Monday 4 July 2011

ယေန႔လူငယ္ႏွင့္ ပညာေရး . . .

ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္အမ်ားစုဟာ ပညာေရးကို အာရုံစူးစိုက္မႈ အားနည္းလာၾကတာ ေတြ႕ေနရေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုအာရုံစူးစိုက္မႈ နည္းလာတာနဲ႔အမွ် အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ ဇြဲ၊ သတၱိစတာေတြလည္း ေလ်ာ့က်လာပါေတာ့တယ္။ ဒီပံုစံအတိုင္း ၾကာၾကာလႊတ္ထားရင္ေတာ့ ပညာတတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ျမင္ရဖို႔ အခြင့္အေရးနည္းသထက္နည္းလာမွာ ေသခ်ာေနပါေသးရဲ႕။ အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးကေတာ့ ပညာေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ပညာတတ္တဲ့ တိုင္းျပည္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ေနရေတာ့မယ့္ အျဖစ္ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ရျခင္းဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲဆိုတာကို ပညာေရးေလာကသားပီပီ အေျဖရွာၾကည့္မိပါေတာ့တယ္။

တကယ္တန္းဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ လူငယ္ေတြ ပညာေရးကိုအေလးထားမႈ နည္းလာျခင္းဟာ လူႀကီးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာကို ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ လူႀကီးဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္မွာရွိေနၾကတဲ့ လူမ်ားစုႀကီးကိုပဲ ဆိုလုိရပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီး ဌာနဆိုင္ရာအသီးသီးမွာ တာ၀န္ထမ္းေနတဲ့၀န္ထမ္းေတြ၊ ပညာတတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ပါးစပ္က ထြက္လာေနတဲ့စကားေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ပါ။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က “သင္လိုက္ရတဲ့ပညာေတြ၊ ကုန္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ၊ ေသာက္ေသာက္ကိုလဲေနတာပဲ အခု၀န္ထမ္းျပန္ျဖစ္ေတာ့ ရတဲ့လစာက တစ္လလံုးေနမွ ေလးေသာင္းခြဲ၊ ၀န္ထမ္းတစ္သက္ရမယ့္လစာအားလံုး ေပါင္းၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းစရိတ္ေတာင္ မေက်ဘူး” လို႔ လူေရွ႕သူေရွ႕၊ သားသမီးေရွ႕ပါမေရွာင္ ညည္းျပပါတယ္။ ဘြဲ႕ရၿပီး အျပင္မွာ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့သူေတြကလည္း “ဘြဲ႕ရလည္း ဘာမွသံုးလို႔ရတာမွတ္လို႔၊ ငါတို႔သာၾကည့္ေပေတာ့၊ ဘြဲ႕ရထားလည္း ေစ်းေရာင္းစားရတာပါပဲ၊ ဘြဲ႕မရ စာမတတ္ဘဲ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့သူေတာင္ ငါ့တို႔ထက္ ပိုခ်မ္းသာေသးတယ္” လို႔ သံကုန္ဟစ္ျပန္ပါတယ္။

ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါ။  စာမတတ္ေပမတတ္နဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္စားၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြကလည္း “ပညာတတ္ေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ဒီေကာင္ေတြ တို႔ေလာက္ေတာင္ ၀င္ေငြမရွိဘူး” ေႁကြးေၾကာ္ျပန္ပါတယ္။ ပညာလည္းမတတ္ လုပ္ငန္းလည္း မေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြကလည္း အားက်မခံ သံေယာင္လိုက္ၿပီး “ဘြဲ႕ရလည္း အလကားပါကြာ၊ တို႔အိမ္ေရွ႕က စာေရးႀကီးကိုၾကည့္၊ ထမင္းေတာင္နပ္မွန္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေလးတန္းနဲ႔ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ခ်ဲေရာင္းစားေနတဲ့ မိေအးေတာင္ သူ႔ထက္၀င္ေငြေကာင္းေသးတယ္” လို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ လူတန္းစားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕အဲဒီလို အင္တိုက္အားတိုက္ အားေပးသံေတြကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ၾကားေနရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးထဲမွာ ဘာေတြေတြးၾကမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘဲ ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း သူတို႔ရတဲ့လစာနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရတာနဲ႔ မမွ်ေၾကာင္း မၾကာမၾကာ ညည္းျပၾကတာေတြကို ၾကားရျပန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ပညာကို အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကဳိးစားခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ။

