Sunday, 30 May 2010

ဂႏၶီႀကီးရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံ . . .

တစ္ေန႔ မဟတၱမဂႏၶီႀကီး ခရီးသြားရန္ရထားေပၚအတက္မွာ သူ၏ဖိနပ္တစ္ဖက္ကၽြတ္ၿပီး ေအာက္ဘက္သံလမ္းေပၚက်သည္။ ရထားက ထြက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ရာ သူျပန္ေကာက္ရန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။

ေဘးလူေတြ ေငးၾကည့္ေနၾကဆဲ ဂႏၶီက ေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူ႔မွာက်န္ေနေသးသည့္ ဖိနပ္ေနာက္တစ္ဖက္ကို ခၽြတ္ကာ ေစာေစာကဖိနပ္ကၽြတ္က်ခဲ့သည့္ ေနရာဘက္သို႔ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္သည္။

ဟာ...ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ” ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ေမးသည့္အခါ ဂႏၶီႀကီးကၿပံဳးၿပီး “ေစာေစာကတစ္ဖက္တည္း ေကာက္ရမယ့္သူ အခုဆိုရင္ တစ္ရံရသြားမွာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါဆို သူစီးလို႔ရၿပီေပါ့” ဟုေျဖေလသတည္း။

Saturday, 29 May 2010

ဒီေန႔ မေပ်ာ္ပါ . . .

စာမေရးျဖစ္တာ သံုးရက္ၾကာသြားတယ္။ အလပ္မ်ားတာကနည္းနည္း စိတ္မၾကည္တာကမ်ားမ်ားေၾကာင့္ပါ။ လူတစ္ခု၊ ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋလို႔ ေရွးလူႀကီးေတြဆိုထားခဲ့တာ သိပ္မွန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမ်ားအတြက္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္တဲ့ ကိစၥေလးေတြက ကိုယ့္အတြက္က်မွ စိတ္ညစ္စရာႀကီးႀကီးမားမားျဖစ္ေနတတ္တာ သိပ္ဆိုးပါတယ္။ အရြယ္ေလးလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ရလာၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ တရားသေဘာနဲ႔ဆင္ျခင္ႏုိင္တဲ့ အသိဉာဏ္နည္းနည္းေတာ့ရွိလာၿပီဆိုႏုိင္ေပမယ့္ တရာသေဘာကပ္မိတာ ဆယ္ခါ့တစ္ခါပါ။ ဒီလိုသာ မၾကာမၾကာ စိတ္ညစ္ေနရရင္ အသက္တိုမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဘ၀မွာႀကံဳလာသမွ်ျပႆနာေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ လူေတြကိုေတြ႕တုိင္းအားက်မိပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ဘ၀မွာလုပ္ေနကိုင္ေန၊ ႀကိဳးစားေနသမွ်အားလံုးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေႄမ့တဲ့စိတ္ခံစားမႈကို ရဖို႔ပဲမဟုတ္လား။ ကိုယ့္အျဖစ္က်မွ ႀကိဳးစားေလ၊ ေအာင္ျမင္ေလ၊ စိတ္ညစ္စရာမ်ားေလျဖစ္ေနရတာ ျပန္ေတြးတုိင္း၀မ္းနည္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တိုင္း အေ၀းကမိဘေတြကို လြမ္းလိုက္တာ...

အခုေနမ်ား မိဘရင္ထဲေခါင္း၀င္တိုးၿပီး ခံစားရတာေတြကို ရင္ဖြင့္ေျပာႏုိင္တဲ့ အေျခအေနကို ခ်က္ျခင္းေရာက္ႏုိင္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲေနာ္......

Wednesday, 26 May 2010

အသိဉာဏ္ အလင္းခလုတ္ဖြင့္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ . . .

Saturday, April 17, 2010

သိန္းႏိုင္
ေက်ာင္းပညာေရးမွာ အျခားကေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ အမ်ားၾကီး ေနာက္က် က်န္ေနရတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားေနရပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ စာေတြလည္း မလိုက္ႏိုင္နဲ႔ မဟုတ္လား၊ ရလဒ္ေတြလည္း မေကာင္း။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ (မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ဆရာဆရာမတစ္ဦးဦး) က အဲဒီကေလး အတြက္ “အသိဥာဏ္အလင္းခလုတ္” ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ဖြင့္ေပးလုိက္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ရုတ္တရက္ ဆိုသလို ေက်ာင္းကို ျပန္လည္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ ရွိလာျပီး အနာဂတ္ ေအာင္ျမင္မႈ ေတြကိုလည္း ရရွိေတာ့တယ္။

ငယ္ရြယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ့ အဲဒီ “အသိဥာဏ္ အလင္းခလုတ္” ဆိုတာဟာ အႏုပညာ ဘာသာရပ္ ျဖစ္တယ္။ ကေလး အမ်ားစုကေတာ့ သိပၸံ၊ သခ်ၤာ၊ (သို႔မဟုတ္) ဘာသာစကား အတန္းေတြမွာ စိတ္ပါ၀င္စားမႈနဲ႔ အနာဂတ္ ေရြးခ်ယ္စရာ အေနနဲ႔ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျခားကေလးေတြမွာေတာ့ ဂီတ၊ အက၊ ျပဇာတ္နဲ႔ အျခားေသာ အျမင္အာရံုဆိုင္ရာ အႏုပညာ ေတြကသာလွ်င္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ပါ၀င္စားမႈကို ရရွိေစျပီး အနာဂတ္ဘ၀ေတြ ေတာက္ပမႈ အတြက္လည္း မ်ားစြာ အေရးၾကီး ျပန္ပါတယ္။

မႏၱေလးျမဳိ႕က မူလတန္း ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ပန္းခ်ီအႏုပညာျပ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မခင္စပယ္ဖူး အေနနဲ႔ ကေလးေတြကို အႏုရသဘာသာရပ္နဲ႔ ထိေတြ႔ေလ့လာခြင့္ ေပးလိုက္တာႏွင့္ တျပိဳင္တည္းလိုလိုမွာ အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာတာကို ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါျပီ။ “ရွက္ရြံ႕ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ ကေလးငယ္ ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကုိယ္ဘာသာေနေနရာကေန အျပင္ကို ထြက္လာၾကျပီး ေျပာရဲ၊ ဆိုရဲ၊ ဆက္ဆံရဲ လာၾကတယ္။ အရင္တုန္းက မေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့ မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈကိုလည္း ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလိုစိတ္ လည္း တိုးပြား လာတာပါ။”

သုေတသနေတြ႔ရွိခ်က္ေတြအရ ဂီတနဲ႔ အျခားေသာ အႏုပညာဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့က်င့္ခြင့္ရျခင္းဟာ ဦးေႏွာက္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကေန ဘာသာရပ္ရမွတ္ေတြအထိ၊ စာေလ့လာတဲ့ အေလ့အထကေန ေက်ာင္းကို စိတ္ပါ၀င္စားမႈအထိ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈရွိေနတာကို ေထာက္ျပထားပါတယ္။ အႏုရသဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အခုလို အေထာက္အထားေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ဘာသာရပ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာေတြ မထားႏို္င္ေသးသလို သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမွာလည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထည့္သြင္းထားတာမရွိေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းေတြမွာ တပတ္မွာ ၁ခ်ိန္၊ ၂ ခ်ိန္ေလာက္ကို ထည့္သြင္းထားၾက ေပမယ့္လို႔ ပံုမွန္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈရွိလာေအာင္ တိက်တဲ့ သင္ၾကားေရးအစီအစဥ္ေတြကို မဆြဲႏိုင္ၾကေသးပါ။

သာမန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အားလပ္ခ်ိန္လိုလို ျမင္ေနၾက တာကလည္း ဘာသာရပ္တန္ဖိုးကို ေမွးမွိန္ေစျပန္ ပါတယ္။ အျခားေသာ “အေရးၾကီးတယ္” လို႔ မွားယြင္းစြာ၊ တဖက္ေစာင္းနင္း ယူဆထားတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ အၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနရတယ္မဟုတ္လား။ “စာေမးပြဲ” ရယ္လို႔လည္းမရွိျပန္၊ “ရမွတ္” နဲ႔လည္း မတိုင္းတာ ေတာ့ အႏုရသ ဘာသာရပ္ကို မိဘေတြ၊ ကေလးေတြတင္မကဘဲ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားနဲ႔ ပညာေရး တာ၀န္ရွိသူေတြကပါ လ်စ္လ်ဴရႈထားၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာက အျခားေသာ အခက္အခဲေတြမ်ားစြာ ရွိေနျပန္ တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ “ပင္ရင္းဘာသာရပ္” ေတြရယ္ “စာေမးပြဲ” အေပၚမွာသာ အာရံုစိုက္တတ္ၾကပါတယ္။

ဂီတဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မျမိဳင္က အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။ “သိပ္ကို ထူးျခားလွပါတယ္။ အႏုပညာမွာ မျမင္ႏို္င္တဲ့ စြမ္းအားသတၱိေတြ ရွိေနတာ။ ကိုယ္လုပ္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွား၊ အမွန္၊ အေကာင္း၊ အဆိုးကို တျပိဳင္ တည္းမွာ ပိုင္းျခားေ၀ဘန္ေနရတယ္၊ သိျမင္ခံစားေနရတယ္။ ကို္ယ္ ဖန္တီးေနတဲ့အရာေတြကိုပါ။” မူလတန္းအရြယ္ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔အတူ တေယာသံစမ္းရင္း သူမရဲ႕ အျမင္သေဘာထားကို ဆက္ေျပာျပခဲ့ ပါတယ္။ “၀ါသနာပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ကေလးေတြဟာ ဂီတတူရိယာ တစ္ခုခုကို ေလ့လာခြင့္ ရရွိသင့္ပါတယ္။ ရသခံစားတတ္မႈကို အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္။ ျပီးေတာ့လည္း စိတ္ႏွလံုးသား ေတြ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စူးစိုက္ နားေထာင္တတ္တဲ့ စြမ္းရည္တိုးတက္လာတယ္။ လူမႈ ဆက္ဆံေရးေတြအတြက္ အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူျပဳတာပါ။”

ေက်ာင္းေတြမွာ အႏုရသ ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေရး

ႏိုင္ငံတကာပညာေရးသုေတသနေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကေတာ့ျဖင့္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ နယူးေယာက္ ျမိဳ႔၊ အနုရသဘာသာရပ္ေလ့လာေရးဌာနရဲ႕ အမႈေဆာင္ဒါရိုက္တာျဖစ္တဲ့ ကက္စ္လာအေနနဲ႔ေတာ့ အႏုရသ ဘာသာရပ္ဟာ ပညာေရးနဲ႔ လူမႈေရးမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိေစႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းေတြမွာ အေလးထား မလုပ္ေသးတဲ့ အတြက္ စိုုးရိမ္ေၾကာင္းကို ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဌာနရဲ႕ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္အရ အႏုရသ ဘာသာရပ္ကို အေလးထားျပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ ေအာင္ခ်က္ အေကာင္းဆံုုးျဖစ္ေနတာကိုပါ။

အျခားေသာ အႏုရသဘာသာရပ္ ျမႇင့္တင္ေရးပညာရွင္မ်ားလိုဘဲ ကက္စ္လာက အႏုရသဘာသာရပ္ဟာ ကေလးရဲ႕ ဘက္စံုဖြ႔ံျဖိဳးေရးမွာ အလြန္အေရးၾကီးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ “ကေလးေတြဟာ အရည္အေသြးျပည့္မီျပီး ဘက္စံုပညာေရးကို ရရွိသင့္တယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အႏုရသပညာေရးဟာ ပညာေရးညီမွ်ျခင္းမွာ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္လွပါတယ္။”

ျမန္မာ့ေက်ာင္းပညာေရးမွာ မညီမွ်မႈေတြရွိေနတဲ့အတြက္ အႏုရသဘာသာရပ္နဲ႔ ဂီတပညာေရးကို ကေလးတုိင္း လက္လွမ္းမမီ ေသးတာ ကေတာ့ျဖင့္ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္နဲ႔ အျခားေသာျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာရွိတဲ့ top ten ေက်ာင္းၾကီးေတြရယ္၊ အခေၾကးေငြ မ်ားစြာေပးရတဲ့ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ အႏုရသပညာ ဘာသာရပ္နဲ႔ ဂီတကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးၾကေပမယ့္ အစိုးရေက်ာင္းေတြ၊ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသက ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ အင္မတန္မွ အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။ ဘက္စံုမဟုတ္တဲ့၊ အခ်ဳိးမညီတဲ့၊ စြမ္းရည္အေထြေထြ အတြက္ မျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ေသးတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ကိုသာ သံုးေနၾကရတယ္။

ေအာင္ခ်က္မျမင့္တဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ အႏုရသဘာသာရပ္ကို ငယ္စဥ္ကတည္း ေလ့က်င့္သင္ၾကားဖို႔ ပ်က္ကြက္တာ ကိုလည္း ေလ့လာ ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတုိင္းမွာ မသင္မေနရ ထည့္သြင္း သင္ၾကား ႏိုင္ေအာင္လို႔ ဘာသာရပ္ တန္ဖိုးကို ျမႇင့္တင္ေပးရမွာပါ။ ရိုးရာနဲ႔ ေခတ္ေပၚ နည္းစနစ္ေတြလည္းပါ၀င္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ အႏုရသ ဘာသာရပ္သင္ရိုးညႊန္းတမ္းကို တည္ေဆာက္သင့္ပါတယ္။

မူလတန္းအရြယ္မွာကတည္းက စတင္ျပီး ေလ့က်င့္ ေပးသင့္တယ္လို႔ အႏုရသပညာေရး ကၽြမ္းက်င္သူေတြက ဆိုပါတယ္။ ကေလးတုိင္းဟာ မသင္မေနရ ေလ့လာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ေစသင့္တယ္။ ဆရာမ မခင္စပယ္ဖူးကေတာ့ “ပန္းခ်ီျဖစ္ျဖစ္၊ ဂီတျဖစ္ျဖစ္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးဖို႔ဆိုတာကေတာ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း အၾကီးၾကီး တည္ေဆာက္ထားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမွာ ထည့္သြင္းတဲ့အခါ ရိုးစင္းလြယ္ကူစြာ လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ပါတယ္။ သင္တဲ့ဆရာဆရာမအေနနဲ႔လည္း စပယ္ရွယ္လစ္ ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ အေျခခံ သေဘာ ေလာက္ကို သိရွိ နားလည္ထားျပီး အႏုရသ ပညာေရးရဲ႕ တန္ဖိုးကို သေဘာေပါက္ထားဖို႔က အဓိက ျဖစ္တယ္။” လို႔ အက်ပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းႏို္င္တဲ့ နည္းအခ်ဳိ႕ကို ရွင္းျပပါတယ္။ “အပတ္စဥ္ အႏုရသအခ်ိန္တိုင္းမွာ ပံုမွန္ လုပ္ေဆာင္ ႏို္င္ဖို႔က အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ ကိုးကားစရာ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ရွာေဖြစုေဆာင္း ထားသင့္ပါတယ္။”

အျခားေသာ ဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္မႈ

အႏုပညာပံုစံ ၃၊ ၄ မ်ဳိးဆက္စပ္ျပီး သင္ၾကားျခင္းဟာ ပိုမို ထိေရာက္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဂီတ၊ အကနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ျခင္းတို႔ ေပါင္းစပ္ထားသလိုမ်ဳိးပါ။ အျခားေသာ ဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့က်င့္သင္ၾကား ရာမွာလည္း သင္ခန္းစာတိုင္းလိုလိုမွာ သက္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာအလိုက္ ရုပ္ပံုေတြေရးဆြဲျခင္း၊ သီခ်င္း သီဆိုျခင္း၊ ကဗ်ာ ရြတ္ျခင္းနဲ႔ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားျခင္းေတြကို ဖန္တီးႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ဟန္ပန္အမူအယာ၊ အသက္ရႈပံု၊ စာသားကို ဖတ္ရႈျခင္းနဲ႔ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရျခင္းေတြ ပါရွိေနတယ္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ဆန္းသစ္လာေအာင္လည္း အားေပးရာေရာက္ပါတယ္။ ရသခံစားတတ္မႈ စြမ္းရည္ကိုလည္း တျပိဳင္နက္တည္း ေလ့က်င့္ေပးရာေရာက္ပါတယ္။ မူလတန္းအတန္းေတြမွာ အလြန္ဘဲ အသံုးတည့္လွပါတယ္။

အတန္းၾကီးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အႏုပညာဆိုင္ရာ ဖန္တီးခ်က္ေတြကို ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ လိုအပ္လာပါျပီ။ ရသခံစားမႈအျပင္ ပညာရပ္ပိုင္းကို ေလ့လာစူးစမ္းျခင္းျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းကို ေလ့က်င့္ေပးျခင္းပါ။

ဒါဟာ ဘာသာရပ္အလုိက္ အဓိက အသိပညာနဲ႔ အႏုရသပညာေရးတို႔ ေပါင္းစည္းမႈျဖစ္တယ္။ အသိပညာကို ပိုမိုျမဲျမံေစျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ စာသင္ခန္းေတြလည္းျဖစ္လာပါမယ္။

သိန္းႏိုင္

အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေသာ စာသင္ခန္းပတ္၀န္းက်င္တစ္ခု တည္ေဆာက္ျခင္း. . .

