Personal ေတြေလွ်ာ့ေရးမယ္စိတ္ကူးေပမယ့္ ဒီ Post မွာေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ အဘိုးအေၾကာင္းကို တင္ျဖစ္လိုက္ ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အဘိုးအေၾကာင္းက ခြတီးခြက်ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းကလြဲလို႔ ဂုဏ္ယူစရာ သိပ္မရွိလွတာမို႔ ကိုယ္ရည္ေသြးရာေတာ့ ေရာက္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ မ်ဳိးရုိးထဲမွာ ဘမ်ဳိးဘိုးတူၿပီး စာေရး၀ါသနာ ပါခဲ့တာ လည္း စာေရးသူတစ္ေယာက္ပဲရွိတာမို႔ ဆံုးသြားတာ ၇ ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ စာေရးသူရဲ႕ အဘိုးအေၾကာင္း ေလး အမွတ္တရပါ။
အဘိုးရဲ႕ဇာတိက ေရႊဘိုနယ္က ကြမ္းတိုင္းရြာကပါ။ စကားေျပာရာမွာ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ လွေတာရြာတို႔နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူးလို႔ေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ဖခင္ကေျပာျပဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္
ဖခင္ျဖစ္သူေျပာခဲ့တဲ့ လူဆိုး၊ လူမိုက္ေတာ့တကယ္ေပါတဲ့ရြာဆိုတာပဲ အမွတ္ထင္ထင္က်န္ပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူလူူမွန္းသိတတ္တဲ့အရြယ္မွာေတာ့ အဘိုးကအသက္ ၆၀ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္
ငယ္ငယ္က ကာယဗလလိုက္စားတဲ့သူျဖစ္လို႔ ကိုယ္ကာယကေတာ့ ႁကံ့ခိုင္ေနဆဲပါ။ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္ စာေရးသူနဲ႔ အသက္ ၈၀ နားကပ္ေနတဲ့ အဘိုးတို႔ လက္ေမာင္းခ်င္းအားၿပဳိင္လွဲၾကရင္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ
အဘိုးကို စာေရးသူမႏုိင္ပါ။
အဘိုးက ဦးျမႀကီး၊ အဘြားက ေဒၚႏွင္းဆီဆိုေတာ့ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ စံုတြဲလို႔ေခၚရပါ့မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေခတ္က အဆိုေတာ္ ကိုျမႀကီးက သူ႕ခ်စ္သူ မႏွင္းဆီကို ရည္စူး
ၿပီးဆိုထားတဲ့ “ သို႔ ... မခင္ႏွင္းဆီ ”သီခ်င္းကလည္း ေခတ္စားေနခ်ိန္မို႔ပါ။ အဘိုးနဲ႕ အဘြားညားၾကတာ ဒီသီခ်င္းေကာင္းမႈပါခ်င္ပါမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဘိုးဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္က ၉ တန္းေအာင္
ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ပညာကို မယ္မယ္ရရ အသံုးခ်ခဲ့သူမဟုတ္ပါ။ ပညာတတ္အလြန္ရွားတဲ့ေခတ္ျဖစ္လို႔ အလုပ္အလြယ္တကူ ရႏုိင္ေပမယ့္ ဘယ္အစိုးရအလုပ္မွမ၀င္ခဲ့ပါ။ အျပင္အလုပ္ကိုလည္း လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ ကာယဗလကိုသာ လိုက္စားၿပီး ေပ်ာ္သလိုေနသူျဖစ္လို႔ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ေတာ့ “၀ိတ္ေပါႀကီး” ပါ။ ဒါေၾကာင့္ေယာက္ဖျဖစ္သူက မေနသာပဲ သူ႕ဆန္စက္မွာ မန္ေနဂ်ာခန္႔ရပါ ေတာ့တယ္။ ႏွမအတြက္ စိတ္ပူရွာလို႔ထင္ပါရဲ႕။
ဆန္စက္ႀကီးျဖစ္လို႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ ၀င္တဲ့၀င္ေငြကမနည္းလွပါ။ ဒီေငြေတြကို ေယာက္ဖစက္ပိုင္ကမကိုင္ဘဲ မန္ေနဂ်ာအဘုိးကို သိမ္းခိုင္းထားၿပီး သံုး၊ ေလးလေနလို႔ အသံုးလိုမွသာေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ၾကားကာလ
မွာ အဘိုးကိုဒီေငြေတြလွည့္သံုးၿပီး လုပ္ငန္းလုပ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးတိက်အဘိုးက ဒီေငြေတြကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မတို႔ပဲ ေန႔စဥ္အံဆြဲထဲမွာေသာ့ခတ္ထားၿပီး ေယာက္ဖစက္ပိုင္ေတာင္းမွသာ ထုတ္ေပးပါသ