တကယ္ေတာ့ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးကို ပညာတတ္ေတြပဲ သိၾကပါတယ္။ ပညာမတတ္သူေတြက ပညာတန္ဖိုးမသိလို႔ ေ၀ဖန္တာ၊ အျပစ္တင္တာ၊ ပညာကို အေကာင္းမျမင္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ခက္ေနတာက ပညာတတ္ေတြကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ပညာကို တန္ဖိုးမထားျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ပညာကို ပိုင္ဆိုင္ေနသူေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကိုယ့္ပညာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိတဲ့ေနာက္ အဲဒီတိုင္းျပည္ဟာ ပ်က္စီးရုံပဲ က်န္ေတာ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ပညာတတ္ေတြကိုယ္တိုင္က
ပညာကို ဘာေၾကာင့္ တန္ဖိုးမထားခ်င္ၾကေတာ့တာလဲ…
အေျဖကရွင္းပါတယ္။ ပညာတတ္ေတြကိုယ္တိုင္က ပညာတန္ဖိုးကို ေငြနဲ႔တုိင္းတာလာၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ကိုယ့္ထက္စာညံ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ကားတစ္၀ီ၀ီနဲ႔ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္က စက္ဘီးစုတ္ကေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို မခံစားႏိုင္တာေတြေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ သူတို႔ေတြးတာ လံုး၀မွားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မ်ဳိးမတူတာႏွစ္ခုကို ညီမွ်ျခင္းခ်ဖို႔၊ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာေၾကာင့္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ပညာတတ္ေတြေတြးသင့္တာက ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ပညာရဲ႕ပင္ကိုတန္ဖိုးစစ္စစ္ကိုပါ။ အခုေတာ့ ထမင္းမ်က္ႏွာၾကည့္ရင္း “ပညာေရႊအိုး၊ လူမခိုး” ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးကို ေမ့ကုန္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္အရာကမွ မဖ်က္ဆီးႏိုင္တဲ့ ဦးေဏွာက္အရင္းအႏွီးဟာ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးေဘးက လြတ္တယ္ဆိုတဲ့ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔တင္ ပ်က္စီးႏိုင္တဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ မႏႈိင္းယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားေနၿပီးသားပါ။ ဥပမာတစ္ခု ေတြးၾကည့္ရေအာင္ပါ။ တကယ္လို႔မ်ား တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ျပာက်သြားၿပီး အားလံုးကုန္းေကာက္စရာ မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပာပံုထဲက ဘယ္သူအရင္ ကုန္းထလာမလဲဆိုတာကိုျမင္ေယာင္ၾကည့္ပါ။ ပညာရွင္ကပဲ အရင္ထလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူ႔ပညာကို မီးရႈိ႕ပစ္လို႔မွ မရတာကလား။

ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ ပညာတတ္ျခင္းအားျဖင့္ ေလာကမွာ အမွားအမွန္ကို ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ထားတာကိုလည္း ပညာတတ္ေတြ ေမ့ေနၾကျပန္ပါတယ္။ လူျဖစ္လာရျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႔ အဓိပၸာယ္မွာ စားဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔၊ ေနဖို႔တင္မကဘဲ အေၾကာင္းအက်ဳိး၊ အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားသိႏိုင္ဖို႔ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ကေနပါေနတာကို ေမ့ထားလို႔မျဖစ္ပါ။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္မွာ ရွိတဲ့၊ ပညာတတ္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ရခဲ့တဲ့ အဲဒီအသိဥာဏ္ဟာ စီးပြားျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းဖို႔ သံသရာကို ေက်ုာ္လႊားဖို႔အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အနဂၣရတနာစစ္စစ္္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီအသိဥာဏ္မ်ဳိးကို ရဖို႔ ထမင္းနဲ႔လဲ လဲသင့္သလို၊ ေလာကမွာရွိတဲ့ အရာအားလံုးနဲ႔လဲ လဲသင့္ပါရဲ႕။ သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အဲဒီအသိဥာဏ္မ်ဳိးရဖို႔အတြက္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ေတြ၊ စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ႀကဳိးစားေတာ္မူခဲ့တယ္မဟုတ္ပါလား။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ ေလာကကိုထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အမွားအမွန္ကို ပိုင္းျခားထင္ထင္ သိျမင္ႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ အသိဥာဏ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဥာဏ္ပညာကို အရာအားလံုးထက္ တန္ဖိုးထားေတာ္မူတယ္ဆိုတာ ေမ့ကိုမေမ့သင့္ပါ။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးႀကီးမားလွတဲ့ ဘ၀ရဲ႕အလင္းေရာင္ အသိဥာဏ္ပညာကို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေငြေၾကးလက္တစ္ဆုပ္စာနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး လူႀကီးေတြက ရင္ထုမနာျဖစ္ေနသမွ် ေနာက္ကလိုက္လာေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို ပံ့ပိုးရာ ေရာက္မွာမဟုတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း တိုးတက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရၿပီး ဆင္းရဲေနျခင္းဟာ မိမိကိုယ္တိုင္က အသံုးမက်လို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္၌က မႀကိဳးစားလို႔ မတိုးတက္တာပါ။ ဘြဲ႕ရရင္ ဆိုက္ကားမနင္းရဘူးလို႔ ဘယ္ဥပေဒကမ်ား ျပဌာန္းထားပါသလဲ။ ဘြဲ႕ရရင္ လယ္မလုပ္ရဘူး၊ လက္သမားမလုပ္ရဘူးလို႔ ဘယ္က်မ္းစာကမ်ား သတ္မွတ္ထားပါသလဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ပညာတတ္ေတြ ဆင္းရဲရျခင္းဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘဲ ဆရာေအာင္သင္းေျပာသလို အက်ဥ္း၊ အက်ယ္မွားတဲ့ ျပႆနာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ပညာတတ္ေတြမွာ က်ယ္ရမယ့္ မ်က္စိက်ေတာ့ က်ဥ္းေနၿပီး မက်ယ္ရမယ့္ ဖင္ေခါင္းက်မွ က်ယ္ေနၾကတာ သိသာ၊ ျမင္သာလြန္းလွပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား “ေဟ့…ဘြဲ႕ရကြ…ဘယ္ေတာ့မွ ကူလီထမ္းမစားဘူး”လို႔ အေျခာက္တိုက္ ဘ၀င္ျမင့္ေနခ်ိန္မွာ ပညာမတတ္တဲ့သူကေတာ့ ဘာမွမေႁကြးေၾကာ္ဘဲ ၀င္လုပ္ရင္း၊ကိုင္ရင္းကေန ႀကီးပြားခ်မ္းသာကုန္ၾကၿပီး ပညာတတ္ေတြ အလကားပါကြာလို႔ ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္တာခံရေတာ့တာပါ။ ခံလည္းခံသင့္ပါတယ္။ တကယ္လည္း အသံုးမက်ပဲကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ပညာေၾကာင့္မဟုတ္ပါ။ ပညာတတ္ ပုဂၢဳိလ္ကိုယ္တိုင္ညံ့ဖ်င္းျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ႀကီးေတြ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လူႀကီးမင္းေတြ၊ ဘြဲ႕ရလည္း အလကားပါလို႔ ထင္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ထူး၊ ပုဂၢဳိလ္ျမတ္ေတြကို တစ္ခုေတာ့ ေမးခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိတ္ထားတဲ့ဘြဲ႕နဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ပညာမ်ဳိးေရာ တတ္ပါရဲ႕လားလို႔။ တတ္ေအာင္မ်ားႀကဳိးစားခဲ့ပါရဲ႕လားလို႔။ အဲဒီမွာလည္း ဘာျဖစ္လို႔၊ ညာျဖစ္လို႔စတဲ့ ဆင္ေျခ၊ ဆင္လက္ေတြ တသီတတန္းႀကီးလာပါလိမ့္ဦးမယ္။ အဲဒီလို ဆင္ေျခေပးျခင္းကိုက ညံ့ဖ်င္းျခင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပညာရွင္မပီသျခင္းကို ေဖာ္ျပေနတာေၾကာင့္ မြဲကိုမြဲသင့္တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ပညာမဆို က်က်နနႀကိဳးစားရင္ 
ထမင္းတစ္လုပ္တင္မကဘဲ၊ ကုေဋႁကြယ္ေအာင္ ခ်မ္းသာႏိုင္ေပမယ့္  
ပညာတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္ မွားပါလိမ့္မယ္

ပညာသင္ျခင္းဆိုတာ နည္းလမ္းကို သင္ၾကားျခင္းသာျဖစ္တာမို႔ အဲဒီနည္းလမ္းကို အသံုးမျပဳဘဲ ပညာတတ္၊ ဘြဲ႕ရျဖစ္ရုံတစ္ခုထဲနဲ႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပညာကို ပိုင္္ဆိုင္ရုံတစ္ခုထဲနဲ႔ ခ်မ္းသာခ်င္ေနသပဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီပညာနဲ႔အတူ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ကို္ယ္တုိင္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားလိုက္ရင္ မခ်မ္းသာဘဲကိုမေနပါ။ ပညာမတတ္တဲ့သူေတာင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ပညာတတ္တစ္ေယာက္က စိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ ႀကဳိးစားရင္ သူ႔ထက္ပိုေအာင္ျမင္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။