Aug 30, 2008 Elizabeth Richards

ဆရာတစ္ေယာက္၏ စံနစ္တက်ႏွင့္ အေျမာ္အျမင္ရွိေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားသည္ ၄င္း၏ေက်ာင္းသားမ်ားအား ပညာသင္ယူရာတြင္ အဆင္ေျပေျပႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပညာသင္ယူႏုိင္ေစရန္မ်ားစြာ အေထာက္အကူျပဳေပသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အျပဳအမူႏွင့္ဆိုင္ေသာစည္းကမ္းခ်က္မ်ားသည္ စာသင္ခန္းပတ္၀န္းက်င္ကို အားလံုးအတြက္ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ေႏြးေထြးေသာပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္ေအာင္ပံ့ပိုးမည္ျဖစ္သည္။

ဆရာမ်ားႏွင့္ သင္ၾကားမႈႏွင့္ သင္ယူမႈပတ္၀န္းက်င္တြင္ရွိေသာလူတိုင္းအတြက္ ထင္သာျမင္သာရွိေသာ ေနရာမ်ားတြင္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ထားရွိေပးျခင္းျဖင့္ ပညာေရး၏အေကာင္းဆံုးေသာ အရသာကို ရရွိခံစားရေစမည္ျဖစ္သည္။

( ၁ ) စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို အရွင္းလင္းဆံုးအေရးအသားႏွင့္ အထင္ရွားဆံုးေနရာတြင္ ထားပါ
ဆရာျဖစ္သူ၏ စာသင္ခန္းစည္းကမ္းမ်ားကို ေက်ာင္းသားအားလံုးျမင္ႏုိင္ေသာေနရာတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားပါ။ တတ္ႏို္င္သေလာက္ အမ်ားနားလည္ႏိုင္ေအာင္ အရိုးရွင္းဆံုးေရးပါ။ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အထားအသိုပံုစံကို
အရြယ္အရလိုက္ဖက္ညီေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ျဖစ္ႏို္င္လွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာစာသားမ်ား၊ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာစာသားမ်ားကို သံုးပါ။

( ၂) အျပဳသေဘာေဆာင္ပါေစ
“မလုပ္ပါနဲ႔” ဆိုသည့္စာသားမ်ားအစား “လုပ္ပါ”ဆိုေသာစာသားမ်ားကိုသာ သံုးစြဲပါ။ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ ဆရာ၏မူ၀ါဒမ်ားကို အလြယ္တကူနားလည္ႏို္င္ေသာ ပံုစံျဖင့္ေရးသားပါ။
ဥပမာ။ ။
“စကားမေျပာရ” အစား “တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္အလုပ္လုပ္ပါ”
“ မေျပးရ” အစား “ လမ္းေလွ်ာက္သြားပါ”
“ စာသင္ေနစဥ္ မေႏွာင့္ယွက္ရ” အစား “ ေျပာစရာရွိလွ်င္ လက္ေထာင္ပါ”
“ ရုိင္းျပျခင္းမျပဳရ” အစား “သူတပါးကုိ ေလးစားပါ”

( ၃ ) အက်ဳိးဆက္ကို ရွင္းလငး္စြာသိပါေစ
ဆုလာဘ္မ်ားႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးပါ။ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္လိုအပ္ေၾကာင္းႏွင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က စည္းကမ္းခ်ဳိးေဖာက္လွ်င္ မည္သို႔ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းရွင္းျပထားပါ။
ဆရာ၏မူ၀ါဒသည္ တိက်ျပတ္သားရမည္ျဖစ္ၿပီး စည္းကမ္းခ်က္မ်ားအားလံုးသည္ ေက်ာင္းသားအားလံုးအတြက္ အက်ဳိးသက္ေရာက္ရမည္ျဖစ္ျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာသာေပးျခင္း၊ ႄခြင္းခ်က္ထားျခင္းမ်ဳိးမရွိေစရပါ။

( ၄ ) ဆုလာဘ္မ်ားႏွင့္ ျပစ္ဒဏ္မ်ားကို ခ်က္ခ်င္းခ်မွတ္ပါ
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းတံု႔ျပန္မႈမ်ဳိးရရွိရန္လုိအပ္သည္။ ေက်ာင္းသား၏ လက္မခံႏို္င္ေသာအျပဳအမူကိုျပဳျပင္ျခင္းျဖစ္ေစ၊ အျပဳအမူေကာင္းမ်ားကို သင္ၾကားေပးျခင္းျဖစ္ေစ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္တည္း ျပဳလုပ္မွသာ အေကာင္းဆံုးအက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကို ရရွိမည္ျဖစ္သည္။

( ၅ ) လက္မခံႏိုင္ေသာ အျပဳအမူမ်ားကို ျပဳျပင္ေပးသည့္အခါ ေအးေဆးျငင္သာေသာ ေလသံကိုသံုးပါ
ေက်ာင္းသားကို အရွက္မရေစဘဲ ၄င္းျပဳလုပ္ေသာအျပဳအမူ၏ အက်ဳိးဆက္မ်ားကို ရွင္းျပပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာျဖစ္သူက ျပႆနာတစ္ရပ္ကို တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာရွင္းျပလွ်င္ ပို၍ရွင္းလင္းနားလည္သေဘာေပါက္ၾကသည္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ျခင္းသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား စည္းကမ္းအေၾကာင္းသင္ၾကားေပးရန္ႏွင့္ သင္ယူရန္အခြင့္အေရးျဖစ္ေၾကာင္း သတိရပါ။

( ၆ ) သင့္ေဒါသကို လူမျမင္ပါေစႏွင့္
မၾကာခဏ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ားႏွင့္ႀကံဳရလွ်င္ စိတ္တိုလာတတ္သည္မွာ သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ဆရာျဖစ္သူ၏ေဒါသႏွင့္ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားမျမင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားျခင္းျဖင့္ သင္ၾကားမႈ၏အဓိကရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းႏွင့္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား၏အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈက်ဆင္းျခင္းမ်ားကုိ ေရွာင္ရွားႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။

( ၇ ) ကိုယ္ဟန္အမူအယာ
ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစကားေျပာေသာအခါ ၄င္းတို႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ေျပာပါ။ ေလ့လာမႈမ်ားက ၇၅%ေသာလူမ်ားသည္ အျမင္အာရုံမွတစ္ဆင့္ သင္ယူေလ့လာၾကသည္ဟုဆိုသည္။ ဆရာျဖစ္သူ၏ပါးစပ္မွ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေျပာဆိုေနလွ်င္ ဆရာ၏မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုယ္ဟန္အမူအယာကပါ ထုိအေၾကာင္းအရာႏွင့္လိုက္ဖက္ညီရန္လိုအပ္သည္။
ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာ၏စကားကို ယံုၾကည္မႈရွိမည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာ၏ရည္မွန္းခ်က္လည္း
ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။

( ၈ ) ရန္မျဖစ္ပါႏွင့္
ရန္မျဖစ္ပါႏွင့္ ဆိုသည့္ေဆာင္ပုဒ္သည္ ဆရာမ်ားအတြက္လည္းျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ျပႆနာထဲတြင္ပါ၀င္ေအာင္ ျဖားေယာင္းမႈမ်ားထဲသို႔ ဆရာျဖစ္သူကိုယ္တိုင္ မက်ေရာက္ပါေစႏွင့္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဤကိစၥမ်ဳိးတြင္ ပါရဂူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္၄င္းျဖစ္ရပ္သည္ မည္သူမွအႏိုင္မရႏို္င္ေသာအေျခအေနျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာျဖစ္သူကသိထားရေပမည္။ အကယ္၍ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဆရာျဖစ္သူအားျပႆနာတစ္ရပ္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလာလွ်င္ ဆရာျဖစ္သူက ပါးနပ္စြာျဖင့္ ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ရန္လိုအပ္ေပသည္။
အဓိကအခ်က္မွာ ဆရာသည္ မည္သည့္အခါမွ ေဒါသမထြက္ရန္ျဖစ္သည္။ ေဒါသထြက္မိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုဆရာသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏လွည့္ကြက္ထဲသို႔ လံုး၀က်ေရာက္သြားမည္ျဖစ္သည္။

အထက္ပါအခ်က္ရွစ္ခ်က္သည္ ပညာသင္ရန္ေကာင္းမြန္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုတည္ေဆာက္ရန္ အေကာင္းဆံုးအေထာက္အကူျပဳပါလိမ့္မည္။

Monday, 24 May 2010

လုိက္မလားခင္ . . .

လိုက္မလားခင္
ပင္လယ္ျပင္ရုိင္း
မုန္တိုင္းထန္ထန္
မိုးႀကိဳးသံနဲ႔
ေလွငယ္နဲ႔...

လိုက္မလားခင္
မညာခ်င္ဘူး
ေရျပင္က်ယ္က်ယ္
ေလွငယ္ငယ္မို႔
အလြယ္ကူးဖို႔ လြယ္ဘူးခင္...

လုိက္မလားခင္
ေသခ်င္ေသမယ္
အႏၲရာယ္ေတာ
ငါးမန္းေပါလို႔
ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမယ္မထင္ဘူး...

လိုက္မလားခင္
ေလွငယ္ျမင္ၾကည့္
ရြက္မရွိဘူး
တက္အိုႏွစ္လက္
ေလွ၀မ္းထက္မွာ
အဏၰ၀ါကို စိန္ေခၚစို႔...

လိုက္မလားခင္
ပင္လယ္ျပင္မွာ
ေလွေမွာက္ပါရင္
ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္း
ကူးၾကစမ္းမယ္
ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္း ေရာက္ေစေပါ့...

လိုက္မလားခင္
ဘ၀ပင္လယ္
အႏၲရာယ္ေတာ
ေလွငယ္ေမွ်ာမယ္
မေမာမပမ္း
မညည္းတမ္းေဟ့
ကမ္းေျခမသိ
အခ်စ္ရွိတယ္
နတၱိဗလာ
က်န္တာမလို
ေမာင့္လက္ကိုဆြဲ ရဲရင္လာ...။ ။

ဟန္ၾကည္
၂၄।၅।၂၀၁၀ ( တနလၤာေန႔ )
ည- ၁၁।၄၅ နာရီ

ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားကို ပညာသင္ယူေစရန္ ဆြဲေဆာင္ျခင္း . . .

Mar 6, 2009 Tammy Andrew

အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို စာသင္ခန္းမ်ားထဲတြင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲရွိေနေစရန္ႀကိဳးစားရျခင္းသည္ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႔မည္သို႔သင္ယူၾကသည္ကိုသိမွ ဆရာသည္သူ၏ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအတြက္ မည္သို႔ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမည္ကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေပမည္။

အထက္တန္းဆရာအမ်ားစုသည္ တက္ႂကြမႈမရွိေသာေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။
ကံဆိုးစြာပင္ ၄င္းတို႔သည္ အတန္းထဲတြင္ အိပ္စက္ျခင္းမွဆိုးရြားေသာအေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္းမ်ဳိးတို႔ျဖင့္
စာသင္ခန္းစီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးေလ့ရွိၾကသည္။ စာသင္ခန္းတြင္းရွိေက်ာင္းသားအားလံုးသည္ ထက္ျမက္တက္ႂကြေသာေက်ာင္းသားမ်ားမျဖစ္ႏိုင္ၾကသျဖင့့္္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးစီကို
မည္သိိို႔စိတ္ဓာတ္ႄမွင့္တင္ေပးရမည္နည္းဆိုသည့္ နည္းလမ္းကိုရွာေဖြရန္မွာ ဆရာမ်ားအတြက္ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားမည္သို႔သင္ယူၾကသည္ကို နားလည္ထားပါက ၄င္းတုိ႔ကိုမည္သို႔သင္ၾကားေပးရမည္ဆိုသည့္ နည္းလမ္းမ်ားအျပင္ အတန္းတြင္းျပႆနာမ်ားကို မည္သို႔ေသးငယ္ေအာင္စီစဥ္ရမည္ဆိုသည္ကို သိရွိႏိုင္ေပမည္။


ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ...
သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစေသာ ကိုယ္ပိုင္ပတ္၀န္းက်င္ရွိရန္လိုသည္...
သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစေသာ ကိုယ္ပုိင္ပတ္၀န္းက်င္ comfort zone ဆိုသည္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလံုၿခံဳမႈရရွိသည္ဟုခံစားရႏိုင္ေသာ နယ္နိမိတ္ျဖစ္သည္။ ၄င္းနယ္နိမိတ္သည္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအလိုက္ ျခားနားခ်က္မ်ားရွိႏိုင္သည့္အျပင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာအေျခအေနမ်ားက ထိုနယ္နိမိတ္ကို အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈမ်ားရွိေစႏိုင္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္သို႔မဟုတ္ ယဥ္ေက်းမႈတို႔သည္ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕၏စိတ္ထဲတြင္ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းခံေနရသည္ဟု ခံစားရေစႏိုင္သည္။ အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားမ်ားသည္လည္း ၄င္းတုိ႔၏အတိတ္က တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာအေပၚ ဆိုးရြားေသာအေတြ႕အႀကံဳမ်ားေၾကာင့္ စာသင္ခန္းတြင္ပညာသင္ယူရန္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈမ်ားရွိေနႏို္င္ေပသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ စာသင္ခန္းမ်ားအတြင္းသို႔ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရန္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေက်ာင္းသားမ်ားအား သူတို႔ကိုၿခိမ္းေၿခာက္ျခင္းမခံရႏိုင္ေၾကာင္းသိရွိေစရန္လိုအပ္သည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕အတြက္မူ ထိုျပႆနာသည္ ၄င္းတို႔၏အမည္ကို ေခၚ၍မိတ္ဆက္ေပးျခင္းျဖင့္ ေျပလည္မႈရသြားေစမည္ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္မူ အျခားေသာေထာက္ပံ့မႈမ်ား လိုေကာင္းလိုမည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီတြင္ ျခားနားမႈမ်ားရွိေနမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၄င္းတုိ႔အား
သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစႏို္င္မည့္ သီးသန္႔ပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးကုိ တည္ေဆာက္ေပးႏိုင္ရန္
အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုသိရွိႏိုင္ရန္ႀကိဳးစားရျခင္းသည္လည္း စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္အျဖစ္ရွိေနျပန္သည္။

စာသင္ခန္းအတြင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလံုၿခံဳမႈရေစမည့္ ေနရာႏွင့္အခ်ိန္မ်ဳိး ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့လွ်င္ စာသင္ခန္းတြင္းစီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားကို ပိုမိုလြယ္ကူစြာျပဳလုပ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းမခံရေတာ့ဟုခံစားလာရပါက စိန္ေခၚျခင္းခံရသည့္အခါမ်ားတြင္ ၄င္းတို႔ထံမွ မသင့္ေလ်ာ္သည့္တံု႔ျပန္မႈမ်ဳိးရႏိုင္သည့္ အေျခအေနမ်ဳိးေလ်ာ့နည္းလာရုံသာမက ပညာသင္ယူေရးတြင္ပါ ၄င္းတို႔ပို၍စိ္တ္ပါ၀င္စားလာၾကသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။


