အင္း...ဒီေန႔ေတာ့ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေန႔လို႔မ်ားေျပာရမယ္ထင္ရဲ႕။
မနက္ကအိပ္ရာထတာကလည္း နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္။ ဒါေတာင္ညက ၁၂ ေလာက္မွာ အိပ္ျဖစ္ေပလို႔။
ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေန႔နဲ႔ညမွားေနတဲ့ ကေလးလိုပဲ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္ေလ့ရွိတာ။ ညဆိုတာ သိပ္ခ်စ္စရာကေကာင္းတယ္ေလ။ တစ္ေလာကလံုးကလူေတြအိပ္ခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါၿငိမ္းခ်မ္းမႈအျပည့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ လူေတြရဲ႕အသံေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေသာကေတြနဲ႔ ပြက္ပြက္ညံေနတဲ့ ေန႔ခင္းအခ်ိန္ေတြကို သံေယာဇဥ္မထားတတ္တာလည္း ေမြးကတည္းကျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္ကလည္းတစ္ဖက္သားအပူကို ကိုယ့္အပူလို႔သေဘာထားတတ္သူျဖစ္ေနေတာ့ ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္ေတြဆိုတာ အတြင္းေရာ၊ အျပင္ပါပူေလာင္တဲ့အခ်ိန္ေတြလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ပိုုုုုုုုုုဆိုးတာက ျမင္ေနရတဲ့ အျမင္မေတာ္တာေတြကို ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရလြန္းေတာ့ ဘာမွမျမင္ရတဲ့ ညကုိပဲ ပိုၿပီးခင္တြယ္ပါတယ္။
ဒီေန႔လည္း စာေရးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္လိုက္ေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ့္လုပ္ငန္းေတြကို အရင္လုပ္ရေသးတယ္။ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ စာစေရးေတာ့မယ္ႀကံလိုက္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူး။ အစာအိမ္ကို ဦးစားေပးလုိက္တာကို ႏွလံုးသားကလက္မခံလို႔ ဆႏၵျပတယ္ဆိုပါေတာ့ေလ။ ဒါလည္းမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အစာအိမ္ထဲမွာ အစာရွိမွႏွလံုးသားဆိုတာ ရွင္သန္ႏိုင္မွာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း လုပ္ခ်င္တာေတြထက္ လုပ္သင့္တာေတြပဲ ဦးစားေပးၿပီးလုပ္ေနရတဲ့ အျဖစ္ကိုမုန္းလာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးဖူလံုမယ္ဆိုရင္ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲေနာ္။ ကိုယ္တို႔လည္းေတာ္ေတာ့္ကို တိုးတက္လာမွာေသခ်ာတယ္။ အခုေတာ့လုပ္သင့္တာေတြကိုလုပ္ၿပီး ရပ္တည္ရင္းကေန လုပ္ခ်င္တာေလးေတြကို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရတဲ့ဘ၀။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအေနအထားထိေရာက္ေအာင္ ဟန္မပ်က္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေက်နပ္ေပးရမလိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အစာအိမ္ကိုလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ျဖည့္ႏိုင္သလို ႏွလံုးသားအာဟာရကိုလည္း မွီ၀ဲႏိုင္ေနေသးတာဆိုေတာ့ အင္း...အႏူေတာကလူေခ်ာေလးေပါ့ေလ။
ေန႔လည္ ၁ နာရီေက်ာ္သြားၿပီဆိုေတာ့ စာဆက္ေရးလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရေတာ့မယ္။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့လုပ္ငန္းခြင္၊ ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္၊ အရင္းအႏွီးမ်ားလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ၀င္ရေတာ့မွာမို႔ အားလံုးပဲ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ မဂၤလာရွိၾကပါေစေပါ့ေနာ...
မနက္ကအိပ္ရာထတာကလည္း နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္။ ဒါေတာင္ညက ၁၂ ေလာက္မွာ အိပ္ျဖစ္ေပလို႔။
ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေန႔နဲ႔ညမွားေနတဲ့ ကေလးလိုပဲ မနက္ ၄ နာရီေလာက္မွ အိပ္ေလ့ရွိတာ။ ညဆိုတာ သိပ္ခ်စ္စရာကေကာင္းတယ္ေလ။ တစ္ေလာကလံုးကလူေတြအိပ္ခ်ိန္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါၿငိမ္းခ်မ္းမႈအျပည့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ လူေတြရဲ႕အသံေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေသာကေတြနဲ႔ ပြက္ပြက္ညံေနတဲ့ ေန႔ခင္းအခ်ိန္ေတြကို သံေယာဇဥ္မထားတတ္တာလည္း ေမြးကတည္းကျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္ကလည္းတစ္ဖက္သားအပူကို ကိုယ့္အပူလို႔သေဘာထားတတ္သူျဖစ္ေနေတာ့ ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္ေတြဆိုတာ အတြင္းေရာ၊ အျပင္ပါပူေလာင္တဲ့အခ်ိန္ေတြလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ပိုုုုုုုုုုဆိုးတာက ျမင္ေနရတဲ့ အျမင္မေတာ္တာေတြကို ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ဘဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရလြန္းေတာ့ ဘာမွမျမင္ရတဲ့ ညကုိပဲ ပိုၿပီးခင္တြယ္ပါတယ္။ ဒီေန႔လည္း စာေရးမယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္လိုက္ေပမယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ့္လုပ္ငန္းေတြကို အရင္လုပ္ရေသးတယ္။ အလုပ္ေတြၿပီးလို႔ စာစေရးေတာ့မယ္ႀကံလိုက္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူး။ အစာအိမ္ကို ဦးစားေပးလုိက္တာကို ႏွလံုးသားကလက္မခံလို႔ ဆႏၵျပတယ္ဆိုပါေတာ့ေလ။ ဒါလည္းမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အစာအိမ္ထဲမွာ အစာရွိမွႏွလံုးသားဆိုတာ ရွင္သန္ႏိုင္မွာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း လုပ္ခ်င္တာေတြထက္ လုပ္သင့္တာေတြပဲ ဦးစားေပးၿပီးလုပ္ေနရတဲ့ အျဖစ္ကိုမုန္းလာတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးဖူလံုမယ္ဆိုရင္ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲေနာ္။ ကိုယ္တို႔လည္းေတာ္ေတာ့္ကို တိုးတက္လာမွာေသခ်ာတယ္။ အခုေတာ့လုပ္သင့္တာေတြကိုလုပ္ၿပီး ရပ္တည္ရင္းကေန လုပ္ခ်င္တာေလးေတြကို လုပ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရတဲ့ဘ၀။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအေနအထားထိေရာက္ေအာင္ ဟန္မပ်က္ေနႏိုင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ေက်နပ္ေပးရမလိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အစာအိမ္ကိုလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ျဖည့္ႏိုင္သလို ႏွလံုးသားအာဟာရကိုလည္း မွီ၀ဲႏိုင္ေနေသးတာဆိုေတာ့ အင္း...အႏူေတာကလူေခ်ာေလးေပါ့ေလ။
ေန႔လည္ ၁ နာရီေက်ာ္သြားၿပီဆိုေတာ့ စာဆက္ေရးလို႔မရေတာ့ဘူးေလ။ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရေတာ့မယ္။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့လုပ္ငန္းခြင္၊ ပင္ပန္းလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္၊ အရင္းအႏွီးမ်ားလြန္းတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ၀င္ရေတာ့မွာမို႔ အားလံုးပဲ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ မဂၤလာရွိၾကပါေစေပါ့ေနာ...
No comments:
Post a Comment