ယေန႔လူငယ္ႏွင့္ ပညာေရး . . .

ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္အမ်ားစုဟာ ပညာေရးကို အာရုံစူးစိုက္မႈ အားနည္းလာၾကတာ ေတြ႕ေနရေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုအာရုံစူးစိုက္မႈ နည္းလာတာနဲ႔အမွ် အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ ဇြဲ၊ သတၱိစတာေတြလည္း ေလ်ာ့က်လာပါေတာ့တယ္။ ဒီပံုစံအတိုင္း ၾကာၾကာလႊတ္ထားရင္ေတာ့ ပညာတတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ျမင္ရဖို႔ အခြင့္အေရးနည္းသထက္နည္းလာမွာ ေသခ်ာေနပါေသးရဲ႕။ အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးကေတာ့ ပညာေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ပညာတတ္တဲ့ တိုင္းျပည္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ေနရေတာ့မယ့္ အျဖစ္ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ရျခင္းဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲဆိုတာကို ပညာေရးေလာကသားပီပီ အေျဖရွာၾကည့္မိပါေတာ့တယ္။

တကယ္တန္းဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ လူငယ္ေတြ ပညာေရးကိုအေလးထားမႈ နည္းလာျခင္းဟာ လူႀကီးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ လူႀကီးဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္မွာရွိေနၾကတဲ့ လူမ်ားစုႀကီးကိုပဲ ဆိုလုိရပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီး ဌာနဆိုင္ရာအသီးသီးမွာ တာ၀န္ထမ္းေနတဲ့၀န္ထမ္းေတြ၊ ပညာတတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ပါးစပ္က ထြက္လာေနတဲ့စကားေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ပါ။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က “သင္လိုက္ရတဲ့ပညာေတြ၊ ကုန္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ၊ ေသာက္ေသာက္ကိုလဲေနတာပဲ အခု၀န္ထမ္းျပန္ျဖစ္ေတာ့ ရတဲ့လစာက တစ္လလံုးေနမွ ေလးေသာင္းခြဲ၊ ၀န္ထမ္းတစ္သက္ရမယ့္လစာအားလံုး ေပါင္းၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းစရိတ္ေတာင္ မေက်ဘူး” လို႔ လူေရွ႕သူေရွ႕၊ သားသမီးေရွ႕ပါမေရွာင္ ညည္းျပပါတယ္။ ဘြဲ႕ရၿပီး အျပင္မွာ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့သူေတြကလည္း “ဘြဲ႕ရလည္း ဘာမွသံုးလို႔ရတာမွတ္လို႔၊ ငါတို႔သာၾကည့္ေပေတာ့၊ ဘြဲ႕ရထားလည္း ေစ်းေရာင္းစားရတာပါပဲ၊ ဘြဲ႕မရ စာမတတ္ဘဲ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့သူေတာင္ ငါ့တို႔ထက္ ပိုခ်မ္းသာေသးတယ္” လို႔ သံကုန္ဟစ္ျပန္ပါတယ္။

ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါ။  စာမတတ္ေပမတတ္နဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္စားၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြကလည္း “ပညာတတ္ေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ဒီေကာင္ေတြ တို႔ေလာက္ေတာင္ ၀င္ေငြမရွိဘူး” ေႁကြးေၾကာ္ျပန္ပါတယ္။ ပညာလည္းမတတ္ လုပ္ငန္းလည္း မေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြကလည္း အားက်မခံ သံေယာင္လိုက္ၿပီး “ဘြဲ႕ရလည္း အလကားပါကြာ၊ တို႔အိမ္ေရွ႕က စာေရးႀကီးကိုၾကည့္၊ ထမင္းေတာင္နပ္မွန္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေလးတန္းနဲ႔ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ခ်ဲေရာင္းစားေနတဲ့ မိေအးေတာင္ သူ႔ထက္၀င္ေငြေကာင္းေသးတယ္” လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ လူတန္းစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕အဲဒီလို အင္တိုက္အားတိုက္ အားေပးသံေတြကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကားေနရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ဘာေတြေတြးၾကမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘဲ ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း သူတို႔ရတဲ့လစာနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရတာနဲ႔ မမွ်ေၾကာင္း မၾကာမၾကာ ညည္းျပၾကတာေတြကို ၾကားရျပန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ပညာကို အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကဳိးစားခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။

တကယ္ေတာ့ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးကို ပညာတတ္ေတြပဲ သိၾကပါတယ္။ ပညာမတတ္သူေတြက ပညာတန္ဖိုးမသိလို႔ ေ၀ဖန္တာ၊ အျပစ္တင္တာ၊ ပညာကို အေကာင္းမျမင္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ခက္ေနတာက ပညာတတ္ေတြကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ပညာကို တန္ဖိုးမထားျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပညာကို ပိုင္ဆိုင္ေနသူေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကိုယ့္ပညာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့ေနာက္ အဲဒီတိုင္းျပည္ဟာ ပ်က္စီးရုံပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ပညာတတ္ေတြကိုယ္တိုင္က