ပညာသင္ယူသည့္အခါ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားရျခင္းမ်ဳိးရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္...
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ပညာသင္ယူၾကသည့္အခါ တစ္စံုတစ္ခုကို စြန္႔လႊတ္ရျခင္း၊ စြန္႔စားရျခင္းမ်ဳိးရွိမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၄င္းတို႔သည္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားႏွင့္ေတြ႕ႀကံဳရေသာအခါ ထုိစြန္႔လႊတ္မႈမ်ားကိုျပဳလုပ္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းေအာင္ျမင္မႈဌာန Center for School Success မွ Diana Watson က ၂၀၀၉ ဇန္န၀ါရီတြင္က်င္းပခဲ့ေသာ ဆရာမ်ားအလုပ္ရုံေဆြးေႏြးပြဲတြင္တင္ျပခဲ့သည္မွာ အသစ္သင္ယူရျခင္းသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ စိတ္ေက်နပ္မႈကို ခံစားရရွိေစႏိုင္ေသာ အာရုံေၾကာလႈံႈ႕ေဆာ္မႈပစၥည္း Neurotransmitter ျဖစ္သည့္ Dopamineို ကိုထြက္လာေစသည္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ စိတ္ဖိစီးျခင္းကိုခံစားေနရသည့္အခါ ထိုလႈံ႕ေဆာ္မႈပစၥည္းထြက္ေပၚမလာႏိုင္ေတာ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စိတ္ဖိစီးျခင္းသည္ Adrenaline ႏွင့္ Cortisol ေဟာ္မုန္းကိုထြက္ေစၿပီး ၄င္းတို႔က Dopamine မွရႏိုင္သည့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာခံစားခ်က္ကို ဖံုးအုပ္ပစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား၏ခႏၶာကိုယ္ကို တိုိုက္မလား ေျပးမလား”အေျခအေန Fight or flight reaction ကိုျဖစ္ေစေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ခက္ခဲသူမ်ားအျဖစ္သို႔ေရာက္ေစသည္။

စာသင္ခန္းမ်ားကို ဆယ္ေက်ာ္သက္ေက်ာင္းသားမ်ား၏စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူတို႔အတြက္ စိတ္လံုၿခံဳရာေနရာျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးႏို္င္ေသာေနရာျဖစ္သည္ဟု ခံစားရႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ထားရွိပါက သူတို႔သည္ အသစ္သင္ယူရန္လိုအပ္ေသာ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ စြန္႔စားမႈမ်ားကို
ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လုပ္ေဆာင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ စိတ္ဖိစီးမႈျဖစ္ေစႏိုင္ေသာအေျခအေနမ်ားလည္း ေလ်ာ့နည္းလာၿပီး ၄င္းတို႔အားစာသင္ခန္းတြင္းသက္ေတာင့္သက္သာရွိစြာႏွင့္ အသစ္သင္ယူသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ Dopamine မွရေစေသာ စိတ္ေက်နပ္ျခင္းကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားႏိုိင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။
၄င္းအေျခအေနက ေက်ာင္းသားမ်ားကို သင္ယူမႈတြင္ပို၍စိတ္ပါ၀င္စားလာေစၿပီး စာသင္ခန္းတြင္းအဆင္မေျပျဖစ္ျခင္းမ်ားကိုလည္း ေလ်ာ့နည္းလာေစမည္ျဖစ္ပါသည္။

Sunday, 23 May 2010

ေန႔ေတြထဲက ေန႔တစ္ေန႔. . .

အင္း...ဒီေန႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေန႔လို႔မ်ားေျပာရမယ္ထင္ရဲ႕။

မနက္ကအိပ္ရာထတာကလည္း နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္။ ဒါေတာင္ညက ၁၂ ေလာက္မွာ အိပ္ျဖစ္ေပလို႔။ Align Rightခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေန႔နဲ႔ညမွားေနတဲ့ ကေလးလိုပဲ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္ေလ့ရွိတာ။ ညဆိုတာ သိပ္ခ်စ္စရာကေကာင္းတယ္ေလ။ တစ္ေလာကလံုးကလူေတြအိပ္ခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါၿငိမ္းခ်မ္းမႈအျပည့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ လူေတြရဲ႕အသံေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေသာကေတြနဲ႔ ပြက္ပြက္ညံေနတဲ့ ေန႔ခင္းအခ်ိန္ေတြကို သံေယာဇဥ္မထားတတ္တာလည္း ေမြးကတည္းကျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္ကလည္းတစ္ဖက္သားအပူကို ကိုယ့္အပူလို႔သေဘာထားတတ္သူျဖစ္ေနေတာ့ ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္ေတြဆိုတာ အတြင္းေရာ၊ အျပင္ပါပူေလာင္တဲ့အခ်ိန္ေတြလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ပိုုုုုုုုုုဆိုးတာက ျမင္ေနရတဲ့ အျမင္မေတာ္တာေတြကို ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရလြန္းေတာ့ ဘာမွမျမင္ရတဲ့ ညကုိပဲ ပိုၿပီးခင္တြယ္ပါတယ္။

ဒီေန႔လည္း စာေရးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္လိုက္ေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ့္လုပ္ငန္းေတြကို အရင္လုပ္ရေသးတယ္။ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ စာစေရးေတာ့မယ္ႀကံလိုက္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူး။ အစာအိမ္ကို ဦးစားေပးလုိက္တာကို ႏွလံုးသားကလက္မခံလို႔ ဆႏၵျပတယ္ဆိုပါေတာ့ေလ။ ဒါလည္းမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အစာအိမ္ထဲမွာ အစာရွိမွႏွလံုးသားဆိုတာ ရွင္သန္ႏိုင္မွာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း လုပ္ခ်င္တာေတြထက္ လုပ္သင့္တာေတြပဲ ဦးစားေပးၿပီးလုပ္ေနရတဲ့ အျဖစ္ကိုမုန္းလာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးဖူလံုမယ္ဆိုရင္ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲေနာ္။ ကိုယ္တို႔လည္းေတာ္ေတာ့္ကို တိုးတက္လာမွာေသခ်ာတယ္။ အခုေတာ့လုပ္သင့္တာေတြကိုလုပ္ၿပီး ရပ္တည္ရင္းကေန လုပ္ခ်င္တာေလးေတြကို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရတဲ့ဘ၀။

ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအေနအထားထိေရာက္ေအာင္ ဟန္မပ်က္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေက်နပ္ေပးရမလိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အစာအိမ္ကိုလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ျဖည့္ႏိုင္သလို ႏွလံုးသားအာဟာရကိုလည္း မွီ၀ဲႏိုင္ေနေသးတာဆိုေတာ့ အင္း...အႏူေတာကလူေခ်ာေလးေပါ့ေလ။

ေန႔လည္ ၁ နာရီေက်ာ္သြားၿပီဆိုေတာ့ စာဆက္ေရးလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရေတာ့မယ္။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့လုပ္ငန္းခြင္၊ ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္၊ အရင္းအႏွီးမ်ားလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ၀င္ရေတာ့မွာမို႔ အားလံုးပဲ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ မဂၤလာရွိၾကပါေစေပါ့ေနာ...

Saturday, 22 May 2010

ဘာေၾကာင့္ blog ေရးျဖစ္ေနတာလဲ ?

စာေရးေနရင္း တစ္ခုသြားေတြးမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီ blog ကို ေရးေနမိတာပါလိမ့္လို႔။

အသစ္အဆန္းတစ္ခုအေနနဲ႔႔ စမ္းသပ္ခ်င္လို႔လား
အင္း...နဲနဲေတာ့ ပါမယ္ထင္တယ္။ တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ တိုးတက္ေနတဲ့နည္းပညာေတြကို တို႔ထိခံစားခ်င္တဲ့ ဆႏၵကေတာ့ ရင္ထဲမွာအျပည့္ရွိေနတဲ့ အာသီသပါ။

အေပါင္းအသင္းမ်ားမ်ားရခ်င္လို႔လား
ဒါေတာ့ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကအျပင္မွာေတာင္ သိပ္အေပါင္းအသင္းရွိတာမဟုတ္ဘူး။ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို သိပ္ေတာ့ျမတ္ႏိုးလွတာမဟုတ္ေတာ့ ဒီအခ်က္ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

နာမည္ႀကီးခ်င္လို႔လား
ဒါလည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ နာမည္ႀကီးလို႔ အေနက်ဳံ႕ရတဲ့ဘ၀မ်ဳိး သိပ္မုန္းတာ။ ကိုယ့္ရဲ႕ပုဂၢလိကဘ၀ကို သိပ္တန္ဖိုးထားတတ္သူျဖစ္လို႔ ရွိေနၿပီးသား အေနအထားမ်ဳိးထက္ေတာ့ ပိုမလိုခ်င္ရိုးအမွန္ပါ။

စာေရးရတာကို ၀ါသနာပါလို႔လား
ဒါေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ဘာစာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးေနရမွ ေက်နပ္တဲ့၀ါသနာကရွိေနၿပီးသား။ ဘာမွေရးစရာ မရွိရင္ေတာင္ လက္ေရးလွထိုင္က်င့္္ေနတတ္တဲ့သူပဲေလ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေန႔စဥ္လိုလို Post တင္ျဖစ္ေနတာေပါ့။

ဆရာလုပ္ခ်င္လို႔လား
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကိုက သူမ်ားမသိတာကို သိေအာင္လုပ္ေပးရတဲ့ဘ၀ဆိုေတာ့ အက်င့္ေတာ့ နည္းနည္းပါမယ္ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္သိတာေလးေတြကို သူမ်ားသိေအာင္ေျပာျပခ်င္တဲ့ ၀ါသနာကေတာ့ အျပည့္ရွိခဲ့တာေလ။ ဒါကိုဆရာလုပ္တယ္ေတာ့ နံမည္မတပ္ခ်င္ပါဘူး။ ေ၀ငွေပးခ်င္တာလို႔ေျပာရင္ေကာင္းမယ္။

ႂကြြားခ်င္လို႔လား
ဒါလည္းမဟုတ္တာေသခ်ာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အတြင္းစိတ္မွာကိုက ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သိပ္မစဥ္းစားတတ္တာ ဆိုေတာ့ေလ။ ဆိုလိုတာက သူမ်ားေတြကိုယ့္ကို ဘာေျပာေျပာ သိပ္မခံစားတတ္တာ ေျပာတာပါ။ ေတာ္တယ္ေျပာေျပာ၊ ညံ့တယ္ဆိုဆို ရင္မခုန္တတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ႂကြားခ်င္စိတ္မရွိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္လို႔လား
ဒါလည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာတည္းက ကဗ်ာေတြ၊ ၀ထၳဳတိုေတြကို မဂၢဇင္းေတြမွာပါေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့မွာေပါ့။ စာေရးတာကို၀ါသနာပါတာနဲ႔ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔က တျခားစီပဲ မဟုတ္လား။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို သေဘာက်တဲ့သူေတြဆီပို႔ေပးရတာကိုပဲ ပိုၿပီးအားသန္တဲ့သူေလ။ နဂုိကမွ မာနနည္းနည္းႀကီးတဲ့သူဆိုေတာ့ ကိုယ့္စာကို အယ္ဒီတာေတြလက္ထဲထည့္ၿပီး သူတို႔ေရြးတာကို ထုိင္ေစာင့္ေနရတာမ်ဳိးကို ဘယ္လိုမွခံစားလို႔မရဘူး။

အင္း...ေနာက္ဆံုးစာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီ blog ကိုေရးျဖစ္ေနတာ စာမေရးရရင္ မေနႏိုင္တဲ့၀ါသနာရယ္၊ ကိုယ္သိတာ ကိုယ္ခံစားရတာေလးေတြကို သူမ်ားသိေအာင္ေျပာခ်င္တဲ့အက်င့္ရယ္၊ တိုးတက္ေနတဲ့ နည္းပညာကို တို႔ထိခံစားခ်င္တဲ့ အေျခခံစိတ္ရင္းရယ္ေၾကာင့့္ျဖစ္မယ္လို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္သိပ္မဆိုးပါဘူးလို႔ သံုးသပ္လိုက္မိတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေလာကမွာ ကိုယ္ပိုင္တာ ကိုယ္ပဲရွိတာမို႔လား။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္မွမျမတ္ႏုိး၊ တန္ဖိုးမထားရင္ ဘယ္သူက လာၿပီးတန္ဖိုးထားမွာလဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီ blog ေလးကို ေရးေနရတာကိုေပ်ာ္တယ္။ ေက်နပ္တယ္ေလ။ ။

ဆရာမ်ား၏ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆိုင္ရာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈဆိုင္ရာတိုးတက္မႈ . . .


Dec 21, 2009 Barbra Abromitis

ရာသီအလိုက္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ား၊ ပညာသင္ႏွစ္ဆံုးေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဆရာမ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကို ပုဂၢဳိလ္ေရးဆိုင္ရာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈရွိေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ စြမ္းအင္မ်ား ကုန္ဆံုးယုတ္ေလ်ာ့ကုန္ျခင္းမွ ကာကြယ္ႏိုင္သည္။

ဆရာမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တိုင္းစင္ျမင့္ေပၚတက္၍စာသင္ေနရသည္ဟု ခံစားရႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စိတ္လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနေစၿပီး သင္ယူမႈတြင္ စိတ္ပါ၀င္စားေစရန္ႀကိဳးစားရျခင္းသည္ ဆရာမ်ားအတြက္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္မ်ားျပားေသာ စြမ္းအင္မ်ားကို သံုးစြဲရသည္။ စာသင္ၾကားရာတြင္ ္ႀကံဳေတြ႕ရေသာဖိအားမ်ားတြင္ သင္ၾကားမႈအခ်က္အလက္မ်ားစုေဆာင္းရျခင္း၊ စာရင္းဇယားမ်ားျပဳစုရျခင္း၊ အစီအစဥ္မ်ားခ်မွတ္ရျခင္း၊ စာေမးပြဲမ်ားစစ္ေမးရျခင္းစသည္တို႔ပါထပ္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ဆရာတစ္ေယာက္တြင္ အနားယူအပန္းေျဖခ်ိန္၊ မိမိကိုယ္ကို ေခတ္မီတိုးတက္ေစရန္
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခ်ိန္၊ အေကာင္းဆံုးညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားေပးႏိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မ်ားေလ်ာ့နည္းလာေလ့ရွိသည္။

ပုဂၢဳိလ္ေရးဆိုင္ရာႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈဆိုင္ရာတိုးတက္မႈမ်ားရွိေအာင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ႀကိဳးစားျခင္းက ဆရာမ်ားကို တက္ႂကြလန္းဆန္းေစရုံသာမက တီထြင္ဖန္တီးနိုင္မႈစြမ္းအားႏွင့္ သင္ၾကားမႈနည္းဗ်ဴဟာသစ္မ်ား
ခ်မွတ္ႏိုင္ေစေသာစြမ္းရည္မ်ားကိုပါတိုးတက္ေစၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား၏တိုးတက္မႈကို မ်ားစြာအေထာက္အကူ ျပဳေစသည္။ အက်ဳိးဆက္မွာ အေကာင္းဆံုးေသာညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားခ်မွတ္ေပးႏိုင္ေသာ ပိုမိုေပ်ာ္ရႊင္သည့္ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာဆရာမ်ားျဖစ္လာေစျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ပါနည္းလမ္းတို္႔သည္ သီတင္းပတ္အားလပ္ရက္မ်ား၊ ရာသီလိ္ုက္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္မ်ားတြင္ ဆရာမ်ား၏ ပုဂၢဳိလ္ေရးႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းဆိုင္ရာတိုးတက္မႈမ်ားကို ႄမွင့္တင္ေပးမည့္နည္းလမ္းမ်ားျဖစ္သည္။