တဲ့။ ၾကာေတာ့ ေယာက္ဖခမ်ာ မေနသာေတာ့ပဲ ဒီေငြကိုကိုင္ထားၿပီး စပါးတို႔ဘာတို႔၀ယ္ေလွာင္ဖို႔၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုတြဲဖို႔ ဖြင့္ေျပာရွာရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ ငါ၀ါသနာမပါဘူးလို႔တစ္ခြန္းသာျပန္ေျပာၿပီး
ေနၿမဲတိုင္းေနတာပါပဲ။ ေကာင္းလြန္းရွာတဲ့ ပလက္တီနမ္ေယာက္ဖ စက္ပိုင္ခမ်ာဘာမွထပ္မေျပာရဲရွာပါဘူးတဲ့။ ႏွမအတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကို စိတ္ပူရွာမယ္ထင္ပါရဲ႕။
အဘိုးကအျပင္လူေတြ အေပၚမွာေကာင္းသေလာက္ မိသားစုအေပၚမွာေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတာ္ေတာ့္ကို နည္းလြန္းပါတယ္။ သူ႕ကာယဗလကို မိသားစုအတြက္ပဲ အသံုးခ်ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းစားေနရင္း ငရုတ္သီးမ်ားစပ္သြားရင္ ထမင္းစားပြဲကိုပင့္လို႔ “ သြားေရာ့လဟယ္” ဆိုၿပီး ေမွာက္ပစ္လိုက္ပါေရာတဲ့။ သူနဲ႕အတူတူ ထမင္းစားေနတဲ့သူေတြေတာ့ ထမင္းငတ္ပါေလေရာ။ သားသမီးေတြ ခမ်ာ သူနဲ႔ထမင္းစားရင္ သူ႕မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔စားရရွာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမဲ့မိသားစုထမင္း၀ိုင္းကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါေသးရဲ႕။
ဒါတင္မကေသး သားသမီးေတြ တစ္ခုခုမွားရင္ စကားနဲ႔မဟုတ္ပဲ လက္နဲ႔သာဆံုးမေလ့ရွိပါသတဲ့။ သူ႕အယူအဆ ကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ႀကိမ္တစ္ေခြ၀ယ္ထားၿပီး ငယ္ငယ္ေလးကစလို႔ ႀကိမ္
ေခြရဲ႕ အဖ်ားဘက္ကေနျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ရုိက္ဆံုးမရင္ ႀကိမ္ေခြကုန္လို႔ ကေလးလည္းအရြယ္ေရာက္ရင္ လူလိမၼာျဖစ္ကေရာတဲ့။ ေကာင္းလို္က္တဲ့ ပညာရွိပါပဲ။ သားသမီးတစ္ေယာက္အျပစ္လုပ္မိတာကို မအားလို႔၊ အခြင့္မသာ ေသးလို႔ ရုိက္ခြင့္မႀကံဳခဲ့ရင္ အားတဲ့အခါေခၚၿပီးဘာမေျပာညာမေျပာ ရုိက္ေလ့ရွိပါသတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အရုိက္ခံရတဲ့ သားသမီးခမ်ာ ဘာျဖစ္လို႔ရုိက္သလဲဆိုတာေတာင္ ျပန္ေမးယူၾကရရွာပါတယ္။ မေမးရဲရင္လည္း ဒီလိုပဲ ဘုမသိ၊ ဘမသိ ခံၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးတဲ့ အဘိုးပါလိမ့္။
အဘြားခမ်ာလည္း အဘိုးရဲ႕ ဆိုးမ်ဳိးကို အေတာ့္ကိုခံရရွာပါတယ္။ ခက္တာက ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္၊ ေလာင္းကစားမလုပ္တဲ့ အဘိုးဆိုေတာ့ လူဆိုးေခၚရမွာလည္းခပ္ခက္ခက္ပါ။ လိမၼာၿပီး၊ မေကာင္းတဲ့သူလို႔မ်ားေခၚရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သားသမီးေတြလူလားေျမာက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ အဘြားက အဘိုးနဲ႔ခြဲၿပီး သားသမီးေတြနဲ႔ လိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္နာလြန္းလို႔ထင္ပါတယ္။ ေသသည္အထိ အဘိုးနဲ႔မေတြ႕ေတာ့ပါ။ အဘိုးအေၾကာင္းေတာင္ စကားထဲထည့္မေျပာေတာ့ပါ။ အဘိုးကလည္း သားသမီး ၇ ေယာက္ေမြးထားၿပီး ဖခင္တာ၀န္ေက်ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဆန္စက္မန္ေနဂ်ာဘ၀နဲ႔ ဆန္စက္၀န္းထဲ ဲမွာ ေနၾကၿပီး ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုးေတာင္ ပိုင္ေအာင္မႀကိဳးစားပဲ သူ႕ဖာသာေပ်ာ္သလိုေနခဲ့ပါတယ္။ အဘြားက ေဆးလိပ္ခံုေထာင္ၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့လို႕သာ စာေရးသူတို႔ဖခင္နဲ႔၊ ဖခင္ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကပါတယ္။ က်န္သားသမီးေတြေတာ့ ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္လိုက္ရပါ။