ပညာကို ဘာေၾကာင့္ တန္ဖိုးမထားခ်င္ၾကေတာ့တာလဲ…
အေျဖကရွင္းပါတယ္။ ပညာတတ္ေတြကိုယ္တိုင္က ပညာတန္ဖိုးကို ေငြနဲ႔တုိင္းတာလာၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ကိုယ့္ထက္စာညံ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ကားတစ္၀ီ၀ီနဲ႔ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စက္ဘီးစုတ္ကေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို မခံစားႏိုင္တာေတြေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ သူတို႔ေတြးတာ လံုး၀မွားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မ်ဳိးမတူတာႏွစ္ခုကို ညီမွ်ျခင္းခ်ဖို႔၊ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာေၾကာင့္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ပညာတတ္ေတြေတြးသင့္တာက ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ပညာရဲ႕ပင္ကိုတန္ဖိုးစစ္စစ္ကိုပါ။ အခုေတာ့ ထမင္းမ်က္ႏွာၾကည့္ရင္း “ပညာေရႊအိုး၊ လူမခိုး” ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးကို ေမ့ကုန္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္အရာကမွ မဖ်က္ဆီးႏိုင္တဲ့ ဦးေဏွာက္အရင္းအႏွီးဟာ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးေဘးက လြတ္တယ္ဆိုတဲ့ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔တင္ ပ်က္စီးႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ မႏႈိင္းယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားေနၿပီးသားပါ။ ဥပမာတစ္ခု ေတြးၾကည့္ရေအာင္ပါ။ တကယ္လို႔မ်ား တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ျပာက်သြားၿပီး အားလံုးကုန္းေကာက္စရာ မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပာပံုထဲက ဘယ္သူအရင္ ကုန္းထလာမလဲဆိုတာကိုျမင္ေယာင္ၾကည့္ပါ။ ပညာရွင္ကပဲ အရင္ထလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူ႔ပညာကို မီးရႈိ႕ပစ္လို႔မွ မရတာကလား။

ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ ပညာတတ္ျခင္းအားျဖင့္ ေလာကမွာ အမွားအမွန္ကို ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ထားတာကိုလည္း ပညာတတ္ေတြ ေမ့ေနၾကျပန္ပါတယ္။ လူျဖစ္လာရျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႔ အဓိပၸာယ္မွာ စားဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔၊ ေနဖို႔တင္မကဘဲ အေၾကာင္းအက်ဳိး၊ အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားသိႏိုင္ဖို႔ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ကေနပါေနတာကို ေမ့ထားလို႔မျဖစ္ပါ။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္မွာ ရွိတဲ့၊ ပညာတတ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ရခဲ့တဲ့ အဲဒီအသိဥာဏ္ဟာ စီးပြားျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းဖို႔ သံသရာကို ေက်ုာ္လႊားဖို႔အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အနဂၣရတနာစစ္စစ္္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီအသိဥာဏ္မ်ဳိးကို ရဖို႔ ထမင္းနဲ႔လဲ လဲသင့္သလို၊ ေလာကမွာရွိတဲ့ အရာအားလံုးနဲ႔လဲ လဲသင့္ပါရဲ႕။ သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အဲဒီအသိဥာဏ္မ်ဳိးရဖို႔အတြက္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ေတြ၊ စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ႀကဳိးစားေတာ္မူခဲ့တယ္မဟုတ္ပါလား။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ ေလာကကိုထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အမွားအမွန္ကို ပိုင္းျခားထင္ထင္ သိျမင္ႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဥာဏ္ပညာကို အရာအားလံုးထက္ တန္ဖိုးထားေတာ္မူတယ္ဆိုတာ ေမ့ကိုမေမ့သင့္ပါ။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးႀကီးမားလွတဲ့ ဘ၀ရဲ႕အလင္းေရာင္ အသိဥာဏ္ပညာကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေငြေၾကးလက္တစ္ဆုပ္စာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး လူႀကီးေတြက ရင္ထုမနာျဖစ္ေနသမွ် ေနာက္ကလိုက္လာေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို ပံ့ပိုးရာ ေရာက္မွာမဟုတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း တိုးတက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရၿပီး ဆင္းရဲေနျခင္းဟာ မိမိကိုယ္တိုင္က အသံုးမက်လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္၌က မႀကိဳးစားလို႔ မတိုးတက္တာပါ။ ဘြဲ႕ရရင္ ဆိုက္ကားမနင္းရဘူးလို႔ ဘယ္ဥပေဒကမ်ား ျပဌာန္းထားပါသလဲ။ ဘြဲ႕ရရင္ လယ္မလုပ္ရဘူး၊ လက္သမားမလုပ္ရဘူးလို႔ ဘယ္က်မ္းစာကမ်ား သတ္မွတ္ထားပါသလဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ပညာတတ္ေတြ ဆင္းရဲရျခင္းဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘဲ ဆရာေအာင္သင္းေျပာသလို အက်ဥ္း၊ အက်ယ္မွားတဲ့ ျပႆနာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ပညာတတ္ေတြမွာ က်ယ္ရမယ့္ မ်က္စိက်ေတာ့ က်ဥ္းေနၿပီး မက်ယ္ရမယ့္ ဖင္ေခါင္းက်မွ က်ယ္ေနၾကတာ သိသာ၊ ျမင္သာလြန္းလွပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား “ေဟ့…ဘြဲ႕ရကြ…ဘယ္ေတာ့မွ ကူလီထမ္းမစားဘူး”လို႔ အေျခာက္တိုက္ ဘ၀င္ျမင့္ေနခ်ိန္မွာ ပညာမတတ္တဲ့သူကေတာ့ ဘာမွမေႁကြးေၾကာ္ဘဲ ၀င္လုပ္ရင္း၊ကိုင္ရင္းကေန ႀကီးပြားခ်မ္းသာကုန္ၾကၿပီး ပညာတတ္ေတြ အလကားပါကြာလို႔ ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္တာခံရေတာ့တာပါ။ ခံလည္းခံသင့္ပါတယ္။ တကယ္လည္း အသံုးမက်ပဲကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ပညာေၾကာင့္မဟုတ္ပါ။ ပညာတတ္ ပုဂၢဳိလ္ကိုယ္တိုင္ညံ့ဖ်င္းျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ႀကီးေတြ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လူႀကီးမင္းေတြ၊ ဘြဲ႕ရလည္း အလကားပါလို႔ ထင္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ထူး၊ ပုဂၢဳိလ္ျမတ္ေတြကို တစ္ခုေတာ့ ေမးခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိတ္ထားတဲ့ဘြဲ႕နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ပညာမ်ဳိးေရာ တတ္ပါရဲ႕လားလို႔။ တတ္ေအာင္မ်ားႀကဳိးစားခဲ့ပါရဲ႕လားလို႔။ အဲဒီမွာလည္း ဘာျဖစ္လို႔၊ ညာျဖစ္လို႔စတဲ့ ဆင္ေျခ၊ ဆင္လက္ေတြ တသီတတန္းႀကီးလာပါလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒီလို ဆင္ေျခေပးျခင္းကိုက ညံ့ဖ်င္းျခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပညာရွင္မပီသျခင္းကို ေဖာ္ျပေနတာေၾကာင့္ မြဲကိုမြဲသင့္တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ပညာမဆို က်က်နနႀကိဳးစားရင္ 

