အညာကိုလြမ္းလိုက္တာ...
ေရငန္ေသာက္ မ်က္ေျခာက္စားတဲ့ အညာသား၊ အသားမည္းမည္း ေက်ာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ဖိနပ္မစီးတတ္တဲ့ အညာသား၊ စကားေျပာရင္ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ အားရပါးရေျပာတတ္တဲ့ အညာသား၊ အဆဲကေလးနဲ႔မွညွပ္မေျပာရရင္ ခံတြင္းမလိုက္တတ္တဲ့ အညာသား၊
ေျပာခ်င္သလိုေျပာၾကပါေစေတာ့။
ရင္ထဲမွာ အညာမွာေမြး၊ အညာေသြးနဲ႔လူျဖစ္၊ အညာေလကိုတစ္၀ႀကီးရွဴလို႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာကို ေက်နပ္ဂုဏ္ယူတယ္။ အညာအေၾကာင္းေျပာေနရရင္ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးတယ္။ အညာက ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းၾကားရရင္ ရင္ခုန္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါဟာအညာသားပါပဲ.....
အညာမွာေနတုန္းကေတာ့ ပူျပင္းတဲ့အညာေန၊
တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္းၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ေတြးမိခဲ့တာသတိရေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကိုျမင္ရဖို႔
မိုင္ရာခ်ီသြားရမယ့္ ေဒသမွာ မေပ်ာ္လည္းေနေပ်ာ္လည္းေနရတဲ့ ဘ၀။ ဖုန္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ပူပူေလာင္ေလာင္အညာေနလံုးႀကီးကို အေ၀းကေနအလြမ္းပိုရုံကလြဲလို႔ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔လဲ...
တကယ္ေတာ့ျမန္မာစစ္စစ္ႀကီးေတြဆိုတာ အညာသူအညာသားေတြပါ။
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟာ အညာမွာေနာက္ဆံုးထြန္းကားခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ကို ေအာက္ျမန္မာျပည္ထက္ ႏွစ္ေပါင္း၄၀ေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်မွ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈကူးစက္ခံရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေနာက္က်တယ္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးက်ေတာ့ ေခတ္ေနာက္က်တာပဲ ေကာင္းပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ဟာ အညာမွာပဲ က်န္ခဲ့တာပါ။ အညာကိုအမႊမ္းတင္လြန္းလို႔ အညာသူအညာသား ကၽြန္မေဆြမ်ဳိးမ်ားကို ေရးတဲဲ့ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးကိုမ်ား အားက်ေရာ့သလားလို႔ထင္ၾကရင္လည္း မတတ္ႏို္င္ေတာ့ပါ။
အညာသားရဲ႕ အညာအလြမ္းဆိုတာ ဘယ္အရာကမွတားလို႔ရတဲ့အရာမွ မဟုတ္ဘဲ။
တကယ္ေတာ့ အထက္အညာ၊ ေအာက္အေၾကလို႔ေရွးလူႀကီးသူမေတြက အမွတ္သညာျပဳထားၾကလိုိ႔သာ ေခၚေနၾကတာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဘယ္အပိုင္းကစလုိ႔ အညာျဖစ္သြားမွန္းမသိရတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္အထက္မွာေနသူဆိုရင္ေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ အညာကလူလို႔ေခၚလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ကိုယ္တို႔မ်ဳိးဆက္ဆင္းသက္ခဲ့တဲ့ေဒသေတာ့ အဲဒီလိုအျငင္းပြားစရာမလိုတဲ့ ျမန္မာျပည္အတက္ပိုင္းကေရႊဘိုနယ္ပါ။ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကိုတည္ေထာင္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးလက္နက္ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ အေလာင္းမင္းတရားဦးေအာင္ေဇယ်တို႔ရဲ႕နယ္၊ ပထမ အဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲရဲ႕ အထင္ရွားဆံုးစစ္မွဴး စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလရဲ႕ဇာတိ ဒီပဲရင္းနယ္တို႔နဲ႔ တစ္စပ္ထဲပါ။ မိဘဘိုးဘြားေတြကအစ မွတ္မိသမွ်မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလံုးက အဲဒီဘက္နယ္ကခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ့္မွာ မတရားတာျမင္ရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ဘဲ ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္၀င္ေျဖရွင္းခ်င္စိတ္ရွိေနတာေပါ့ေလ။
ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ခင္တြယ္ၾကသူေတြထဲမွာ အညာသားမ်ားက အကဲဆံုးထင္ပါရဲ႕။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူ႔ၿမိဳ႕ကိုယ့္ၿမိဳ႕အေကာင္းၿပိဳင္ၾကရင္း အျငင္းပြားၾကရာကေနရန္ထျဖစ္ၾကတယ္္ဆိုတာ အညာမွာပဲၾကားရႏုိင္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးပါ။ ရူးတယ္ေျပာခ်င္ေျပာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အညာအေၾကာင္းမေကာင္းေျပာသံၾကားရင္ စိတ္ကေတာ့ တစ္ခ်က္တည္းတိုသြားေလ့ရွိပါရဲ႕။ပညာနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက အခ်ိန္မီထိန္းေပးေနလို႔သာ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမ်ားေတြက အညာသားေတြ ေတာ္ေတာ္အစြဲႀကီးတယ္လို႔ ေထာပနာျပဳတာခံရတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အညာသားတုိ႔ကေတာ့ သြားႀကီးေပၚေအာင္ၿပံဳးရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံယူလ်က္ပါ။ ႀကိဳက္သလိုေျပာၾကပါေစ။ အညာသားေတြက အညာကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းထဲနဲ႔ အားလံုးကိုၿပံဳးျပဖို႔၀န္မေလးပါ။ အဲဒီေလာက္ အစြဲႀကီးတဲ့ အညာသားေတြကိ ေျပာမယံု ႀကံဳမွသာသိၾကမွာပါ။
ကိုယ္ကတခုတ္တရအမႊမ္းတင္ေလ့ရွိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အညာဆိုတာ တျခားနယ္သားေတြအတြက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းမယ္မထင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ထန္းပင္ႀကီးေတြမိုးတိုးမတ္တတ္၊ ၿခံဳပင္ေလးေတြ ပုပ်တ္ပ်တ္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိဘဲကိုးေလ။ ရြာေတြရြာေတြၾကည့္ရင္လည္း ဖုန္လံုးေတြတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေနတဲ့အျပင္ လူေတြၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ေတာက္ေတာက္ပပမရွိၾကဘူးဆိုေတာ့ အျပင္ပန္းအရၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမုွမလွပတဲ့ ေဒသပါ။
ဒါေပမယ့္ အညာရဲ႕အလွဆိုတာ အျပင္ပန္းမွာရွာလို႔မရႏုိင္ပါ။
အညာသားေတြရဲ႕ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပဲရွိတာပါ။
ႀကံဳရာဘ၀မွာက်သလိုေနတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အလြယ္တကူ ခင္မင္ရင္းႏွီးတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ ဧည့္သည္ကိုခ်စ္လြန္းဦးစားေပးလြန္းတဲ့ ဓေလ့၊ သူတပါးကိုကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ မဟုတ္ရင္မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္...၊ ဒါေတြဟာ အညာသားေတြရဲ႕ရင္ထဲက အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ရတနာေတြပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ ျမန္မာ့အေမြေတြပါ။
ရင္ထဲမွာ ဂုဏ္အယူဆံုးကေတာ့ အညာသားေတြရဲ႕
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္ရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မငတ္ဘူးဆိုတဲ့
ဘာမထီစိတ္ဓာတ္ပါ။ ေယာက်ာ္းပီသၿပီး၊ လုပ္အားတန္ဖိုးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားကိုးတတ္တဲ့ ရင္ထဲကစိတ္ဓာတ္ကို အထင္းသားႀကီးေဖာ္ျပေနတဲ့
အဲဒီစကားကို ကိုယ္တိုင္လည္းမၾကာမၾကာသံုးပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ရတိုင္းလည္း ရင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပိုပိုၿပီးခုိင္မာလာတယ္လို႔ခံစားရပါတယ္။
ဘ၀အေျခအေနေၾကာင့္ အညာေျမ၊ အညာေရ၊ အညာေလနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္တာ္ၾကာပါၿပီ။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ ေမြးရပ္အညာကို ျပန္ေရာက္ခ်င္မွေရာက္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ရင္ထဲကလည္း အညာသား၊ အျပင္ပန္းလည္း အညာသားအျဖစ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ရင္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္ရွိရင္ မငတ္ဘူးကြလို႔ ေန႔စဥ္ေၾကြးေၾကာ္ေနျဖစ္မွာကေတာ့ ေသခ်ာေနပါရဲ႕ေလ...
ေရငန္ေသာက္ မ်က္ေျခာက္စားတဲ့ အညာသား၊ အသားမည္းမည္း ေက်ာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ဖိနပ္မစီးတတ္တဲ့ အညာသား၊ စကားေျပာရင္ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ အားရပါးရေျပာတတ္တဲ့ အညာသား၊ အဆဲကေလးနဲ႔မွညွပ္မေျပာရရင္ ခံတြင္းမလိုက္တတ္တဲ့ အညာသား၊
ေျပာခ်င္သလိုေျပာၾကပါေစေတာ့။
ရင္ထဲမွာ အညာမွာေမြး၊ အညာေသြးနဲ႔လူျဖစ္၊ အညာေလကိုတစ္၀ႀကီးရွဴလို႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာကို ေက်နပ္ဂုဏ္ယူတယ္။ အညာအေၾကာင္းေျပာေနရရင္ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးတယ္။ အညာက ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းၾကားရရင္ ရင္ခုန္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါဟာအညာသားပါပဲ.....
အညာမွာေနတုန္းကေတာ့ ပူျပင္းတဲ့အညာေန၊
တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ဖုန္လံုးႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္းၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ေတြးမိခဲ့တာသတိရေသးတယ္။ အခုေတာ့လည္း အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကိုျမင္ရဖို႔
မိုင္ရာခ်ီသြားရမယ့္ ေဒသမွာ မေပ်ာ္လည္းေနေပ်ာ္လည္းေနရတဲ့ ဘ၀။ ဖုန္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ ပူပူေလာင္ေလာင္အညာေနလံုးႀကီးကို အေ၀းကေနအလြမ္းပိုရုံကလြဲလို႔ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔လဲ...
တကယ္ေတာ့ျမန္မာစစ္စစ္ႀကီးေတြဆိုတာ အညာသူအညာသားေတြပါ။
ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟာ အညာမွာေနာက္ဆံုးထြန္းကားခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ကို ေအာက္ျမန္မာျပည္ထက္ ႏွစ္ေပါင္း၄၀ေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်မွ ေရာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈကူးစက္ခံရတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေနာက္က်တယ္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးက်ေတာ့ ေခတ္ေနာက္က်တာပဲ ေကာင္းပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ဟာ အညာမွာပဲ က်န္ခဲ့တာပါ။ အညာကိုအမႊမ္းတင္လြန္းလို႔ အညာသူအညာသား ကၽြန္မေဆြမ်ဳိးမ်ားကို ေရးတဲဲ့ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးကိုမ်ား အားက်ေရာ့သလားလို႔ထင္ၾကရင္လည္း မတတ္ႏို္င္ေတာ့ပါ။
အညာသားရဲ႕ အညာအလြမ္းဆိုတာ ဘယ္အရာကမွတားလို႔ရတဲ့အရာမွ မဟုတ္ဘဲ။
တကယ္ေတာ့ အထက္အညာ၊ ေအာက္အေၾကလို႔ေရွးလူႀကီးသူမေတြက အမွတ္သညာျပဳထားၾကလိုိ႔သာ ေခၚေနၾကတာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ဘယ္အပိုင္းကစလုိ႔ အညာျဖစ္သြားမွန္းမသိရတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္အထက္မွာေနသူဆိုရင္ေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ အညာကလူလို႔ေခၚလိုက္ၾကတာပါပဲ။ ကိုယ္တို႔မ်ဳိးဆက္ဆင္းသက္ခဲ့တဲ့ေဒသေတာ့ အဲဒီလိုအျငင္းပြားစရာမလိုတဲ့ ျမန္မာျပည္အတက္ပိုင္းကေရႊဘိုနယ္ပါ။ တတိယျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကိုတည္ေထာင္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အႀကီးမားဆံုးလက္နက္ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ အေလာင္းမင္းတရားဦးေအာင္ေဇယ်တို႔ရဲ႕နယ္၊ ပထမ အဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲရဲ႕ အထင္ရွားဆံုးစစ္မွဴး စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလရဲ႕ဇာတိ ဒီပဲရင္းနယ္တို႔နဲ႔ တစ္စပ္ထဲပါ။ မိဘဘိုးဘြားေတြကအစ မွတ္မိသမွ်မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလံုးက အဲဒီဘက္နယ္ကခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကိုယ့္မွာ မတရားတာျမင္ရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ဘဲ ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္၀င္ေျဖရွင္းခ်င္စိတ္ရွိေနတာေပါ့ေလ။
ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ခင္တြယ္ၾကသူေတြထဲမွာ အညာသားမ်ားက အကဲဆံုးထင္ပါရဲ႕။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူ႔ၿမိဳ႕ကိုယ့္ၿမိဳ႕အေကာင္းၿပိဳင္ၾကရင္း အျငင္းပြားၾကရာကေနရန္ထျဖစ္ၾကတယ္္ဆိုတာ အညာမွာပဲၾကားရႏုိင္တဲ့ သတင္းမ်ဳိးပါ။ ရူးတယ္ေျပာခ်င္ေျပာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အညာအေၾကာင္းမေကာင္းေျပာသံၾကားရင္ စိတ္ကေတာ့ တစ္ခ်က္တည္းတိုသြားေလ့ရွိပါရဲ႕။ပညာနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက အခ်ိန္မီထိန္းေပးေနလို႔သာ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမ်ားေတြက အညာသားေတြ ေတာ္ေတာ္အစြဲႀကီးတယ္လို႔ ေထာပနာျပဳတာခံရတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အညာသားတုိ႔ကေတာ့ သြားႀကီးေပၚေအာင္ၿပံဳးရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံယူလ်က္ပါ။ ႀကိဳက္သလိုေျပာၾကပါေစ။ အညာသားေတြက အညာကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းထဲနဲ႔ အားလံုးကိုၿပံဳးျပဖို႔၀န္မေလးပါ။ အဲဒီေလာက္ အစြဲႀကီးတဲ့ အညာသားေတြကိ ေျပာမယံု ႀကံဳမွသာသိၾကမွာပါ။
ကိုယ္ကတခုတ္တရအမႊမ္းတင္ေလ့ရွိေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အညာဆိုတာ တျခားနယ္သားေတြအတြက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းမယ္မထင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ထန္းပင္ႀကီးေတြမိုးတိုးမတ္တတ္၊ ၿခံဳပင္ေလးေတြ ပုပ်တ္ပ်တ္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိဘဲကိုးေလ။ ရြာေတြရြာေတြၾကည့္ရင္လည္း ဖုန္လံုးေတြတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ေနတဲ့အျပင္ လူေတြၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ေတာက္ေတာက္ပပမရွိၾကဘူးဆိုေတာ့ အျပင္ပန္းအရၾကည့္ရင္ ဘယ္လိုမုွမလွပတဲ့ ေဒသပါ။
ဒါေပမယ့္ အညာရဲ႕အလွဆိုတာ အျပင္ပန္းမွာရွာလို႔မရႏုိင္ပါ။
အညာသားေတြရဲ႕ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပဲရွိတာပါ။
ႀကံဳရာဘ၀မွာက်သလိုေနတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ အလြယ္တကူ ခင္မင္ရင္းႏွီးတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ ဧည့္သည္ကိုခ်စ္လြန္းဦးစားေပးလြန္းတဲ့ ဓေလ့၊ သူတပါးကိုကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ မဟုတ္ရင္မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္...၊ ဒါေတြဟာ အညာသားေတြရဲ႕ရင္ထဲက အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ရတနာေတြပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေပ်ာက္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ ျမန္မာ့အေမြေတြပါ။
ရင္ထဲမွာ ဂုဏ္အယူဆံုးကေတာ့ အညာသားေတြရဲ႕
ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္ရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မငတ္ဘူးဆိုတဲ့
ဘာမထီစိတ္ဓာတ္ပါ။ ေယာက်ာ္းပီသၿပီး၊ လုပ္အားတန္ဖိုးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားကိုးတတ္တဲ့ ရင္ထဲကစိတ္ဓာတ္ကို အထင္းသားႀကီးေဖာ္ျပေနတဲ့
အဲဒီစကားကို ကိုယ္တိုင္လည္းမၾကာမၾကာသံုးပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ရတိုင္းလည္း ရင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပိုပိုၿပီးခုိင္မာလာတယ္လို႔ခံစားရပါတယ္။
ဘ၀အေျခအေနေၾကာင့္ အညာေျမ၊ အညာေရ၊ အညာေလနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္တာ္ၾကာပါၿပီ။ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ ေမြးရပ္အညာကို ျပန္ေရာက္ခ်င္မွေရာက္ေတာ့မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ ရင္ထဲကလည္း အညာသား၊ အျပင္ပန္းလည္း အညာသားအျဖစ္နဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ရင္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္ရွိရင္ မငတ္ဘူးကြလို႔ ေန႔စဥ္ေၾကြးေၾကာ္ေနျဖစ္မွာကေတာ့ ေသခ်ာေနပါရဲ႕ေလ...
No comments:
Post a Comment