ဟဲ့...ကား...

ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး  

ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ကုန္သြားပါတယ္။

စာလည္းမဖတ္ျဖစ္၊ သင္ရိုးညႊန္းတန္းလည္း မျပင္ျဖစ္၊ ဘာသာျပန္စရာရွိတာေတြလည္း မျပန္ျဖစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ေငြေၾကး တစ္ခုခုမရလိုက္ဘဲ တစ္ေန႔မကုန္ေစရဆိုတဲ့ ကိုယ့္မူကိုေတာ့ အပ်က္မခံပါ။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြန္ျပဴတာဆိုင္သြားၿပီး မသိရင္ေမး၊ မစင္ေဆးလုပ္ရင္း ပညာယူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါတင္မကဘဲ လိပ္စာကဒ္လုပ္တဲ့ ေဆာ့ဖ္၀ဲတစ္ခုပါ ရလာခဲ့တာမို႔ မျမတ္ေပမယ့္ မရႈံးတဲ့ေန႔စာရင္းထဲမွာ ဒီေန႔ကို ထည့္ရမယ့္ပံုေပၚပါတယ္။

ညဦးပိုင္းေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တီဗီဖြင့္ၿပီး ရုပ္ရွင္ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေကာင္းမႈနဲ႔ ဇာတ္ကား ၂၀ ၀န္းက်င္ပါတဲ့ ဒီဗီဒီေခြ(ခိုးကူးေခြေတြလို႔ေတာ့ အားမနာပါးမနာ မေျပာသင့္ပါ။ သူ႔မူရင္းေခြသာ ၀ယ္ၾကည့္ရရင္လည္း ပိုက္ဆံပင္စိုက္ထားရမယ္ ထင္ပါရဲ႕)တစ္ေခြကိုမွ ျမန္မာေငြ ၅၀၀ ပဲေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမဆို ေငြရရင္ၿပီးေရာ လုပ္တတ္တဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအေၾကာင္း ေနာေက်ၿပီးသားမို႔ အဂၤလိပ္စာတန္းမထိုးဘဲ ျမန္မာစာတမ္းဘဲထိုးတဲ့ေခြဆိုရင္ေတာ့ ေ၀းေ၀းေရွာင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အျမန္ႏႈန္းတင္ၿပီး ကူးထားတာေၾကာင့္ အေရာင္အေသြးက မႈန္ရုံတင္မကဘဲ ဒီဗီဒီေခၚေလာက္ရုံေခြနဲ႔ ကူးထားတာမို႔ ႏွစ္ခါသံုးခါေလာက္ၾကည့္ၿပီးရင္ ပစ္ရတာ မ်ားလို႔ပါ။

အဂၤလိ္ပ္နဲ႔ တရုတ္စာတမ္းပဲထိုးတဲ့ေခြမ်ဳိးကေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ဆီက လာတဲ့ေခြေတြျဖစ္တာမို႔ အေရာင္အေသြးေရာ၊ အရည္အေသြးပါ မိတ္အင္ဒီတင္ထက္ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္စာတန္းထိုးတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အဂၤလိပ္စာ အရည္အေသြးလည္း တိုးတက္ပါတယ္။ တိတိက်က် စာတန္းထိုးတာေၾကာင့္ ဇာတ္ကားကိုလည္း ေရလည္ေအာင္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီက ထြက္တဲ့ ျမန္မာစာတန္းထိုးေခြကေတာ့ စာပါရင္ၿပီးေရာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္ထားတာမို႔ ေျပာတာတျခား၊ သူထိုးတဲ့စာတန္းက တျခားျဖစ္ေနတာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက မွားပါေသးတယ္။ သူဘာသာျပန္လိုက္မွျဖင့္ ကိုယ္ေတာင္နားမလည္ေအာင္ ျဖစ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါကလည္း make a hole (လမ္းဖယ္) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို “အေပါက္ေဖာက္” လို႔ျပန္ထည့္ထားတာ ကိုယ့္မွာ မ်က္စိပါလည္သြားရေလာက္ေအာင္ပါ။ ျပီးရင္ Do you smoke (ေဆးလိပ္ေသာက္သလား) ဆိုတာကိုလည္း “မင္း မီးခုိးထြက္သလား” လို႔ ျပန္လိုက္တာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါ ျဖစ္ရပါေသးရဲ႕။ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခါမွ ေဒါသထြက္ရတာ မ်ားေနတာမို႔ ကိုယ္ကေတာ့ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုးမကလို႔ ငေဖာင္ရိုး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါေစေတာ့ ျမန္မာစာတန္းထိုးတဲ့ ဇာတ္ကားကို ေယာင္လို႔ေတာင္မၾကည့္ပါ။ ဘာမဆို ထိုက္တန္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သူမ်ားဆီကေငြကို ယူဖို႔စိတ္ကူးေလးေတြ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာကိုလည္း အခါခါ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။

 

 

ဒီည ၾကည့့့္ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကားက Lindsey Loham ပါတဲ့ Herbie, fully loaded ဆိုတဲ့ဇာတ္ကားပါ။ ကေလးႀကိဳက္ဇာတ္ကား လို႔ပဲေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ကားလံုး ကြန္ျပဴတာအထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာသံုးၿပီး သရုပ္ေဆာင္ပညာကိုေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ ဘာမွျပမသြားႏိုင္တဲ့ ဇာတ္ကားပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ၾကည့္တာမို႔ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ႏွစ္ခန္းၾကည့္ၿပီးရင္ ဇာတ္သိမ္းသိေနတဲ့ ျမန္မာဇာတ္ကားၾကည့္တာထက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အမ်ားႀကီးရပါတယ္။

 

အစစအရာရာ သူမ်ားနဲ႔တန္းတူျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတဲ့ ဒီကာလမ်ဳိးမွာ သူမ်ားတကာလို Blue Ray ေတြ 3D ေတြမၾကည့္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ ဒီဗီဒီေခြေလးေတာ့ အရည္အေသြးအသင့္အတင့္ေလာက္ ၾကည့္ခ်င္မိပါတယ္။ ဒါကိုမွ ပုဆိန္ရိုးေသာ ငေဖာင္ရိုးေသာ မေထာ့မနန္းေတြ ေျပာတာခံရရင္လည္း ျပည္တြင္းျဖစ္ တိုက်ယ္တစ္ထည္စြတ္(စြပ္က်ယ္မဟုတ္ပါ စြပ္လိုက္ရင္ က်ယ္ရုံတင္မကဘဲ ေအာက္နားက တိုပါတိုလိုက္လာပါတယ္) ၊ ဖ်င္ၾကမ္းပုဆိုး၀တ္၊ ၀ါးဖတ္ခေမာက္ေဆာင္း၊ ကြမ္းသီးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီး တစ္ေတာင္ေလာက္ကိုက္ရင္း ႏြားလွည္းေပၚက်က်နနထိုင္လ႔ို

႔ “ဟဲ့...ကား...ျမန္ျမန္ေျပး” လို႔ ေမာင္းရုံသာ ရွိေတာ့ပါေၾကာင္း။     ။