လူ႕ဘ၀ဆိုတာ တကယ္ကိုရခဲလွတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ ဗုဒၶဘာသာအလိုအရပဲၿဖစ္ၿဖစ္၊ သမၼာက်မ္းစာ အလိုအရပဲျဖစ္ျဖစ္ လူ႔ဘ၀ကို ရဖို႔မလြယ္ဘူးဆိုတာ အတိအလင္းေဖာ္ျပထားတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအယူ၀ါဒ အရဆိုရင္ ရခဲလွတဲ့ ခဲယဥ္းႀကီးေတြတဲမွာ လူအျဖစ္ကို ရဖို႔ခဲယဥ္းတယ္ဆိုတာ ပထမဆံုးခဲယဥ္းႀကီးပါ။ သမၼာက်မ္းစာအလိုအရၾကည့္ရင္လည္း ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးကုိ ဖန္ဆင္းေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ဟာလူသားဆိုလို႔ အာဒမ္နဲ႔ဧ၀ႏွစ္ေယာက္သာ ဖန္ဆင္းေတာ္မူခဲ့တာပါ။ အေကာင္းဆံုး ဥပမာ ျပရရင္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္မွာ မိသားစု၅ေယာက္ဆိုတာ အမ်ားဆံုးရွိႏိုင္ေပမယ့္ ပုရြက္ဆိတ္တစ္အံုမွာေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေပါင္းေသာင္းခ်ီၿပီးရွိတာကို ၾကည့္ရင္လူျဖစ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခဲယဥ္းတယ္ဆိုတာ သိႏိုင္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါၿပီ။ ရခဲလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ကိုရလို႔ စာေပနဲ႔နည္းပညာကို ေလ့လာလိုက္စားႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီPostကို ဖတ္ေနတဲ့ သင္ေရာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူ႕ဘ၀ကို ဘယ္လိုမ်ားသံုးစြဲဖို႔ စီစဥ္ထားပါလိမ့္။ တစ္ခုသိထားေစ ခ်င္တာက ေဆးဘက္ဆိုင္ရာသုေတသနျပဳခ်က္ေတြအရ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ပ်မ္းမွ်အသက္တန္းဟာ အမ်ဳိးသား ၆၀ နဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ၆၅ ႏွစ္သာရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ပညာေတြစံုေအာင္ သင္ယူၿပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုခု အထုိင္က်ေအာင္ တည္ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အသက္ ၃၀ အရြယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀ဆိုတာ တ၀က္က်ဳိးေနၿပီဆိုတာ သတိထားဖို႔ လိုလာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့ဘ၀သက္တန္းတ၀က္ကို ဘယ္လိုအက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်မလဲဆိုတာ စံနစ္တက် စီစဥ္ဖို႔ အေရးႀကီးလာပါၿပီ။
ဒီစာကို ေရွ႕ဆက္မဖတ္ခင္မွာ မ်က္စိခဏမွိတ္ၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ လူနဲ႔ေလာကအက်ဳိးကို ကိုယ္ဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုတာ မ်က္စိခဏမွိတ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ လူမမယ္ေက်ာင္းသား အရြယ္ကစလို႔ ဘ၀အတြက္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ႀကိဳးစားရုန္းကန္လာခဲ့တာေတြဟာ ကိုယ့္အတၱအတြက္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိခဲ့တာေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒါဟာျပႆနာမဟုတ္ေသးပါ။ ကိုယ္သာမက သူတကာေတြလည္း ဒီလိုပဲလို႔ေတြးၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ပိုင္းေတြကို ေက်နပ္လိုက္ပါ။ အေရးအႀကီးဆံုးက ေနာက္လာမယ့္ ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ပိုင္းေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲဆိုတာပါပဲ။
ဘ၀ရဲ႕လက္က်န္အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုပဲျဖတ္သန္းျဖတ္သန္း အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ေသျခင္းဆိုတဲ့ပန္းတိုင္က လြဲၿပီး က်န္တဲ့ပန္းတိုင္ကို သြားစရာမရွိတာေလးေတာ့ ေခါင္းတဲမွာထည့္ထားေစခ်င္ပါရဲ႕။ လူဆိုတာ ရွင္သန္ေန ခ်ိန္မွာ ဘ၀ကို စိတ္ႀကိဳက္စီမံႏိုင္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ ရွင္ျခင္းရဲ႕အျခားမဲ့မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွမွန္းဆလို႔မရႏိုင္ပါ။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းဘာေတြေျပာက်န္ရစ္ခဲ့မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္ ေၾကာက္စရာ ႀကီးပါ။ ဘယ္လိုမွ ျပန္ျပင္လို႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနမွာ က်န္ရစ္သူေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းမေကာင္းေျပာရစ္မွာ ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမ်ားမက္မက္ေမာေမာလိုခ်င္မွာတဲ့လဲ။ ေကာင္းၿပီ...