အဘိုးရဲ႕ အထင္ရွားဆံုး၀ိေသသကေတာ့ စာေရးတာ၀ါသနာပါလြန္းျခင္းပါ။ အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း သားသမီးေတြ ဆီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြေတြဆီပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးေနတာေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ စာေရး၀ါသနာ ႀကီးလြန္းပံုက
စက္ထဲမွာေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတဲ့ ေယာက္ဖဆန္စက္ပိုင္ကို ေျပာစရာတစ္ခုခုရွိရင္ စကားနဲ႔မေျပာဘဲ စာနဲ႔ေရးၿပီးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ “ျမႀကီးရာ မင္းနဲ႔ငါ ေန႔တိုင္းေတြ႕ေနတာပဲ၊ ပါးစပ္ကေျပာလည္းရပါတယ္” လို႔ေျပာယူတာလည္း စာေပးတဲ့အက်င့္ကို မျပင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ စာမေရးရရင္ မေနႏို္င္တာ အဘိုးေသြးနည္းနည္းပါလာဟန္တူပါတယ္။ ေကာင္းေမြျဖစ္လို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံလိုက္ပါတယ္။
အဘိုးရဲ႕ေနာက္ထပ္၀ါသနာက လမ္းျပင္တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာပါပဲ။ ဘယ္သားသမီးအိမ္မွာေနေန မနက္စာထမင္းစားေသာက္ၿပီးရင္ လက္နက္အစံုအလင္ယူၿပီး လမ္းျပင္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ
စာေရးသူကိုပါ “ငါ့ေျမးရ၊ လမ္းျပင္တာ နတ္ျပည္ေရာက္သကြ” ဆိုၿပီး လုပ္အားေပးခိုင္းပါေသးတယ္။ နတ္ျပည္ေရာက္ခ်င္တာထက္ အဘိုးကိုေၾကာက္တာေၾကာင့္ လမ္းလိုက္ျပင္ရေပါင္းမ်ားပါတယ္။ အဘိုးဟာ
ၿခံထဲကိုလည္း တစ္ရက္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ တံျမက္စည္းလွဲရမွ ေနသာထိုင္သာရွိတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ထုိင္ေနရင္းသစ္ရြက္ေႁကြတာျမင္ရင္ တံျမက္စည္းေကာက္ၿပီးလွဲတဲ့ အႀကိမ္မပါေသးပါ။ အ၀တ္အစား
ကိုလည္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ထိ ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္ရမွ စိတ္တိုင္းက်ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေတာ့ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ ေလးေတြလို႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ငယ္စဥ္က သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဖခင္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အဘိုးခမ်ာ အိုလာတဲ့အခါ ဒုကၡေတြ႕ ရွာပါေတာ့တယ္။ အသက္ႀကီးလို႔စိတ္သြားလို႔ကိုယ္မပါေတာ့တဲ့အရြယ္မွာ စကားမ်ားလာတဲ့ အဘိုးကို သားသမီးေတြက သည္းညည္းမခံခ်င္ၾကေတာ့ပါ။ အဘိုးကလည္း ရိပ္သာသြားၿပီးတရားထိုင္တာေတာင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔စကားမ်ားၿပီး ညတြင္းခ်င္းအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ေအာင္ လက္ေပါက္ ကပ္သူဆိုေတာ့လည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သားသမီးေတြက ရွက္ၾကတာလည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ႀကီးေကာင္ႀကီးမနဲ႔ သားသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔အဆင္မေျပရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္အိမ္ေျပာင္း၊ ေနာက္တစ္ ေယာက္နဲ႔ အေစးမကပ္ရင္ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ဆီေျပာင္းရင္း