ဒါ့အျပင္ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ပညာတတ္ေတြက ပညာတတ္ရင္ ၀န္ထမ္းလုပ္စားဖို႔ေလာက္ပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ ၀န္ထမ္းဆိုတာ သူမ်ားလက္ေအာက္ခံပါ။ ပညာသင္ထားတာ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ဖို႔ သင္ေပးျခင္းမဟုတ္ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ျဖစ္ေအာင္ သင္ထားတာမဟုတ္ပါ။ သခင္ျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြရဖို႔ သင္ေပးထားတာပါ။ ဒါကို သေဘာေပါက္မထားသမွ်ေတာ့ ေငြေၾကးခ်မ္းသာႁကြယ္၀ျခင္းကို ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းရင္းခ်မ္းသာခ်င္လို႔ကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ခိုးမွပဲ ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ စိတ္ဓာတ္ပ်က္စီးေအာင္ ညည္းျပေနမယ့္အစား သတၱိရွိရွိနဲ႔ စိတ္ဓာတ္အျပည့္ေမြးၿပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ပါလို႔ပဲ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာတတ္ေတြအေနနဲ႔ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္ဟာ အရာအားလံုးထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘ၀ေနနည္းကို ေပးစြမ္းႏုိင္တယ္္ဆိုတာကုိ 
ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ထားၾကရင္ျဖင့္ 
ပညာကို တန္ဖိုးထားခ်င္စိတ္ေတြ ျပန္ကိန္းေအာင္းလာမွာျဖစ္သလို၊ ပညာရွင္ျဖစ္ရျခင္းကိုလည္း ဂုဏ္ယူလာမွာ မလြဲပါ။ ဒါတင္မက မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔အတြက္ ပညာအေမြေပးရာမွာလည္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မွာျဖစ္ၿပီး ပညာတတ္လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ အင္အားနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း အႀကံေပးပါရေစ။    ။

21 comments:

ေတာက္ပၾကယ္စင္ said...

ဆရာ ဦးဟန္ႀကည္ေရ မဂၤလာပါ။

တကယ္ အႏွစ္သာရေရာ တန္ဖုိးပါ အျပည့္အ၀ပါ
ရွိတဲ့ပိုစ္ေလးတစ္ခုပါပဲ ဆရာေရ။ ဆရာေျပာမွပဲ ရွင္း
လင္းသြားပါေတာ့တယ္။ ဘုန္းဘုန္းကိုယ္တုိင္လည္း အဲဒီ
လုိေတာင္ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကို စာလာခ်ေပး
ေနတဲ့ ပညာတတ္ဘုန္းႀကီးလူထြက္ေတြေလ သူတုိ႔မ်ား
ဘာလုိ႔မခ်မ္းသာႀကတာလည္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြ
ဟာ ဆရာေျပာသလုိပဲေနမွာပါ။ "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာ
တတ္ေတြအေနနဲ႔ အမွားအမွန္ကို ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏုိင္တဲ့
သူေတြပဲ" ျဖစ္မွာပါ။

ဆရာလည္း က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ႀကည္လင္၀င္းပ ေအးျမ
ပါေစဗ်ာ...

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

တစ္ကယ္ကို ထိထိမိမိရွိလွပါတယ္အကို...တန္ဖိုးရွိေသာ ပို႕စ္ေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ပါပဲ ေက်းဇူးပါလို႕...

ေမဓာ၀ီ said...

က်မလဲ အဲဒီလိုေတြးခဲ့ဖူးတာေပါ့ ဦးဟန္ၾကည္ရယ္။
ဘြဲ႔ရပီးမွ ကြမ္းယာေရာင္း၊ ဆိုက္ကားနင္းသူေတြကို ျမင္တဲ့အခါ စိတ္ထဲ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ၿပီးအဲဒီအေတြး ၀င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ပညာကို တန္ဖိုးမထားလို႔ မဟုတ္သလို ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈကို လိုလားလြန္းလို႔လဲ မဟုတ္ပါဘူး။

အတန္းပညာတတ္ တေယာက္ဟာ ၀န္ထမ္းလုပ္လုပ္ ကိုယ္ပိုင္စီးပြါးေရးလုပ္လုပ္ သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့အလုပ္ လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ အနာဂတ္အတြက္ အာမခံခ်က္ ရွိသင့္တယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မဦးေလးရဲ႕ ဆရာျဖစ္တဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီးတေယာက္ဟာ ဆရာ၀န္ေပါင္းမ်ားစြာကို စာသင္ေပးခဲ့တယ္၊ လူနာေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္တင္ေပးခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူကိုယ္တိုင္ အသက္အရြယ္ အိုမင္းၿပီး က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့လို႔ ပင္စင္ယူခ်ိန္မွာ သူရတဲ့ ပင္စင္လခက ၂၀၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ရင္နာဖို႔ ေကာင္းလဲ။
သင္ထားတဲ့ ပညာကို ဘယ္အရာကမွ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ေပမဲ့ ဇရာေၾကာင့္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ကို ေလ်ာ့နည္းေစႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ...
ပညာနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့၊ သူစြမ္းရည္ရွိစဥ္တုန္းက လုပ္ခဲ့တာေတြနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ရပိုင္ခြင့္ ေငြေၾကးပမာဏကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္သင့္တယ္ မဟုတ္လား။

