ေတးထပ္ဘုရင္ စေလဦးပုည၏ ေတးထပ္မ်ား . . .

ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႕ထံုးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတဲ့အထဲမွာ ေတးထပ္ဟာ ရြတ္ရတာသံစဥ္ေခ်ာေမြ႕တာေၾကာင့္ ေတာေရာ၊ ၿမိဳ႕ပါႀကိဳက္တဲ့ ဖြဲ႕ထံုးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဲ့ကဗ်ာဖြဲ႕ထံုးေတြနဲ႕မတူဘဲ စာေၾကာင္းေရ ၁၈ေၾကာင္း အတိအက် ေရးရပါတယ္။ အဆံုးသတ္မွာလည္း “ ေလး ” ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ ေတးထပ္ေရးနည္း တြင္က်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ တြင္က်ယ္တဲ့အေလ်ာက္လည္း စာဆိုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

ေတးထပ္ေရးသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဒီဘက္ေခတ္အထိ လူသိမ်ားထင္ရွားတဲ့စာဆိုကေတာ့ စေလဦးပုည ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးပုညကို လူႀကိဳက္မ်ားရသလဲဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္တဲ့အခါ သူ႔ေတးထပ္ေတြဟာ အသံခ်ဳိ၊ နရီလွရုံသာမကဘဲ အေၾကာင္းအရာစံုကို ေရးထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူမ်ားမေတြးမိ တဲ့ေတြးေထာင့္ကေနေတြးတတ္တဲ့ ပါရမီကိုပါ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူ႔ကို ေတးထပ္ဘုရင္ လို႔ ဘြဲ႕ေပးတာ အင္မတန္သင့္ေလ်ာ္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္ကဦးပုညကို ေလးစားရင္းရွိတာေၾကာင့္ သူ႔ေတးထပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွာဖတ္ဖူးပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွာေတာ့ ၁၉၆၀ ၀န္းက်င္ကထုတ္တဲ့ ဦးပုညေတးထပ္ေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ေတြ႕လို႔ ၃ရက္၄ရက္ေလာက္ငွားၿပီး ၀မ္းသာအားရကူးယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ မၾကာခင္ကေတာ့ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိတုိက္က ထုတ္တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္တြဲေတြထဲမွာ ဦးပုညေတးထပ္မ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ႕လို႔ ၀မ္းသာအားရ ၀ယ္လိုက္တာ ဦးပုညရဲ႕ေတးထပ္ေတြကို အားရပါးရဖတ္ရပါေတာ့တယ္။ ေပ်ာက္ကြယ္လုျဖစ္ေနတဲ့ ဒီေတးထပ္ ေတြကို ျပန္ထုတ္ေ၀ေပးတဲ့ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိတုိက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရင္း မဖတ္ျဖစ္ေသးတဲ့ စာေပ၀ါသနာအိုး ေတြအတြက္ သေဘာက်မိတဲ့ ေတးထပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ျပန္ၿပီးတင္ေပးျဖစ္ပါတယ္။

ေရွးရုိးအသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔စိမ္းေနၾကတဲ့ ေခတ္လူငယ္ေတြအတြက္လည္း တခ်ဳိ႕ေတးထပ္ေတြကို စကားစပ္
ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။

မ်က္ႏွာကိုေျခႏွင့္ေက်ာက္ေစေတာ့
ေသြမေဖာက္ခုေနာ္ ။
လင္ငါးေယာက္ခုေပၚေစ
ကၽြန္ေတာ္ကမလြဲ ။
တစ္သက္လံုးလင္ငယ္ေနပါ
သည္ေမကိုရုိးျပာက်စြဲ ။
ခ်စ္လွလို႔သည္းညည္းခံတယ္
ဆဲေရးသံကိုလည္း
အၿငိမ့္သံဇာတ္ပြဲလို
စိတ္ထဲကထင္တယ္ ။
ကြာမည္ကိုမဆိုလိုက္နဲ႔
မယ္ရုိက္ရင္ဘုန္းခံပါ့မယ္ ။
ဖိနပ္နဲ႔အရပ္လည္မွာ
မျပတ္ကြယ္ရုိက္ေစေတာ့
နာလိုက္တဲ့စိတ္ကယ္ေနာ္
ေရြးမွ်မေပၚ ။
ခင္ေလးကၾကင္ေရးေမွ်ာ္လွ်င္
ထမီေလွ်ာ္ခိုင္းပါေတာ့ေလး ။ ။

(စကားစပ္)
ေမာင္ႀကီးမ်က္ႏွာကို ေျခေထာက္နဲ႔ကန္လွ်င္ေတာင္ ႏွမအေပၚမွာ ေမာင္ႀကီးစိတ္မပ်က္ပါ။ႏွမကလင္ငါးေယာက္
ယူလွ်င္ေတာင္ ေမာင္ႀကီးကႏွမႏွင့္ အလြဲမခံႏိုင္ပါ။ ႏွမက ေမာင္ႀကီးအျပင္ လင္ငယ္တစ္ေယာက္ထားၿပီး တစ္သက္လံုး ေနရင္လည္း ႏွမကိုပဲ ရုိးေျမက်ေပါင္းသြားပါ့မည္။ ႏွမကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကီးအစစအရာရာ သည္းခံပါမည္။ႏွမရဲ႕ ဆဲသံ၊ဆိုသံကိုလည္း ဇာတ္ပြဲ၊ အၿငိမ့္ပြဲသံကဲ့သို႔ စိတ္ထဲမွ ထင္မွတ္ေနပါမည္။ ႏွမကရုိက္လွ်င္လည္း ေမာင္ ႀကီးကခံမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြာရွင္းမည့္စကားမ်ဳိး မေျပာေစခ်င္ပါ။ အရပ္ထဲ၊လူပံုလည္တြင္ ဖိနပ္ျဖင့္ အဆက္ မျပတ္ရုိက္လွ်င္လည္း ႏွမကို စိတ္နာေသာစိတ္ထား တစ္ေရြးသားမွ်ပင္ ေပၚမည္မဟုတ္ပါ။ ႏွမကသာ လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းမည္ဆိုလွ်င္ ထမီေလွ်ာ္ခိုင္းလွ်င္ေတာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ခံမည့္ ေမာင္ႀကီးျဖစ္ပါသည္။