ဒါဆိုရင္ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တ့့ဲ အခ်ိန္ကာလမွာ ေနာက္လူေတြက ကိုယ့္ကိုေလးစား အားက်က်န္ရစ္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားစီမံရမလဲဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္လာပါၿပီ။ က်န္ေနေသး တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ကာလေတြကိုဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ေရွ႕ဆက္မယ္ဆိုလည္း ဆက္ႏိုင ္ပါရဲ႕။ တစ္ခုေတာ့ႀကိဳသတိေပးခ်င္တာက ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီငေတမာႏုိင္ပါဦးမလား ဆိုတာ ပါပဲ။ ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမင္ တမလြန္ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရဖို႔ လက္တကမ္းအလိုအထိေတာ့ငေတမာႏိုင္မယ္မထင္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ဘ၀ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းၾကမလဲ?
က်င္လည္ၾကရတဲ့ ေလာကတိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ စိန္ေခၚမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ၾကရ မွာ မလြဲပါ။ ကိုယ္ေရး၊ ေနာင္ေရး၊ သားေရး၊ ဘာေရးညာေရးေပါင္းမ်ားစြာဆိုတာေတြလည္း အၿမဲလိုလိုရင္ဆိုင္ ေနၾကရမွာပါ။ ေလာကအက်ဳိးနဲ႔သံသရာအျမတ္မၾကာခဏ ေရြးခ်ယ္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕။ လွ်ာဖ်ားေပၚက ထမင္းတစ္လုပ္နဲ႔ သံသရာထဲက ခရီးတစ္ေကြ႕ ဘယ္အရာကိုေရြးသင့္ပါသလဲ။ သံသရာဆိုတာ စဥ္းစားစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ တရားစီရင္ရာေန႔မွာ ဘယ္လိုေလွ်ာက္လဲခ်က္မ်ဳိး ေပးရမလဲ ဆိုတာ ေတာ့ စဥ္းစားဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာကေတာ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၾကရင္ ကံေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖန္ဆင္းရွင္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရလာတဲ့ အသက္တာဟာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္သံုးလိုရာသံုးဖို႔ ခ်ေပးလိုက္တာေတာ့
မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ လူသားတစ္ေယာက္မွာ ဘ၀တူလူသားေတြရဲ႕အက်ဳိးအတြက္ တာ၀န္ေတြတသီႀကီး ရွိေနပါရဲ႕။ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မေပးႏိုင္ခ့ဲရင္ေတာင္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို အေပ်ာ္၊အၿပဳံးေလးေတြ ေလာက္ ေတာ့ ေ၀မွ်ေပးဖို႔တာ၀န္ေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေလာက္ကေလးမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ႔ရင္ ကိုယ့္ကိုဖန္ဆင္းေပးခဲ့သူ ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီဘ၀ကိုရလာေစခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာအေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တာ၀န္မေက်တာေတာ့ အမွန္ပါ။
ဒီလိုတာ၀န္မေက်ခဲ့တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ တမလြန္ဘ၀မွာ က်န္ရစ္သူေတြရဲ႕ ခပ္လြယ္လြယ္ေမ့ေပ်ာက္ခံရျခင္းကလြဲလို႔ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္မယ္မထင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုယ့္မ်က္ကြယ္မွာ ကိုယ့္အေၾကာင့္ကို လြမ္းတသသနဲ႔ေျပာက်န္ရစ္ၾကေစခ်င္ရင္ေတာ့ က်န္ေနၾကေသးတဲ့ ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကို ဘ၀တူလူသားမ်ဳိးႏြယ္ေတြအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးတစ္ခုခုေတာ့ ခ်န္ထားရစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္ျဖင့္ ေလာကေရာ ဘ၀ပါက်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းမယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါရဲ႕။ ။
