ေစ်း၀ယ္ထြက္ျခင္း . . .

ဒီလကုန္မွာ ပုဂံနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ကို ခရီးထြက္တဲ့အခါသံုးဖို႔ 

ကင္မရာေကာင္းေကာင္း ၀ယ္ခ်င္တာေၾကာင့္ ေန႔လည္က မဲ့ေဆာက္ကို ေစ်း၀ယ္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ မဲ့ေဆာက္ကို ႏွစ္ေခါက္ပဲေရာက္ဖူးတာေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာလည္း တိတိက်က်မသိပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္တာမို႔ အိမ္ရွင္မနဲ႔ တပည့္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ေခၚၿပီး သြားလိုက္ပါတယ္။

မဲ့ေဆာက္ေစ်းတန္းပါ...

မဲ့ေဆာက္ေစ်းကိုေရာက္ေတာ့ ကင္မရာေတြ ဘယ္ဆိုင္မွာရွိလို႔ရွိမွန္း မသိတာေၾကာင့္ ဟိုဆိုင္၀င္၊ ဒီဆိုင္ထြက္နဲ႔ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ တလည္လည္ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ နံမည္ၾကားဖူးထားတဲ့ ဟံုလံုဆိုင္(ကားသမား ယိုးဒယားကေတာ့ “ဟံုလံုး”လို႔ အသံထြက္ပါတယ္) သြားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ကင္မရာေလးငါးလံုးေလာက္ပဲ ေတြ႕ပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ အမ်ဳိးအစား မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေနပူႀကဲႀကဲမွာ သံုးေယာက္သား ေျခတိုေအာင္ ဆက္သြားၾကရပါေတာ့တယ္။ ဆိုနီပစၥည္းေတြေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကို၀င္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ကင္မရာတစ္လံုးကို ဘတ္၁၅၀၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္(ျမန္မာေငြ ၄သိန္းခြဲေက်ာ္ေက်ာ္) ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔လုပ္ရင္း ခပ္တည္တည္ျပန္ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ သေဘာေကာင္းလွတဲ့ ယိုးဒယားဆိုင္ရွင္ေတြပါ။ ေမႊခ်င္သေလာက္ေမႊၿပီး အႀကိဳက္မေတြ႕လို႔ မ၀ယ္ရင္လည္း ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ပါ။ အင္း...ကိုယ္တို႔ဆီမွာဆိုရင္ ေစ်းေမးၿပီး မ၀ယ္ရင္ အဆဲမခံရေတာင္ အနည္းဆံုးပါးစပ္က ပြစိပြစိလုပ္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးခံရမွာေလာက္ေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕။

တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ တလည္လည္သြားၾကည့္ရင္း လိုခ်င္တဲ့ ပစၥည္းေတြေတြ႕ေပမယ့္ ကင္မရာ၀ယ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ အေကာင္အထည္မေပၚမခ်င္း က်န္တာမ၀ယ္ရဲေသးတာေၾကာင့္ ခပ္တည္တည္ပဲ

Window shopping လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ လိုခ်င္လ်က္နဲ႔ ေငြကိုခ်င့္ခ်ိန္ရင္း မ၀ယ္ရတဲ့၀ဋ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးလွပါတယ္။ ကိုယ္က ေစ်း၀ယ္ထြက္ရင္ လိုတာထက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိုထည့္သြားတဲ့ အက်င့္ရွိေပမယ့္ ခရီးသြားဖို႔စရိတ္နည္းသြားမွာစိုးတဲ့ အိမ္ရွင္မက လိုတာထက္နည္းနည္းပဲ ပိုထည့္ခဲ့တာေၾကာင့္ လိုခ်င္တာေလးေတြေတြ႕ရင္ ေငးရံုပဲ ေငးခဲ့ႏိုင္ၿပီး

ျမင္သာျမင္ရ မၾကင္ရေမာင့္မွာဘ၀နဲ႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာလည္ရပါေတာ့တယ္။

