လည္ပင္း ခြဲခံရေတာ့မယ္ . . .

ျမကုေဋ၊ ထက္ၿဖိဳးေ၀ႏွင့္ ဟန္ၾကည္ဟူေသာ ေဆး/မန္း ၏ ၅/၂၀၀၀ ေက်ာင္းသားသစ္သံုးဦး ေက်ာင္းေရွ႕ ဆင္၀င္ေအာက္ရွိထိုင္ခံုတြင္ ခပ္ငိုင္ငိုင္ထိုင္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို တိုးတိုးတစ္မ်ဳိး၊ က်ယ္က်ယ္တစ္ဖံု ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ ေခသူမ်ားမဟုတ္ၾက။ ျမကုေဋဆိုလွ်င္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္အမည္စာရင္း ေပၚမွာကတည္းက နာမည္ႀကီးၿပီးသားေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ က်န္ဂုဏ္ထူး၀ိေသသမ်ားဘာတစ္ခုမွ မရွိေသာ္လည္း ရွားပါးလွသည့္ သူ႔နံမည္ေၾကာင့္ အလုိလိုေနရင္း ထင္ရွားေနသည့္ေက်ာင္းသားသစ္။ ထက္ၿဖိဳးေ၀ႏွင့္ ဟန္ၾကည္တို႔က သူလိုငါလို သာမန္ေက်ာင္းသားသစ္ဘ၀မွ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း နာမည္ႀကီးလာရသူမ်ား။ အေၾကာင္းမွာ ေက်ာင္းသားသစ္မ်ားအား က်န္းမာေရးစစ္ေဆးေပးရာမွ လည္ပင္းတြင္ အက်ိတ္ေတြ႕ရသူမ်ားကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ခြဲစိတ္ရန္ညႊန္ၾကားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက်ိတ္ေတြ႕ ထားေသာ သူတို႔မွာ နာမည္ေက်ာ္မ်ားျဖစ္လာရသည္။ယခုလည္း ထိုကိစၥအတြက္ သံုးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနၾကျခငး္ျဖစ္သည္။

“မနက္ျဖန္ဘယ္အခ်ိန္သြားၾကမွာလဲ”
ထက္ၿဖိဳးေ၀ေမးသည္။
“ မနက္၉နာရီေလာက္သြားၾကတာေပါ့၊ ဟန္ၾကည္ေရာအားတယ္မို႔လား” ျမကုေဋကသူ့႔ဘက္ေမးဆတ္ရင္းအေမးဆက္သည္။
“အင္း...မအားလို႔ဘယ္ျဖစ္မလဲကြာ။ မသြားလို႔မွ မျဖစ္တာပဲ။ တုိ႔လဲေက်ာင္းေရာက္မွ အေတြ႕အႀကံဳေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုရေနေတာ့တာပဲ” စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္သူညည္းမိသည္။
ဟုတ္သည္ေလ။
ေက်ာင္းေရာက္ကတည္းကေန႔စဥ္ေဆးစစ္ကိစၥ၊ လူေတြ႕စစ္ေမးသည့္ကိစၥ၊ စိတ္ပညာေရးေျဖကိစၥတို႔ျဖင့္ တစ္ရက္မွမအားရေသး။
“ေအးေပါ့။မင္းပိုဆိုးတာေပါ့ Psycho test ပါက်ထားေသးတယ္မို႔လား”
ျမကုေဋ၏အေမးကို သူေခါင့္ညိတ္ရုံသာၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ Psycho test ဟုသူတို႔ေခၚေသာ စိတ္ပညာေရးေျဖစာေမးပြဲက ေက်ာင္းတက္ၿပီးေနာက္တစ္ရက္တြင္ ေက်ာင္းသားတိုင္းေျဖၾကရေသာ ေမးခြန္းေပါင္း၃၂၀ ပါသည့္၃ နာရီၾကာ စာေမးပြဲျဖစ္သည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေခါင္းရႈပ္ခံၿပီးမစဥ္းစားဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ မွား/မွန္ေရြးၿပီးေျဖၾကသည္။ သူကေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုခ်င္းေသေသခ်ာခ်ာဖတ္၍ စဥ္းစားၿပီး ေျဖပါလ်က္က က်ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမးထားသည့္ ေမးခြန္းေတြက ေခါင္းရႈပ္စရာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။

