သီတင္းကၽြတ္ျပန္ၿပီ . . .

သီတင္းတစ္ခါ ကၽြတ္ျပန္ပါၿပီ...

လူ႔ဘ၀သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ သီတင္းကၽြတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳခဲ့ရာမွာ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ေလာက္ သီတင္းကၽြတ္နဲ႔ မတူတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ခဲ့ဖူးတဲ့စာေတြထဲမွာ “သီတင္းလဲကၽြတ္၊ မိုးလည္းလြတ္” လို႔ ပါခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ကေတာ့ မိုးထဲေလထဲမွာပဲ ကၽြတ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေန႔သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းတစ္ရက္ ပိတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ မပိတ္ဘဲထားရင္ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ကစာထဲမွာ ရွိၾကမွာမဟုတ္တာ ႀကိဳသိေနပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ မပိတ္ခ်င္ပိတ္ခ်င္နဲ႔ပဲ ပိတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းတစ္ရက္ ပိတ္ေပးမယ္လည္း ေျပာလိုက္ေရာ ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြ သိပ္ေတာ့မေပ်ာ္ရွာပါ။ ေဟးခနဲေအာ္လိုက္ၾကတာ လန္႔ေတာင္သြားရပါေရာ။

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမသြားျဖစ္လိုက္ပါ။ ရွားရွားပါးပါး နားရက္ေလးမွာ အက်ဳိးရွိေအာင္ အင္တိုက္အားတိုက္ အိပ္ေနရပါရဲ႕။ ဥပုသ္ယူဖို႔ စိတ္သန္ေပမယ့္ လူေတြတအုပ္တမႀကီး အတင္းေျပာၾက ႁကြားၾက၀ါၾကတာေတြကို ႀကိဳျမင္ေနတာေၾကာင့္ ကုသိုလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္တင္းျဖစ္မွာေၾကာက္တာေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာ သီလယူေကာင္းယူျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလိုရက္ႀကီးမ်ဳိးမွာ သူမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ရမွာကိုေတာ့ တစ္ခါမွမလုပ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ၿပီး တစ္မနက္ခင္းလံုး တေမ့တေမာအိပ္ေနလိုက္တာ ကန္ေတာ့ဖို႔လာၾကတဲ့ ကေလးေတြေရာက္မွပဲ အိပ္ရာကလူးလဲထရပါေတာ့တယ္။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၁၀နာရီေတာင္ ထုိးေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာကို အေျပးအလႊားသစ္ၿပီး ကန္ေတာ့ခံရပါေတာ့တယ္။ ဒီႏွစ္က ေက်ာင္းသားအင္အားလည္း ၂၅ေယာက္ေလာက္ ရွိေနတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြအားလံုးလာကန္ေတာ့ၾကတာ ေစာင့္ေနရင္းက ေန႔လည္ ၁နာရီေက်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

ေနကလည္း ပူလြန္းတာမို႔ ေန႔ခင္းဘက္ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ဘဲ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ေအးေအးလူလူပဲ စာဖတ္ေနျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ခင္းတစ္ခုလံုး အလုပ္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲကေန အားလံုးထုတ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အခုလိုမ်ဳိး ေလာကနဲ႔မဆိုင္သလိုေလး ေနလိုက္ရတာလည္း အရသာတစ္မ်ဳိး ရွိေနပါရဲ႕။

ညေန၄နာရီထိုးေတာ့ ဘုရားသြားဖို႔ စိတ္ကူးေပၚလာတာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းမွာပဲ မိုးတဖြဲဖြဲရြာလာပါေတာ့တယ္။ ရြာေနတဲ့မိုးက သည္းလာတာေၾကာင့္ ဘုရားထဲ၀င္ၿပီး မိုးခိုလိုက္ရပါတယ္။ ဘုရားထဲမွာလည္း ကိုယ္လိုမိုးခိုေနၾကတဲ့သူေတြ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး ရွိေနပါရဲ႕။ လူေတြၾကားကပဲ ဘုရားကို တိုးတိုးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕နဲ႔ ဦးခ်ၿပီး နီးရာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ သြားၿပီးမိုးခိုရပါတယ္။ ညေနေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္အထိ ကိုေရႊမိုးကလည္း တစ္စိမ့္စိမ့္နဲ႔ ရြာေတာ္မူရွာပါေပရဲ႕။

မိုးရြာေနတာေၾကာင့္ ဆီမီးေတြထြန္းထားတာလည္း မေတြ႕ရပါ။ ေျဗာက္အိုးေဖာက္သံလည္း မၾကားရပါ။ လူမွန္းသိကတည္းက သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုရင္ ေျဗာက္အိုးေဖာက္သံနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့တာျဖစ္လို႔ ဒီသီတင္းကၽြတ္ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္လို႔ ေနပါရဲ႕။

မိုးေလးနည္းနည္းစဲေတာ့မွ လူရွင္းမယ္ထင္တဲ့ ဘုရားတစ္ဆူဘက္ကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဘုရားေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လူေတြတစ္အံုတစ္မႀကီး ရွိေနျပန္ပါေရာလား။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးကလည္း က်န္တဲ့ေန႔ေတြဆို ဘုရားနဲ႔ရန္ျဖစ္ထားၾကသလား ေအာက္ေမ့ယူရေအာင္ ကင္းကြာသေလာက္ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားဆိုရင္ေတာ့ အေျပးအလႊားလာၿပီး မ်က္ႏွာျပတဲ့ အက်င့္ကလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္ပါလား။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘုရားလာၿပီး လိပ္ဥတူးၾကတဲ့ သေကာင့္သားမ်ားကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနပါဦးမယ္။ ဘုရားဖူးလာၾကတဲ့ အစ္မေတာ္ဘုရားမ်ားကလည္း မရွိရွိတာေဖာ္လို႔ အတိုအျပတ္၊ အၿပဲအကြဲေတြနဲ႔ အျမင္မေတာ္လြန္းတာေတြ ျမင္ရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဒါသကိုယ္အသိဆံုးျဖစ္တာမို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကို အားနာနာနဲ႔ပဲ ခြင့္တင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးဆိုရင္ ေသာက္ေတာ္ၾကဴးရမယ္လို႔ တရားေသသတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ မသူေတာ္ေတြကလည္း မ်ားလွတာမို႔ ယာဥ္အႏၲရာယ္ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ခပ္ေစာေစာပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေန႔လိုရက္မ်ဳိးေသေတာ္ေခၚသြားရင္ နိဗၺာန္တစ္ခါတည္းေရာက္မယ္ဆိုလည္း တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ တပည့္တစ္ေယာက္ မေန႔က ခူးလာေပးတဲ့ မယ္ဇလီဖူးကို သုပ္ၿပီးအရသာခံရင္း သီတင္းတစ္ခါေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ကၽြတ္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။ ။

( ဒီပို႔စ္ကိုတင္ေနရင္းေပ်ာက္သြားလို႔ လိုက္ရွာတာ Draft ထဲမွာ တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရလို႔ ျဖည့္ေရးၿပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ပို႔စ္ႏွစ္ခုကေတာ့ အေပၚနဲ႔ေအာက္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားရရွာေပါ့ )