Mini mart တစ္ခုမွာ ထံုးစံအတိုင္း ေတာင္ေငးေျမာက္ေငးလုပ္ရင္း စာေရးမတစ္ေယာက္ကို ကင္မရာေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ လမ္းညႊန္ခိုင္းမိေတာ့ သေဘာေကာင္းလွတဲ့ စာေရးမက ဆိုင္ျပင္ထြက္ၿပီး လက္ညဴိးေတြထိုးရင္း သံုးေလးဆိုင္ေလာက္ကို အားရပါးရ လမ္းညႊန္ပါေတာ့တယ္။ သူေျပာတဲ့ ဆိုင္ေတြထဲကမွ အနီးဆံုးနဲ႔ အႀကီးဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ ဆိုင္ကို ကိုယ့္ဖာသာ အာရုံသိနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး သံုးေယာက္သား သြားၾကပါတယ္။ 

အေတာ္အသင့္ႀကီးတဲ့ electronic store တစ္ခုေတြ႕ေတာ့မွ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ဆိုင္ထဲ၀င္ၾကည့္ရပါတယ္။ ကင္မရာ အမ်ဳိးအစားေပါင္းမ်ားစြာ ခင္းက်င္းထားတာျဖစ္လို႔ စိတ္တိုင္းက်ၾကည့္ခြင့္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္မွန္းထားသေလာက္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ စဥ္းစားရတာလည္း တဒုကၡျဖစ္ရပါေသးရဲ႕။ ကင္မရာတစ္လံုးၾကည့္လိုက္ ႀကိဳက္လို႔ေစ်းၾကည့္လိုက္ရင္ ဘတ္၁၂၀၀၀ေက်ာ္ေတြျဖစ္ေနလိုက္နဲ႔ ေခါင္းမူးေအာင္ ရွာၿပီးမွ ကိုယ္အဆင္ေျပမယ့္ ကင္မရာေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ Mega pixels 14 ပါတဲ့ Lumix နဲ႔ Sony Cyber Shot ႏွစ္လံုးကို ယွဥ္ၾကည့္ၿပီး ပိုေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ Lumix ကိုပဲ မ်က္စိစံုမွိတ္ေရြးျဖစ္ပါတယ္။ ဘတ္ ၇၀၀၀(ျမန္မာေငြ ၂သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္)ဆိုေတာ့ ကိုယ္သံုးဖို႔ စိတ္ကူးထားတဲ့ ပမာဏျဖစ္ေနတာမို႔ နည္းနည္းစိတ္ေအးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါလာတဲ့ ဘတ္ေငြက မေလာက္တာေၾကာင့္ တပည့္ေက်ာ္ကို အျပင္ျပန္လႊတ္ၿပီး ဘတ္ေငြ အလဲခိုင္းရျပန္ပါေသးတယ္။ တပည့္ေက်ာ္ကို ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဆိုင္ထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကရင္း Bravia LCD flat TV ႀကီးေတြကို သြားရည္က်ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္လံုးကို ဘတ္၂ေသာင္းေက်ာ္ ၃ေသာင္းေက်ာ္ဆိုေတာ့ မလိုအပ္ဘဲ ေငြအမ်ားႀကီး အကုန္မခံတဲ့ ကိုယ့္မူေၾကာင့္ စိတ္ေနာက္ကို ကိုယ္မပါျဖစ္ေတာ့ပါ။ အသင့္ေတြ႕တဲ့ DVD ေခြလြတ္ ၁၀ေခြပါ တစ္ဗူး (ဘတ္၁၈၀) ပဲ ထပ္၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။

၀ယ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကုမၸဏီအေရာင္းစာေရးက နံမည္နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို အာမခံစာရြက္မွာ ျဖည့္ဖို႔ေျပာလို႔ ျဖည့္ေပးရပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ယိုးဒယားစာ မဖတ္တတ္တာေၾကာင့္ သူျပတဲ့ေနရာေတြမွာ သူခိုင္းတာေတြ ေရးေပးလိုက္တာပါ။ ေကာင္တာမွာ ေငြရွင္းေတာ့ ျဖတ္ပိုင္း(ဘာေတြေရးထားတယ္မသိပါ)မွာ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။ ျဖတ္ပိုင္းလက္ခံကို သူတို႔ယူထားၿပီး မူရင္းကို ကို္ယ့္ျပန္ေပးပါတယ္။ ကင္မရာအတြက္ လက္မွတ္ထိုးရတာ မထူးဆန္းေပမယ့္ ေစ်းေပါေပါ DVD ေခြလြတ္ တစ္ဗူးအတြက္ပါ လက္မွတ္ထုိးရေတာ့ ေစ့စပ္ေသခ်ာလွတဲ့ သူတို႔လုပ္ပံုကုိုင္ပံုကို ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

 

ပဲပင္ေပါက္လိုေရးထားတယ္...