ေဘာ္လီေဘာ ပုတ္ သလုိ ပုတ္တာခံရပါ ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သားအငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ဆီမွာပဲ ေခါင္းခ်ရရွာ ပါတယ္။ မေသခင္က စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကလာေနဖို႔ေျပာတိုင္း မင္းတို႔အိမ္မေနတတ္ပါဘူးလို႔ျငင္းခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မျငင္းႏုိင္ေတာ့ရွာပါ။ စည္းစံနစ္တက်ေနတတ္လို႔ သူၾကည့္မရတဲ့ သားငယ္ဆီမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားရပါေတာ့တယ္။ မေသခင္အခ်ိန္ထိ စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကို ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးသြားခဲ့တယ္ လို႔ဖခင္ကေျပာလို႔ ဖခင္ကိုေလးစား၊သနားမိပါတယ္။ အဘိုးအေၾကာင္းကို စာေရးသူလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားသူမဟုတ္ပါလား။
အဘိုးကလည္း အဘိုးျဖစ္ပါတယ္။ သားေတြသမီးေတြနဲ႔အဆင္မေျပသလို ေျမးေတြနဲ႔ပါ အေစးမကပ္ပါ။ စာတင္ေလာက္ေအာင္ ကပ္ေစးႏွဲတာလည္းပါေသးရဲ႕။ စာေရးသူတစ္သက္လံုးမွာ အဘိုးဆီက မုန္႔ဖိုး၂၀၀ သာရဖူးပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ကာနီး အေဒၚေတြဆီအလည္သြားရင္း အဘိုးက“ ငါ့ေျမးကိုဂုဏ္ျပဳရမယ္” ဆိုၿပီး ၅၀၀ တန္ တစ္ထပ္ၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲရွာၿပီးေပးတာပါ။
စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကေတာ့ “ ငါ့သား၊ အဲဒီပိုက္ဆံ ေရႊခ်ထားကြ။ ငါ့တစ္သက္လံုးမင္းအဘိုးဆီက မုန္႔ဖိုးတစ္ျပားမွမရဖူးဘူး” လို႔အားေပးပါတယ္။ စာေရးသူ ၆ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္က အဘိုးဆီအလည္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေခၚသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္တိုက္ပံုကလည္း စံတင္ေလာက္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ “လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ခြဲ” ဆိုၿပီးမွာပါေလေရာ။ အားလံုးက၀ိုင္းၾကည့္ၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါ။ စာေရးသူကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ေနစရာေတာင္မရွိေတာ့ပါ။ ဆိုင္ရွင္ကဘယ္လိုေဖ်ာ္ရမလဲေမးေတာ့ “တစ္ခြက္ခြဲစာေဖ်ာ္ၿပီး ႏွစ္ခြက္မွ်ထည့္လိုက္”ဆိုၿပီးေတာင္ ဆရာလုပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ အႏွေျမာမွာေတာ့ စံတင္ေလာက္တဲ့ အဘိုးအေၾကာင္းတစ္ခါတည္းနဲ႔မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္သိသြားေတာ့တာမို႔ ေနာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ အဘိုးတိုက္မဲ့ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ရဲေတာ့ပါ။ စာေရးသူ Second MB ေက်ာင္းသားဘ၀မွာေတာ့ အဘိုးဆီက ဖလံထည္အက်ႍတစ္ထည္ ရပါတယ္။ ရေတာင့္ရခဲမို႔ အမွတ္တရသိမ္းထားခဲ့တာ အခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းေျပာင္း ပါေအာင္ယူခ့ဲတာ အ၀တ္ဗီရုိထဲမွာ ခုထိရွိေနဆဲပါ။ အဲဒီအက်ႍေလးျမင္တိုင္း အင္မတန္မွ ခြတီးခြက်ႏုိင္လွတဲ့ သြားေလသူအဘိုးကို သတိရေနဆဲပါ။
ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္းမွာ ဖခင္ေကာင္းၿပီသစြာနဲ႔ သားသမီးတိုင္းရဲ႕ေလးစားျမတ္ႏုိးျခင္းကို ရႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ အဘိုးခင္ဗ်ား ...