ေတာ္ေတာ္ဆိုထားတဲ့စာပါ။ ေတြးေတာင္မေတြးမိေလာက္ေအာင္ ဖြဲ႕ထားလိုက္တာ ဖတ္ရင္းေတာင္ ၾကက္သီးထမိပါေသးတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ကဆိုရင္ေတာ့ ဒီကဗ်ာဟာ ေမတၱာစာေခြေတြတုိင္းမွာ ပါမယ့္စာ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။ ဒီေခတ္ခ်ာတိတ္ေတြေတာင္ ေခါင္းႀကီးသြားေစမယ့္ အေရးအသားမ်ဳိးဆိုရင္လည္း မမွားပါ။


ေလာကဓံေျခာက္ျခားလို႔
ေၾကာက္ပါးလိလူ႔ျပည္ ။
ေနာက္ပြားမည့္ဥပေဒ
မႈအေနမက် ။
လူ႔ဗာလထင္ေပၚ
ျမင္ေျမာ္သူနည္းတဲ့ကာလ ။
တက္ကပ္မွာပညာ
ဆုတ္ကပ္မွာဓန ။
ေခတ္အလာ၀ိသမ
ျဗဟၼစိုရ္ရေပ်ာက္ကြယ္ ။
ပညာရွင္မွန္ကတဲ
မြဲရင္ျဖင့္မိုက္ရေတာ့မယ္ ။
ေငြရွိမွတင့္တယ္သည္
လူမမယ္ဒြိဟိတ္မို႔
ေဒါင္းႏွိပ္မွခုခါတြင္
ေလာကမ်က္ျမင္ ။
ဒဂၤါးေဌးမွ ခင္ေလးၾကင္မယ္
ကခ်င္၊ ကရင္ အို ... ျဖစ္ေစဦးေတာ့ေလး ။ ။

(စကားစပ္)
ေလာကဓံတရားတို႔က ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ ဤလူ႔ျပည္ကိုပင္ ေၾကာက္ရြံ႕လာမိပါသည္။ ေနာင္လာမည့္ ေခတ္ကာလတြင္လည္း ဤသို႔ပင္ အေျခအေနမက်ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ လူမိုက္ မ်ားသာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားၿပီး ေျမာ္ျမင္စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိသူ နည္းပါးလွပါသည္။ တုိးတက္ေသာေခတ္တြင္ ပညာသည္ အေရးပါၿပီး ဆုတ္ယုတ္ေသာေခတ္တြင္ ေငြေၾကးသည္အေရးပါသည္ဟု ဆိုရိုးရွိပါသည္။ ယခုေခတ္ တြင္မူ မတရားေသာ၀ိသမေလာဘတရားတို႔ကသာ ပို၍အေရးပါေနပါသည္။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာစေသာ ျဗဟၼစိုရ္ တရားတို႔လည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေနပါၿပီ။ ပညာတတ္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြမရွိလွ်င္ လူမိုက္လုပ္၍ ေငြရွာရပါေတာ့ မည္။ ေငြရွိမွ တင့္တယ္ေသာကာလလည္း ျဖစ္ေနပါသည္။ ေဒါင္းဒဂၤါး(ေငြ) မ်ားမ်ားပိုင္မွသာ လူအလည္တြင္ တင္ရွားႏိုင္သည္မွာ ေလာကတြင္ မ်က္ျမင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူသာျဖစ္လွ်င္ ကခ်င္၊ကရင္ မည္သည့္ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၀င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလးမ်ားက ခ်စ္ခင္ၾကင္ နာၾကပါေတာ့သည္။

ဒီေတးထပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဦးပုညႀကီး ဒီဘက္ေခတ္မွာမ်ား လူလာျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုေတြမ်ားေရးရွာဦးမလဲ ေတြးမိပါ ေသးရဲ႕။ သူတို႔ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ကခ်င္၊ ကရင္ပဲယူတာပါ။ အခုေခတ္မ်ားက်ေတာ့ ေဟာင္ေကာင္၊ ဖင္လန္ ဘာလူမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ Keeping တို႔ smaal တို႔ ေပ်ာ္ေမ်ာ္ႀကီးလုပ္ေနၾကတာ မျမင္ခ်င့္အဆံုးမဟုတ္လား။ အႀကိဳက္ ဆံုးစာသားကေတာ့ ပညာရွင္ဆိုကတဲ၊ မြဲရင္ျဖင့္မိုက္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့စာသားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မိုက္ရမွာစိုးတာ ေၾကာင့္ မမြဲေအာင္ အတင္းႀကိဳးစားေနရပါရဲ႕။

ေနာက္ Post ေတြက်မွ စေလဦးပုညရဲ႕ အထၳဳပၸတၱိနဲ႔ ေတးထပ္ေတြကို ထပ္ၿပီးေရးပါဦးမယ္။ ျမန္မာစာေပ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းေနတာကို အျမန္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့ လူငယ္ေခတ္ပညာ တတ္ေတြ မ်ားမ်ားစားစားေပၚေပါက္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။