 

Lumix ဆိုလား...

 အစမ္းရိုက္...

ကင္မရာ၀ယ္ၿပီးျပန္ေတာ့ စီမံကိန္းအတိုင္း Neck Tie ၀ယ္ဖို႔ ရွာရျပန္ပါတယ္။ ေတာၿမဳိ႕ကေလးျဖစ္တဲ့ မဲ့ေဆာက္မွာ Neck Tie အသံုးနည္းလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ လွည့္ပတ္ရွာေပမယ့္ Neck Tie နဲ႔တူတဲ့ ေၾကာင္လွ်ာသီးေတာင္ ရွာမေတြ႕ပါ။ ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ အႀကံေပးတဲ့အတိုင္း နံမည္ပဲၾကားဖူးထားတဲ့ Land Fair ကုန္တိုက္ကို သြားရပါတယ္။ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ ထံုးစံအတိုင္း ဆိုက္ကားငွားစီးရေတာ့ ေစ်းကေန အဲဒီကုန္တိုက္အထိ တစ္ေယာက္ကို ဘတ္၂၀ေပးရပါတယ္။ ဆိုက္ကားသမားက ထံုးစံအတိုင္း တည့္တည့္သြားရင္ေရာက္တဲ့ခရီးကို တစ္လမ္းေက်ာ္ကေန ပတ္သြားပါေတာ့တယ္။ အေျပာကေတာ့ ၀င္လို႔မရလို႔ပါတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ပို႔တာပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။

 

တစ္ဦးတည္းေသာသားပါမခ်န္ရိုက္ၾကည့္တယ္

အားမရလို႔ ထပ္ရိုက္တယ္...

ဆိုင္ေရာက္လို႔ Neck Tie ေတြ ေတြ႕တာနဲ႔ ၀မ္းသာအားရ ေရြးေနမိတာ ေစ်းျပန္ၾကည့္မိမွပဲ ေခါင္းႀကီးရပါေတာ့တယ္။ Arrow တံဆိပ္ Tie တစ္ေခ်ာင္းကို ဘတ္၁၀၀၀ဆိုေတာ့ ျမန္မာေငြ ၃၀၀၀၀က်ေနပါၿပီ။ ဒီေလာက္ေသးေသးေလးကို ေစ်းႀကီးႀကီးေပးၿပီး မ၀ယ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ေနာက္ေကာင္တာတစ္ခုကို ေျပာင္းရွာေတာ့မွ Roman တံဆိပ္ေတြ႕ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေခ်ာင္းကို ဘတ္၇၂၀ပါတဲ့။ ဒါမွ မ၀ယ္ရင္လည္း ျပန္ရုံပဲ ရွိေတာ့တာမို႔ ေရြးစရာ နည္းနည္းထဲက စိတ္ႀကဳိက္ေရြးယူခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာတုန္းကလို Tie တစ္ေခ်ာင္း ၄၀၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ မမ်ားေသးတာပဲ ၀မ္းသာရပါေသးတယ္။ တကယ့္ High Boss ဆိုရင္ေတာ့ Tie တစ္ေခ်ာင္းကို ငါးေသာင္းလည္း ပတ္ခ်င္ပတ္ႏိုင္သလို Coat တစ္ထည္ကို ႏွစ္သိန္းလည္း ၀တ္ခ်င္၀တ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို မတုႏိုင္ေသးတာမို႔ ကုိယ္၀ယ္လာတာေလးကိုပဲ ကိုယ္ေက်နပ္ရင္း အိမ္ျပန္အေရာက္မွာ Neck Tie ေလး အစမ္းတပ္လိုက္ Camera ေလးနဲ႔ တေျခာက္ေျခာက္ စမ္းရိုက္လိုက္နဲ႔ သေဘာေတြ႕ မေနာေခြ႕ေနမိပါေၾကာင္း။     ။