ဒါေၾကာင့္လဲ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ေတြဟာ ကိုယ္ဘ၀ အာမခံခ်က္ရွိႏိုင္တဲ့ ေဒသေတြဆီ တျဖည္းျဖည္း ေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ပညာဆိုတာ အတန္းပညာမွ ပညာမဟုတ္ပါဘူး။ အတန္းစာအပါအ၀င္ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳ ေလာကရဲ႕ သင္ခန္းစာ အားလံုးဟာ ေလ့လာရ သင္ယူရမယ့္ ပညာေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဘြဲ႔မရတဲ့ လူတေယာက္ဟာ လုပ္ငန္းရွင္ ဘီလ်ံနာတဦးျဖစ္ေနျပီး ဘြဲ႔ရသူေတြကို ခိုင္းစားေနတယ္ဆိုတာ သူ႔ပညာေၾကာင့္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ စီးပြါးေရး လာဘ္ျမင္မႈ၊ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ၾကံဆမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စြမ္းရည္၊ ဇြဲ လံု႔လ ၀ီရိယ ေတြကို ဟန္ခ်က္ညီညီ အသံုးခ်ႏိုင္တာဟာ သူ႔ရဲ႕ ပညာပါ။

ေနာက္တခုက ၀န္ထမ္းလုပ္တိုင္း သူမ်ားလက္ေအာက္ခံ ကၽြန္ျဖစ္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မလဲ ၀န္ထမ္းဘ၀ကို လံုး၀မႏွစ္ျမိဳ႕ေပမဲ့ တိုင္းျပည္တခုမွာ ၀န္ထမ္းကလဲ လိုအပ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ပညာတတ္ေတြ ၀န္ထမ္းမလုပ္ခ်င္ၾကရင္ ပိုဆိုးမယ္၊ အင္နဲ႔အားနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ပညာတတ္၀န္ထမ္းေတြ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။

လူတိုင္းက ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈေနာက္ကိုခ်ည္း လိုက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဘ၀ရပ္တည္ေရး အဆင္ေျပရင္ ေက်နပ္ၾကမွာပါ။ ျဖစ္ေစခ်င္တာက ၀န္ထမ္းေတြလဲ သင့္ေတာ္တဲ့ လစာပမာဏ၊ တခ်ိန္မွာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ရင္ ဘ၀အာမခံခ်က္ ရႏိုင္မယ့္ ပင္စင္လစာ၊ အဲဒီလိုေတြ ရွိေနရင္ လူေတြလဲ ခိုးေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးလဲ နားလည္သြားၾကမွာပါ။ ခုလို ေျပာေနၾကတာ ေတြးေနၾကတာေတြဟာ လက္ရွိအေျခအေနရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈေတြလို႔ က်မကေတာ့ ျမင္မိပါတယ္။

mstint said...

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ၿပီး "ကိုယ္တို႔ရဲ႕ပညာတတ္ေတြက ပညာတတ္ရင္ ၀န္ထမ္းလုပ္စားဖို႔ေလာက္ပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတာမ်ားပါတယ္" ဆိုတာရယ္။
"သခင္ျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြရဖို႔ သင္ေပးထားတာပါ" ဆိုတဲ့စကားနဲ႔တင္ အဓိပၸာယ္အားလံုး ၿပီးျပည့္စံုသြားပါၿပီ။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အသိစိတ္ဓာတ္ေတြ ႏိုးထလာေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ ပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္သြားပါတယ္။

ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ကၽြန္မရဲ႕ ေမြးရာဇာတိျဖစ္တဲ႔ဖားကန္႔ဘက္မွာလည္း ကေလးေတြကအစ ပညာမသင္ခ်င္ၾကေတာ႔ဘူး
ေရမေဆးေက်ာက္ သြားရွာမယ္ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ပညာသင္ေနရင္ အခ်ိန္ၾကာတယ္ အလုပ္ျမန္ျမန္လုပ္မွ ျမန္ျမန္သူေဌးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မွတ္အားေပးေနသူေတြ မ်ားလာတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ေျပာသလို လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးက ရင္ေလးစရာျဖစ္လာေနတယ္။ အစိုးရရံုးေတြမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ပညာေတာ္တဲ႔သူ တတ္တဲ႔သူျဖစ္ေနပါေစ
ဟိုေနရာက ေျပာင္းလာေရြ႔လာတဲ႔သူေတြေလာက္ ေနရာေကာင္းမရႏိုင္တဲ႔အတြက္လည္း လူငယ္ေတြ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ကုန္ေနတာလည္း အခန္းက႑တစ္ခုကေန ပါပါတယ္။

မအိမ္သူ said...