အဘိုးရဲ႕ဇာတိက ေရႊဘိုနယ္က ကြမ္းတိုင္းရြာကပါ။ စကားေျပာရာမွာ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ လွေတာရြာတို႔နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူးလို႔ေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ဖခင္ကေျပာျပဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္
ဖခင္ျဖစ္သူေျပာခဲ့တဲ့ လူဆိုး၊ လူမိုက္ေတာ့တကယ္ေပါတဲ့ရြာဆိုတာပဲ အမွတ္ထင္ထင္က်န္ပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူလူူမွန္းသိတတ္တဲ့အရြယ္မွာေတာ့ အဘိုးကအသက္ ၆၀ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္
ငယ္ငယ္က ကာယဗလလိုက္စားတဲ့သူျဖစ္လို႔ ကိုယ္ကာယကေတာ့ ႁကံ့ခိုင္ေနဆဲပါ။ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္ စာေရးသူနဲ႔ အသက္ ၈၀ နားကပ္ေနတဲ့ အဘိုးတို႔ လက္ေမာင္းခ်င္းအားၿပဳိင္လွဲၾကရင္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ
အဘိုးကို စာေရးသူမႏုိင္ပါ။
အဘိုးက ဦးျမႀကီး၊ အဘြားက ေဒၚႏွင္းဆီဆိုေတာ့ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ စံုတြဲလို႔ေခၚရပါ့မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေခတ္က အဆိုေတာ္ ကိုျမႀကီးက သူ႕ခ်စ္သူ မႏွင္းဆီကို ရည္စူး
ၿပီးဆိုထားတဲ့ “ သို႔ ... မခင္ႏွင္းဆီ ”သီခ်င္းကလည္း ေခတ္စားေနခ်ိန္မို႔ပါ။ အဘိုးနဲ႕ အဘြားညားၾကတာ ဒီသီခ်င္းေကာင္းမႈပါခ်င္ပါမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဘိုးဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္က ၉ တန္းေအာင္
ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ပညာကို မယ္မယ္ရရ အသံုးခ်ခဲ့သူမဟုတ္ပါ။ ပညာတတ္အလြန္ရွားတဲ့ေခတ္ျဖစ္လို႔ အလုပ္အလြယ္တကူ ရႏုိင္ေပမယ့္ ဘယ္အစိုးရအလုပ္မွမ၀င္ခဲ့ပါ။ အျပင္အလုပ္ကိုလည္း လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ ကာယဗလကိုသာ လိုက္စားၿပီး ေပ်ာ္သလိုေနသူျဖစ္လို႔ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ေတာ့ “၀ိတ္ေပါႀကီး” ပါ။ ဒါေၾကာင့္ေယာက္ဖျဖစ္သူက မေနသာပဲ သူ႕ဆန္စက္မွာ မန္ေနဂ်ာခန္႔ရပါ ေတာ့တယ္။ ႏွမအတြက္ စိတ္ပူရွာလို႔ထင္ပါရဲ႕။
ဆန္စက္ႀကီးျဖစ္လို႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ ၀င္တဲ့၀င္ေငြကမနည္းလွပါ။ ဒီေငြေတြကို ေယာက္ဖစက္ပိုင္ကမကိုင္ဘဲ မန္ေနဂ်ာအဘုိးကို သိမ္းခိုင္းထားၿပီး သံုး၊ ေလးလေနလို႔ အသံုးလိုမွသာေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ၾကားကာလ
မွာ အဘိုးကိုဒီေငြေတြလွည့္သံုးၿပီး လုပ္ငန္းလုပ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးတိက်အဘိုးက ဒီေငြေတြကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မတို႔ပဲ ေန႔စဥ္အံဆြဲထဲမွာေသာ့ခတ္ထားၿပီး ေယာက္ဖစက္ပိုင္ေတာင္းမွသာ ထုတ္ေပးပါသ
တဲ့။ ၾကာေတာ့ ေယာက္ဖခမ်ာ မေနသာေတာ့ပဲ ဒီေငြကိုကိုင္ထားၿပီး စပါးတို႔ဘာတို႔၀ယ္ေလွာင္ဖို႔၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုတြဲဖို႔ ဖြင့္ေျပာရွာရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ ငါ၀ါသနာမပါဘူးလို႔တစ္ခြန္းသာျပန္ေျပာၿပီး
ေနၿမဲတိုင္းေနတာပါပဲ။ ေကာင္းလြန္းရွာတဲ့ ပလက္တီနမ္ေယာက္ဖ စက္ပိုင္ခမ်ာဘာမွထပ္မေျပာရဲရွာပါဘူးတဲ့။ ႏွမအတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကို စိတ္ပူရွာမယ္ထင္ပါရဲ႕။