ဆရာမ်ားအတြက္ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆိုင္ရာ တုိးတက္မႈနည္းလမ္းမ်ား
Author Parker Palmer(1997) က “ပညာသင္ၾကားေပးျခင္းသည္ လူသားတို႔၏ စစ္မွန္ေသာအျခားလႈပ္ရွားမႈမ်ားကဲ့သုိ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏အတြင္းပုိင္းမွေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ထြက္ေပၚလာေသာအရာျဖစ္သည္” ဟုဆိုခဲ့ပါသည္။ ဆရာမ်ားသည္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္လြန္းေသာအခါ၊ အာဟာရမျပည့္၀သည့္အခါ၊ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းမ်ားမရွိသည့္အခါ၊ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ဖိစီးလြန္းေနသည့္အခါ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပသည့္အခါ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ခက္ခဲသည့္အခါ၊ အိမ္တြင္ခ်န္ရစ္မထားခဲ့ႏိုင္ေသာမိသားစုျပႆနာမ်ားရွိလာေသာအခါ ဆရာမ်ား၏ စြမ္းရည္မ်ားကို ဆုတ္ယုတ္ေစၿပီး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထက္ျမက္တက္ႂကြမႈမ်ားကိုပါ က်ဆင္းေစသည္။

ဆရာမ်ားသည္ က်န္းမာႂကံ့ခိုင္ေသာခႏၵာကိုယ္ဖြဲ႕စည္းမႈမ်ဳိးရွိမွသာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေသာ အျမင္စူးရွမႈမ်ားကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ေပမည္။ ညေန ၇ နာရီေနာက္ပိုင္းတြင္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ အနားယူျခင္း၊ တစ္ပတ္လွ်င္တစ္ရက္ အနားယူျခင္းစသည္ျဖင့္ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တိက်ေသာ အလုပ္ခ်ိန္ဇယားခ်မွတ္ထားၿပီး ထိုဇယားအတို္င္း အတိအက်လိုက္နာျခင္းမ်ဳိးျပဳလုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဆရာသစ္မ်ားအတြက္မူ အစာကိုအခ်ိန္ယူ၍ စနစ္တက်စားရန္၊ ကာယေလ့က်င့္ခန္းယူရန္၊
အိပ္ေရး၀၀အိပ္ရန္အခ်ိန္မ်ားပို၍ယူျခင္းတို႔က အလုပ္ကိုမနားမေနလုပ္ျခင္းတုိ႔ထက္
ပို၍အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိေၾကာင္း သိရွိထားသင့္သည္။

ဆရာတစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ေန႔တာတြင္ မိမိစိတ္ပါ၀င္စားရာျပဳလုပ္ရန္ သို႔မဟုတ္ ၀ထၳဳတစ္အုပ္ဖတ္ျခင္း၊ ေရေႏြးေႏြးျဖင့္စိမ္ခ်ဳိးျခင္း၊ ေမြးထားေသာေခြးကေလးမ်ားႏွင့္ေဆာ့ကစားျခင္း စသည့္စိတ္အပန္းေျဖစရာမ်ားကို ျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္ အခ်ိန္တို႔အျပင္ ၀ါသနာပါရာတစ္စံုတစ္ခု ျပဳလုပ္ျခင္းတို႔အတြက္ အခ်ိန္ရေအာင္ယူသင့္သည္။ ေန႔စဥ္စြမ္းအင္သစ္မ်ားကို ျပန္လည္ေမြးဖြားေစျခင္းျဖင့္ စာသင္ခန္းတြင္းတြင္ ဟာသ၊ ဖန္တီးမႈႏွင့္ ပညာသင္ယူရန္တြန္းအားေပးႏိုင္မႈစေသာစြမ္းရည္တို႔ တိုးတက္ေစမည္ျဖစ္သည္။

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ ေကာင္းမြန္ေသာဆက္ဆံေရးကိုတည္ေဆာက္ျခင္း၊ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာမ်ားကို အိမ္တြင္ခ်န္ထားခဲ့ျခင္းတို႔သည္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ မရွိ္မျဖစ္လိုအပ္ေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္။
ဆရာသည္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးခ်င္းစီအေၾကာင္းသိေအာင္ေန႔စဥ္အာရုံစိုက္၍ အားထုတ္ရသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား၏ တင္ျပမႈမ်ားကို ေထာက္ခံမႈေရာ၊ ဆန္႔က်င္မႈပါမက်န္ နားေထာင္ရျပန္သည္။ ထို႔ျပင္ အျခားျပႆနာမ်ားကို လုပ္ငန္းခြင္ထဲသို႔ မေရာယွက္ေစရန္လည္း ထိန္းသိမ္းရျပန္သည္။ တစ္ကုိယ္ေရလြတ္လပ္မႈကို ေစာင့္ေရွာက္ရသည့္ျပင္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမ်ားကိုပါ ေက်ာင္းတြင္တည္ေဆာက္ေနရျခင္းေၾကာင့္ ဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ အခက္အခဲအတားအဆီးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ရန္အတြက္ ေကာင္းမြန္ေသာက်န္းမာေရးရွိရန္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္ေပသည္။


ဆရာမ်ားအတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈနည္းလမ္းမ်ား
ေက်ာင္းအာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ဆရာမ်ားအတြက္ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈဆိုင္ရာ အရည္အေသြးမ်ားကို တုိးတက္ေစရန္ပံ့ပိုးေပးေသာအခါ ဆရာအမ်ားစုက သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္သစ္တစ္ခု ရႏိုင္ေသာ အစီအစဥ္မ်ဳိးကိုသာဆႏၵရွိၾကသည္။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈပညာကၽြမ္းက်င္ တိုးတက္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ ဆရာတစ္ေယာက္၏ပံုမွန္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားအေပၚ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမျဖစ္ေစသင့္ပါ။ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈတိုးတက္ေစေရးသည္ ပညာသင္ႏွစ္တေလွ်ာက္ အနည္းငယ္စီ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေလ့လာသင္ယူျခင္း၊ သင္ခန္းစာမ်ားကုိ ျပန္လည္ေႏႊးျခင္း၊ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သင္တန္းတက္ျခင္းမ်ဳိးသာျဖစ္သင့္သည္။

အႀကံျပဳႏို္င္သည့္ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈတိုးတက္ေစေရးနည္းလမ္းမ်ားမွာ ပညာေရး website မ်ားကိုေလ့လာျခင္း၊ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္မ်ားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းျခင္း၊ ပညာေရးစာေစာင္မ်ားကို ေလ့လာျခင္း၊ ေက်ာင္းတြင္ျဖစ္ေစ အျခားေနရာမ်ားတြင္ျဖစ္ေစ လုပ္ငန္းတူမ်ားႏွင့္အႀကံဉာဏ္မ်ား
ဖလွယ္ျခင္း၊ ပညာေရးညီလာခံမ်ားတက္ေရာက္ျခင္း၊ Online သင္တန္းမ်ားတက္ေရာက္ျခင္း၊ ပညာေရးဆိုင္ရာနည္းပညာမ်ားဗဟုသုတမ်ားကို ေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားျခင္း၊ ဆရာမွတ္တမ္းမ်ားကဲ့သို႔ေသာ အႀကံေပးစာအုပ္မ်ားကိုဖတ္ရႈျခင္းတုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။ ၄င္းတို႔အနက္မွ မိမိစိတ္ပါ၀င္စားရာကို
ပံုမွန္ေလ့လာျခင္းျဖင့္ ဆရာတစ္ေယာက္သည္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမျဖစ္ဘဲ မိမ္ိကိုယ္ကို အစဥ္အၿမဲတိုးတက္မႈရွိေနေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏို္င္မည္ျဖစ္သည္။

Friday, 21 May 2010

ဦးသုေမာင္မွ ဆင့္ပြားအေတြး. . .

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က အဆိုေတာ္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာေရးဆရာ ဦးသုေမာင္ဆံုးသြားပါတယ္။

ျမန္မာ့အႏုပညာေလာကအတြက္ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ဆံုးရႉံးမႈတစ္ခုလို႔ခံစားရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာစာေပနဲ႔ ျမန္မာ့ဂီတကိုတျမတ္တႏိုးနဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားၾကတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြနည္းပါးေနရတဲ့ၾကားထဲမွာ အဆိုေတာ္၊ သရုပ္ေဆာင္ ဦးေဇာ္၀မ္းကို အရင္ဆံုးရႉံးလိုက္ရတာပါ။
သႀကၤန္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဦးေဇာ္၀မ္းကို သတိတရနဲ႔ရွိေနရင္း က်န္တဲ့ပညာရွင္ေတြ က်န္းမာပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းကေတာ့ မျပည့္ခဲ့ဘူးလို႔ဆိုရမွာပါ။

ဦးသုေမာင္ကို သရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ဆိုတာထက္
စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ပိုႏွေျမာတာပါ။ အမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းကို မႄခြင္းမခ်န္ေရးတဲ့ “မ်ဳိးရုိးထဲကဆိုးေပႀကီးမ်ား” ဇနီးသည္အတြက္ရည္စူးၿပီးေရးတဲ့ “ေအးဘံုကေျပာပါသည္” သမီးအတြက္ေရးတဲ့ “သမီးစိုးအိမ္သူသို႔အိတ္ဖြင့္ေပးစာ” လိုစာမ်ဳိးေတြဖတ္ဖို႔ အခြင့္အေရးကုန္သြားၿပီ ဆိုတဲ့အသိက ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ စာေရးရင္ေလျပည္ေလးနဲ႔ေရးတတ္တဲ့ ဦးသုေမာင္ရဲ႕ အေရးအသားေလးေတြကိုဖတ္ရတာ ရင္ေအးပါတယ္။
ဘာစာပဲေရးေရး ေစတနာေလးနဲ႔ေရးတတ္တဲ့ ဦးသုေမာင္ပါ။ လူငယ္ေတြသူလိုမမွားရေအာင္“အရက္သမားအမွားတစ္ကုေဋ”လိုစာမ်ဳိးနဲ႔
ကိုယ့္အမွားေတြကို လူၾကားထဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ခ်ျပရဲတဲ့ စာေရးဆရာမို႔လည္း ပိုၿပီးႏွေျမာပါတယ္။

ဦးသုေမာင္လိုစာမ်ဳိးေရးတဲ့ စာေရးဆရာမ်ဳိးေတြ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ က်န္သင့္သေလာက္ေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဦးသုေမာင္လို ျမန္မာသံကို ဆိုမယ့္ပညာရွင္မက်န္ေတာ့တာပါပဲ။
သားျဖစ္တဲ့ ဖိုးေသာၾကာက ျမန္မာသံဆိုႏုိင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ပညာပုိင္း၊ ၀ါပိုင္းမွာ အမ်ားႀကီးလိုပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကသရုပ္ေဆာင္ဘက္ကို အားသန္ေနသူဆိုေတာ့ သူ႔ကိုသိပ္ေမွ်ာ္မွန္းလို႔ မရပါ။ အသက္ ၅၀ တန္းထဲကျမန္မာသံအမ်ဳိးသားအဆိုရွင္မက်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ ၃၀ေက်ာ္တန္းေတြကိုၾကည့္ေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။

ဗညားဟန္တို႔ ပိုင္သက္ေက်ာ္တို႔ဆိုတာေတြက ျမန္မာသံထက္ ေက်းလက္ေတးဘက္ကို ပိုၿပီးႏြယ္တဲ့ အဆိုရွင္ေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆိုၾကမယ့္ အမ်ဳိးသားအဆိုရွင္ေတြေပၚ
လာေအာင္ဘယ္လို ေျမေတာင္ေႄမွာက္ေဖာ္ထုတ္ေပးရမလဲဆိုတာ ၀ိုင္းစဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြက တစ္စတစ္စအားေကာင္းလာေနပါတယ္။ အဆိုရွင္အသစ္ေတြလည္း ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းေပၚေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...
ျမန္မာသံဘက္ကေတာ့ ေလာက္ေလာက္လားလား တစ္ေယာက္မွမထြက္ပါ။
ဆရာစႏၵယားခ်စ္ေဆြကစလို႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေႂကြလြင့္ကုန္ၾကပါၿပီ။ သဘာ၀အရ ေႂကြခ်ိန္တန္ရင္ေႂကြရတာ မဆန္းေပမယ့္ သူတို႔ေနရာကို အစားထိုးႏိုင္မယ့္ မ်ဳိးဆက္မရွိေတာ့တာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ျမန္မာသံျမန္မာဟန္ကို ပီပီျပင္ျပင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ အဆိုရွင္ရယ္လို႔တစ္ေယာက္မွ မျမင္မိေတာ့ပါ။ ေနာက္တက္ျမန္မာသံအဆိုရွင္ေတြဆိုတာလည္း အသံထက္ရုပ္္ကို
ပိုဦးစားေပးေနၾကတာေတြ႕ရပါရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ျမန္မာ့ဂီတဆိုတာ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္တဲ့ပညာရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဂီတာတီးသင္ရင္ ၃လေလာက္ဆိုရင္ေကာင္းေကာင္းတတ္သြားႏိုင္ေပမယ့္ ေစာင္းတီးသင္ရင္ေတာ့ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးသင္တာေတာင္တတ္ဖို႔အာမမခံပါ။ ပိုးသာကုန္၊ေမာင္ပံုေစာင္းမတတ္ ဆိုတဲ့စကားပံုကို စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ သဘင္ေလာကမွာေတာ့ လူငယ္ထဲမွာ ဖိုးခ်စ္တို႔လို မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးေတြရွိေနေတာ့ တိုးတက္လာဖို႔လမ္းစျမင္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဆိုင္းေလာကမွာလည္း မ်ဳိးဆက္အလိုက္
လက္ဆင့္ကမ္းအေမြေပးၾကတဲ့ အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ သိပ္ေတာ့မစိုးရိမ္ရပါ။ အဆိုေလာကမွာေတာ့လိုအပ္ခ်က္ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားေနပါၿပီ။

ေနာက္တက္လူငယ္ေတြကလည္း ေပၚပင္ဂီတကို ပိုတန္ဖိုးထားလာၾကသလို လူလတ္ပိုင္းကလည္း ေလာက္ေလာက္လားလား အဆိုရွင္မရွိတာေၾကာင့္ မၾကာခင္မွာျမန္မာ့ဂီတေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ့္ အေရးနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ ထုတ္လုပ္သူေတြဘက္ကလည္းစီးပြားေရးသမားေတြပီပီ ငါးပြက္ရာပဲငါးစာခ်ေလ့ရွိၾကတာမို႔ Rap ေတြ Hip Hop ေတြသာ လႈိင္လႈိင္ထြက္ေနပါတယ္။

တကယ္ဆိုရင္ ဂီတႏွစ္ခုဟာ ညီတူညာတူ တိုးတက္လာရမွာပါ။ ျမန္မာ့ဂီတကို လူငယ္ေတြဘာေၾကာင့္ အားမေပးၾကသလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ဂီတရဲ႕ေကာင္းကြက္ေတြကို မသိၾကလို႔ပါ။ ေကာင္းတာကို ေကာင္းမွန္းသိေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က ပညာရွင္ေတြရဲ႕တာ၀န္ပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီပညာရွင္ေတြ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာတင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ေႂကြလြင့္ကုန္ၾကတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းရင္ေမာလာရပါတယ္။

လူငယ္ေတြကေျပာပါတယ္။ အရင္သီခ်င္းေတြက Date out သြားၿပီတဲ့။ ဘာလုပ္ေတာ့မွာလည္းတဲ့ အသစ္ေတြကမိုက္တာတဲ့။ ေကာင္းပါၿပီ။ ေရွးက်သြားလို႔ ပစ္ရစတမ္းဆိုရင္ ကိုးကြယ္ေနၾကတဲ့ ဘာသာေတြကိုပစ္ၿပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဘာသာသစ္ေထာင္ၿပီး ကိုးကြယ္ၾကပါေတာ့လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လက္ရွိကိုးကြယ္ေနၾကတဲ့ ဘာသာေတြရဲ႕သက္တမ္းက ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀၀ နီးပါးရွိၾကၿပီဆိုေတာ့ Date out ကုန္ေရာေပါ့ ဂီတ၊ အႏုပညာနဲ႔ ဘာသာတရားရဲ႕အႏွစ္သာရကို သက္တန္းနဲ႔ဆံုးျဖတ္တာပါ။ သက္တန္းရင့္ေလ ပိုၿပီးခိုင္မာေလဆိုတာကို ဒီဘက္ေခတ္လူငယ္ေတြသိေအာင္ေတာ့ လုပ္ေပးဖို႔လိုေနပါၿပီ။ ႏွလံုးသားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အရာေတြဟာ ကာလၾကာေလတန္ဖိုးျမင့္ေလဆိုတာကို လူငယ္ေတြသိလာေအာင္ အခ်ိန္မီမလုပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ ၅၀ ၾကာရင္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။