ဟုတ္ပါၿပီ။ ရခဲလွတဲ့ လူ႕ဘ၀ကိုရလို႔ စာေပနဲ႔နည္းပညာကို ေလ့လာလိုက္စားႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီPostကို ဖတ္ေနတဲ့ သင္ေရာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူ႕ဘ၀ကို ဘယ္လိုမ်ားသံုးစြဲဖို႔ စီစဥ္ထားပါလိမ့္။ တစ္ခုသိထားေစ ခ်င္တာက ေဆးဘက္ဆိုင္ရာသုေတသနျပဳခ်က္ေတြအရ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ပ်မ္းမွ်အသက္တန္းဟာ အမ်ဳိးသား ၆၀ နဲ႔ အမ်ဳိးသမီး ၆၅ ႏွစ္သာရွိတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ပညာေတြစံုေအာင္ သင္ယူၿပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုခု အထုိင္က်ေအာင္ တည္ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အသက္ ၃၀ အရြယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀ဆိုတာ တ၀က္က်ဳိးေနၿပီဆိုတာ သတိထားဖို႔ လိုလာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့ဘ၀သက္တန္းတ၀က္ကို ဘယ္လိုအက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်မလဲဆိုတာ စံနစ္တက် စီစဥ္ဖို႔ အေရးႀကီးလာပါၿပီ။
ဒီစာကို ေရွ႕ဆက္မဖတ္ခင္မွာ မ်က္စိခဏမွိတ္ၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ လူနဲ႔ေလာကအက်ဳိးကို ကိုယ္ဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုတာ မ်က္စိခဏမွိတ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ လူမမယ္ေက်ာင္းသား အရြယ္ကစလို႔ ဘ၀အတြက္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ႀကိဳးစားရုန္းကန္လာခဲ့တာေတြဟာ ကိုယ့္အတၱအတြက္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိခဲ့တာေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒါဟာျပႆနာမဟုတ္ေသးပါ။ ကိုယ္သာမက သူတကာေတြလည္း ဒီလိုပဲလို႔ေတြးၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ပိုင္းေတြကို ေက်နပ္လိုက္ပါ။ အေရးအႀကီးဆံုးက ေနာက္လာမယ့္ ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ပိုင္းေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲဆိုတာပါပဲ။
ဘ၀ရဲ႕လက္က်န္အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုပဲျဖတ္သန္းျဖတ္သန္း အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ေသျခင္းဆိုတဲ့ပန္းတိုင္က လြဲၿပီး က်န္တဲ့ပန္းတိုင္ကို သြားစရာမရွိတာေလးေတာ့ ေခါင္းတဲမွာထည့္ထားေစခ်င္ပါရဲ႕။ လူဆိုတာ ရွင္သန္ေန ခ်ိန္မွာ ဘ၀ကို စိတ္ႀကိဳက္စီမံႏိုင္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ ရွင္ျခင္းရဲ႕အျခားမဲ့မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွမွန္းဆလို႔မရႏိုင္ပါ။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းဘာေတြေျပာက်န္ရစ္ခဲ့မယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္ရင္ ေၾကာက္စရာ ႀကီးပါ။ ဘယ္လိုမွ ျပန္ျပင္လို႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနမွာ က်န္ရစ္သူေတြက ကိုယ့္အေၾကာင္းမေကာင္းေျပာရစ္မွာ ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမ်ားမက္မက္ေမာေမာလိုခ်င္မွာတဲ့လဲ။ ေကာင္းၿပီ...