အဘိုးကအျပင္လူေတြ အေပၚမွာေကာင္းသေလာက္ မိသားစုအေပၚမွာေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတာ္ေတာ့္ကို နည္းလြန္းပါတယ္။ သူ႕ကာယဗလကို မိသားစုအတြက္ပဲ အသံုးခ်ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းစားေနရင္း ငရုတ္သီးမ်ားစပ္သြားရင္ ထမင္းစားပြဲကိုပင့္လို႔ “ သြားေရာ့လဟယ္” ဆိုၿပီး ေမွာက္ပစ္လိုက္ပါေရာတဲ့။ သူနဲ႕အတူတူ ထမင္းစားေနတဲ့သူေတြေတာ့ ထမင္းငတ္ပါေလေရာ။ သားသမီးေတြ ခမ်ာ သူနဲ႔ထမင္းစားရင္ သူ႕မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔စားရရွာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမဲ့မိသားစုထမင္း၀ိုင္းကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါေသးရဲ႕။
ဒါတင္မကေသး သားသမီးေတြ တစ္ခုခုမွားရင္ စကားနဲ႔မဟုတ္ပဲ လက္နဲ႔သာဆံုးမေလ့ရွိပါသတဲ့။ သူ႕အယူအဆ ကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ႀကိမ္တစ္ေခြ၀ယ္ထားၿပီး ငယ္ငယ္ေလးကစလို႔ ႀကိမ္
ေခြရဲ႕ အဖ်ားဘက္ကေနျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ရုိက္ဆံုးမရင္ ႀကိမ္ေခြကုန္လို႔ ကေလးလည္းအရြယ္ေရာက္ရင္ လူလိမၼာျဖစ္ကေရာတဲ့။ ေကာင္းလို္က္တဲ့ ပညာရွိပါပဲ။ သားသမီးတစ္ေယာက္အျပစ္လုပ္မိတာကို မအားလို႔၊ အခြင့္မသာ ေသးလို႔ ရုိက္ခြင့္မႀကံဳခဲ့ရင္ အားတဲ့အခါေခၚၿပီးဘာမေျပာညာမေျပာ ရုိက္ေလ့ရွိပါသတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အရုိက္ခံရတဲ့ သားသမီးခမ်ာ ဘာျဖစ္လို႔ရုိက္သလဲဆိုတာေတာင္ ျပန္ေမးယူၾကရရွာပါတယ္။ မေမးရဲရင္လည္း ဒီလိုပဲ ဘုမသိ၊ ဘမသိ ခံၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးတဲ့ အဘိုးပါလိမ့္။
အဘြားခမ်ာလည္း အဘိုးရဲ႕ ဆိုးမ်ဳိးကို အေတာ့္ကိုခံရရွာပါတယ္။ ခက္တာက ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္၊ ေလာင္းကစားမလုပ္တဲ့ အဘိုးဆိုေတာ့ လူဆိုးေခၚရမွာလည္းခပ္ခက္ခက္ပါ။ လိမၼာၿပီး၊ မေကာင္းတဲ့သူလို႔မ်ားေခၚရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သားသမီးေတြလူလားေျမာက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ အဘြားက အဘိုးနဲ႔ခြဲၿပီး သားသမီးေတြနဲ႔ လိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္နာလြန္းလို႔ထင္ပါတယ္။ ေသသည္အထိ အဘိုးနဲ႔မေတြ႕ေတာ့ပါ။ အဘိုးအေၾကာင္းေတာင္ စကားထဲထည့္မေျပာေတာ့ပါ။ အဘိုးကလည္း သားသမီး ၇ ေယာက္ေမြးထားၿပီး ဖခင္တာ၀န္ေက်ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဆန္စက္မန္ေနဂ်ာဘ၀နဲ႔ ဆန္စက္၀န္းထဲ ဲမွာ ေနၾကၿပီး ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုးေတာင္ ပိုင္ေအာင္မႀကိဳးစားပဲ သူ႕ဖာသာေပ်ာ္သလိုေနခဲ့ပါတယ္။ အဘြားက ေဆးလိပ္ခံုေထာင္ၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့လို႕သာ စာေရးသူတို႔ဖခင္နဲ႔၊ ဖခင္ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကပါတယ္။ က်န္သားသမီးေတြေတာ့ ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္လိုက္ရပါ။
အဘိုးရဲ႕ အထင္ရွားဆံုး၀ိေသသကေတာ့ စာေရးတာ၀ါသနာပါလြန္းျခင္းပါ။ အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း သားသမီးေတြ ဆီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြေတြဆီပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးေနတာေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ စာေရး၀ါသနာ ႀကီးလြန္းပံုက