အခုေတာ့ ျမန္မာ့ဂီတကို ျမတ္ႏိုးၾကတာ ေတာေနလူတန္းစားေတြပဲက်န္ေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားအမ်ားစုကိုယ္တိုင္က ျမန္မာသံေတြကို ေတာက်တယ္လို႔ယူဆေနၾကၿပီကိုး။
၃၀ ေက်ာ္တန္းေတြ ပါးစပ္ကပါ Yo Yo ဆိုတာေတြၾကားေနရတဲ့ ၿမိဳ႕ျပေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ျမန္မာ့ဂီတကို ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့ ေက်းလက္ေနလူတန္းစားကို ဗဟုိျပဳၿပီး ျမန္မာ့ဂီတကို ျပန္ဦးေမာ့လာေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဂီတျပန္လည္ဦးေမာ့လာဖို႔ က်န္ရစ္ၾကတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြေရာ ျမန္မာ့ဂီတကို ျမတ္ႏုိးၾကသူေတြပါ တက္ညီလက္ညီ၀ိုင္းႀကိဳးစားၾကပါစို႔လား။ ။

Thursday, 20 May 2010

Windows အတြက္အသံုး၀င္ေသာ short cut မ်ား

Computer သံုးတာျမန္ခ်င္လို႔သံုးၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါမွာ mouse ကိုမလိုအပ္ဘဲ မၾကာမၾကာ ကိုင္ေနရေတာ့ ျမန္သင့္သေလာက္မျမန္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္ႏိုင္သမွ်အျမန္ဆံုးသံုးၿပီး
အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကသူေတြအတြက္ short cut key ေတြကို သိသေလာက္ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။


(1) Start key
Start key ကို window key လို႔လည္း လူသိမ်ားပါတယ္။ ဒီ key ကိုုႏွိပ္ရင္ Administrator box ေပၚလာတာကိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသမားတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ကဲ...အခု အဲဒီ start key နဲ႔တျခား key ေတြတြဲၿပီး
ႏွိပ္ရင္ ဘယ္လို short cut ေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္...

(i) Start + M
ကိုယ္ဖြင့္ထားတဲ့ window ကုိခ်ဳံ႕ၿပီး ေအာက္ေျခက task barေပၚကိုပို႔ၿပီး ေနရာခ်ေပးမယ္။ minimize လုပ္တယ္လို႔ လူသိမ်ားပါတယ္။

(ii) Start + shift + M
ေစာေစာက task bar ေပၚမွာ ခ်ဳ႕ံထားတဲ့ window ကို ျပန္ခ်ဲ႕ေပးမယ္။ maximize လုပ္တယ္လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။

(iii) Start + E

window explorer ကိုဖြင့္ေပးမယ္။ My computer တို႔ဘာတို႔ပါတဲ့ box ေပါ့။

(iv) Start + R
Start menu ေပၚက Run box ကိုဖြင့္ေပးမယ္။

(v) Start + F

window search box ကိုဖြင့္ေပးမယ္။

(vi) Start + Ctrl + F
search box ကိုဖြင့္ေပးတာပါပဲ။

(vii) Start + Pause Break
System properties dialog box ကိုဖြင့္ေပးမယ္။


(2) Ctrl key
control key ရဲ႕အတိုေကာက္ပါ။ တစ္ခုထဲႏွိပ္ရင္ေတာ့ ဘာမွအက်ဳိးမထူးဘဲ အျခား key တစ္ခုနဲ႔တြဲႏွိပ္မွ အသက္၀င္ေလ့ရွိပါတယ္။

(i) Ctrl + Esc
Start menu ကိုဖြင့္ေပးမယ္။

(ii) Ctrl + A
ဖြင့္ထားတ ဲ့ Window ေပၚကစာေတြ၊ ပံုေတြအားလံုးကို မိတၱဴကူးဖို႔၊ ေရႊ႕ေျပာင္းေပးဖို႔မွတ္သားေပးမယ္။

(iii) Ctrl + C

မွတ္သားထားတဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြကို မိတၱဴကူးေပးမယ္။

(iv) Ctrl + X

မွတ္သားထားတဲ့ စာေတြ၊ ပံုေတြကို တစ္ေနရာကေန၊ တစ္ေနရာကို အၿပီးေရႊ႕ေျပာင္းေပးဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ ေပးမယ္။ Cut function လို႔ေခၚႏိုင္ပါေသးတယ္။

(v) Ctrl + V
မိတၱဴကူးထားတဲ့စာေတြ၊ အၿပီးေျပာင္းေရႊ႕မယ့္ စာေတြပံုေတြ၊ folder ေတြကို လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ ေနရာခ် ေပးမယ္။ paste function လို႔ေခၚပါတယ္။

(vi) Ctrl + Z
လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခုကို မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္ခင္ကအေနအထားအတိုင္းျပန္ေရာက္ေအာင္လုပ္ေပးမယ္။

(vii) Curl + Shift + B ( Ctrl + B )

cursor ခ်ၿပီးမွတ္သားထားတဲ့ စာေတြကို အေရာင္ပိုထူေအာင္ ထပ္ေပးမယ္။

(viii) Ctrl + Shift + I ( Ctrl + I )
မွတ္သားထားတဲ့ စာေတြကိ စာလံုးေစာင္းေတြျဖစ္ေအာက္လုပ္ေပးမယ္။

(ix) Ctrl + Shift + U ( Ctrl + U )
မွတ္သားထားတဲ့ စာလံုးေတြေအာက္မွာ မ်ဥ္းေၾကာင္းတားေပးမယ္။

(x) Ctrl + Shift + J
page maker မွာဆိုရင္ေတာ့ မွတ္သားထားတဲ့ စာေၾကာင္း၊ စာပိုဒ္ကို စာမ်က္ႏွာအျပည့္ ျဖစ္သြားေအာင္ ဘယ္ညာညွိေပး၊ စာလံုးေတြၾကားက အကြာအေ၀းကို ခ်ိန္ေပးမယ္။

(xi) Ctrl + Shift + R
page maker မွာ မွတ္သားထားတဲ့ စာေၾကာင္း၊ စာပိုဒ္ကို ညာဘက္စြန္းကပ္ၿပီး ညွိေပးမယ္။

(xi) Ctrl + Shift + L
page maker မွာ မွတ္သားထားတဲ့ စာေၾကာင္း၊ စာပိုဒ္ကို ဘယ္ဘက္စြန္းကပ္ၿပီးညွိေပးမယ္။

(xii) Ctrl + Shift + C
page maker မွာ မွတ္သားထားတဲ့ စာေၾကာင္း၊ စာပိုဒ္ကို အလယ္ကိုဗဟိုျပဳၿပီးညွိေပးမယ္။

တျခား short cut key ေတြကိုလည္း ထပ္ၿပီးမွ်ေ၀ေပးပါဦးမယ္။ ဒီ key ေတြကိုသံုးၿပီး လ်င္ျမန္စြာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့အမ်ားစုအသံုးမ်ားတဲ့ page makerရဲ႕ key ေတြကိုဦးစားေပး ေဖာ္ျပေပးသြားပါမယ္။

Wednesday, 19 May 2010

လည္ပင္း ခြဲခံရေတာ့မယ္ . . .

ျမကုေဋ၊ ထက္ၿဖိဳးေ၀ႏွင့္ ဟန္ၾကည္ဟူေသာ ေဆး/မန္း ၏ ၅/၂၀၀၀ ေက်ာင္းသားသစ္သံုးဦး ေက်ာင္းေရွ႕ ဆင္၀င္ေအာက္ရွိထိုင္ခံုတြင္ ခပ္ငိုင္ငိုင္ထိုင္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို တိုးတိုးတစ္မ်ဳိး၊ က်ယ္က်ယ္တစ္ဖံု ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ ေခသူမ်ားမဟုတ္ၾက။ ျမကုေဋဆိုလွ်င္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္အမည္စာရင္း ေပၚမွာကတည္းက နာမည္ႀကီးၿပီးသားေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ က်န္ဂုဏ္ထူး၀ိေသသမ်ားဘာတစ္ခုမွ မရွိေသာ္လည္း ရွားပါးလွသည့္ သူ႔နံမည္ေၾကာင့္ အလုိလိုေနရင္း ထင္ရွားေနသည့္ေက်ာင္းသားသစ္။ ထက္ၿဖိဳးေ၀ႏွင့္ ဟန္ၾကည္တို႔က သူလိုငါလို သာမန္ေက်ာင္းသားသစ္ဘ၀မွ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း နာမည္ႀကီးလာရသူမ်ား။ အေၾကာင္းမွာ ေက်ာင္းသားသစ္မ်ားအား က်န္းမာေရးစစ္ေဆးေပးရာမွ လည္ပင္းတြင္ အက်ိတ္ေတြ႕ရသူမ်ားကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ခြဲစိတ္ရန္ညႊန္ၾကားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ိတ္ေတြ႕ ထားေသာ သူတို႔မွာ နာမည္ေက်ာ္မ်ားျဖစ္လာရသည္။ယခုလည္း ထိုကိစၥအတြက္ သံုးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနၾကျခငး္ျဖစ္သည္။

“မနက္ျဖန္ဘယ္အခ်ိန္သြားၾကမွာလဲ”
ထက္ၿဖိဳးေ၀ေမးသည္။
“ မနက္၉နာရီေလာက္သြားၾကတာေပါ့၊ ဟန္ၾကည္ေရာအားတယ္မို႔လား” ျမကုေဋကသူ့႔ဘက္ေမးဆတ္ရင္းအေမးဆက္သည္။
“အင္း...မအားလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲကြာ။ မသြားလို႔မွ မျဖစ္တာပဲ။ တုိ႔လဲေက်ာင္းေရာက္မွ အေတြ႕အႀကံဳေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုရေနေတာ့တာပဲ” စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္သူညည္းမိသည္။
ဟုတ္သည္ေလ။
ေက်ာင္းေရာက္ကတည္းက
ေန႔စဥ္ေဆးစစ္ကိစၥ၊ လူေတြ႕စစ္ေမးသည့္ကိစၥ၊ စိတ္ပညာေရးေျဖကိစၥတို႔ျဖင့္ တစ္ရက္မွမအားရေသး။
“ေအးေပါ့။မင္းပိုဆိုးတာေပါ့ Psycho test ပါက်ထားေသးတယ္မို႔လား”
ျမကုေဋ၏အေမးကို သူေခါင့္ညိတ္ရုံသာၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ Psycho test ဟုသူတို႔ေခၚေသာ စိတ္ပညာေရးေျဖစာေမးပြဲက ေက်ာင္းတက္ၿပီးေနာက္တစ္ရက္တြင္ ေက်ာင္းသားတိုင္းေျဖၾကရေသာ ေမးခြန္းေပါင္း၃၂၀ ပါသည့္၃ နာရီၾကာ စာေမးပြဲျဖစ္သည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေခါင္းရႈပ္ခံၿပီးမစဥ္းစားဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ မွား/မွန္ေရြးၿပီးေျဖၾကသည္။ သူကေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုခ်င္းေသေသခ်ာခ်ာဖတ္၍ စဥ္းစားၿပီး ေျဖပါလ်က္က က်ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမးထားသည့္ ေမးခြန္းေတြက ေခါင္းရႈပ္စရာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။

အျမင့္ေရာက္ရင္ ခုန္ခ်ခ်င္စိတ္ေပၚတတ္သလား
ညအခ်ိန္မွာ သခ်ႍဳင္းကုန္းထဲသြားရဲသလား စေသာေမးခြန္းမ်ားအျပင္
ေခြးကိုက္ခံရဖူးသလား
ေရနစ္ဖူးသလား စသည့္ေမးခြန္းမ်ားလည္းပါေသးသည္။
အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ မျပဳဟူေသာေမးခြန္းကို ေရွ႕ပိုင္းကေမးထားၿပီး ေနာက္ဆံုးပိုင္းေလာက္တြင္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ စဥ္းစားမၾကည့္ဖူးပါ ဆိုတာမ်ဳိးထပ္ေမးၿပီး မွား/မွန္ေျဖခိုင္း ျပန္သည္။ ၾကာလာေတာ့ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္းကပင္ မ်က္စိေတြလည္ကုန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းေတြကို လိမ္မေျဖနဲ႔၊ အမွန္အတိုင္းေျဖလိုက္ လိမ္ၿပီးေျဖရင္က်တတ္တယ္ ဟုအႀကံေပးေသာ Senior ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္၏ အႀကံကို အျပည့္အ၀လိုက္နာမွပဲ စာေမးပြဲက်ရေသာ သူ႔အျဖစ္ကိုေတြးမိတ္ိုင္းရယ္ခ်င္မိရသည္။ ထိုစာေမးပြဲက်သူအမ်ားစုမွာ မိန္းကေလးအမ်ားစုျဖစ္ၿပီး ေယာက်ာ္းေလးက သူအပါအ၀င္ ၆ေယာက္သာရွိသည္။ စိတ္ပညာေရးေျဖက်ျခင္းက ပညာေရးတြင္ ထိခိုက္မႈမရွိေသာ္လည္း လူ၂၀၀၀န္းက်င္တြင္ ၂၀ ေလာက္သာ က်ေသာ စာေမးပဲြကိုက်ေအာင္ေျဖသျဖင့္ သူတို႔မွာ အလိုလိုနံမည္ႀကီးရသည္။ Psycho က်ထားသျဖင့္ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားက ကုိယ့္ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေနမွာပဲဆိုသည့္ မ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ျခင္းကို ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ခံေနရသည္။ စိတ္ပညာေရးေျဖက်ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မႏၲေလးတကၠသိုလ္ စိတ္ပညာဌာနမွ ပါေမာကၡကိုယ္တိုုင္ သီးသန္႔ထပ္မံ၍ ႏႈတ္ေမးႏႈတ္ေျဖလုပ္သည္ျဖစ္ရာ သူ႔မွာ အေတြ႕အႀကံဳ သစ္မ်ားကို မလိုခ်င့္အဆံုးရေနေသာေၾကာင့္ ညည္းမိျခင္းျဖစ္သည္။

Psycho test က အမွတ္နည္းရင္လည္းက်တယ္၊ အမွတ္မ်ားရင္လည္းက်တယ္လို႔ငါၾကားရတယ္”
“ အင္း...ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါကအမွတ္မ်ားလို႔က်တာျဖစ္မယ္”
သူ႔အေျဖကို“ေအာင္မာက်တာေတာင္ ႀကံဖန္ၿပီး အမွတ္ယူေနခ်င္ေသးတယ္”ဟုထက္ၿဖိဳးေ၀ ေထာပနာျပဳသည္။
“ ဟ...အဲဒီလိုဆိုေတာ့ လူၾကားထဲေျပာရတာ ေကာင္းေသးတာေပါ့ကြ”
“အမွတ္မ်ားမ်ားနဲ႔က်ရင္ေတာ့ အဲဒါစိတ္ႀကီး၀င္တဲ့သူလို႔ေျပာတာ ဟန္ၾကည္ရ”ျမကုေဋက သူ႔ကိုရွင္းျပသည္။
“ စိတ္ႀကီး၀င္တယ္ဆိုတာ စိတ္က်ေရာဂါထက္ေတာ့ ေကာင္းပါေသးတယ္ကြာ”
“ကဲကဲ...ဆိုက္ကိုသမား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေပးလိုက္ပါျမကုေဋရာ” ထက္ၿဖိဳးေ၀ စကားေၾကာင့္ သူစိတ္ညစ္သြားသည္။
“နင့္အဘထဲမွပဲ မင္းေျပာမွ ပိုဆိုးသြားတယ္။ မသိရင္ ငါမ်ားရူးေနတယ္ထင္သြားဦးမယ္”
သူ႔စကားကို သေဘာက်သြားေသာ ျမကုေဋက တဟားဟားေအာ္ရယ္ရင္း “ထင္ခံရနည္းလားကြာ” ဟုအားေပးသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ သူပါေရာရယ္မိေတာ့သည္။ၿပီးမွ-
“ေအးပါ...ငါ့က်ေတာ့ ေျပာထားၾကပါ။ မနက္ျဖန္ အက်ိတ္ခြဲၿပီးစစ္မွ သံုးေယာက္လံုး TB ရွိတယ္ဆိုရင္ ကိစၥေခ်ာေနမယ္”
“ TV ရွိလည္း ေအာက္စက္၀ယ္ၿပီး ၾကည့္တာေပါ့ကြာ”
TVႏွင့္TB တမင္လႊဲေျပာရင္း ထက္ၿဖိဳးေ၀ ေနာက္သည္။
“ ဒါဆိုရင္ ပလပ္က ဘယ္အေပါက္မွာ ထိုးရမွာလဲ”
ျမကုေဋစကားေၾကာင့္ ထက္ၿဖိဳးေ၀ ေခါင္းပုသြားသည္။ ပလပ္ထိုးစရာအေပါက္ကို စဥ္းစားမိသြားသည္ျဖစ္မည္။ မအီမလည္ျဖစ္သြားေသာ ထက္ၿဖိဳးေ၀ကိုၾကည့္ရင္း သူမရယ္ဘဲမေနႏိုင္။
“ကဲကဲ ပလပ္ေပါက္ကေနပါဦး ENT ကဘယ္နားမွာရွိတာလဲ”ထက္ၿဖိဳးေ၀ေမးသည္။
သူမသိ။ ျမကုေဋကိုသူလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းရမ္းျပသည္။ ေကာင္းေရာ။

လည္ပင္းတြင္အက်ိတ္ကိုယ္စီေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္းေဆးရုံႀကီးတြင္ မနက္ျဖန္ သြား၍ ခြဲစိတ္ခံရမည့္ အေၾကာင္းကို တိုင္ပင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါမွ ခြဲစိတ္မခံရဘူးေသာေၾကာင့္ သံုးေယာက္လံုးကေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ျဖစ္ေနၾကသည္။
“ကဲဒီလိုလုပ္ကြာ မနက္ျဖန္မနက္ကို ေက်ာင္းေရွ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၿပီးေတာ့ ေမးရင္းျမန္းရင္း သြားၾကတာေပါ့”
“ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ေပါ့ ျမကုေဋရာ၊ ဟုတ္ဘူးလား” ဟုသူစကားေထာက္ေပးသည္။
“ကဲ...ဒါဆိုရင္လည္း မနက္ျဖန္က်မွ ဆံုၾကတာေပါ့”
ထက္ၿဖိဳးေ၀က စကားအဆံုးတြင္ထိုင္ရာမွ ထသည္။

ညေန၄နာရီခြဲၿပီမို႔ ေက်ာင္း၀န္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားသိပ္မရွိေတာ့ နားေနခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕မွလြဲ၍ တစ္ေက်ာင္းလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူျပန္ရန္ ေျခလွမ္းစသည္။ ကံတူအက်ဳိးေပး သံုးေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူက တကၠသိုလ္နားတြင္ေန၍ ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ပိုင္း၊ ျမကုေဋက ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္တြင္ေနေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ပိုင္း၊ ထက္ၿဖိဳးေ၀က လမ္း၇၀ေပၚရွိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ေနေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕အေနာက္ပိုင္း ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းႀကီးသံုးေယာက္ ENT တြင္ ဓားစြမ္းျပခံရေပဦးေတာ့မည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း စိတ္ေမာေမာျဖင့္ စက္ဘီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနင္းလာမိသည္။

၇၈လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကား၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ျဖင့္ ေရႊမန္း၏ညေနခင္းသည္
သက္၀င္လႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေန၏။

Tuesday, 18 May 2010

မိုးေတြရြာေနၿပီ. . .

ရာသီဥတုေလးသာယာလာေတာ့လည္း ေလာကႀကီးကၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေနျပန္ေရာ။ မိုးကေလး ဆက္တုိက္ ရြာေပးေနတာ သံုးရက္ရွိသြားၿပီ။ မိုးကေလးကေတာ့ တကယ့္ကို မိုးကေလးပါပဲ။ ရြာတယ္ဆိုရုံ ဖြဲဖြဲေလး။

ဖြဲဖြဲေလးလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေလာကကို အေအးဓာတ္ေပးေနတယ္ေလ။ ပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးေနခဲ့ရတဲ့ကာလက နည္းတာမွမဟုတ္ဘဲ၊ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လေလာက္ဆိုေတာ့ မသက္သာဘူး။ မနက္မိုးလင္းလို႔ အလင္းေရာင္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ပန္ကာဖြင့္ထားမွ ေနလုိ႔ရတယ္။ ပန္ကာကေလး ခမ်ာလည္း တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း လူအိပ္တာေတာင္မအိပ္ရရွာဘူး။ ၾကာရင္သူလည္း ေစာေစာစီးစီး သက္တန္းေစ့သြားရွာလိမ့္မယ္။

ညေနညေန ၄ နာရီေလာက္ဆိုရင္ မိုးကေလးတစ္ဖြဲဖြဲနဲ႔ဆိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းခံစားရတာေတာ့
အမွန္ပါ။ မိုးဆိုတာလည္း လူေတြရဲ႕ဒဏ္ကို ေတာ္ေတာ္ခံရရွာတာပါ။ မရြာေတာ့လည္း မရြာလို႔၊ မိုးရြာျပန္ေတာ့
နည္းတဲ့အခါလည္း နည္းျပန္ၿပီ၊ မ်ားရင္လည္းမ်ားျပန္ၿပီဆိုၿပီး ဘယ္ဘက္ကမွ အေျပာအဆိုမလြတ္ရွာပါဘူး။ လူေတြမ်ားေတာ့ ခက္ပါတယ္။ ေလာကကို အေကာင္းျမင္စိတ္ကေလးနဲ႔ ၾကည့္ၾကရင္ အရာရာလွသြားမယ္ဆိုတာ
မသိၾကဘူးထင္ပါရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ မိုးရြာေတာ့ ေနလို႔ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ႀကိဳဆိုပါတယ္မိုးေရ...

Monday, 17 May 2010

အိပ္မက္...

တစ္ခါတစ္ခါ
အညာကိုလြမ္း
လမ္းပန္းမသင့္
ျပန္ခြင့္မသာ
ဒဏ္ရာေဘးခ်
ေသာကေဘးဖယ္
ရင္၀ယ္သို၀ွက္
ခရီးဆက္ရင္း
အင္း...
ခ်က္ခ်င္းေျပးလို႔ေရာက္ခ်င္တယ္...။ ။

ဟန္ၾကည္
၁၇।၅।၂၀၁၀ ( တနလၤာေန႔ )
ည ၁၀।၀၀ နာရီ

တစ္ခုေသာ တစ္ညေန . . .

ညေနက အလုပ္ခ်ိန္မွာ လမ္းတစ္ဘက္က မိ္န္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္လိုက္ၾကတာ ပြက္ပြက္ကိုညံေနတာပဲ။ ေယာက်္ားကေတာ့ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆဲဆိုၿပီး ျပန္ထြက္သြားေပမယ့္ မိန္းမက မေက်နပ္ေသးဘဲ သူ႔အိမ္ေရွ႕ကေန ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္ဆဲလိုက္တာ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ပြက္ပြက္ညံေနပါေရာ လား။ လူျဖစ္ခဲ့တဲ့ သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ့ အညစ္ပတ္ဆံုး၊ ေအာက္တန္းအက်ဆံုး ဆဲနည္းေပါင္းစံုနဲ႔ တစ္နာရီိနီးပါးေလာက္ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေနလိုက္တာ နားေတြေရာဦးေဏွာက္ေတြပါ ပြက္ကုန္တယ္ထင္ရတယ္။ ေဘးအိမ္ေတြမွာ သူ႔ထက္အသက္ႏွစ္ျပန္မကႀကီးတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြေရာ၊ သူ႔ထက္ဂုဏ္သိကၡာႀကီးတဲ့သူေတြပါရွိေနတာမွမေထာက္ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ဆဲလိုက္တာ
အသံမ်ားေတာင္ ျပာလို႔ ပါ။




နားရွက္တာေတြေရာ၊ ေခါင္းပူနားပူတာေတြပါေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္မွာရင္ထဲကပ်ဳိ႕တက္လာၿပီး
တုန္တုန္ယင္ ယင္ျဖစ္လို႔ စားထားတဲ့ထမင္းေတြအန္ထြက္ပါေလေရာ။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွမႀကံဳဖူးေအာင္ ေအာက္တန္းက်လြန္းတာေတြ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အက်ဳိးေပါ့။ စိတ္ေတြလဲညစ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ဘုရားေဟာတရားေတာ္ထဲက “ေယာနိေသာ၊ မနသီကာရ” သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းရမည္ဆိုတာ သတိရေပမယ့္ ဘယ္လုိႏွလံုးသြင္းရမလဲဆိုတာေတာင္မသိေတာ့ဘူး။ ေအာင္မယ္ေလး မယ္မင္းႀကီးကသတၱိခဲက တကတဲ ခုနစ္သံခ်ီေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး စိန္ေတြေခၚလိုက္တာ ကိုယ္ပါထတီးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပါက္လာပါေရာလား။ကိုယ့္သိကၡာေလးသာထိန္းစရာမလိုရင္ ေတြ႕တာနဲ႔မ်ား
ေကာက္ပစ္မိမလား မသိပါဘူး။




ရွိတာေလးေတြ အန္လိုက္ေတာ့ ေမာသြားတာနဲ႔ခဏနားရင္း စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ဒီေလာက္သတၱိေကာင္းေနတဲ့မိန္းမ စစ္ထဲသြင္းၿပီး ေရွ႕တန္းပို႔ရရင္ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူးလို႔။ဒါမ်ဳိးက်ရင္ေတာ့ သူ႔သတၱိေတြ အေငြ႕ပ်ံကုန္မယ္ထင္တယ္။ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖေရးတဲ့
“မိုက္မေနာ္ ျပဳမေဟးရယ္နဲ႔
သူ႔ပေထြးေတာ့ ထြက္၍မေဟာင္”
ဆိုတဲ့စာသားေတာင္ ေျပးၿပီးသတိရမိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ဇာတိကိုက အဲဒီလိုလာခဲ့တာပါ။ မဟုတ္ရာက် တလြဲဆံပင္ေကာင္းၿပီး အေရးက်ေတာ့ အၿမီးကုတ္တတ္တာမ်ဳိးေပါ့။ဆက္ေျပာရင္လည္း ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းရာက်ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကလည္း ရုံးတို႔၊ တရားဥပေဒတို႔ဆိုတာမ်ဳိးကို ေ၀းေ၀းကေရွာင္တတ္တဲ့ ဗီဇကလည္း အမ်ားစုမွာ ပါေနၿပီးသား။ ရပ္ကြက္ရုံးကို ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ရမွန္းသိၾကေပမယ့္ သူမ်ားဒုကၡမျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အေျခခံစိတ္ကေလးေတြနဲ႔ ကုတ္ကုတ္ကေလးေတြထိုင္ရင္း ေငးလို႔ေနၾကေလရဲ႕။သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာမ်ား ပတ္၀န္းက်င္ကို ဒီလိုအေႏွာင့္အယွက္ေပးလို႔ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ အခ်ဳပ္ထဲေတာင္တန္း၀င္သြားဦးမယ္ထင္တယ္။




ဒါေၾကာင့္လဲ ဦးေပၚဦးက “ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးကလူမိုက္ပါဘုရား”လို႔ ဘိုးေတာ္ဦး၀ိုင္းကို ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တာျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ လူမိုက္ဆိုတာ အေၾကာင္းအက်ဳိး၊ အေကာင္းအဆိုး ဘာမွခြဲျခားတတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးမို႔လား။ မိုက္ရရိုင္းရတာကိုပဲ ဂုဏ္တစ္ခုလို႔
ထင္ထားၾကတဲ့ သတၱ၀ါမ်ဳိးေတြဆိုေတာ့ ေခြးရူးဖက္ကိုက္၊ ေခြးေကာင္းနားရြက္ျပတ္ျဖစ္မွာ စိုးရတာနဲ႔ပဲ လူလိမၼာမ်ားခမ်ာ ကုပ္ေနၾကရေတာ့တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ လူမိုက္ကို ႏွိမ္နင္းျခင္းသည္လည္း မဂၤလာတစ္ပါးလို႔ျမတ္စြာဘုရားက မဂၤလာတစ္ရားေတာ္ထဲမွာ တစ္ပါးေပါင္းၿပီး
၃၉ျဖာမဂၤလာလို႔ေဟာထားခဲ့သင့္တာပါ။ အခုမ်ားေတာ့ “အေသ၀လာနဉၥဗာလာနံ” လူမိုက္ကိုမမွီ၀ဲနဲ႔ ကင္းေအာင္ေနဆိုတဲ့ တရားေတာ္ကိုပဲ လက္ကိုင္ထားၿပီး ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႔ ခံေနရပါရဲ႕။



ဘုရားရွင္ကို ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္လာၿပီး ဆဲတုန္းကေတာ့ “ပုဏၰားႀကီး၊ သင္ဆဲတဲ့ဆိုတဲ့ အသံေတြကို ငါဘုရားလက္မခံတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီအရာေတြဟာ သင့္ပစၥည္းေတြပဲျဖစ္တယ္”လို႔ေျပာေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အင္း...ဘုရားရွင္လို သေဘာထားႏုိင္ရင္ေတာ့လည္း ေကာင္းမွာပါပဲ။
အခုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ပုထုဇဉ္မွတကယ့္ ပုထုဇဉ္ဆိုေတာ့ အခံရဆိုးလိုက္တာ။ သူ႔ပစၥည္းေတြဟာ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္လို႔ ေနရွာေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလာကပါလတရားေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကလည္း ေခါင္းပါးလာတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ကိုယ္လိုေအးေအးလူူလူေနခ်င္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြအဖို႔ အရာရာစိတ္ညစ္စရာေတြခ်ည္းျဖစ္ေတာ့တာ အမွန္ပါ။ သူတို႔ေတြနဲ႔ၿပိဳင္ၿပီး ဆဲလိုက္၊ ဆိုလိုက္၊ ေငါက္လိုက္ရင္ေတာ့ ရမွန္းသိေပမယ့္ ပညာ၊ သိကၡာစတာေတြကို ထိန္းသိမ္းေနရတဲ့ ဘ၀ေတြဆိုေတာ့
သက္ျပင္းေလးခ်ၿပီး ရွဴေဆးေလးရွဴလို႔ ေခြေခြေလး....






What a blessing it would be if we could open and shut our ears as easily as we open and shut our eyes!
- Georg Christoph Lichtenberg

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ igoogle က ပို႔တဲ့ daily quote ေလးေရာက္လာတယ္။ မ်က္စိေတြကို အလြယ္တကူ ပိတ္လို႔၊ ဖြင့္လို႔ရသလို နားေတြကိုလည္း အလြယ္တကူ ပိတ္လို႔ဖြင့္လို႔ရရင္ ေကာင္းႀကီးမဂၤလာပဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ ညေနကေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးေပါ့။ စားၿပီးသားေလးေတြ အန္ထြက္စရာဘယ္လိုမလဲ...

Sunday, 16 May 2010

ပကတိမိုး . . .

မေန႔ညေနက မိုးရြာပါတယ္။

မိုးရြာတာမ်ား အဆန္းလုပ္ေျပာေနရေသးတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ မိုးမရြာတာ ေျခာက္လေက်ာ္ေတာင္ ၾကာေနပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္ကမွစၿပီး ညေနပိုင္းေတြမွာ တိမ္သားေလးေတြစျမင္ရတာပါ။ ရြာမလို၊ ညိဳမလိုနဲ႔ အံု႔ပံုးလုပ္ေနခဲ့တာ ေမွ်ာ္ရသူေတြလည္း စိတ္မရွည္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ မေန႔ညေန ၃ နာရီေလာက္ ကမွ ဆိုင္းမဆင့္၊ဗံုမဆင့္ ရြာခ်ပါေလေရာ။ တိမ္ေတြဘာေတြ မညိဳေတာ့ဘဲ ရုတ္တရက္ႀကီးရြာလိုက္တာဆိုေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္သာသာေလာက္ပဲ ခပ္ဖြဲဖြဲေလးရြာတဲ့မိုးျဖစ္ေပမယ့္ မိုးမျမင္ရတာ ၾကာေနၿပီဆိုေတာ့ အထူးအဆန္းႀကီးလိုျဖစ္ေနပါေရာ။

မျမင္တာၾကာတဲ့မိုးက သိပ္လွေနပါလား။

ရင္ထဲမွာ မိုးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ခံစားသြားရတာမို႔ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားၾကည့္ပါ...


ပကတိမိုး...

ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ
ရြာမယ့္ရြာေတာ့
မာယာမရွိ
ပကတိမိုး...

လွ်ပ္စစ္မၿပိဳ
တိမ္မညိဳဘဲ
ဖြဲဖြဲေစြရြာ
မာယာမရွိ
ပကတိမိုး...

ၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ေျခာက္လၾကာမွ
တစ္ခါတစ္ေခါက္
အႀကိဳေထာက္တဲ့
ၿဖိဳးေဖ်ာက္ညင္သာ
မာယာမရွိ
ပကတိမိုး...

ကာလရွည္ၾကာ
ပ်က္ကြက္ပါ၍
ရွက္ရွာသည္ထင့္
ဆိုင္းမဆင့္ဘဲ
ေဖာ္လည္းမပါ
မာယာမရွိ
ပကတိမိုး...

ျဖဴလြမိုးစက္
ျဖန္းပက္ညင္သာ
ေကာင္းကင္ျပာရဲ႕
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ကႏုတ္နရီ
ရာသီေတာ္ဖြင့္
ခြန္းဆင့္ထံတ်ာ
မာယာမရွိ
ပကတိမိုး...

ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ
ရြာမယ့္ရြာေတာ့
မာယာမရွိ
ပကတိမိုး
ရင္သို႔တိုးေ၀ွ႔
မေမ့ေတာ့ႏိုင္
ေျမနံ႔ႀကိဳင္သင္း
ခ်စ္ျခင္းသူ႔ထံ
မနက္ျဖန္ပါ
သြန္းၿဖိဳးရြာဖို႔ေမွ်ာ္ဦးမည္။ ။


ဟန္ၾကည္
၁၆।၅.၂၀၁၀(တနဂၤေႏြေန႔)
ည ၁၁।၃၀ နာရီ


Folder Option ျပန္ေဖာ္ရေအာင္ . .

သႀကၤန္တြင္းက ခရီးထြက္ရင္း ဓာတ္ပံုဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ျပန္ဆံုျဖစ္ပါတယ္။ သူကကိုယ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ သူေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲကိုတင္ျပပါတယ္။ Mobile Phone ေတြ MP3 ထဲမွာသံုးတဲ့ Memory Card ေတြကို ဗိုင္းရပ္စ္သတ္ၿပီးဖြင့္လိုက္ရင္ ဘာ Folder မွမေတြ႕ရေတာ့လို႔တဲ့။ Properties မွာစစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း Card ကျပည့္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒါမေဖာ္တတ္လို႔ဆိုင္မွာ သြားေဖာ္ရင္ တစ္ခါေဖာ္ခ ၂၀၀၀ ေပးရတယ္တဲ့။ ေငြဆိုတာထက္ အလုပ္လုပ္ရတာ မတြင္က်ယ္တဲ့အေၾကာင္းညည္းတာပါ။ ဒါနဲ႔
Folder option ကေန Hidden files ေတြကို ျပန္ေဖာ္လို္က္ဖို႔သူ႔ကိုေျပာေတာ့ မေဖာ္တတ္ဘူးတဲ့။ ကိုယ္လည္း အံ့ၾသတာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာသမားကိုမေမးဘူးလားဆိုေတာ့ ေမးတယ္၊ ေျပာမျပဘူးတဲ့။ သူမ်ားမျမင္ေအာင္ ကြယ္ၿပီးလုပ္တာတဲ့။ ကိုယ္ပါစိတ္ညစ္သြားတယ္။

ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ဒီပညာေလးေလာက္ကိုေတာင္ ႏွေျမာေနတာ အံ့ၾသလုိက္တာ။ ပညာဆိုတာ ၀ွက္ထားရမယ့္ အရာမွမဟုတ္ပဲ။ ဖလွယ္မွ တိုးပြားလာမွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို Hidden file ေဖာ္နည္းျပခဲ့ရင္း ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ Hidden file ေတြကို Folder option ကေနျပန္ေဖာ္တာေလာက္ကေတာ့ အားလံုးနီးပါး သိေလာက္ၿပီမို႔ မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ေရးေပးေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ Comment မွာပဲ အႀကံျပဳထားခဲ့ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ Folder Option ေပ်ာက္တာကို ဘယ္လိုေဖာ္ရမလဲ
ဆိုတာကိုပဲ အရင္တင္ျပသြားပါမယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ဗုိင္းရပ္စ္ရွိမရွိ သိခ်င္ရင္။ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ စက္ကိုိလည္း Virus Scan မလုပ္ခ်င္ရင္...
(၁) Folder option ေပ်ာက္ေနသလားၾကည့္
(၂) Commond prompt, Registery, Task manager ကို၀င္တိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ restart က်သြားသလားၾကည့္
(၃) Hidden files ေတြကို ေဖာ္လို႔ မရဘူးလားၾကည့္
(၄) Folder ေတြကို double click ႏွိပ္ေပမယ့္ မပြင့္ဘူးလားၾကည့္
(၅) Folder properties ေတြကိုၾကည့္ရင္ Type က File folderမဟုတ္ဘဲ Application ျဖစ္ေနသလားၾကည့္
(၆) Folder ေတြကို right click ေပးရင္ Open အစား Auto play က အေပၚဆံုး ေရာက္ေနသလားၾကည့္
(၇) Folder ေတြေအာက္မွာ Folder.exe ေတြေပၚေနသလားၾကည့္

အဲဒီအခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုခုျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာမွာ ဗုိင္းရပ္စ္၀င္ေနတာ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒါေတြကေတာ့ စက္ကို Antivirus မသံုးဘဲ ဗုိင္းရပ္စ္ရွိမရွိသိႏိုင္တဲ့ နည္းေတြပါ။ ဒုကၡေပးေနတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ကို Antivirus တစ္ခုခုနဲ႔ သတ္လို႔ရေပမယ့္ Folder option ေတြေပ်ာက္သြားတဲ့ ၿပႆနာကိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ရင္ဆိုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားစုက Hard disc ကို formet ခ်ၿပီး Window အသစ္ျပန္တင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီနည္းကေတာ့ အလြယ္ဆံုးနည္းဆိုေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ Window မတင္တတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာဆားဗစ္သမားေတြကို အလုပ္အေကၽြးျပဳသလိုျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ Window တစ္ခါတင္ရင္ ၇၀၀၀ ကေန ၁၀၀၀၀ အထိေပးေနရတာဆိုေတာ့ ေစ်းကလည္းေသးတာမွမဟုတ္ဘဲ။

ဒီေတာ့ Window အသစ္မတင္ရဘဲ Folder option ေပ်ာက္တာကို ကိုယ့္ဖာသာျပင္ၾကည့္ၾကရေအာင္။

ဘာမွမျပင္ခင္ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ကိုယ့္စက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ အေရးႀကီး File ေတြကို Back up အရင္လုပ္ထားဖို႔ပါပဲ။ ဒါမွပဲ အမွားအယြင္းတစ္ခုခုနဲ႔ မေတာ္တဆႀကဳံရင္ ဆံုးရွဴံးမႈသက္သာႏိုင္မွာပါ။ Folder option ကိုျပန္မေဖာ္ခင္မွာ အေရးႀကီးတာကေတာ့ ကိုယ့္စက္ထဲက ဗုိင္းရပ္စ္ကို အရင္သတ္ထားဖို႔ပါပဲ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ကေဖာ္၊ သူကဖံုးနဲ႔ မံု႔လံုးစကၠဴကပ္သလိုျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ၿပီ စက္ထဲမွာ ဗိုင္းရပ္စ္မရွိေတာ့တာေသခ်ာရင္ေတာ့ Folder option ေတြကို ေဖာ္ဖို႔ လုပ္ငန္းစၾကပါစို႔။

(၁) ပထမဆံုး Task manager ပြင့္မပြင့္ စစ္ၾကည့္ရေအာင္
Start > Run မွာ taskmgrလို႔ရိုက္ထည့္ၾကည့္ပါ။ " Task manager has been disabled by your administrator " လို႔ေပၚလာရင္ေတာ့ Task manager ကို ဗိုင္းရပ္စ္ကပိတ္ပစ္လိုက္ပါၿပီ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ Task manager ကို
Registery ကေနပဲ သြားဖြင့္ၾကပါစို႔။

(၂) Task manager ကို Registery ကေနဖြင့္ျခင္း
Start > Run မွာ regedit လို႔ ရုိက္ထည့္ပါ။ registery ပြင့္ရင္

HKEY_LOCAL_MACHINE\ Software\ Microsoft\ Current Version\ Policies အထိတစ္ဆင့္ခ်င္းဖြင့္လိုက္ပါ။ၿပီးရင္...
Explorer ထဲမွာ No Folder Option ဆိုတဲ့ စာသားညာဘက္ box ထဲမွာေတြ႕ရင္ ( Right click > Delete ) နဲ႔ဖ်က္ပါ
System ထဲမွာ Disable TaskMgr ဆိုတဲ့ စာသားေတြ႕ရင္ ဖ်က္ပါ
Run ထဲမွာရွိတယ့္ စာသားေတြအားလံုးကိုလည္း ဖ်က္ပစ္ပါ။ ဒီစာသားေတြက ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းတက္လာမယ့္ Systam စာရင္းေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုင္းရပ္စ္က အဲဒီကေနစၿပီး အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိတာပါ။

ေနာက္တစ္ဆင့္ကို သြားၾကစို႔
HKEY_CURRENT_USER\ Software\ Microsoft\ Windows\ Current Version\ Polities အထိတစ္ဆင့္ခ်င္းဖြင့္ၿပီး
Exolorer ထဲမွာ No Folder Option ဆိုတဲ့ စာသားေတြ႕ရင္ဖ်က္ပါ
System ထဲမွာ Disable TaskMgr ဆိုတဲ့ စာသားေတြ႕ရင္ဖ်က္ပါ
Run ထဲက စာသားေတြအားလံုးလည္း ဖ်က္သာပစ္လိုက္ပါ။

အားလံုးၿပီးရင္ေတာ့ စက္ကို Restart ျပန္ခ်လို္က္ပါ။ Restart မခ်ပဲနဲ႔ေတာင္ ကိုယ့္စက္ထဲမွာ Folder Option အသက္၀င္လာတာေတြ႕ခ်င္ေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ဒါေတြအားလံုးလုပ္ၿပီးတာေတာင္ Folder Option နဲ႔ Task Manager အလုပ္မလုပ္ေသးရင္ေတာ့ Registery ကုိျပန္ဖြင့္ၿပီး

HKEY_CURRENT_USER\ Software\ Microsoft\ Windows\ Current Version\ Polities\ Explorer ကိုျပန္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီမွာ No Folder Option ျပန္ေရာက္ေနရင္ေတာ့ စက္ထဲမွာ ဗိုင္းရပ္စ္မကုန္ေသးပါ။ Registery ပြင့္ၿပီး စက္က Restart ျပန္က်သြားရင္လည္း စက္ထဲမွာ ဗိုင္းရပ္စ္က်န္ေနေသးလို႔ပါ။
ဗိုင္းရပ္စ္ကို ေသေအာင္ျပန္သတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဗိုင္းရပ္စ္ကုန္သြားမွ အထက္ကအဆင့္ေတြအတိုင္း ျပန္သြားၾကည့္ပါ။ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။

တကယ္လို႔ Registery ေတာင္ေဖာ္လို႔မရဘဲ Registry editing has been disabled by your admininstrator လို႔စာသားတက္လာရင္ေတာ့ Registry ကို ကိုေရႊဗိုင္းရပ္စ္က ပိတ္ထားပါၿပီ။ ဒါကိုေတာ့ လက္နဲ႔ျပင္လို႔မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ Cover XP လို software တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးသံုးမွ ရပါေတာ့မယ္။ ဒီ software ကို ျပန္ရွာၿပီးအဆင္ေျပတဲ့ေန႔မွာ တင္ေပးပါ့မယ္။

ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထိေတြ႕တာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ Amature အေပ်ာ္တန္းသမားေလးေတြကို အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကိုမေၾကာက္ဖို႔ပါပဲ။ လူေတြထြင္ထားတဲ့ ပစၥည္းမို႔လူေတြျပင္လို႔ရပါတယ္။ Hard ware ေတြပ်က္စီးကုန္တယ္ဆိုတာ အျဖစ္နည္းပါတယ္။ Soft ware ေလာက္ပ်က္တာကေတာ့
ျပင္ရင္လည္း ေငြကုန္ေၾကးက်သိပ္မမ်ားတာေၾကာင့္ ရဲရဲသာသံုးပါ။ ပ်က္သြားမွာေၾကာက္လို႔ ကြန္ပ်ဴတာကို မတို႔ရဲ၊ မထိရဲနဲ႔ ယုယေနရင္ေတာ့ ဘာမွတတ္မွာမဟုတ္ဘဲ တစ္ခုခုဆို ဟိုလူ႔ေခၚရ၊ ဒီလူ႔မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရတဲ့ ဒုကၡကေနတစ္သက္လံုး လြတ္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။ တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြနဲ႔အတူ
ျမန္မာ IT ပညာရွင္ေတြလည္း အဆင့္ျမင့္ျမင့္တတ္ကၽြမ္းေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့အျပင္ နည္းပညာေတြကိုပါ ေ၀ငွေပးေနၾကၿပီျဖစ္လို႔ ဘာမွစိုးရိမ္စရာမလိုေတာ့ပါ။


ဒီေဆာင္းပါးကိုေရးျဖစ္ေအာင္ အေၾကာင္းဖန္ေပးတဲ့ ကိုႏိုင္နဲ႔
Software ေတြအေၾကာင္းေရးပါဦးလို႔ အႀကံေပးတဲ့ ေဇာ္ေလးတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးအားလံုး တိုးတက္တဲ့ နည္းပညာေရစီးနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစီးေျမာႏုိင္ၾကပါေစ..........

Saturday, 15 May 2010

ရင္ထဲကလည္း အညာသား . . .

အညာကိုလြမ္းလိုက္တာ...
ေရငန္ေသာက္ မ်က္ေျခာက္စားတဲ့ အညာသား၊ အသားမည္းမည္း ေက်ာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ဖိနပ္မစီးတတ္တဲ့ အညာသား၊ စကားေျပာရင္ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ အားရပါးရေျပာတတ္တဲ့ အညာသား၊ အဆဲကေလးနဲ႔မွညွပ္မေျပာရရင္ ခံတြင္းမလိုက္တတ္တဲ့ အညာသား၊
ေျပာခ်င္သလိုေျပာၾကပါေစေတာ့။
ရင္ထဲမွာ အညာမွာေမြး၊ အညာေသြးနဲ႔လူျဖစ္၊ အညာေလကိုတစ္၀ႀကီးရွဴလို႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာကို ေက်နပ္ဂုဏ္ယူတယ္။ အညာအေၾကာင္းေျပာေနရရင္ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးတယ္။ အညာက ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းၾကားရရင္ ရင္ခုန္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါဟာအညာသားပါပဲ.....

အညာမွာေနတုန္းကေတာ့ ပူျပင္းတဲ့အညာေန၊
တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္းၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ေတြးမိခဲ့တာသတိရေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကိုျမင္ရဖို႔
မိုင္ရာခ်ီသြားရမယ့္ ေဒသမွာ မေပ်ာ္လည္းေနေပ်ာ္လည္းေနရတဲ့ ဘ၀။ ဖုန္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ပူပူေလာင္ေလာင္အညာေနလံုးႀကီးကို အေ၀းကေနအလြမ္းပိုရုံကလြဲလို႔ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔လဲ...

တကယ္ေတာ့ျမန္မာစစ္စစ္ႀကီးေတြဆိုတာ အညာသူအညာသားေတြပါ။
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟာ အညာမွာေနာက္ဆံုးထြန္းကားခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ကို ေအာက္ျမန္မာျပည္ထက္ ႏွစ္ေပါင္း၄၀ေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်မွ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈကူးစက္ခံရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေနာက္က်တယ္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးက်ေတာ့ ေခတ္ေနာက္က်တာပဲ ေကာင္းပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ဟာ အညာမွာပဲ က်န္ခဲ့တာပါ။ အညာကိုအမႊမ္းတင္လြန္းလို႔ အညာသူအညာသား ကၽြန္မေဆြမ်ဳိးမ်ားကို ေရးတဲဲ့ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးကိုမ်ား အားက်ေရာ့သလားလို႔ထင္ၾကရင္လည္း မတတ္ႏို္င္ေတာ့ပါ။
အညာသားရဲ႕ အညာအလြမ္းဆိုတာ ဘယ္အရာကမွတားလို႔ရတဲ့အရာမွ မဟုတ္ဘဲ။

တကယ္ေတာ့ အထက္အညာ၊ ေအာက္အေၾကလို႔ေရွးလူႀကီးသူမေတြက အမွတ္သညာျပဳထားၾကလိုိ႔သာ ေခၚေနၾကတာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဘယ္အပိုင္းကစလုိ႔ အညာျဖစ္သြားမွန္းမသိရတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္အထက္မွာေနသူဆိုရင္ေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ အညာကလူလို႔ေခၚလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ကိုယ္တို႔မ်ဳိးဆက္ဆင္းသက္ခဲ့တဲ့ေဒသေတာ့ အဲဒီလိုအျငင္းပြားစရာမလိုတဲ့ ျမန္မာျပည္အတက္ပိုင္းကေရႊဘိုနယ္ပါ။ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကိုတည္ေထာင္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးလက္နက္ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ အေလာင္းမင္းတရားဦးေအာင္ေဇယတို႔ရဲ႕နယ္၊ ပထမ အဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲရဲ႕ အထင္ရွားဆံုးစစ္မွဴး စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလရဲ႕ဇာတိ ဒီပဲရင္းနယ္တို႔နဲ႔ တစ္စပ္ထဲပါ။ မိဘဘိုးဘြားေတြကအစ မွတ္မိသမွ်မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလံုးက အဲဒီဘက္နယ္ကခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ့္မွာ မတရားတာျမင္ရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ဘဲ ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္၀င္ေျဖရွင္းခ်င္စိတ္ရွိေနတာေပါ့ေလ။

ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ခင္တြယ္ၾကသူေတြထဲမွာ အညာသားမ်ားက အကဲဆံုးထင္ပါရဲ႕။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူ႔ၿမိဳ႕ကိုယ့္ၿမိဳ႕အေကာင္းၿပိဳင္ၾကရင္း အျငင္းပြားၾကရာကေနရန္ထျဖစ္ၾကတယ္္ဆိုတာ အညာမွာပဲၾကားရႏုိင္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးပါ။ ရူးတယ္ေျပာခ်င္ေျပာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အညာအေၾကာင္းမေကာင္းေျပာသံၾကားရင္ စိတ္ကေတာ့ တစ္ခ်က္တည္းတိုသြားေလ့ရွိပါရဲ႕။ပညာနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက အခ်ိန္မီထိန္းေပးေနလို႔သာ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမ်ားေတြက အညာသားေတြ ေတာ္ေတာ္အစြဲႀကီးတယ္လို႔ ေထာပနာျပဳတာခံရတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အညာသားတုိ႔ကေတာ့ သြားႀကီးေပၚေအာင္ၿပံဳးရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံယူလ်က္ပါ။ ႀကိဳက္သလိုေျပာၾကပါေစ။ အညာသားေတြက အညာကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းထဲနဲ႔ အားလံုးကိုၿပံဳးျပဖို႔၀န္မေလးပါ။ အဲဒီေလာက္ အစြဲႀကီးတဲ့ အညာသားေတြကိ ေျပာမယံု ႀကံဳမွသာသိၾကမွာပါ။

ကိုယ္ကတခုတ္တရအမႊမ္းတင္ေလ့ရွိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အညာဆိုတာ တျခားနယ္သားေတြအတြက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းမယ္မထင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ထန္းပင္ႀကီးေတြမိုးတိုးမတ္တတ္၊ ၿခံဳပင္ေလးေတြ ပုပ်တ္ပ်တ္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိဘဲကိုးေလ။ ရြာေတြရြာေတြၾကည့္ရင္လည္း ဖုန္လံုးေတြတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေနတဲ့အျပင္ လူေတြၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ေတာက္ေတာက္ပပမရွိၾကဘူးဆိုေတာ့ အျပင္ပန္းအရၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမုွမလွပတဲ့ ေဒသပါ။

ဒါေပမယ့္ အညာရဲ႕အလွဆိုတာ အျပင္ပန္းမွာရွာလို႔မရႏုိင္ပါ။
အညာသားေတြရဲ႕ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပဲရွိတာပါ။

ႀကံဳရာဘ၀မွာက်သလိုေနတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အလြယ္တကူ ခင္မင္ရင္းႏွီးတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ ဧည့္သည္ကိုခ်စ္လြန္းဦးစားေပးလြန္းတဲ့ ဓေလ့၊ သူတပါးကိုကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ မဟုတ္ရင္မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္...၊ ဒါေတြဟာ အညာသားေတြရဲ႕ရင္ထဲက အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ရတနာေတြပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ ျမန္မာ့အေမြေတြပါ။

ရင္ထဲမွာ ဂုဏ္အယူဆံုးကေတာ့ အညာသားေတြရဲ႕
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္ရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မငတ္ဘူးဆိုတဲ့
ဘာမထီစိတ္ဓာတ္ပါ။ ေယာက်ာ္းပီသၿပီး၊ လုပ္အားတန္ဖိုးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားကိုးတတ္တဲ့ ရင္ထဲကစိတ္ဓာတ္ကို အထင္းသားႀကီးေဖာ္ျပေနတဲ့
အဲဒီစကားကို ကိုယ္တိုင္လည္းမၾကာမၾကာသံုးပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ရတိုင္းလည္း ရင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပိုပိုၿပီးခုိင္မာလာတယ္လို႔ခံစားရပါတယ္။

ဘ၀အေျခအေနေၾကာင့္ အညာေျမ၊ အညာေရ၊ အညာေလနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္တာ္ၾကာပါၿပီ။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ ေမြးရပ္အညာကို ျပန္ေရာက္ခ်င္မွေရာက္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ရင္ထဲကလည္း အညာသား၊ အျပင္ပန္းလည္း အညာသားအျဖစ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ရင္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္ရွိရင္ မငတ္ဘူးကြလို႔ ေန႔စဥ္ေၾကြးေၾကာ္ေနျဖစ္မွာကေတာ့ ေသခ်ာေနပါရဲ႕ေလ...

သမုဒယ . . .

သံေယာဇဥ္
ေႏွာင္တြယ္ငင္ ရစ္ခ်ည္ပတ္
မြန္းက်ပ္ ရင္ခြင္။

သည္ႀကိဳးမွ်င္
ေရွာင္ဖယ္ခ်င္ တမင္စိမ္း။

တိမ္းဖယ္ဖို႔ မႀကံသာ
သံသရာ ကၽြမ္းရာရွိၿပီထင့္
ျပန္တစ္ရာ ရစ္ေထြးငင္လို႔
ခ်စ္ေရးျပင္ လြမ္းရာရွိႏိုင္ဘု
အသိဇာတ္သိမ္း။

ဟန္ၾကည္
၁၆।၅।၂၀၁၀( တနဂၤေႏြေန႔ )

ေဗဒါလမ္း . . .

ႀကံဖန္ရ

သက္လာတဲ့ေရ၊ ေတာင္ေလကဖမ္း
ေရျပင္မွာ ေလ၀င္စိုင္း၊ လႈိင္းၾကက္ခြပ္လမ္း။

ဒီလိႈင္းက ေလသဟာ၊ ေဗဒါက ေရသမား
ေဗဒါခင္ စုန္ခ်င္အား၊ ဒီလိႈင္းကတား။

ဒုကၡဟဲ့မေဗဒါ
လႈိင္းပုတ္ျပန္ ဆုတ္ဟန္ျပ၊ ဆင္းရသူ႔မွာ။

ဆုတ္ရင္းလည္း သူဆင္းလာ
ျမင္ပါေပါ့ပင္လယ္၀။

ေရစုန္ ေလဆန္မို႔
ေဗဒါပ်ံ ႀကံဖန္ရ၊ ေခ်ာင္းဒီေလာက။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ

ေငြတာရီ၊ အမွတ္ ၂၄ ဇြန္ ၁၉၆၂


ေတးစံုနဲ႔ပဲ

တီတာတာ
ကညာေမဘုတ္က၊ ေရႊႏႈတ္ခ်ဳိေသြး
က်ဴရုိးရွင္ ပီပီႏြဲ႕၊ လြမ္းမယ္ဘြဲ႕ေတး။

ပေဒသာ
ေထရ္၀ါရည္စူးလို႔၊ ေလွဦးမွာေလး
က်ဴရိုးရွင္ပီပီေႏွာ၊ စည္ေျဗာသံေတး။

ေသာင္အေျခ
ေခါင္ေရေလျမဴးေတာ့၊ ေရရူးေတြေဖြး
က်ဴရိုးရွင္ ပီပီဟိန္း၊ ဗိန္းေဗာင္းသံေတး။

အေကာင္ေသ
ေတာင္ေလေရတက္ေတာ့၊ ေရယက္နဲ႔ေတြး
က်ဴရိုးရွင္ ပီပီညွင္း၊ ငိုခ်င္းသံေတး။

တက္မကူ
ရြက္ျဖဴပူေဖာင္းနဲ႔၊ ေလွေလာင္းကိုယ္ေလး
က်ဴရိုးရွင္ ပီပီပ်ဳိး၊ ဘြဲ႕ႀကိဳးသံေတး။

ျပဴ႕တျပဴ
ေျမငူ ဓနိကၽြန္း၊ ေသာင္ထြန္းၿပီေလး
က်ဴရိုးရွင္ ပီပီေနာ့၊ သားေခ်ာ့သံေတး။

ေတးမ်ဳိးရယ္စံု၊ ကုန္ႏိုင္ပါေလပဲ
မေဗဒါ စုန္ဆန္ၿမဲ၊ ေတးစံုနဲ႔ပဲ။ ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္စာေစာင္(၁၉၅၇-၁၉၅၉)

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ (ဦးသိန္းဟန္)ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာမ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္တင္ျပပါသည္။

Friday, 14 May 2010

101 Suite . . .

ပညာေရးသိပၸံဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ဟာ
အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္တကယ္ခက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ဘ၀၊ မိမိရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာစတာေတြနဲ႔ အရင္းအႏွီးျပဳရတာျဖစ္လုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာေတြဟာလည္း မိမိတို႔ကိုယ္ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားေနမွေတာ္ကာက်ပါတယ္။ အခုလို နည္းပညာတိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္မွာ ဆိုေတာ့ အစစအရာရာ ပိုလို႔အဆင္ေျပသလို ပိုၿပီးလည္းႀကိဳးစားရပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ဆရာေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္တဲ့ တန္း၀င္ျမန္မာဆရာေတြ မ်ားႏိုိင္သမွ်မ်ားေပၚေစခ်င္တာ တကယ့္ေစတနာပါ။

တိုးတက္ေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့ က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ေလာေလာဆယ္မွာ အစစအရာရာ မယွဥ္ႏုိင္ေသးဘူးဆိုေပမယ့္ ဉာဏ္ရည္နဲ႔စိတ္ဓာတ္ပိုင္းမွာေတာ့ ယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ပ်ဳိးေထာင္ေပးလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပ်ဳိးေထာင္ေပးၾကမဲ့ ျမန္မာပညာေရးပဲ့ကိုင္ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ အေထာက္အကူျပဳႏိုင္ေအာင္ 101 Suite ထဲက ေဆာင္းပါးေကာင္းေလးေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ဘာသာျပန္ေပးၿပီး တင္ေပးသြားပါ့မယ္။ 101 Suite ဆိုတာ ပညာေရးႏဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တကယ္အေထာက္အကူျပဳတဲ့ site တစ္ခုပါ။

ႏုိင္ငံတကာက ဆရာေတြေရးထားၾကတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို ေလ့လာရင္း ျမန္မာ့ပညာေရးေလာကေကာင္းက်ဳိးကို ေဆာင္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ပင္ပန္းခံရက်ဳိးနပ္ပါၿပီ။ ။

Teaching Critical Thinking

Apr 24, 2010 Jessica Oman

Transferring knowledge to students is one thing - teaching them to question what they've just learned is a wholly different challenge.

Being the teacher or professor whose students consistently score high on standardized tests is an honor for some instructors. These teachers successfully transfer knowledge and test-taking skills to their students to ensure their success on the end-of-semester test. But there exists a completely different realm of teaching, which is teaching critical thinking. The goal of showing students how to question, how to break down stereotypes, and how to analyze their own thinking is a difficult one to achieve. Here are some ideas on how to stimulate critical thinking with students of any age.

Teaching Critical Thinking Through Role Play

Role playing activities are some of the most effective ways to get students to question their assumptions about the world they live in. For older students and adults, one idea is to hold a mock business networking event, where students are assigned different cards representing their status in a pretend company. Students don't know their own status but other students can see it on the card. Students with higher status cards will quickly realize their prestigious position, as will the students with very low status cards.

Immediately the students will grow uneasy about being treated differently than they would normally expect, and teachers can use this feeling as an opportunity to talk about status-based stereotypes, how they are formed and why we hold on to them as adults.

Teaching Critical Thinking Through Questioning Techniques

Ask the students why they think they are being taught Math, Biology, English, or any subject in the classroom. Encouraging students to ask "why?" about everything they learn will enable them to begin connecting their classroom experience to the real world. Why is Algebra important to know? Why is it used in business and finance? Why is this type of mathematics important for the regular population to understand?

Connect all of these questions to Math applications in the real world, and show them how being able to perform simple algebraic calculations can help them make smart purchasing decisions or get a better loan rate. Helping students understand the purpose behind the class content is a great way to nourish critical thinking skills.



Teaching Critical Thinking Through Debate

Show students how to debate effectively and without personal attacks. Debate is a healthy way to get students to consider other perspectives on a subject and come up with creative ways to justify their own arguments. Sometimes, students run out of logical arguments and end up changing their perspectives entirely. Other times, students end a debate feeling empowered because they have increased their knowledge about a particular subject. Debating also allows students to learn from each other, which can also break down any incorrect assumptions they might have made about classmates they do not know well.

Many instructors consider teaching critical thinking a risky activity since it can often bring out emotions among students, especially in culturally diverse classrooms. By approaching the concept delicately at first with lighthearted classroom activities on non-controversial subjects, many instructors soon find their students willing and curious to understand more about the people, and the world, around them, and this can be more rewarding than the results of any standardized test.

These are only a few suggested techniques to begin nurturing critical thinking in the classroom. There are vast online resources available, including the Foundation for Critical Thinking, that provide ideas and discussion on the subject. Most techniques can be adapted for use with any age group and with any subject of study, so don't be afraid to experiment with any kind of class composition.

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger