟာင္းေၾကာင့္ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ဖတ္ခြင့္ရလိုက္တာ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္)

ေန၀သန္ said...

း).. အခုဆို ဆီမီးပံုမွန္ပူေဇာ္ေပေတာ့... :P... ဆရာက ရန္ကုန္ကလား... အြန္လိုင္းပံုမွန္တက္ျပီး ပံုမွန္ေရးႏိုင္တာကိုေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါေပ့ဗ်ာ...


ခင္မင္လ်က္
ေန၀ႆန္

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

မီးမလာလည္း မလာတဲ႔အေလ်ာက္
မိုးရြာလည္း ရြာတဲ႔အေလ်ာက္
ကဗ်ာဥာဏ္ ရင္႕သန္လွတဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ပါလား။
အားက်စိတ္ေတြ တစ္ဖြားဖြားေပၚလာမိေတာ႕တယ္။
ဘ၀မွာ ရုန္းရင္းကန္ရင္း အနာတရေတြေတာ႕ က်န္ခဲ႕တာပါဘဲ ဆရာဟန္ေရ႕..

Maung Myo said...

စိတ္ရွည္၂ထားပါ ၾဆာရယ္ ဘယ္အရာမွ မျမဲဘူးမွတ္လား း))


မီးလာေတာ့မွာပါ ေနာက္တစ္ပါတ္တဲ့ ( မဆံုးေသာ ေနာက္တစ္ပါတ္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးး ) ဟဟားးး

ဟန္ၾကည္ said...

ေဒၚေခ်ာေရ...ကဗ်ာသမားဆိုတာ ဒီလိုပါပဲေလ...ရင္ထဲကို ထိခတ္သြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ထြက္လာစၿမဲပါပဲေလ...

ကေမာင္မ်ဳိးေရ...မီးမလာရင္လည္း တစ္ကမၻာလံုးသိေအာင္ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ထပ္ေရးလိုက္ဦးမယ္...အရႈံးေတာ့ မေပးဘူးေပါ့...ဟုတ္ဘူးလား...

မင္းဧရာ said...

ကဗ်ာႏွစ္ပုိဒ္ ရင္မွာရွိဳက္မိ

ဘ၀တိုက္ပြဲ ငါဆင္ႏႊဲစဥ္
ေမွာင္မဲလွစြာ ရြာတစ္ရြာ၌
၀မ္းစာအတြက္ သက္ဆက္ရုန္းကန္....

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေျခရာရွာရင္း ၀ဲလည္းရင္းျဖင့္
ထမင္းနပ္မွန္ ၀တ္ရန္အကၤ်ီ
ပီျပင္လာစ....
ဘ၀ေရာင္ျခည္ သန္းလာသည္တြင္
ရင္တြင္ဒဏ္ရာမ်ားခဲ့ျပီ။

ကဗ်ာ ေလးကိုဖတ္ျပီး ဘ၀တူေတြမို႔ထင္ရဲ႕
ရင္တြင္းကိုေဖာက္သြားတယ္။

ေမဓာ၀ီ said...

ဘ၀ေမွာင္မဲ
လေရာင္လဲ ကင္း
ေနမင္းမသာ
ဤအခါလဲ ၾကံဳခဲ့သည္။

ဘ၀ေရာင္ျခည္
ျဖာသည္ နံနက္
အ႐ုဏ္တက္ခိုက္
အမိုက္လဲကင္း
အေမွာင္ခြင္း၍
ေလညင္းေလျပည္
သာခဲ့ၿပီ။

လင္းခ်ီ ေမွာင္လွည့္
ၾကံဳေတြ႔ခဲ့လဲ
မေလွ်ာ့ဇြဲျဖင့္
အားမာန္၀င့္ကာ
ပညာဆီမီး
ထိန္ထိန္ညီးေအာင္
စြမ္းေဆာင္ႀကိဳးပမ္း ရအံုးမည္။

ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ ကဗ်ာလက္ေဆာင္ပါ။
ရသစာေပပို႔စ္လဲ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ရွင္။

အၿဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ဆိုက္ပရပ္စ္မွာလည္း မီးပ်က္တတ္ေနၿပီဗ်ိဳ႕..
မေန႔က တျခားၿမိဳ႕မွာ ဗံုးအႀကီးစားေပါက္ကြဲမႈျဖစ္လို႕.. မီးေပးတဲ့ စက္ရံုပါ ထိသြားတယ္။
လက္ႏွက္ခဲယမ္းေတြထည္႔ထားတဲ႔ ကြန္တိန္နာ ၉၅လံုး ေပါက္ကြဲသြားတာ၊ တရပ္ကြက္လံုး ပ်က္စီးသြားတယ္..။
အခုဆိုရင္ ဆိုက္ပရပ္စ္မွာ ၆၀% ႏႈန္းဟာ မီးမရၾကဘူး၊ မွ်ေပးေနရတယ္။
း(

ဟန္ၾကည္ said...

ကဗ်ာလက္ေဆာင္အတြက္ ေက်းဇူးပါ အစ္မေမဓာ၀ီေရ (အစ္မကဗ်ာက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းေနသလိုပဲ)...ရသစာေပပို႔စ္ကေတာ့ မီးေကာင္းေကာင္းလာမွပဲ ဆက္ေရးျဖစ္ေတာ့မွာမို႔ သည္းခံဖို႔ ေတာင္းပန္ရဦးေတာ့မွာပါပဲေလ...

နတ္သမီးေရ...မီးျပတ္တာေတာ္ေတာ္ အခံရခက္တဲ့ ေရာဂါမို႔ မီးအျမန္ျပန္လာပါေစလို႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အတြက္ေရာ ဆိုက္ပရပ္စ္အတြက္ပါ ေရာၿပီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါရဲ႕ဗ်ား...

kokoseinygn said...

ဆရာ ေ၇
ကဗ်ာကအေတာ္ေကာင္းပါလားဗ်ာ...
ရင္တြင္းဒဏ္ရာေတြ ေပ်ာက္ကင္းပါေစလို႔
ဆႏၵၿပဳပါတယ္....။

Kyawtun said...

သိပ္ေကာင္းပါတယ္

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger