ဦးသုေမာင္မွ ဆင့္ပြားအေတြး. . .

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က အဆိုေတာ္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ စာေရးဆရာ ဦးသုေမာင္ဆံုးသြားပါတယ္။

ျမန္မာ့အႏုပညာေလာကအတြက္ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္ဆံုးရႉံးမႈတစ္ခုလို႔ခံစားရပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာစာေပနဲ႔ ျမန္မာ့ဂီတကိုတျမတ္တႏိုးနဲ႔ ထိန္းသိမ္းထားၾကတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြနည္းပါးေနရတဲ့ၾကားထဲမွာ အဆိုေတာ္၊ သရုပ္ေဆာင္ ဦးေဇာ္၀မ္းကို အရင္ဆံုးရႉံးလိုက္ရတာပါ။
သႀကၤန္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဦးေဇာ္၀မ္းကို သတိတရနဲ႔ရွိေနရင္း က်န္တဲ့ပညာရွင္ေတြ က်န္းမာပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းကေတာ့ မျပည့္ခဲ့ဘူးလို႔ဆိုရမွာပါ။

ဦးသုေမာင္ကို သရုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ဆိုတာထက္
စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္ပိုႏွေျမာတာပါ။ အမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းကို မႄခြင္းမခ်န္ေရးတဲ့ “မ်ဳိးရုိးထဲကဆိုးေပႀကီးမ်ား” ဇနီးသည္အတြက္ရည္စူးၿပီးေရးတဲ့ “ေအးဘံုကေျပာပါသည္” သမီးအတြက္ေရးတဲ့ “သမီးစိုးအိမ္သူသို႔အိတ္ဖြင့္ေပးစာ” လိုစာမ်ဳိးေတြဖတ္ဖို႔ အခြင့္အေရးကုန္သြားၿပီ ဆိုတဲ့အသိက ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ စာေရးရင္ေလျပည္ေလးနဲ႔ေရးတတ္တဲ့ ဦးသုေမာင္ရဲ႕ အေရးအသားေလးေတြကိုဖတ္ရတာ ရင္ေအးပါတယ္။
ဘာစာပဲေရးေရး ေစတနာေလးနဲ႔ေရးတတ္တဲ့ ဦးသုေမာင္ပါ။ လူငယ္ေတြသူလိုမမွားရေအာင္“အရက္သမားအမွားတစ္ကုေဋ”လိုစာမ်ဳိးနဲ႔
ကိုယ့္အမွားေတြကို လူၾကားထဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ခ်ျပရဲတဲ့ စာေရးဆရာမို႔လည္း ပိုၿပီးႏွေျမာပါတယ္။

ဦးသုေမာင္လိုစာမ်ဳိးေရးတဲ့ စာေရးဆရာမ်ဳိးေတြ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ က်န္သင့္သေလာက္ေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဦးသုေမာင္လို ျမန္မာသံကို ဆိုမယ့္ပညာရွင္မက်န္ေတာ့တာပါပဲ။
သားျဖစ္တဲ့ ဖိုးေသာၾကာက ျမန္မာသံဆိုႏုိင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ပညာပုိင္း၊ ၀ါပိုင္းမွာ အမ်ားႀကီးလိုပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကသရုပ္ေဆာင္ဘက္ကို အားသန္ေနသူဆိုေတာ့ သူ႔ကိုသိပ္ေမွ်ာ္မွန္းလို႔ မရပါ။ အသက္ ၅၀ တန္းထဲကျမန္မာသံအမ်ဳိးသားအဆိုရွင္မက်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ ၃၀ေက်ာ္တန္းေတြကိုၾကည့္ေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။

ဗညားဟန္တို႔ ပိုင္သက္ေက်ာ္တို႔ဆိုတာေတြက ျမန္မာသံထက္ ေက်းလက္ေတးဘက္ကို ပိုၿပီးႏြယ္တဲ့ အဆိုရွင္ေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆိုၾကမယ့္ အမ်ဳိးသားအဆိုရွင္ေတြေပၚ
လာေအာင္ဘယ္လို ေျမေတာင္ေႄမွာက္ေဖာ္ထုတ္ေပးရမလဲဆိုတာ ၀ိုင္းစဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြက တစ္စတစ္စအားေကာင္းလာေနပါတယ္။ အဆိုရွင္အသစ္ေတြလည္း ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းေပၚေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...
ျမန္မာသံဘက္ကေတာ့ ေလာက္ေလာက္လားလား တစ္ေယာက္မွမထြက္ပါ။
ဆရာစႏၵယားခ်စ္ေဆြကစလို႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေႂကြလြင့္ကုန္ၾကပါၿပီ။ သဘာ၀အရ ေႂကြခ်ိန္တန္ရင္ေႂကြရတာ မဆန္းေပမယ့္ သူတို႔ေနရာကို အစားထိုးႏိုင္မယ့္ မ်ဳိးဆက္မရွိေတာ့တာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ ျမန္မာသံျမန္မာဟန္ကို ပီပီျပင္ျပင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ အဆိုရွင္ရယ္လို႔တစ္ေယာက္မွ မျမင္မိေတာ့ပါ။ ေနာက္တက္ျမန္မာသံအဆိုရွင္ေတြဆိုတာလည္း အသံထက္ရုပ္္ကို
ပိုဦးစားေပးေနၾကတာေတြ႕ရပါရဲ႕။

တကယ္ေတာ့ျမန္မာ့ဂီတဆိုတာ လြယ္မေယာင္နဲ႔ခက္တဲ့ပညာရပ္ျဖစ္ပါတယ္။
ဂီတာတီးသင္ရင္ ၃လေလာက္ဆိုရင္ေကာင္းေကာင္းတတ္သြားႏိုင္ေပမယ့္ ေစာင္းတီးသင္ရင္ေတာ့ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးသင္တာေတာင္တတ္ဖို႔အာမမခံပါ။ ပိုးသာကုန္၊ေမာင္ပံုေစာင္းမတတ္ ဆိုတဲ့စကားပံုကို စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ သဘင္ေလာကမွာေတာ့ လူငယ္ထဲမွာ ဖိုးခ်စ္တို႔လို မ်ဳိးဆက္သစ္ေလးေတြရွိေနေတာ့ တိုးတက္လာဖို႔လမ္းစျမင္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ဆိုင္းေလာကမွာလည္း မ်ဳိးဆက္အလိုက္
လက္ဆင့္ကမ္းအေမြေပးၾကတဲ့ အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ သိပ္ေတာ့မစိုးရိမ္ရပါ။ အဆိုေလာကမွာေတာ့လိုအပ္ခ်က္ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားေနပါၿပီ။

ေနာက္တက္လူငယ္ေတြကလည္း ေပၚပင္ဂီတကို ပိုတန္ဖိုးထားလာၾကသလို လူလတ္ပိုင္းကလည္း ေလာက္ေလာက္လားလား အဆိုရွင္မရွိတာေၾကာင့္ မၾကာခင္မွာျမန္မာ့ဂီတေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ့္ အေရးနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရပါၿပီ။ ထုတ္လုပ္သူေတြဘက္ကလည္းစီးပြားေရးသမားေတြပီပီ ငါးပြက္ရာပဲငါးစာခ်ေလ့ရွိၾကတာမို႔ Rap ေတြ Hip Hop ေတြသာ လႈိင္လႈိင္ထြက္ေနပါတယ္။

တကယ္ဆိုရင္ ဂီတႏွစ္ခုဟာ ညီတူညာတူ တိုးတက္လာရမွာပါ။ ျမန္မာ့ဂီတကို လူငယ္ေတြဘာေၾကာင့္ အားမေပးၾကသလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာ့ဂီတရဲ႕ေကာင္းကြက္ေတြကို မသိၾကလို႔ပါ။ ေကာင္းတာကို ေကာင္းမွန္းသိေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က ပညာရွင္ေတြရဲ႕တာ၀န္ပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီပညာရွင္ေတြ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာတင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ေႂကြလြင့္ကုန္ၾကတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းရင္ေမာလာရပါတယ္။

လူငယ္ေတြကေျပာပါတယ္။ အရင္သီခ်င္းေတြက Date out သြားၿပီတဲ့။ ဘာလုပ္ေတာ့မွာလည္းတဲ့ အသစ္ေတြကမိုက္တာတဲ့။ ေကာင္းပါၿပီ။ ေရွးက်သြားလို႔ ပစ္ရစတမ္းဆိုရင္ ကိုးကြယ္ေနၾကတဲ့ ဘာသာေတြကိုပစ္ၿပီး ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဘာသာသစ္ေထာင္ၿပီး ကိုးကြယ္ၾကပါေတာ့လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လက္ရွိကိုးကြယ္ေနၾကတဲ့ ဘာသာေတြရဲ႕သက္တမ္းက ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀၀ နီးပါးရွိၾကၿပီဆိုေတာ့ Date out ကုန္ေရာေပါ့။ ဂီတ၊ အႏုပညာနဲ႔ ဘာသာတရားရဲ႕အႏွစ္သာရကို သက္တန္းနဲ႔ဆံုးျဖတ္တာပါ။ သက္တန္းရင့္ေလ ပိုၿပီးခိုင္မာေလဆိုတာကို ဒီဘက္ေခတ္လူငယ္ေတြသိေအာင္ေတာ့ လုပ္ေပးဖို႔လိုေနပါၿပီ။ ႏွလံုးသားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အရာေတြဟာ ကာလၾကာေလတန္ဖိုးျမင့္ေလဆိုတာကို လူငယ္ေတြသိလာေအာင္ အခ်ိန္မီမလုပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ ၅၀ ၾကာရင္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။

အခုေတာ့ ျမန္မာ့ဂီတကို ျမတ္ႏိုးၾကတာ ေတာေနလူတန္းစားေတြပဲက်န္ေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားအမ်ားစုကိုယ္တိုင္က ျမန္မာသံေတြကို ေတာက်တယ္လို႔ယူဆေနၾကၿပီကိုး။
၃၀ ေက်ာ္တန္းေတြ ပါးစပ္ကပါ Yo Yo ဆိုတာေတြၾကားေနရတဲ့ ၿမိဳ႕ျပေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ျမန္မာ့ဂီတကို ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့ ေက်းလက္ေနလူတန္းစားကို ဗဟုိျပဳၿပီး ျမန္မာ့ဂီတကို ျပန္ဦးေမာ့လာေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ ရပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဂီတျပန္လည္ဦးေမာ့လာဖို႔ က်န္ရစ္ၾကတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြေရာ ျမန္မာ့ဂီတကို ျမတ္ႏုိးၾကသူေတြပါ တက္ညီလက္ညီ၀ိုင္းႀကိဳးစားၾကပါစို႔လား။ ။