ဒါဆိုရင္ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တ့့ဲ အခ်ိန္ကာလမွာ ေနာက္လူေတြက ကိုယ့္ကိုေလးစား အားက်က်န္ရစ္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားစီမံရမလဲဆိုတာ အေရးအႀကီးဆံုးေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္လာပါၿပီ။ က်န္ေနေသး တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ကာလေတြကိုဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ေရွ႕ဆက္မယ္ဆိုလည္း ဆက္ႏိုင ္ပါရဲ႕။ တစ္ခုေတာ့ႀကိဳသတိေပးခ်င္တာက ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီငေတမာႏုိင္ပါဦးမလား ဆိုတာ ပါပဲ။ ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမင္ တမလြန္ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရဖို႔ လက္တကမ္းအလိုအထိေတာ့ငေတမာႏိုင္မယ္မထင္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ဘ၀ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းၾကမလဲ?
က်င္လည္ၾကရတဲ့ ေလာကတိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ စိန္ေခၚမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ၾကရ မွာ မလြဲပါ။ ကိုယ္ေရး၊ ေနာင္ေရး၊ သားေရး၊ ဘာေရးညာေရးေပါင္းမ်ားစြာဆိုတာေတြလည္း အၿမဲလိုလိုရင္ဆိုင္ ေနၾကရမွာပါ။ ေလာကအက်ဳိးနဲ႔သံသရာအျမတ္မၾကာခဏ ေရြးခ်ယ္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕။ လွ်ာဖ်ားေပၚက ထမင္းတစ္လုပ္နဲ႔ သံသရာထဲက ခရီးတစ္ေကြ႕ ဘယ္အရာကိုေရြးသင့္ပါသလဲ။ သံသရာဆိုတာ စဥ္းစားစရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ တရားစီရင္ရာေန႔မွာ ဘယ္လိုေလွ်ာက္လဲခ်က္မ်ဳိး ေပးရမလဲ ဆိုတာ ေတာ့ စဥ္းစားဖို႔ေတာ့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာကေတာ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၾကရင္ ကံေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖန္ဆင္းရွင္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရလာတဲ့ အသက္တာဟာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္သံုးလိုရာသံုးဖို႔ ခ်ေပးလိုက္တာေတာ့
မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ လူသားတစ္ေယာက္မွာ ဘ၀တူလူသားေတြရဲ႕အက်ဳိးအတြက္ တာ၀န္ေတြတသီႀကီး ရွိေနပါရဲ႕။ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မေပးႏိုင္ခ့ဲရင္ေတာင္ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို အေပ်ာ္၊အၿပဳံးေလးေတြ ေလာက္ ေတာ့ ေ၀မွ်ေပးဖို႔တာ၀န္ေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေလာက္ကေလးမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ႔ရင္ ကိုယ့္ကိုဖန္ဆင္းေပးခဲ့သူ ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီဘ၀ကိုရလာေစခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာအေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တာ၀န္မေက်တာေတာ့ အမွန္ပါ။
ဒီလိုတာ၀န္မေက်ခဲ့တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ တမလြန္ဘ၀မွာ က်န္ရစ္သူေတြရဲ႕ ခပ္လြယ္လြယ္ေမ့ေပ်ာက္ခံရျခင္းကလြဲလို႔ ဘာမွေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္မယ္မထင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္မျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ကိုယ့္မ်က္ကြယ္မွာ ကိုယ့္အေၾကာင့္ကို လြမ္းတသသနဲ႔ေျပာက်န္ရစ္ၾကေစခ်င္ရင္ေတာ့ က်န္ေနၾကေသးတဲ့ ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္ေတြကို ဘ၀တူလူသားမ်ဳိးႏြယ္ေတြအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးတစ္ခုခုေတာ့ ခ်န္ထားရစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္ျဖင့္ ေလာကေရာ ဘ၀ပါက်က္သေရမဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းမယ္လို႔ ထင္ျမင္မိပါရဲ႕။ ။
No comments:
Post a Comment