ထမင္းတစ္လုပ္တင္မကဘဲ၊ ကုေဋႁကြယ္ေအာင္ ခ်မ္းသာႏိုင္ေပမယ့္  

ပညာတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။

ပညာသင္ျခင္းဆိုတာ နည္းလမ္းကို သင္ၾကားျခင္းသာျဖစ္တာမို႔ အဲဒီနည္းလမ္းကို အသံုးမျပဳဘဲ ပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရျဖစ္ရုံတစ္ခုထဲနဲ႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပညာကို ပိုင္္ဆိုင္ရုံတစ္ခုထဲနဲ႔ ခ်မ္းသာခ်င္ေနသပဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီပညာနဲ႔အတူ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ကို္ယ္တုိင္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားလိုက္ရင္ မခ်မ္းသာဘဲကိုမေနပါ။ ပညာမတတ္တဲ့သူေတာင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ပညာတတ္တစ္ေယာက္က စိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ ႀကဳိးစားရင္ သူ႔ထက္ပိုေအာင္ျမင္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။

ဒါ့အျပင္ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ပညာတတ္ေတြက ပညာတတ္ရင္ ၀န္ထမ္းလုပ္စားဖို႔ေလာက္ပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ၀န္ထမ္းဆိုတာ သူမ်ားလက္ေအာက္ခံပါ။ ပညာသင္ထားတာ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ဖို႔ သင္ေပးျခင္းမဟုတ္ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ျဖစ္ေအာင္ သင္ထားတာမဟုတ္ပါ။ သခင္ျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြရဖို႔ သင္ေပးထားတာပါ။ ဒါကို သေဘာေပါက္မထားသမွ်ေတာ့ ေငြေၾကးခ်မ္းသာႁကြယ္၀ျခင္းကို ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းရင္းခ်မ္းသာခ်င္လို႔ကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ခိုးမွပဲ ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ စိတ္ဓာတ္ပ်က္စီးေအာင္ ညည္းျပေနမယ့္အစား သတၱိရွိရွိနဲ႔ စိတ္ဓာတ္အျပည့္ေမြးၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ပါလို႔ပဲ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာတတ္ေတြအေနနဲ႔ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ဟာ အရာအားလံုးထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘ၀ေနနည္းကို ေပးစြမ္းႏုိင္တယ္္ဆိုတာကုိ 

ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားၾကရင္ျဖင့္ 

ပညာကို တန္ဖိုးထားခ်င္စိတ္ေတြ ျပန္ကိန္းေအာင္းလာမွာျဖစ္သလို၊ ပညာရွင္ျဖစ္ရျခင္းကိုလည္း ဂုဏ္ယူလာမွာ မလြဲပါ။ ဒါတင္မက မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔အတြက္ ပညာအေမြေပးရာမွာလည္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မွာျဖစ္ၿပီး ပညာတတ္လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း အႀကံေပးပါရေစ။    ။