အျမင့္ေရာက္ရင္ ခုန္ခ်ခ်င္စိတ္ေပၚတတ္သလား
ညအခ်ိန္မွာ သခ်ႍဳင္းကုန္းထဲသြားရဲသလား စေသာေမးခြန္းမ်ားအျပင္
ေခြးကိုက္ခံရဖူးသလား
ေရနစ္ဖူးသလား စသည့္ေမးခြန္းမ်ားလည္းပါေသးသည္။
အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ မျပဳဟူေသာေမးခြန္းကို ေရွ႕ပိုင္းကေမးထားၿပီး ေနာက္ဆံုးပိုင္းေလာက္တြင္ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ စဥ္းစားမၾကည့္ဖူးပါ ဆိုတာမ်ဳိးထပ္ေမးၿပီး မွား/မွန္ေျဖခိုင္း ျပန္သည္။ ၾကာလာေတာ့ စဥ္းစားရင္း၊ စဥ္းစားရင္းကပင္ မ်က္စိေတြလည္ကုန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းေတြကို လိမ္မေျဖနဲ႔၊ အမွန္အတိုင္းေျဖလိုက္ လိမ္ၿပီးေျဖရင္က်တတ္တယ္ ဟုအႀကံေပးေသာ Senior ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္၏ အႀကံကို အျပည့္အ၀လိုက္နာမွပဲ စာေမးပြဲက်ရေသာ သူ႔အျဖစ္ကိုေတြးမိတ္ိုင္းရယ္ခ်င္မိရသည္။ ထိုစာေမးပြဲက်သူအမ်ားစုမွာ မိန္းကေလးအမ်ားစုျဖစ္ၿပီး ေယာက်ာ္းေလးက သူအပါအ၀င္ ၆ေယာက္သာရွိသည္။ စိတ္ပညာေရးေျဖက်ျခင္းက ပညာေရးတြင္ ထိခိုက္မႈမရွိေသာ္လည္း လူ၂၀၀၀န္းက်င္တြင္ ၂၀ ေလာက္သာ က်ေသာ စာေမးပဲြကိုက်ေအာင္ေျဖသျဖင့္ သူတို႔မွာ အလိုလိုနံမည္ႀကီးရသည္။ Psycho က်ထားသျဖင့္ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားက ကုိယ့္ကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေနမွာပဲဆိုသည့္ မ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ျခင္းကို ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ခံေနရသည္။ စိတ္ပညာေရးေျဖက်ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မႏၲေလးတကၠသိုလ္ စိတ္ပညာဌာနမွ ပါေမာကၡကိုယ္တိုုင္ သီးသန္႔ထပ္မံ၍ ႏႈတ္ေမးႏႈတ္ေျဖလုပ္သည္ျဖစ္ရာ သူ႔မွာ အေတြ႕အႀကံဳ သစ္မ်ားကို မလိုခ်င့္အဆံုးရေနေသာေၾကာင့္ ညည္းမိျခင္းျဖစ္သည္။

“ Psycho test က အမွတ္နည္းရင္လည္းက်တယ္၊ အမွတ္မ်ားရင္လည္းက်တယ္လို႔ငါၾကားရတယ္”
“ အင္း...ဒါဆိုရင္ေတာ့ ငါကအမွတ္မ်ားလို႔က်တာျဖစ္မယ္”
သူ႔အေျဖကို“ေအာင္မာက်တာေတာင္ ႀကံဖန္ၿပီး အမွတ္ယူေနခ်င္ေသးတယ္”ဟုထက္ၿဖိဳးေ၀ ေထာပနာျပဳသည္။
“ ဟ...အဲဒီလိုဆိုေတာ့ လူၾကားထဲေျပာရတာ ေကာင္းေသးတာေပါ့ကြ”
“အမွတ္မ်ားမ်ားနဲ႔က်ရင္ေတာ့ အဲဒါစိတ္ႀကီး၀င္တဲ့သူလို႔ေျပာတာ ဟန္ၾကည္ရ”ျမကုေဋက သူ႔ကိုရွင္းျပသည္။
“ စိတ္ႀကီး၀င္တယ္ဆိုတာ စိတ္က်ေရာဂါထက္ေတာ့ ေကာင္းပါေသးတယ္ကြာ”
“ကဲကဲ...ဆိုက္ကိုသမား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားေပးလိုက္ပါျမကုေဋရာ” ထက္ၿဖိဳးေ၀ စကားေၾကာင့္ သူစိတ္ညစ္သြားသည္။
“နင့္အဘထဲမွပဲ မင္းေျပာမွ ပိုဆိုးသြားတယ္။ မသိရင္ ငါမ်ားရူးေနတယ္ထင္သြားဦးမယ္”
သူ႔စကားကို သေဘာက်သြားေသာ ျမကုေဋက တဟားဟားေအာ္ရယ္ရင္း “ထင္ခံရနည္းလားကြာ” ဟုအားေပးသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ သူပါေရာရယ္မိေတာ့သည္။ၿပီးမွ-
“ေအးပါ...ငါ့က်ေတာ့ ေျပာထားၾကပါ။ မနက္ျဖန္ အက်ိတ္ခြဲၿပီးစစ္မွ သံုးေယာက္လံုး TB ရွိတယ္ဆိုရင္ ကိစၥေခ်ာေနမယ္”
“ TV ရွိလည္း ေအာက္စက္၀ယ္ၿပီး ၾကည့္တာေပါ့ကြာ”
TVႏွင့္TB တမင္လႊဲေျပာရင္း ထက္ၿဖိဳးေ၀ ေနာက္သည္။
“ ဒါဆိုရင္ ပလပ္က ဘယ္အေပါက္မွာ ထိုးရမွာလဲ”
ျမကုေဋစကားေၾကာင့္ ထက္ၿဖိဳးေ၀ ေခါင္းပုသြားသည္။ ပလပ္ထိုးစရာအေပါက္ကို စဥ္းစားမိသြားသည္ျဖစ္မည္။ မအီမလည္ျဖစ္သြားေသာ ထက္ၿဖိဳးေ၀ကိုၾကည့္ရင္း သူမရယ္ဘဲမေနႏိုင္။
“ကဲကဲ ပလပ္ေပါက္ကေနပါဦး ENT ကဘယ္နားမွာရွိတာလဲ”ထက္ၿဖိဳးေ၀ေမးသည္။
သူမသိ။ ျမကုေဋကိုသူလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းရမ္းျပသည္။ ေကာင္းေရာ။

လည္ပင္းတြင္အက်ိတ္ကိုယ္စီေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္းေဆးရုံႀကီးတြင္ မနက္ျဖန္ သြား၍ ခြဲစိတ္ခံရမည့္ အေၾကာင္းကို တိုင္ပင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါမွ ခြဲစိတ္မခံရဘူးေသာေၾကာင့္ သံုးေယာက္လံုးကေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ျဖစ္ေနၾကသည္။
“ကဲဒီလိုလုပ္ကြာ မနက္ျဖန္မနက္ကို ေက်ာင္းေရွ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၿပီးေတာ့ ေမးရင္းျမန္းရင္း သြားၾကတာေပါ့”
“ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ေပါ့ ျမကုေဋရာ၊ ဟုတ္ဘူးလား” ဟုသူစကားေထာက္ေပးသည္။
“ကဲ...ဒါဆိုရင္လည္း မနက္ျဖန္က်မွ ဆံုၾကတာေပါ့”
ထက္ၿဖိဳးေ၀က စကားအဆံုးတြင္ထိုင္ရာမွ ထသည္။

ညေန၄နာရီခြဲၿပီမို႔ ေက်ာင္း၀န္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားသိပ္မရွိေတာ့ နားေနခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕မွလြဲ၍ တစ္ေက်ာင္းလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူျပန္ရန္ ေျခလွမ္းစသည္။ ကံတူအက်ဳိးေပး သံုးေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူက တကၠသိုလ္နားတြင္ေန၍ ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ပိုင္း၊ ျမကုေဋက ျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္တြင္ေနေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ပိုင္း၊ ထက္ၿဖိဳးေ၀က လမ္း၇၀ေပၚရွိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ေနေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕အေနာက္ပိုင္း ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ လူစြမ္းေကာင္းႀကီးသံုးေယာက္ ENT တြင္ ဓားစြမ္းျပခံရေပဦးေတာ့မည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း စိတ္ေမာေမာျဖင့္ စက္ဘီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနင္းလာမိသည္။

၇၈လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကား၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ျဖင့္ ေရႊမန္း၏ညေနခင္းသည္
သက္၀င္လႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေန၏။