ဟုတ္တယ္ဆရာေရ။ ဆရာ့လို တိတိက်က် ေထာက္မျပတတ္ခဲ့လို႔သာ မအိမ္သူစိတ္ထဲမွာလည္း အဲဒီကိစၥကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနတာ။ အခုဆရာ့ပို႔စ္က အေကာင္းဆံုးရွင္းျပေပးႏိုင္လို႔ ေက်းဇူးအထူးပါဘဲ ဆရာေရ။ ပညာသင္ယူတတ္ေျမာက္ထားသူရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႔ ပညာမတတ္သူရဲ႕ အေတြးအေခၚက သိသိသာသာႀကီးကို ကြာျခားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုျဖစ္ေနတာေတြက ပညာတတ္တဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္က ပညာမ့ဲေတြေတြးသလို သံေယာင္လိုက္ေတြးေနၾကတာဆိုးတယ္။

ကုိေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ) said...

ပညာေရးအေပၚ ခံယူခ်က္ မွားတာေတြကေတာ့
၀မ္းနည္းစရာပါ ...

sosegado said...

ေနာက္ဆုံးမွတ္ခ်က္ေလးကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ၊ ပညာတတ္မ်ဳိးဆက္လူငယ္သစ္ေတြဆုိတာကုိပါ။

မင္ဧရာ said...

ွဆရာ...........
ကၽြန္ေတာ့္ comment ေပ်ာက္ေနတယ္။

ဟန္ၾကည္ said...

မင္္းဧရာေရ...
မီးျပႆနာေၾကာင့္ အြန္လိုင္းေပၚမတက္ျဖစ္တာနဲ႔ မင္းဧရာရဲ႕ကြန္မန္႔ကို မဖတ္လိုက္ရဘူး...ဘာေၾကာင့္ပ်က္သြားရသလဲဆိုတာ ျပန္ရွာလိုက္ပါဦးမယ္...ကြန္မန္႔ဆိုတာ ဘေလာ့ဂါရဲ႕ အားေဆးျဖစ္တာမို႔ တန္ဖိုးထားရတဲ့ တကယ့္အဖိုးထိုက္ ရတနာပါ...

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

စနစ္တစ္ခု မေျပာင္းမခ်င္း ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြဟာ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးေတြေၾကာင့္ ပညာေရးဘက္မွာ တစ္စ တစ္စ ဆုတ္ယုတ္လာခဲ့ရျပီ၊ အဲဒီလိုသာ ဆက္သြားၾကမယ္ဆိုရင္ ....း(

ေမဓာ၀ီ said...

က်မလဲ တေန႔က ကြန္မန္႔တင္ထားေသးတယ္ ဦးဟန္ၾကည္ေရ။ ခုမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ခုတေလာ ကြန္မန္႔ေတြ တင္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားၿပီး spam ထဲ ေရာက္ကုန္တယ္တဲ့။ ဘာလို႔လဲေတာ့ မသိဘူး။

ဟန္ၾကည္ said...

ေအးဗ်...အစ္မေမဓာ၀ီေရ...ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အိုင္တီေခတ္ႀကီးမွာ ေတာသားေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ့သလား မေျပာတတ္ဘူး...ဘိမသာ၊ ဘာမသိျဖစ္ေနၿပီ...

ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔) said...

အင္းးးးး
ပညာတန္ဖုိးကို ေခတ္ကာလ အေျခအေနအရ လ်စ္လ်ဴရႈထားေနၾကဦးမွာပါ။ ပညာတတ္ေတြကုိ ဦးစားမေပးသေရြ႔ေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ ပုိက္ဆံ ရွိတဲ့ သူေတြကို ပုိက္ဆံရွိတဲ့သူေတြက အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားသလုိ ျဖစ္ေနပါေရာလား ဆရာ။
သင္ခန္းစာ ယူစရာေတြေပါ့။

ခင္မင္လ်က္

Anonymous said...

ကုိယ္႔ပညာေလးနဲ႔ သင္႔ေတာ္ရာရွာၾကရင္း
ေနရာအထားသုိမမွန္ျဖစ္ၾကရင္း
တုိးတက္မႈေနွာက္ေႏွးႀကန္႔ၾကာမႈေတြၾကံဳေတြ႕ရင္း
ဆုတ္ယုတ္ေနတဲ႔ ပညာေရး
တကယ္တတ္လာတဲ႔ အတတ္ပညာကုိ အသုံးခ်ႏုိင္မႈ
သင္ေပးသမွ် ရယူႏုိင္မႈနည္းပါးတာရယ္
ထပ္ၿပီးျပင္ပမွာ ရွာယူနုိင္မႈအားနည္းတာရယ္
အုိးးး ေျပာမကုန္ေတာ႔ပါဖူး ကုိဟန္ၾကည္ရယ္

ေမာင္ဘႀကိဳင္
ေနျပည္ေတာ္မွာလာသည္

ဟန္ၾကည္ said...

အစ္မေမဓာ၀ီေရ...
အစ္မရဲ႕ ကြန္မန္႔ကို စပမ္းထဲမွာ လုိက္ရွာယူရတယ္...အစ္မေျပာတာလဲမွန္ပါတယ္...ျဖစ္သင့္မွန္းလည္း သိပါတယ္...ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနတာမို႔ ကိုယ့္အားကိုယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကိုးေစခ်င္စိတ္၀င္လာေအာင္ ေရးတဲ့ပို႔စ္ပါ...ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္က လူငယ္ေတြကို စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္ေပးဖို႔မဟုတ္လား...ေလာေလာဆယ္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားကိုးလို႔မရႏိုင္ေသးတာမို႔ အတၱာဟိ၊ အတၱေနာ၊ နာေထာ လုပ္ႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်မယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ...

မိုးယံ said...

၀မ္းေရး အတြက္ ပညာေရးကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ၀မ္းနည္းပက္လက္ ဖတ္သြားၿပီး ဘ၀ ထဲက ပညာေတြ ဆက္လက္သင္ယူေနပါတယ္ ဆရာ။

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ဒီပိုစ္ေရးတဲ႔ ကိုဟန္ၾကည္႔ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။

တိုင္းျပည္က သင္ေပးေနတဲ႔ ပညာေတြဟာ တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ႔ မနိမ္႔ပါဘူး။ ဒီပညာေတြကို အေျခခံၿပီး ႏိုင္ငံျခားေတြမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြထားဦး၊ ထိပ္ထိပ္ၾကဲ ကုမဏီေတြမွာ မန္ေနဂ်ာေတြ (တိုင္းတစ္ပါးမွာ လုံး၀ ေက်ာင္းျပန္မတက္ဘဲ ျမန္မာျပည္က ပညာေရးနဲ႔ GLOBAL COMPANY ေတြမွာ pharmaceutical co ႀကီးေတြမွာ မာန္ေနဂ်ာေတြ ျဖစ္ေနသူေတြ (ရွားေသာ္လည္း) ရွိေနၾကတာပါပဲ) ဒီလူေတြဟာ သူေဠးသူၾကြယ္မိသားစုေတြကလာတာေတြလည္းမဟုတ္ဘူး။ နယ္ကေနေတာင္ ျဖစ္ေနသူေတြရွိတယ္)
သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ေတြက ကိုယ္ေတြ႕ပါပဲ။ ပညာေနာက္လိုက္သူေတြဟာ ေနာက္ဆုံးဆင္းရဲတြင္းက (အနည္းနဲ႔အမ်ား) တနည္းတဖုံလြတ္သြားတာပါပဲ။ ေရတိုေနာက္လုိက္သူေတြဟာ ေရရွည္က်ေတာ႔လည္း ဒုံရင္းျပန္ေရာက္သြားတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ဖူးပါတယ္ (ခၽြင္းခ်က္ေတြေတာ႔ ရွိတာေပါ့ေနာ္)

ကေလးေတြကို စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္.. တိုင္းျပည္က ပညာေရးဟာ ဘယ္ေလာက္ အသုံးမက်ေၾကာင္းကိုပဲ တတြင္တြင္ေျပာေနၾကျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတစ္ခု (one of the reasons) ကေတာ႔.. အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံတစ္ခုကို မုန္းေနတဲ႔ အမုန္းစိတ္နဲ႔ စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ ေျပာေနၾကျခင္းပါပဲ။ အဲဒီအမုန္းစိတ္ရဲ႕ ရလဒ္ဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုယ္႔သားသမီးေတြကိုပဲ ျပန္ထိၿပီး ကိုယ္႔သားသမီးရဲ႕ အနာဂတ္ကို လိုအပ္ေနတဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပုံစံတစ္ခုက သတ္ေနတာထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က သတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းမွာကလည္း ပညာတတ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းေတြကလည္း မဖြင့္ေပးတာမ်ိဳးေတြလည္းရွိေသးတယ္။