စက္ထဲမွာေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတဲ့ ေယာက္ဖဆန္စက္ပိုင္ကို ေျပာစရာတစ္ခုခုရွိရင္ စကားနဲ႔မေျပာဘဲ စာနဲ႔ေရးၿပီးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ “ျမႀကီးရာ မင္းနဲ႔ငါ ေန႔တိုင္းေတြ႕ေနတာပဲ၊ ပါးစပ္ကေျပာလည္းရပါတယ္” လို႔ေျပာယူတာလည္း စာေပးတဲ့အက်င့္ကို မျပင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ စာမေရးရရင္ မေနႏို္င္တာ အဘိုးေသြးနည္းနည္းပါလာဟန္တူပါတယ္။ ေကာင္းေမြျဖစ္လို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံလိုက္ပါတယ္။
အဘိုးရဲ႕ေနာက္ထပ္၀ါသနာက လမ္းျပင္တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာပါပဲ။ ဘယ္သားသမီးအိမ္မွာေနေန မနက္စာထမင္းစားေသာက္ၿပီးရင္ လက္နက္အစံုအလင္ယူၿပီး လမ္းျပင္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ
စာေရးသူကိုပါ “ငါ့ေျမးရ၊ လမ္းျပင္တာ နတ္ျပည္ေရာက္သကြ” ဆိုၿပီး လုပ္အားေပးခိုင္းပါေသးတယ္။ နတ္ျပည္ေရာက္ခ်င္တာထက္ အဘိုးကိုေၾကာက္တာေၾကာင့္ လမ္းလိုက္ျပင္ရေပါင္းမ်ားပါတယ္။ အဘိုးဟာ
ၿခံထဲကိုလည္း တစ္ရက္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ တံျမက္စည္းလွဲရမွ ေနသာထိုင္သာရွိတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ထုိင္ေနရင္းသစ္ရြက္ေႁကြတာျမင္ရင္ တံျမက္စည္းေကာက္ၿပီးလွဲတဲ့ အႀကိမ္မပါေသးပါ။ အ၀တ္အစား
ကိုလည္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ထိ ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္ရမွ စိတ္တိုင္းက်ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေတာ့ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ ေလးေတြလို႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ငယ္စဥ္က သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဖခင္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အဘိုးခမ်ာ အိုလာတဲ့အခါ ဒုကၡေတြ႕ ရွာပါေတာ့တယ္။ အသက္ႀကီးလို႔စိတ္သြားလို႔ကိုယ္မပါေတာ့တဲ့အရြယ္မွာ စကားမ်ားလာတဲ့ အဘိုးကို သားသမီးေတြက သည္းညည္းမခံခ်င္ၾကေတာ့ပါ။ အဘိုးကလည္း ရိပ္သာသြားၿပီးတရားထိုင္တာေတာင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔စကားမ်ားၿပီး ညတြင္းခ်င္းအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ေအာင္ လက္ေပါက္ ကပ္သူဆိုေတာ့လည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သားသမီးေတြက ရွက္ၾကတာလည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ႀကီးေကာင္ႀကီးမနဲ႔ သားသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔အဆင္မေျပရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္အိမ္ေျပာင္း၊ ေနာက္တစ္ ေယာက္နဲ႔ အေစးမကပ္ရင္ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ဆီေျပာင္းရင္း ေဘာ္လီေဘာ ပုတ္ သလုိ ပုတ္တာခံရပါ ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သားအငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ဆီမွာပဲ ေခါင္းခ်ရရွာ ပါတယ္။ မေသခင္က စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကလာေနဖို႔ေျပာတိုင္း မင္းတို႔အိမ္မေနတတ္ပါဘူးလို႔ျငင္းခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မျငင္းႏုိင္ေတာ့ရွာပါ။ စည္းစံနစ္တက်ေနတတ္လို႔ သူၾကည့္မရတဲ့ သားငယ္ဆီမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားရပါေတာ့တယ္။ မေသခင္အခ်ိန္ထိ စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကို ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးသြားခဲ့တယ္ လို႔ဖခင္ကေျပာလို႔ ဖခင္ကိုေလးစား၊သနားမိပါတယ္။ အဘိုးအေၾကာင္းကို စာေရးသူလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားသူမဟုတ္ပါလား။
အဘိုးကလည္း အဘိုးျဖစ္ပါတယ္။ သားေတြသမီးေတြနဲ႔အဆင္မေျပသလို ေျမးေတြနဲ႔ပါ အေစးမကပ္ပါ။ စာတင္ေလာက္ေအာင္ ကပ္ေစးႏွဲတာလည္းပါေသးရဲ႕။ စာေရးသူတစ္သက္လံုးမွာ အဘိုးဆီက မုန္႔ဖိုး၂၀၀ သာရဖူးပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ကာနီး အေဒၚေတြဆီအလည္သြားရင္း အဘိုးက“ ငါ့ေျမးကိုဂုဏ္ျပဳရမယ္” ဆိုၿပီး ၅၀၀ တန္ တစ္ထပ္ၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲရွာၿပီးေပးတာပါ။
စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကေတာ့ “ ငါ့သား၊ အဲဒီပိုက္ဆံ ေရႊခ်ထားကြ။ ငါ့တစ္သက္လံုးမင္းအဘိုးဆီက မုန္႔ဖိုးတစ္ျပားမွမရဖူးဘူး” လို႔အားေပးပါတယ္။ စာေရးသူ ၆ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္က အဘိုးဆီအလည္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေခၚသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္တိုက္ပံုကလည္း စံတင္ေလာက္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ “လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ခြဲ” ဆိုၿပီးမွာပါေလေရာ။ အားလံုးက၀ိုင္းၾကည့္ၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါ။ စာေရးသူကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ေနစရာေတာင္မရွိေတာ့ပါ။ ဆိုင္ရွင္ကဘယ္လိုေဖ်ာ္ရမလဲေမးေတာ့ “တစ္ခြက္ခြဲစာေဖ်ာ္ၿပီး ႏွစ္ခြက္မွ်ထည့္လိုက္”ဆိုၿပီးေတာင္ ဆရာလုပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ အႏွေျမာမွာေတာ့ စံတင္ေလာက္တဲ့ အဘိုးအေၾကာင္းတစ္ခါတည္းနဲ႔မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္သိသြားေတာ့တာမို႔ ေနာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ အဘိုးတိုက္မဲ့ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ရဲေတာ့ပါ။ စာေရးသူ Second MB ေက်ာင္းသားဘ၀မွာေတာ့ အဘိုးဆီက ဖလံထည္အက်ႍတစ္ထည္ ရပါတယ္။ ရေတာင့္ရခဲမို႔ အမွတ္တရသိမ္းထားခဲ့တာ အခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းေျပာင္း ပါေအာင္ယူခ့ဲတာ အ၀တ္ဗီရုိထဲမွာ ခုထိရွိေနဆဲပါ။ အဲဒီအက်ႍေလးျမင္တိုင္း အင္မတန္မွ ခြတီးခြက်ႏုိင္လွတဲ့ သြားေလသူအဘိုးကို သတိရေနဆဲပါ။
ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္းမွာ ဖခင္ေကာင္းၿပီသစြာနဲ႔ သားသမီးတိုင္းရဲ႕ေလးစားျမတ္ႏုိးျခင္းကို ရႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ အဘိုးခင္ဗ်ား ...
1 comment:
ေကာင္းကြက္ေလးေတြကလဲ ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ အေမ့ ရဲ႕ အစ္ကုိၾကီးကို သတိရမိတယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္ ခြတိ ခြက်ပါပဲ..ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကိုေတာ့ ေသေအာင္လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ လူစားမ်ိဳးပါ။ အစာအိမ္ေသြးေၾကာေပါက္ျပီး ေသသြားတဲ့အထိ အလုပ္ကိုလုပ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီပုိစ့္ေလး ဖတ္ရေတာ့ ဦးၾကီး ကို အရမ္း သတိရမိတယ္။
Post a Comment