ဘာလာေပးေပး မရခ်င္ဘူး . . . ဘယ္သူန႔ဲမွ မလဲႏိုင္ဘူး . . .

အလုပ္ထဲမွာ ဘယ္အလုပ္အမြန္ျမတ္ဆံုးလဲ...

လူႏွင့္လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို အက်ဳိးျပဳမယ့္ အလုပ္သာဆိုရင္ အလုပ္အားလံုးကေတာ့ မြန္ျမတ္တာခ်ည္းပါပဲ။

ဘယ္အလုပ္ကေရာ တုိင္းျပည္အတြက္ အေထာက္အပံ့အျပဳႏိုင္ဆံုးလဲ...

သမၼာအာဇီ၀က်တဲ့ လုပ္ငန္းအားလံုးပါပဲ။ လမ္းေဘးမွာ ပလတ္စတစ္တို႔ ေရသန္႔ဗူးတို႔လုိက္ေကာက္တဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးေတြလည္း တိုင္းျပည္အတြက္အေရးႀကီးပါတယ္။ စာလံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ တင္စားခ်င္ရင္ ဒုတိယသန္႔ရွင္းေရး ဌာနက တာ၀န္ခံေလးေတြေပါ့။

ဘယ္အလုပ္က တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးအျပဳဆံုးလဲ...

ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ေျဖရတာနည္းနည္းၾကပ္ပါတယ္။ ေမးခြန္းခ်င္းတူေပမယ့္ အေျဖခ်င္းမတူႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးပါ။ ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေတြ၊ ေခတ္ကာလ အပိုင္းအျခားအလိုက္ အေျဖေတြကြဲျပားႏိုင္ပါေသးတယ္။

တိုင္းျပည္မၿငိမ္သက္ေသးတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး၊ သူတပါးက်ဴးေက်ာ္ေစာ္ကားတာကို ခံေနရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ တပ္မေတာ္ဟာ အေရးအႀကီးဆံုးနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးအျပဳဆံုးပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းကာစ အေနအထားမ်ဳိး၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေနဆဲကာလမ်ဳိးမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြက တုိင္းျပည္ကို အက်ဳိးအျပဳဆံုးပါ။
ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးတိုးတက္မႈရွိလာတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္၊ ဥပေဒပညာရွင္၊ သမိုင္းပညာရွင္ေတြက အေရးပါပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္အေနအထားက ဖြံ႕ၿဖိဳးစျပဳလာတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးဆိုေတာ့ ဘယ္သူေတြမ်ား တိုင္းျပည္အတြက္အေရးအပါဆံုးျဖစ္ေနပါလိမ့္..

ဒါကို ကိုယ္မၾကာမၾကာစဥ္းစားၿပီးေျဖၾကည့္ပါတယ္။
သူမ်ားေတြ သေဘာတူမတူေတာ့ ကိုယ္မသိပါ။ သိလည္းမသိခ်င္ပါ။ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားခ်င္ပါ။
ဒီေန႔ေခတ္က ပညာေခတ္ႀကီးပါ။ ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္၊ သံေခတ္ စတဲ့ေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာေပါ့
“အင္အားႀကီးသူက ေအာင္ႏိုင္စၿမဲ”ပါ။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
“ညာဏ္ႀကီးသူကသာ ေအာင္ႏိုင္တဲ့ေခတ္”ေရာက္ေနပါၿပီ။

ဒီေတာ့ ညာဏ္ႀကီးေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္သူေတြဟာ တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ အေရးပါလာပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အင္အားေတြပါ။ ႏိုင္ငံတကာ အင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ထိန္းၫွိၾကသူေတြပါ။ သူတို႔ေတြဟာ ဘယ္သူေတြပါလိမ့္။

ဟုတ္ကဲ့...
ကုိယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္သူမွအထင္မႀကီးတဲ့ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြပါ။ သူတို႔ေတြေကာင္းရင္ေကာင္းသေလာက္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔ကတိုင္းျပည္တိုင္းရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ေတြလည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေရေသာက္ျမစ္အားေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို အပင္ရွင္သန္ႀကီးထြားတဲ့ သာဓကလိုပဲ သူတို႔ေတြ စြမ္းရည္ျပည့္၀ရင္ ျပည့္၀သလို တိုင္းျပည္အင္အားျပည့္၀မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။

အရင္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ကိုယ္ေရးခဲ့သလို အဲဒီၤဆရာဆရာမေတြကုိ ဘယ္သူမွအေလးထားတန္ဖိုးထားၾကျခင္း မရွိၾကပါ။ အမ်ားစုက အိမ္သာလိုသေဘာထားၾကပါေသးရဲ႕။ ဆိုလိုတာက လိုမွသတိရၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေမ့ထားၾကတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။

မညာတမ္း၀န္ခံရရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အေစာပိုင္းကာလေတြက အဲဒီလိုခပ္ညံ့ညံ့လူစားထဲကတစ္ေယာက္ပါ။ ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြ အေရးပါမွန္းသိေပမယ့္ ထူးေထြၿပီး ေလးစားရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ရိုး အမွန္ပါ။ ကိုယ္တိုင္က အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ တက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ရိုးရိုး၀ိဇၹာဘြဲ႕ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးဘြဲ႕ကို အထင္မႀကီၤးတာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို္လည္း ဆယ္တန္းတုန္းက အမွတ္နည္းနည္းရခဲ့လို႔ လုပ္စားစရာမရွိတာေၾကာင့္ ပညာေရးဘက္၀င္တဲ့သူေတြလို႔ ခပ္တိမ္တိမ္ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ပညာေရးေလာကထဲကို စ၀င္ေတာ့ေတာင္ ဒီအလုပ္ရဲ႕မြန္ျမတ္မႈကို အရသာမခံတတ္ခဲ့ေသးပါ.။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေျခာက္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ဒီေလာကထဲမွာ က်င္လည္ၿပီးတဲ့ အခုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ ေလာကမွာ အမြန္ျမတ္ဆံုးနဲ႔ အေရးအပါဆံုးအလုပ္ဆိုတာ ပညာေရးပါလားဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္လာပါေတာ့တယ္။

တကယ္ဆို ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြဆိုတာ အားလံုးရဲ႕ ဘ၀သခင္ေတြပါ။
သူတို႔ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ရွင္သန္လူလားေျမာက္ၾကရတာပါ။

အခုေနအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ တန္ခိုးရွင္တစ္ဦးဦးက ကိုယ့္ကို တိုင္းျပည္မွာမင္းႀကိဳက္တဲ့ရာထူးေပးမယ္လို႔လာေျပာရင္ေတာင္ ကိုယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာပဲဆက္လုပ္မယ္ဗ်ာလို႔ ခပ္ၿပံဳးၿပံံဳးေလးေျပာျဖစ္မွာ အေသခ်ာႀကီးေသခ်ာေနပါရဲ႕...