စား၀တ္ေနေရးၾကပ္တည္းေတာ႔ ပညာေရးကို တန္းလန္းထားခုိင္းၿပီး ကေလးေတြကို တိုင္းျပည္အျပင္မွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ဖို႔ လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္က လႊတ္တတ္ေသးတယ္။ ဒီလိုေရတိုေတြးၿပီး လုပ္တာမ်ိဳးဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ေရရွည္မွာ နစ္နာဆုံးရႈံးမႈပဲ။ တိုင္းျပည္လို႔ဆိုရာမွာ မိမိကုိယ္တိုင္ေတြပါပဲ။ (တိုင္းျပည္=ျပည္သူလူထု) တိုင္းျပည္ကလည္း ထိုက္တန္မႈတစ္ခုကို တန္ျပန္ မေပးႏိုင္ေသးတာလည္း ပါပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ တန္ျပန္ မေပးႏိုင္တာလည္းဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေတြကိုယ္တိုင္က ထိုက္တန္ေအာင္ ေပးႏိုင္တာေတြကို ဖန္တီးႏိုင္မႈမရွိလို႔ အဲသလို ဖန္တီးႏိုင္မႈေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလည္းဆိုတာေတြကို မေတြးတတ္လို႔ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ မေတြးတတ္ေသးလဲဆိုေတာ႔ ပညာေရးရာအားနဲလို႔ပါ။ ဂ်ာေအး သူ႔အေမရိုက္ေပါ့။

ကိုဟန္ၾကည္ ဒီပိုစ္ေရးတာကို အလြန္ေလးစားမိပါတယ္ရွင္။ ကြန္႔မင့္ေတြကလည္း တန္ဘိုးရွိပါတယ္။

ဟန္ၾကည္ said...

ေက်းဇူးပါ အစ္မအိမ့္ခ်မ္းေျမ႕ေရ...ဒါေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ညစ္ေနမယ့္အစား ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြက ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန တစ္တပ္တစ္အား ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးစားေပးရမယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ...ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အရင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္...ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကေလး လက္ထဲမွာ ရွိေနလို႔ပါပဲ...

အစ္မေျပာသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပညာေရးသိပ္မညံ့လွတာကိုလည္း ေထာက္ခံပါတယ္...ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျပဌာန္းစာအုပ္ေတြကို အတန္းစဥ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စီစဥ္ထားတာကို ေတြ႕မိလို႔ပါ (စာရြက္သား မေကာင္းတာေတာ့လည္း မေျပာေၾကးေပါ့ဗ်ာ) အဲဒီအတိုင္းသာ က်က်နနသင္ေပးႏိုင္ၾကရင္ ကေလးေတြ တကယ့္ကို ထူးခၽြန္ေပါက္ေျမာက္မယ္လို႔လည္း သိလည္းသိ၊ ယံုလည္းယံုၾကည္ပါတယ္...ပညာေရး၀န္ထမ္းအားလံုးလဲ အဲဒီလို ယံုၾကည္လာဖို႔ ဆက္ႀကိဳးစားေပးပါဦးမယ္ဗ်ာ...

seesein said...

ဆရာ ဟန္ေရ
ဒီပုိ႕စ္ေလး အခုမွ ဖတ္မိတယ္ ကြန္ကလဲ မေကာင္းေတာ့ ေရာက္တဲ့ေနရာက လွည္႕လွည္႕ျပန္ေပါ့ဗ်
ပညာကို တန္ဖိုးထားေအာင္ ေျပာေနရတာကို က အလုပ္တခုတိုးလာတာ ေျပာလဲ ငေျပာပါဗ်ာ ေရမ်ား ေရႏိုင္ မီးမ်ားမီးႏိုင္ျဖစ္ေနတာကိုး ဒါေပသိ ဒီပို႕စ္ေလး ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ အားရွိသြားတယ္ ကိုယ္လို ေျပာေနတဲ့သူေတြမ်ားရင္ ေရြ႕ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕ဗ်ာ။

ခင္မင္တဲ့
seesein

ဟန္ၾကည္ said...

ဒါေပါ့ seesein ေရ...
ေျပာလဲေျပာ လက္ေတြ႕လဲလုပ္ေပးေနရင္ တစ္ေန႔တစ္လံ ပုဂံဘယ္မွမေျပးဘူးလို႔ ဆရာေတာ့ စူးစူးနစ္နစ္ကို ယံုၾကည္ထားတာပါပဲ...

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger